ผลต่างระหว่างรุ่นของ "กลุ่มภาษากะเหรี่ยง"

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
SieBot (คุย | ส่วนร่วม)
Saeng Petchchai (คุย | ส่วนร่วม)
บรรทัด 21: บรรทัด 21:
==อ้างอิง==
==อ้างอิง==
<references/>
<references/>

{{ทิเบต-พม่า}}
[[หมวดหมู่:ภาษาในประเทศไทย|กะเหรี่ยง]]
[[หมวดหมู่:ภาษาในประเทศไทย|กะเหรี่ยง]]
[[หมวดหมู่:ภาษาในประเทศพม่า|กะเหรี่ยง]]
[[หมวดหมู่:ภาษาในประเทศพม่า|กะเหรี่ยง]]

รุ่นแก้ไขเมื่อ 10:36, 25 พฤศจิกายน 2550

ภาษากะเหรี่ยง
ประเทศที่มีการพูดรัฐกะเหรี่ยงและรัฐกะยา ประเทศพม่า, ภาคเหนือและภาคตะวันตกของประเทศไทย
ตระกูลภาษา
ระบบการเขียนอักษรพม่าและอักษรละตินในพม่า อักษรละตินและอักษรไทยในไทย
สถานภาพทางการ
ภาษาทางการรัฐกะเหรี่ยง ประเทศพม่า
รหัสภาษา
ISO 639-2sit (B)
[[ISO639-3:|]] (T)
ISO 639-3kar

ภาษากะเหรี่ยงเป็นภาษาในตระกูลจีน-ทิเบต สาขาทิเบต-พม่า มีผู้พูดภาษากะเหรี่ยงอยู่ในไทยและพม่า แบ่งเป็นภาษาย่อยได้ 8 ภาษา คือ [1]

  • ภาษากะเหรี่ยงสะกอ
  • ภาษากะเหรี่ยงโป
  • ภาษากะยา หรือภาษากะเหรี่ยงบาเว ยังแบ่งย่อยได้อีกหลายภาษา เช่น ภาษากะเหรี่ยงกะยัน มีเสียงพยัญชนะต้น 22 เสียง เป็นตัวสะกดได้ 7 เสียง เสียงควบกล้ำมี 3 เสียง คือ l r w สระมี 13 เสียง และวรรณยุกต์ 4 เสียง [2]
  • ภาษากะเหรี่ยงเฆโก
  • ภาษากะเหรี่ยงมอบวา แบ่งเป็นภาษาถิ่นได้อีก 2 ภาษา คือ ภาษากะเหรี่ยงบิลีจีและภาษากะเหรี่ยงเดอมูฮา
  • ภาษากะเหรี่ยงปาไลชิ
  • ภาษากะเหรี่ยงต้องสู้หรือตองทู
  • ภาษากะเหรี่ยงเวเวา

อ้างอิง

  1. เรืองเดช ปันเขื่อนขัติย์. ภาษาถิ่นตระกูลไทย. กทม. สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อการพัฒนาชนบทมหาวิทยาลัยมหิดล. 2531.
  2. สมทรง บุรุษพัฒน์และสรินยา คำเมือง. สารานุกรมกลุ่มชาติพันธุ์: กะเหรี่ยงกะยัน. สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อพัฒนาชนบท. มหาวิทยาลัยมหิดล. 2542