ผลต่างระหว่างรุ่นของ "สตี (พิธีกรรม)"

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
{{multiple image | header = {{resize|120%|เทวรูปศาลอุทิศแด่สตรีในพิธีโจฮา}} | width = 140 | perrow = 2 | caption_align = center | image1 = Jodhpur_Sati.jpg| caption1 = ศาลอุทิศแด่สตรีในราชสำนัก เมืองจัยปูร์ รัฐราชสถาน. | image2 = Sati_Stone,_memorials_to_Indian_widows_found_all_over_India,_18th_century_CE,_currently_housed_in_the_British_Museum.jpg| caption2 = ศิลาจารึกอุทิศแด่สตรีในพ
Chainwit. (คุย | ส่วนร่วม)
บรรทัด 24: บรรทัด 24:
{{รายการอ้างอิง}}
{{รายการอ้างอิง}}


[[หมวดหมู่:ศาสนาฮินดู]]
[[หมวดหมู่:พิธีกรรมในศาสนาฮินดู]]

รุ่นแก้ไขเมื่อ 20:19, 8 เมษายน 2562

ศิลาจารึกอุทิศแด่สตรีในพิธีสตี วัดเกปาวเนศวรรัฐกรณาฏกะ.
ศาลอุทิศแด่สตรีในสตี เมืองโอรชา รัฐมัธยประเทศ.

พิธีสตี หมายถึงประเพณีการทำศพของชาวฮินดู พบในประเทศอินเดีย พิธีนี้เป็นการบูชายัญตนเองของหญิงหม้ายในพิธีศพของสามี บางครั้งเต็มใจ แต่บางครั้งก็ถูกคนอื่นบังคับ หญิงหม้ายที่ทำพิธีนี้จะถูกยกย่องให้เป็นมหาเทวีสตีมาตา และเรียกพื้นที่ที่ประกอบพิธีว่า สตีสถล (สตีสะถะละ) แล้วสร้างโบสถ์หรือวัดเพื่อให้ประชาชนกราบไหว้บูชาต่อไป

คำว่า “สตี” เป็นภาษาสันสกฤต แปลว่า “ภรรยาผู้ซื่อสัตย์” การเป็นสตรีผู้ทรงคุณความดีนั้นต้องซื่อสัตย์ต่อสามีอย่างสูง และต้องเมตตากรุณาต่อญาติพี่น้อง

พิธีการกระโดดเข้ากองไฟของหญิงหม้าย มีอยู่ 2 ลักษณะ ดังนี้

กลุ่มหญิงหม้ายที่มีฐานะต่ำต้อย หากสามีของหญิงหม้ายเสียชีวิต จะมีการจัดงานศพแบบกลางแจ้งนอกเมือง ซึ่งมีกองไฟกองใหญ่กองไว้ เมื่อศพของสามีกำลังถูกเผาอยู่นั้น ภรรยาก็จะกระโจนเข้าไปในกองไฟและถูกเผาตายตามไปด้วยเช่นกัน

กลุ่มหญิงที่มีฐานะร่ำรวย หากสามีของหญิงหม้ายที่มีฐานะ และมีทรัพย์สินมากเสียชีวิต ภรรยาของเขาจะจัดงานศพให้สามีเป็นอย่างดี มีการขุดหลุมลึกเท่าความสูงของสามี นำศพไปวาง ใส่เครื่องหอมลงไปและจุดไฟเผาภายในหลุมนั้น ส่วนหญิงหม้ายก็จะจัดงานรื่นเริง ร่วมงานกันอย่างสนุกสนาน โดยผู้ที่มาร่วมงานก็จะปลอบโยนเธอ หญิงหม้ายจะแจกทรัพย์สินเงินทองให้กับญาติพี่น้องและคนที่มาร่วมงาน จากนั้นก็จะนำหญิงหม้ายขึ้นนั่งบนหลังม้า(ต้องเป็นสีเทาหรือขาวเท่านั้น) และเดินไปยังหลุมที่เผาสามี ระหว่างทางก็จะปลอบโยนเธอตลอดทางจนถึงหลุมเผาศพ[1][2]

อ้างอิง

  1. วิสุทธ์ บุษยกุล. (ม.ป.ป.) วิสุทธนิพนธ์. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์. 2
  2. สุนทร ณ รังสี. (2545). ปรัชญาอินเดียและลัทธิ.(พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.