ซอยเดียวกัน

ซอยเดียวกัน เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้น แต่งโดย วาณิช จรุงกิจอนันต์ ได้รับรางวัลซีไรต์ พ.ศ. 2527

ประวัติหนังสือ

ต่อแต่นี้เราอย่าได้เจอกัน

ขอให้มันจงเป็นวันสุดท้าย

เพราะรู้ดีว่าไม่มีความหมาย

ถึงเจ็บเพียงใดฉันก็ต้องตัดใจ

* ก็คนนั้นเขาก็ยังพบเธอ

ก็เห็นเธอยังไปเดินกับเขา

ไม่เคยนึกเลยว่าจะทำกับเรา

อุตส่าห์เอาใจเอาความรักจริงมอบให้เธอ

ที่แท้เปลืองตัว

** อยากให้เธอลองมาเป็น

ให้มาเห็นได้มาเจอแบบฉันบ้าง

จะได้รู้ว่าที่ทำอย่างนั้นมันท้าทาย

จบเพียงนี้มันก็ดีเหมือนกัน

จงกลับไปหาคนเก่า

ส่วนตัวเรายังคงเดินก้าวไป

เจ็บนิดเดียว

หากเจอกันก็ไม่ต้องมาทัก

คนรักเก่าเขายังดีกว่าฉัน

ทางที่ดีเราไม่ต้องเจอกัน

เพราะว่าสิ่งนั้นฉันว่ามันไม่ควร

( ซ้ำ * , ** , ** )

เรื่องเมืองหลวง

เมืองหลวง เป็นเรื่องราวของคนต่างจังหวัดที่ต้องมาใช้ชีวิตในกรุงเทพฯ ถ่ายทอดเรื่องราวผ่านความคิดของชายคนหนึ่งที่ต้องเผชิญกับเหตุการณ์เดิมๆในกรุงเทพฯ อย่างรถติด คนเห็นแก่ตัว การดูถูกเพื่อนมนุษย์ที่ทำตัวต่างออกไป สถานการณ์ของเรื่องเริ่มต้นภายในรถเมล์คันหนึ่งช่วงเวลาหลังเลิกงาน ที่ผู้คนต่างยื้อแย่งกันเพื่อให้ได้นั่ง ได้รับความสะดวก สภาพอันน่าอึดอัดบนรถเมล์ยามที่การจราจรติดขัด โดยในเรื่องมีผู้ทำลายความตึงเครียดนั้นโดยการร้องเพลงขึ้นมา บางคนก็มองว่าบ้า บางคนก็ชื่นชม ส่วนตัวละครที่ดำเนินเรื่องนั้นก็จินตนาการชีวิตของตนเองตามเนื้อเพลงที่ร้องขึ้น และหวังที่จะหลุดพ้นวังวนที่วุ่นวายนี้สักที

คำประพันธ์ในเรื่องนี้ถ่ายทอดออกมาผ่านความคิดของตัวละคร โดยบรรยายบรรยากาศรอบตัวที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน สามารถเห็นภาพได้และบรรยายความรู้สึกของตนเองควบคู่กันไป ภาษาที่ใช้ก็สื่อความได้ตรงตัวจุดเด่นของเรื่องนี้คือการนำเอาเพลงลูกทุ่ง ที่เป็นที่นิยมและสอดคล้องกับเรื่องมาเป็นส่วนหนึ่งของการนำไปสู่การจินตนาการความคิดของตัวละคร สะท้อนภาพความจริงของสังคมเมืองหลวงที่เราทุกคนล้วนเจอกันอยู่เป็นประจำ คือ ความเห็นแก่ตัว ชิงดีชิงเด่น การดูถูกเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ซึ่งเรารู้ว่ามันไม่ดีแต่สิ่งเหล่านี้ก็มีอยู่ในทุกคนไม่มากก็น้อย.