ผลต่างระหว่างรุ่นของ "สงครามปฏิวัติอเมริกา"
ลไม่มีความย่อการแก้ไข |
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
| บรรทัด 1: | บรรทัด 1: | ||
{{Infobox military conflict |
{{Infobox military conflict |
||
|conflict= สงครามปฏิวัติอเมริกา |
|conflict= สงครามปฏิวัติอเมริกา |
||
|image=[[ไฟล์:AmericanRevolutionaryWarMon.jpg|300px]] |
|||
|image= |
|||
|caption='''เรียงตามเข็มนาฬิกาจากบนซ้าย''': [[Surrender of Lord Cornwallis|การยอมจำนนของลอร์ดคอร์นวอลลิส]]หลัง[[การล้อมยอร์กทาวน์]], [[Battle of Trenton|ยุทธการที่เทรนตัน]], [[The Death of General Warren at the Battle of Bunker's Hill, June 17, 1775|การเสียชีวิตของนายพลวอร์เรน]] ณ [[Battle of Bunker Hill|ยุทธการที่บังเกอร์ฮิล]], [[Battle of Long Island|ยุทธการที่ลองไอแลนด์]], [[Battle of Guilford Court House|ยุทธการที่สำนักงานศาลกิลเฟิร์ด]] |
|||
|caption= |
|||
|date= 19 เมษายน |
|date= 19 เมษายน 1775 – 3 กันยายน 1783 ({{Age in years and days|1775|4|19|1783|9|3}}) |
||
|place= [[ทวีปอเมริกาเหนือ]]ตะวันออก, [[ |
|place= [[ทวีปอเมริกาเหนือ]]ตะวันออก, [[ทะเลแคริบเบียน]] อนุทวีปอินเดีย อเมริกากลาง ทวีปยุโรป ทวีปแอฟริกา มหาสมุทรแอตแลนติกและมหาสมุทรอินเดีย |
||
| ⚫ | |||
น่านน้ำชายฝั่ง[[ยุโรป]], [[ทะเลแคริบเบียน]], [[มหาสมุทรแอตแลนติก]]และ[[มหาสมุทรอินเดีย|อินเดีย]] |
|||
| ⚫ | |||
* ชัยชนะของอเมริกา ได้รับเอกราช |
* ชัยชนะของอเมริกา ได้รับเอกราช |
||
|casus=[[ไม่จ่ายภาษีหากไม่มีผู้แทน]]; การปกครองโดยตรงของอังกฤษภายใต้[[พระราชบัญญัติแสดงสิทธิ์]], [[พระราชบัญญัติทาวน์เซนด์ ]] และ[[พระราชบัญญัติหมดความอดทน]] |
|casus=[[ไม่จ่ายภาษีหากไม่มีผู้แทน]]; การปกครองโดยตรงของอังกฤษภายใต้[[พระราชบัญญัติแสดงสิทธิ์]], [[พระราชบัญญัติทาวน์เซนด์ ]] และ[[พระราชบัญญัติหมดความอดทน]] |
||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 17:25, 3 มกราคม 2560
| สงครามปฏิวัติอเมริกา | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 เรียงตามเข็มนาฬิกาจากบนซ้าย: การยอมจำนนของลอร์ดคอร์นวอลลิสหลังการล้อมยอร์กทาวน์, ยุทธการที่เทรนตัน, การเสียชีวิตของนายพลวอร์เรน ณ ยุทธการที่บังเกอร์ฮิล, ยุทธการที่ลองไอแลนด์, ยุทธการที่สำนักงานศาลกิลเฟิร์ด | |||||||||
| |||||||||
| คู่สงคราม | |||||||||
|
|
| ||||||||
| ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ | |||||||||
 จอร์จ วอชิงตัน Nathanael Greene Horatio Gates Richard Montgomery Daniel Morgan Henry Knox Ethan Allen Francis Nash Francis Marion Benedict Arnold (แปรพักตร์) Friedrich Wilhelm von Steuben Marquis de La Fayette Comte de Rochambeau Comte de Grasse Bailli de Suffren Bernardo de Gálvez Luis de Córdova Juan de Lángara |
 Lord North Sir William Howe Thomas Gage Sir Henry Clinton Lord Cornwallis (เชลย) Sir Guy CarletonAllan Maclean Alexander Stewart James Agnew James Grant John Burgoyne (เชลย) Benedict Arnold George Rodney Richard Howe Wilhelm von Knyphausen Joseph Brant | ||||||||
| กำลัง | |||||||||
|
ณ จุดสูงสุด: |
ณ จุดสูงสุด: | ||||||||
| ความสูญเสีย | |||||||||
| อเมริกัน 50,000± คน เสียชีวิตและได้รับบาดเจ็บ[8] |
กองทัพอังกฤษ 20,000± คน เสียชีวิตและได้รับบาดเจ็บ
กะลาสี 19,740 คน เสียชีวิต[4] | ||||||||
สงครามปฏิวัติอเมริกา (อังกฤษ: American Revolutionary War; ค.ศ. 1775–1783) หรือเรียก สงครามประกาศอิสรภาพอเมริกา (อังกฤษ: American War of Independence) หรือสงครามปฏิวัติในสหรัฐ เป็นการขัดกันด้วยอาวุธระหว่างบริเตนใหญ่และสิบสามอาณานิคมอเมริกาเหนือซึ่งหลังสงครามเปิดฉากประกาศอิสรภาพเป็นสหรัฐอเมริกา
สงครามนี้มีจุดกำเนิดจากการต่อต้านภาษีบางชนิดและพระราชบัญญัติซึ่งชาวอเมริกันจำนวนมากอ้างว่าไม่ชอบธรรมและมิชอบด้วยกฎหมาย การประท้วงของแพทริอัต (Patriot) ลุกลามเป็นการคว่ำบาตร และในวันที่ 16 ธันวาคม 1773 พวกเขาทำลายการส่งสินค้าชาในท่าบอสตัน รัฐบาลบริเตนตอบโต้โดยปิดท่าบอสตัน แล้วผ่านมาตรการโดยมุ่งลงโทษอาณานิคมที่เป็นกบฏ แพทริอัตสนองโดยซัฟฟอล์กรีซอฟส์ (Suffolk Resolves) คือ การสถาปนารัฐบาลเงาซึ่งกำจัดการควบคุมมณฑลจากคราวน์นอกบอสตัน สิบสองอาณานิคมตั้งสภาภาคพื้นทวีปเพื่อประสานงานการต่อต้าน และสถาปนาคณะกรรมการและการประชุมใหญ่ซึ่งยึดอำนาจชะงัด
ความพยายามยึดยุทโธปกรณ์อเมริกันของบริเตนในเดือนเมษายน 1775 นำสู่การยุทธ์อย่างเปิดเผยระหว่างกำลังคราวน์และทหารอาสาสมัครแพทริอัต ทหารอาสาสมัครเดินหน้าล้อมกำลังบริติชในบอสตัน บังคับให้ต้องอพยพนครในเดือนมีนาคม 1776 สภาภาคพื้นทวีปตั้งจอร์จ วอชิงตันให้บังคับบัญชาทหารอาสาสมัคร ต่อมา เขาได้รับแต่งตั้งเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดของกองทัพภาคพื้นทวีปที่เพิ่งตั้ง ตลอดจนประสานงานหน่วยทหารอาสาสมัครของรัฐ ในเวลาเดียวกับการทัพบอสตัน ความพยายามบุกครองควิเบกของอเมริกาและปลุกการกบฏต่อพระมหากษัตริย์บริติชล้มเหลวโดยสิ้นเชิง วันที่ 2 กรกฎาคม 1774 สภาลงมติสนับสนุนเอกราชอย่างเป็นทางการ โดยออกคำประกาศในวันที่ 4 กรกฎาคม
เซอร์วิลเลียม ฮาว (William Howe) เริ่มการตีโต้ตอบซึ่งมุ่งยึดนครนิวยอร์กคืน ฮาวชนะวอชิงตันด้วยอุบาย ทำให้ความมั่นใจของฝ่ายอเมริกาแตะจุดต่ำสุด วอชิงตันสามารถยึดกองทัพเฮชชัน (Hessian) ได้ที่เทรนตัน และขับบริเตนออกจากนิวเจอร์ซีย์ ฟื้นความมั่นใจของฝ่ายอเมริกา ในปี 1777 บริเตนส่งกองทัพใหม่โดยมีจอห์น เบอร์กอยน์ (John Burgoyne) เป็นผู้บังคับบัญชาให้ยกลงใต้จากแคนาดาและแยกอาณานิคมนิวอิงแลนด์ ทว่า ฮาวไม่สนับสนุนเบอร์กอยน์ แต่นำกองทัพของเขาในอีกการทัพหนึ่งต่อกรุงฟิลาเดลเฟีย เมืองหลวงฝ่ายปฏิวัติ เบอร์กอยน์หมดกำลังบำรุง ถูกล้อมและยอมจำนนในเดือนตุลาคม 1777
ความปราชัยของบริเตนที่ซาราโทกา (Saratoga) มีผลใหญ่หลวง ฝรั่งเศสและสเปนได้จัดหาอาวุธ เครื่องกระสุนและกำลังบำรุงอื่นให้ชาวอาณานิคมอย่างลับ ๆ ตั้งแต่เดือนเมษายน 1776 บัดนี้ฝรั่งเศสเข้าสู่สงครามอย่างเป็นทางการในปี 1778 โดยลงนามพันธมิตรทางทหารซึ่งรับรองเอกราชของสหรัฐ บริเตนตัดสินใจยอมเสียอาณานิคมทางเหนือ และกู้อดีตอาณานิคมทางใต้ กำลังบริเตนโดยมีชาลส์ คอร์นวอลลิส (Charles Cornwallis) เป็นผู้บังคับบัญชายึดจอร์เจียและเซาท์แคโรไลนา ยึดกองทัพอเมริกาได้ที่ชาลส์ตัน เซาท์แคโรไลนา ยุทธศาสตร์นี้อาศัยการก่อการกำเริบของลอยัลลิสต์ (Loyalist) ติดอาวุธจำนวนมาก แต่มีผู้มาเข้าร่วมน้อยเกินไป ในปี 1779 สเปนเข้าร่วมสงครามเป็นพันธมิตรกับฝรั่งเศสภายใต้สนธิสัญญาตระกูล (Pacte de Famille) โดยเจตนายึดยิบรอลตาร์และอาณานิคมบริติชในแคริบเบียน บริเตนประกาศสงครามต่อสาธารณรัฐดัตช์ในปี 1780
ในปี 1781 หลังปราชัยอย่างเด็ดขาดสองครั้งที่คิงส์เมาน์เทนและคาวเพนส์ คอร์นวอลลิสถอยไปเวอร์จิเนียโดยตั้งใจอพยพ ชัยทางเรืออย่างเด็ดขาดของฝรั่งเศสในเดือนกันยายนตัดทางหนีของบริเตน กองทัพร่วมฝรั่งเศส-อเมริกาโดยมีเคาต์รอช็องโบ (Count Rochambeau) และวอชิงตันเป็นผู้นำล้อมกองทัพบริติชที่ยอร์กทาวน์ เมื่อเห็นว่าไม่มีการช่วยเหลือและสถานการณ์ป้องกันไม่อยู่ คอร์นวอลลิสยอมจำนนในเดือนตุลาคม และทหารถูกจับเป็นเชลยประมาณ 8,000 คน
วิกในบริเตนคัดค้านฝ่ายข้างมากทอรีนิยมสงครามในรัฐสภาอย่างยาวนาน ทว่า ความปราชัยที่ยอร์กทาวน์ทำให้วิกเป็นฝ่ายเหนือกว่า ต้นปี 1782 พวกเขาลงมติยุติปฏิบัติการบุกทั้งหมดในทวีปอเมริกาเหนือ แต่สงครามกับฝรั่งเศสและสเปนยังดำเนินต่อ โดยบริเตนชนะทั้งสองประเทศระหว่างการล้อมใหญ่ยิบรอลตาร์ นอกเหนือจากนี้ พวกเขาชนะฝรั่งเศสทางเรือหลายครั้งทโดยที่เด็ดขาดที่สุด คือ ยุทธนาวีที่ซานต์ (Battle of the Saintes) ในแคริบเบียนปีเดียวกัน วันที่ 3 กันยายน 1783 คู่สงครามลงนามสนธิสัญญากรุงปารีสซึ่งยุติสงคราม บริเตนตกลงรับรองเอกราชของสหรัฐเหนือดินแดนโดยมีขอบเขตคร่าว ๆ อยู่ที่แคนาดาทางเหนือ ฟลอริดาทางใต้และแม่น้ำมิสซิสซิปปีทางตะวันตก แม้การเข้ามีส่วนเกี่ยวข้องของฝรั่งเศสมีผลชี้ขาดต่อสาเหตุของเอกราชอเมริกา แต่ได้ดินแดนเพียงเล็กน้อย และมีปัญหาหนี้สินมหาศาล สเปนได้อาณานิคมฟลอริดาของบริเตนและเกาะมินอร์กา แต่ไม่สามารถชิงยิบรอลตาร์คืนซึ่งเป็นเป้าหมายหลัก ฝ่ายดัตช์มีแต่เสีย โดยถูกบังคับให้ยกดินแดนบางส่วนให้บริติช
อ้างอิง
- ↑ 1.0 1.1 1.2 Jack P. Greene and J. R. Pole. A Companion to the American Revolution (Wiley-Blackwell, 2003), p. 328.
- ↑ Everett C. Dolman. The Warrior State: How Military Organization Structures Politics (Macmillan, 2004), p. 163.
- ↑ Montero[โปรดขยายความ] p. 356
- ↑ 4.0 4.1 4.2 Mackesy (1964), pp. 6, 176 (British seamen)
- ↑ A. J. Berry, A Time of Terror (2006) p. 252
- ↑ Claude, Van Tyne, The loyalists in the American Revolution (1902) pp. 182–3.
- ↑ Greene and Pole (1999), p. 393; Boatner (1974), p. 545
- ↑ American dead and wounded: Shy, pp. 249–50. The lower figure for number of wounded comes from Chambers, p. 849.
ดูเพิ่ม
 | บทความทหาร หรือการทหารนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |