ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาเวียดนาม"

ภาษาเวียดนาม;
	Tiếng Việt
ออกเสียง	[tjə̌ˀŋ vjə̀t] เตี๊ยงเหวียต; (ทางเหนือ) ; [tjə̌ŋ jə̀k] เตี๊ยงเหยียก; (ทางใต้)
ประเทศที่มีการพูด	เวียดนาม สหรัฐอเมริกา กัมพูชา ฝรั่งเศส ออสเตรเลีย
จำนวนผู้พูด	70–73 ล้าน (ไม่พบวันที่)
ตระกูลภาษา	ออสโตรเอเชียติก มอญ-เขมร (กำลังเป็นที่ถกเถียง) เหวียด-เหมื่อง ภาษาเวียดนาม; ; ; ; ;
ระบบการเขียน	อักษรละตินเพิ่มเครื่องหมายเสริมสัทอักษร
สถานภาพทางการ
ภาษาทางการ	เวียดนาม
รหัสภาษา
ISO 639-1	vi
ISO 639-2	vie
ISO 639-3	vie

เรียกดูประวัติแบบโต้ตอบ

← การแก้ไขก่อนหน้า การแก้ไขถัดไป →

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม

เห็นภาพข้อความวิกิ

ในบรรทัด

รุ่นแก้ไขเมื่อ 12:59, 7 มีนาคม 2556

ภาษาเวียดนาม (Tiếng Việt, Việt ngữ) เป็นภาษาที่มีวรรณยุกต์ และเป็นภาษาทางการของประเทศเวียดนาม เป็นภาษาแม่ของประชากรเวียดนามถึง 87% รวมถึงผู้อพยพจากเวียดนามประมาณ 2 ล้านคน และรวมถึงชาวเวียดนาม-อเมริกันเป็นจำนวนพอสมควรด้วย ถึงแม้ว่าจะมีการยืมคำศัพท์จากภาษาจีน และเดิมใช้อักษรจีนเขียน แต่นักภาษาศาสตร์ยังคงจัดภาษาเวียดนามให้เป็น ภาษากลุ่มออสโตรเอเซียติก ซึ่งในกลุ่มนี้ภาษาเวียดนามมีผู้พูดมากที่สุด (10 เท่า ของภาษา ที่มีจำนวนคนพูดเป็นอันดับรองลงมา คือ ภาษาเขมร) ในด้านระบบการเขียนของภาษาเวียดนามนั้น แต่เดิมใช้ตัวเขียนจีน เรียกว่า "จื๋อญอ" ต่อมาชาวเวียดนามได้พัฒนาตัวเขียนจีนเพื่อใช้เขียนภาษาเวียดนาม เรียกว่า "อักษรจื๋อโนม" แต่ในปัจจุบันเวียดนามใช้ตัวอักษรโรมันที่พัฒนาขึ้นโดยมิชชันนารีชาวฝรั่งเศส โดยเครื่องหมายเสริมสัทอักษรใช้เป็นวรรณยุกต์

ตระกูลภาษา

ภาษาเวียดนามจัดอยู่ในสาขาเหวียด-เหมื่อง (Viet-Muong) ซึ่งเป็นสาขาหนึ่งในตระกูลภาษามอญ-เขมร (Mon-Khmer) หรือตระกูลออสโตรเอเชียติก (Austroasiatic) ประกอบด้วยภาษาเขมร ภาษามอญ ภาษามุนดา เป็นต้น แต่นักภาษาศาสตร์บางส่วนเห็นว่าควรจัดภาษาเวียดนามให้เป็นอีกสาขาหนึ่ง แยกจากภาษามอญ-เขมร

สำเนียงท้องถิ่น

ภาษาเวียดนามมีสำเสียงท้องถิ่นที่หลากหลาย แต่โดยมากถือว่ามี 3 หลัก ดังนี้

ถิ่นหลัก	ท้องถิ่น	ชื่อในยุคอาณานิคมของฝรั่งเศส
เวียดนามตอนเหนือ	ถิ่นฮานอย, ถิ่นอื่นทางเหนือ: ไฮฟอง และถิ่นระดับจังหวัดจำนวนมาก	ตังเกี๋ย
เวียดนามตอนกลาง	ถิ่นเว้, ถิ่นเหงะอาน, ถิ่นกว๋างนาม	อันนัมสูง
เวียดนามตอนใต้	ถิ่นไซ่ง่อน, ถิ่นแม่น้ำโขง (ตะวันตกไกล)	โคชินไชนา

ภาษาถิ่นเหล่านี้มีน้ำเสียง การออกเสียง และบางครั้งก็มีคำศัพท์ที่แตกต่างไปบ้าง แม้ว่าภาษาถิ่นฮเว้จะมีคำศัพท์ที่แตกต่างค่อนข้างมากจากอื่นก็ตาม วรรณยุกต์ "หอย" และ "งะ" มีความแตกต่างในภาคเหนือ แต่กลืนเป็นวรรณยุกต์เดียวกันในภาคใต้

เสียง "ch" และ "tr" นั้นออกเสียงแตกต่างกันในถิ่นใต้และกลาง แต่รวมเป็นเสียงเดียวในถิ่นเหนือ สำหรับความแตกต่างด้านไวยากรณ์นั้นไม่ปรากฏ

ระบบเสียง

เสียงพยัญชนะ

เสียงพยัญชนะในภาษาเวียดนามมีหน่วยเสียงตามตารางทางด้านล่าง โดยอักษรด้านขวาเป็นสัทอักษร ส่วนอักษรทางด้านซ้ายเป็นอักษรที่ใช้เขียนแทนหน่วยเสียงนั้น ๆ ในภาษาเวียดนาม ส่วนด้านซ้ายนั้นเป็นอักษรไทยที่นิยมทับศัพท์

		ริมฝีปาก	ปุ่มเหงือก	ปลายลิ้นม้วน	เพดานแข็ง	เพดานอ่อน	เส้นเสียง
กัก	ไม่ก้อง	p [p] ป	t [t] ต	tr [tʂ~ʈ] จ	ch [c~tɕ] จ	c/k [k] ก
	ธนิต		th [tʰ] ท
	ก้อง	b [ɓ] บ	đ [ɗ] ด		d [ɟ] ซ
เสียดแทรก	ไม่ก้อง	ph [f] ฟ	x [s] ส	s [ʂ] ซ		kh [x] ค	h [h] ฮ
เสียดแทรก	ก้อง	v [v] ว	gi [z] ซ	r [ʐ~ɹ] ซ		g/gh [ɣ] ก
นาสิก		m [m] ม	n [n] น		nh [ɲ] ญ	ng/ngh [ŋ] ง
เปิด		u/o [w] ว	l [l] ล		y/i [j] ย

สำเนียงต่างๆของเวียดนาม
รูปแบบ	ค่าเสียงอ่าน	เหนือ	กลางตอนเหนือ	กลาง	ใต้
พยัญชนะต้น	x	[s] ส	[s] ส	[s] ส	[s] ส
	s	[s] ส	[ʂ] ส(ม้วนลิ้น)	[ʂ] ส(ม้วนลิ้น)	[ʂ] ส(ม้วนลิ้น)
	ch	[tɕ] จ	[tɕ] จ	[tɕ] จ	[tɕ] จ
	tr	[tɕ] จ	[tʂ] จ(ม้วนลิ้น)	[tʂ] จ(ม้วนลิ้น)	[tʂ] จ(ม้วนลิ้น)
	r	[z] ซ(ก้อง)	[ɻ] ร(ม้วนลิ้น)	[ɻ] ร(ม้วนลิ้น)	[ɻ] ร(ม้วนลิ้น)
	d		[ɟ] กึ่ง จ กึ่ง ก (ก้อง)	[j] ย	[j] ย
	gi		[z] ซ(ก้อง)
	v^[1]	[v] กึ่ง ฟ กึ่ง ว	[v] กึ่ง ฟ กึ่ง ว
ตัวสะกด	c	[k]	[k] ก	[k] ก	[k] ก
	t	[t] ต	[t] ต	[k] ก
	t หลัง e			[k, t] ก/ต
	t หลัง ê			[t] ต	[k, t] ก/ต
	t หลัง i				[t] ต
	ch	[c] กึ่ง จ กึ่ง ก	[k] ก		[t] ต
	ng	[ŋ] ง	[ŋ] ง	[ŋ] ง	[ŋ] ง
	n	[n] น	[n] น	[ŋ] ง	[ŋ] ง
	n after i, ê	[n] น	[n] น	[n] น	[n] น
	nh	[ŋ] ง	[ŋ] ง	[n] น	[n] น

เสียงสระ

	หน้า	กลาง	หลัง
สูง	i [i] /-ิ/	ư [ɨ] /-ือ/	u [u] /-ู/
กลางสูง	ê [e] /เ-/	ơ [əː] /เ-อ/	ô [o] /โ-/
กลางต่ำ	e [ɛ] /แ-/	â [ə] /เ-อะ/	o [ɔ] /-อ/
ต่ำ	ă [a] /-ะ/ , a [aː] /-า/

เสียงวรรณยุกต์

นักภาษาศาสตร์ได้ศึกษาภาษาเวียดนามและจัดให้อยู่ในภาษาตระกูลออสโตรเอเชียติก เช่นเดียวกับภาษาเขมร ซึ่งเป็นภาษาระบบคำสองพยางค์ (Disyllable) และมีลักษณะน้ำเสียง (Register) เป็นลักษณะสำคัญของภาษา อีกทั้งเป็นภาษาที่ไม่มีระบบเสียงวรรณยุกต์ แต่ภาษาเวียดนามปัจจุบันได้พัฒนาระบบเสียงวรรณยุกต์ขึ้นใช้ เนื่องจากอิทธิพลของภาษาที่มีเสียงวรรณยุกต์ อันได้แก่ ภาษาตระกูลไท (Tai familly) ที่อยู่โดยรอบ และภาษาจีนที่เข้ามาปกครองเวียดนามในขณะนั้น

สระในภาษาเวียดนามนั้น ออกเสียงโดยมีวรรณยุกต์ภายใน (thanh หรือ thanh điệu) โดยวรรณยุกต์ มีความแตกต่างกันที่

ระดับเสียง
ความยาว
น้ำเสียงขึ้นลง
ความหนักแน่น
การออกเสียงคอหอย (ลักษณะเส้นเสียง)

เครื่องหมายกำกับวรรณยุกต์นั้น ปกติจะเขียนเหนือหรือใต้สระ (ส่วนใหญ่เขียนไว้เหนือสระ แต่วรรณยุกต์หนั่ง (nặng) เป็นจุดใต้สระ) วรรณยุกต์ทั้ง 6 ในภาษาถิ่นเหนือ (รวมฮานอยด้วย) มีดังนี้

ชื่อ	ลักษณะ	เครื่องหมาย	ตัวอย่าง	ตัวอย่างสระ	ออกเสียง
ngang 'ระดับ'	สูงระดับ ˧	(ไม่มีเครื่องหมาย)	ma 'ผี'	a^ⓘ	อา
huyền 'แขวน'	ต่ำตก ˨˩	`	mà 'แต่'	à^ⓘ	อ่า
sắc 'คม'	สูงขึ้น ˧˥	´	má 'แก้ม, แม่ (ถิ่นใต้) '	á^ⓘ	อ๊า
hỏi 'ถาม'	ต่ำขึ้น ˧˩˧	̉	mả 'หลุมศพ, สุสาน'	ả^ⓘ	อ๋า
ngã 'ตก'	สูงขึ้นหยุด ˧˥ˀ	˜	mã 'ม้า (จีน-เวียดนาม), รหัส'	ã^ⓘ	อะ-อ๊ะ
nặng 'หนัก'	ต่ำตกหยุด ˧˨ˀ	̣	mạ 'สีข้าว'	ạ^ⓘ	อ่า*(เสียงหนัก)

ไวยากรณ์

ภาษาเวียดนามเป็นภาษารูปคำโดดเช่นเดียวกับภาษาจีนและภาษาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อื่นๆ ไวยากรณ์เน้นที่การเรียงลำดับคำและโครงสร้างประโยคมากกว่าการผันคำ แสดงการโดยการเพิ่มคำเช่นเดียวกับภาษาไทย ภาษาเวียดนามเป็นภาษาคำโดด แต่ก็มีคำสองพยางค์อยู่เป็นจำนวนมาก การเรียงคำในประโยคเป็น ประธาน-กริยา-กรรม

กาล

ปกติแล้วไม่จำเป็นต้องแสดง โดยทั่วไปอดีตแสดงโดยคำว่า đã ปัจจุบันกาลกำลังกระทำ เติม đang อนาคตเติม sẽ

โครงสร้างแสดงหัวข้อ

เป็นโครงสร้างประโยคที่สำคัญในภาษาเวียดนาม ตัวอย่างเช่น Toi đọc sách này rồi = ฉันอ่านหนังสือนี้แล้ว อาจเรียงประโยคใหม่เป็น Sách này thi toi đọc rồi = หนังสือนี้น่ะฉันอ่านแล้ว (thi เป็นตัวแสดงหัวข้อ)

พหูพจน์

โดยทั่วไปไม่ต้องแสดง ถ้าแสดงจะใช้คำเติมเข้าไปในประโยค เช่น những, các, chúng

ลักษณนาม

ภาษาเวียดนามมีคำลักษณนามใช้แสดงลักษณะของนามเช่นเดียวกับภาษาไทยและภาษาจีน เช่น con ใช้กับสัตว์ cái ใช้กับสิ่งของไม่มีชีวิต คำลักษณนามบางคำอาจใช้ร่วมกันได้ เช่น cái con

คำสรรพนาม

คำสรรพนามในภาษาเวียดนามต่างจากภาษาอังกฤษ คือคำสรรพนามแต่ละคำไม่ได้ถูกแบ่งอย่างชัดเจนว่าเป็นบุรุษที่ 1 2 หรือ 3 ขึ้นกับผู้พูดและผู้ฟัง นอกจากนั้นยังต้องระมัดระวังในการระบุความสัมพันธ์ทางสังคมซึ่งขึ้นกับอายุและเพศ

การซ้ำคำ

พบมากในภาษาเวียดนามซึ่งเป็นการสร้างคำใหม่ ซึ่งมีความหมายต่างไปจากเดิม เช่นเป็นการลดหรือเพิ่มความเข้มของคำคุณศัพท์

คำศัพท์

คำศัพท์ทางการเมืองและวิทยาศาสตร์โดยมากมาจากภาษาจีน กว่า 70% ของคำศัพท์มีรากศัพท์มาจากภาษาจีน คำประสมหลายคำเป็นการประสมระหว่างคำดั้งเดิมในภาษาเวียดนามกับคำยืมจากภาษาจีน ซึ่งคำเหล่านี้ปัจจุบันมักถูกแทนที่ด้วยคำเวียดนาม นอกจากนี้ยังมีคำยืมจากภาษาฝรั่งเศสและภาษาอังกฤษ เช่น tivi มาจาก TV

ระบบการเขียน

ก่อนที่ฝรั่งเศสจะเข้ามายังเวียดนามนั้น ภาษาเวียดนามมีระบบการขียนสองแบบ ซึ่งทั้งสองแบบก็มีที่มาจากอักษรจีนเช่นเดียวกัน

อักษรจื๋อโญ (chữ nho, 字儒) หรืออักษรฮั้นถึ (hán tự, 漢字) คืออักษรจีนที่ใช้เขียนภาษาจีนโบราณ
อักษรจื๋อโนม (chữ nôm, 字喃) เป็นอักษรที่ใช้เขียนภาษาเวียดนาม โดยนำอักษรจีนมาดัดแปลงเล็กน้อย

ปัจจุบันภาษาเวียดนามเขียนด้วยอักษรโกว๊กหงือ (quốc ngữ แปลว่า อักษรประจำชาติ) ซึ่งเป็นอักษรละตินที่เพิ่มเติมเครื่องหมายต่าง ๆ เข้ามาเพื่อให้มีอักษรเพียงพอที่จะใช้เขียนภาษา อักษรดังกล่าวถูกคิดค้นขึ้นมาในคริสต์ศตวรรษที่ 17 โดยอาเลกซ็องดร์ เดอ โรดส์ ซึ่งเป็นมิชชันนารีชาวฝรั่งเศสที่เข้ามาเผยแผ่ศาสนา โดยมีรากฐานมาจากระบบที่มิชชันนารีชาวโปรตุเกสคิดไว้ก่อนหน้านั้น ในระหว่างที่เวียดนามยังเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศสนั้น อักษรโกว๊กหงือได้เป็นอักษรราชการของอาณานิคม ซึ่งได้ทำให้อักษรดังกล่าวเป็นที่แพร่หลายมากขึ้นเรื่อย ๆ อักษรโกว๊กหงือในปัจจุบันมีรูปแบบการเขียนที่อ้างอิงการออกเสียงของภาษาถิ่นเวียดนามกลาง ซึ่งสระและพยัญชนะท้ายจะคล้ายคลึงกับภาษาถิ่นเหนือ ส่วนพยัญชนะต้นจะคล้ายกับภาษาถิ่นใต้

ตัวอย่างประโยค

คำพูดที่ใช้ในชีวิตประจำวัน

Xin chào ซิน จ่าว = สวัสดี
Bạn บั่น = เพื่อน

แม่แบบ:Link FA แม่แบบ:Link FA แม่แบบ:Link GA แม่แบบ:Link GA

↑ In southern dialects, v is reported to have a spelling pronunciation (i.e., the spelling influences pronunciation) of [vj] or [bj] among educated speakers. However, educated speakers revert to usual [j] in more relaxed speech. Less educated speakers have [j] more consistently throughout their speech. See: Thompson (1959), Thompson (1965: 85, 89, 93, 97-98).

[1] In southern dialects, v is reported to have a spelling pronunciation (i.e., the spelling influences pronunciation) of [vj] or [bj] among educated speakers. However, educated speakers revert to usual [j] in more relaxed speech. Less educated speakers have [j] more consistently throughout their speech. See: Thompson (1959), Thompson (1965: 85, 89, 93, 97-98).

[1]

@@ บรรทัด 124: / บรรทัด 124: @@
 ! rowspan="8" | พยัญชนะต้น
 ! ''x''
-| rowspan="2" | {{IPA|[s]}}
+| rowspan="2" | {{IPA|[s]}} ส
-| {{IPA|[s]}} || {{IPA|[s]}} || {{IPA|[s]}}
+| {{IPA|[s]}} ส || {{IPA|[s]}} ส || {{IPA|[s]}} ส
 |-
 ! ''s''
-| {{IPA|[ʂ]}} || {{IPA|[ʂ]}} || {{IPA|[ʂ]}}
+| {{IPA|[ʂ]}} ส(ม้วนลิ้น) || {{IPA|[ʂ]}} ส(ม้วนลิ้น) || {{IPA|[ʂ]}} ส(ม้วนลิ้น)
 |-
 ! ''ch''
-| rowspan="2" | {{IPA|[tɕ]}}
+| rowspan="2" | {{IPA|[tɕ]}} จ
-| {{IPA|[tɕ]}} || {{IPA|[tɕ]}} || {{IPA|[tɕ]}}
+| {{IPA|[tɕ]}} จ || {{IPA|[tɕ]}} จ || {{IPA|[tɕ]}} จ
 |-
 ! ''tr''
-| {{IPA|[tʂ]}} || {{IPA|[tʂ]}} || {{IPA|[tʂ]}}
+| {{IPA|[tʂ]}} จ(ม้วนลิ้น) || {{IPA|[tʂ]}} จ(ม้วนลิ้น) || {{IPA|[tʂ]}} จ(ม้วนลิ้น)
 |-
 ! ''r''
-| rowspan="3" | {{IPA|[z]}}
+| rowspan="3" | {{IPA|[z]}} ซ(ก้อง)
-| {{IPA|[ɹ], [ʐ]}} || {{IPA|[ɹ], [ʐ]}} || {{IPA|[ɹ], [ʐ]}}
+| {{IPA|[ɻ]}} ร(ม้วนลิ้น) || {{IPA|[ɻ]}} ร(ม้วนลิ้น)  || {{IPA|[ɻ]}} ร(ม้วนลิ้น)
 |-
 ! ''d''
-| {{IPA|[ɟ]}}
+| {{IPA|[ɟ]}} กึ่ง จ กึ่ง ก (ก้อง)
-| rowspan="3" | {{IPA|[j]}}
+| rowspan="3" | {{IPA|[j]}} ย
-| rowspan="3" | {{IPA|[j]}}
+| rowspan="3" | {{IPA|[j]}} ย
 |-
 ! ''gi''
-| {{IPA|[z]}}
+| {{IPA|[z]}} ซ(ก้อง)
 |-
 ! ''v''<ref>In southern dialects, ''v'' is reported to have a [[spelling pronunciation]] (i.e., the spelling influences pronunciation) of {{IPA|[vj]}} or {{IPA|[bj]}} among educated speakers. However, educated speakers revert to usual {{IPA|[j]}} in more relaxed speech. Less educated speakers have {{IPA|[j]}} more consistently throughout their speech. See: Thompson (1959), Thompson (1965: 85, 89, 93, 97-98).</ref>
-| {{IPA|[v]}} || {{IPA|[v]}}
+| {{IPA|[v]}} กึ่ง ฟ กึ่ง ว || {{IPA|[v]}} กึ่ง ฟ กึ่ง ว
 |-
 ! rowspan="10" | ตัวสะกด
 ! ''c''
-| {{IPA|[k]}} || {{IPA|[k]}}
+| {{IPA|[k]}} || {{IPA|[k]}} ก
-| rowspan="2" | {{IPA|[k]}}
+| rowspan="2" | {{IPA|[k]}} ก
-| rowspan="3" | {{IPA|[k]}}
+| rowspan="3" | {{IPA|[k]}} ก
 |-
 ! ''t''
-| rowspan="4" | {{IPA|[t]}}
+| rowspan="4" | {{IPA|[t]}} ต
-| rowspan="4" | {{IPA|[t]}}
+| rowspan="4" | {{IPA|[t]}} ต
 |-
 ! style="line-height: 1em;" | ''t'' <br/><span style="font-weight: normal; font-size: small;">หลัง ''e''</span>
-| {{IPA|[k, t]}}
+| {{IPA|[k, t]}} ก/ต
 |-
 ! style="line-height: 1em;" | ''t'' <br/><span style="font-weight: normal; font-size: small;">หลัง ''ê''</span>
-| rowspan="3" | {{IPA|[t]}}
+| rowspan="3" | {{IPA|[t]}} ต
-| {{IPA|[k, t]}}
+| {{IPA|[k, t]}} ก/ต
 |-
 ! style="line-height: 1em;" | ''t'' <br/><span style="font-weight: normal; font-size: small;">หลัง ''i''</span>
-| rowspan="2" | {{IPA|[t]}}
+| rowspan="2" | {{IPA|[t]}} ต
 |-
 ! ''ch''
-| {{IPA|[k]}} || {{IPA|[k]}}
+| {{IPA|[c]}} กึ่ง จ กึ่ง ก || {{IPA|[k]}} ก
 |-
 ! ''ng''
-| {{IPA|[ŋ]}} || {{IPA|[ŋ]}}
+| {{IPA|[ŋ]}} ง || {{IPA|[ŋ]}} ง
-| rowspan="2" | {{IPA|[ŋ]}}
+| rowspan="2" | {{IPA|[ŋ]}} ง
-| rowspan="2" | {{IPA|[ŋ]}}
+| rowspan="2" | {{IPA|[ŋ]}} ง
 |-
 ! ''n''
-| rowspan="2" | {{IPA|[n]}}
+| rowspan="2" | {{IPA|[n]}} น
-| rowspan="2" | {{IPA|[n]}}
+| rowspan="2" | {{IPA|[n]}} น
 |-
 ! style="line-height: 1em;" | ''n'' <br/><span style="font-weight: normal; font-size: small;">after ''i'', ''ê''</span>
-| rowspan="2" | {{IPA|[n]}}
+| rowspan="2" | {{IPA|[n]}} น
-| rowspan="2" | {{IPA|[n]}}
+| rowspan="2" | {{IPA|[n]}} น
 |-
 ! ''nh''
-| {{IPA|[ŋ]}} || {{IPA|[ŋ]}}
+| {{IPA|[ŋ]}} ง || {{IPA|[ŋ]}} ง
 |}

ด ค ก ภาษาราชการและภาษาที่สำคัญของประเทศสมาชิกอาเซียน
ภาษาราชการ (ประเทศสมาชิก)	กัมพูชา : ภาษาเขมร • ไทย : ภาษาไทย • บรูไน : ภาษามลายู • พม่า : ภาษาพม่า • ฟิลิปปินส์ : ภาษาฟิลิปปินส์ • ภาษาอังกฤษ • มาเลเซีย : ภาษามลายู • ลาว : ภาษาลาว • เวียดนาม : ภาษาเวียดนาม • สิงคโปร์ : ภาษามลายู • ภาษาอังกฤษ • ภาษาจีนมาตรฐาน • ภาษาทมิฬ • อินโดนีเซีย : ภาษาอินโดนีเซีย
ภาษาราชการของประเทศสังเกตการณ์	ติมอร์-เลสเต : ภาษาเตตุน • ภาษาโปรตุเกส • ปาปัวนิวกินี : ภาษาอังกฤษ • ตอกปีซิน • ภาษาฮีรีโมตู
ภาษาเฉพาะถิ่นที่สำคัญ	กัมพูชา : ภาษาจาม • ไทย : ภาษามลายูปัตตานี • บรูไน : ภาษามลายูบรูไน • พม่า : ภาษากะเหรี่ยง • ภาษากะชีน • ภาษาไทใหญ่ • ภาษามอญ • ภาษายะไข่ • ภาษาโรฮีนจา • ฟิลิปปินส์ : ภาษาเซบัวโน • ภาษาตากาล็อก • ภาษาอีโลกาโน • ภาษามากินดาเนา • ลาว : ภาษาม้ง • เวียดนาม : ภาษาไทดำ • อินโดนีเซีย : ภาษาชวา • ภาษาซุนดา • ภาษาบาหลี • ภาษาอาเจะฮ์