ผลต่างระหว่างรุ่นของ "โบอิง 787 ดรีมไลเนอร์"
Lemon787ana (คุย | ส่วนร่วม) ไม่มีความย่อการแก้ไข |
SantoshBot (คุย | ส่วนร่วม) ล r2.7.3) (โรบอต เพิ่ม: sa:बोयिङ्ग् ७८७ |
||
| บรรทัด 118: | บรรทัด 118: | ||
[[ro:Boeing 787]] |
[[ro:Boeing 787]] |
||
[[ru:Boeing 787 Dreamliner]] |
[[ru:Boeing 787 Dreamliner]] |
||
[[sa:बोयिङ्ग् ७८७]] |
|||
[[sh:Boeing 787]] |
[[sh:Boeing 787]] |
||
[[simple:Boeing 787 Dreamliner]] |
[[simple:Boeing 787 Dreamliner]] |
||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 23:44, 20 มกราคม 2556
โบอิง 787 ดรีมไลเนอร์ เป็นเครื่องบินโดยสารเจ็ตขนาดกลางลำตัวกว้างพิสัยไกล แบบใช้เครื่องยนต์คู่ ออกแบบโดยฝ่ายผลิตเครื่องบินพาณิชย์โบอิง รองรับผู้โดยสารได้ลำละ 210 ถึง 290 คน ขึ้นอยู่กับรุ่น โบอิ้งแถลงว่า เครื่องบินดังกล่าวเป็นเครื่องบินโดยสารที่ประหยัดเชื้อเพลิงที่สุดของบริษัท และเป็นเครื่องบินโดยสารสำคัญแบบแรกของโลกที่ใช้วัสดุผสมในการก่อสร้างเป็นส่วนใหญ่[1] โบอิง 787 บริโภคเชื้อเพลิงน้อยกว่าโบอิง 767 ที่มีขนาดเท่ากันถึง 20%[2] ลักษณะที่แตกต่างที่สุดมีทั้งที่กันลมสี่แผง เชฟรอนลดเสียงบนส่วนแยกเครื่องยนต์ (engine nacelle) และเส้นระดับเสียง (nose contour) ที่เรียบขึ้น
ชื่อเดิมของเครื่องบินที่กำหนดคือ 7E7 ก่อนเปลี่ยนชื่อเป็นอย่างในปัจจุบันในเดือนมกราคม พ.ศ. 2548[3] โบอิง 787 ลำแรกเผยโฉมในพิธีเปิดตัวเมื่อวันที่ 8 กรกฎาคม พ.ศ. 2550 ที่โรงงานประกอบเอเวอร์เร็ตต์ของโบอิง โดยที่มันได้กลายมาเป็นเครื่องบินโดยสารลำตัวกว้างที่ขายเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์ โดยมียอดสั่งถึง 677 ลำ[4] จนถึงเดือนตุลาคม พ.ศ. 2554 มีการสั่งซื้อโบอิง 787 จำนวน 797 ลำ เข้ามาจากผู้ให้บริการสายการบิน 57 ราย[5]
การพัฒนาและการผลิตโบอิง 787 เกี่ยวข้องกับความร่วมมือระหว่างผู้ผลิตวัตถุดิบหลายรายทั่วโลก การประกอบขั้นสุดท้ายประกอบขึ้นที่โรงงานเอเวอร์เร็ตต์โบอิงในเอเวอร์เร็ตต์ รัฐวอชิงตัน เครื่องบินจะยังมีการประกอบขึ้นที่โรงงานแห่งใหม่ในนอร์ทชาลสตัน รัฐเซาท์แคโรไลนา โรงงานทั้งสองจะส่งมองเครื่อง 787 ให้แก่ผู้ให้บริการเครื่องบินโดยสาร โครงการดังกล่าวต้องล่าช้าออกไปหลายครั้ง จากที่เคยวางแผนจะให้บริการตั้งแต่เดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2551 การขึ้นบินครั้งแรกของเครื่องมีขึ้นเมื่อวันที่ 15 ธันวาคม พ.ศ. 2552 และสิ้นสุดการทดสอบการบินในกลาง พ.ศ. 2554 เอกสารรับรองของสำนักงานควบคุมความปลอดภัยการบินแห่งยุโรปสุดท้ายได้รับในปลายเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2554 และโมเดลแรกถูกส่งมอบในปลายเดือนกันยายน พ.ศ. 2554 และเข้าให้บริการเชิงพาณิชย์ตั้งแต่วันที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2554[6]
ข้อมูลเบื้องต้น
ในช่วงแรกนั้น โบอิง ต้องการจะพัฒนาเครื่องบินุร่นใหม่เพื่อทดแทน 767 ที่มียอดสั่งซื้อชะลอตัวลง เพื่อจะแข่งขันกับเครื่องบินแอร์บัส เอ 330-200 แต่ใช้เชื้อเพลิงในปริมาณที่เท่ากับ 767 และ เอ330 แต่ภายหลังเหตุการณ์วินาศกรรม 11 กันยายน พ.ศ. 2544และวิกฤติราคาน้ำมัน ทำให้ไม่เป็นที่ตอบรับมากนัก โบอิงจึงปรับเปลี่ยนโครงการมาพัฒนาเครื่องบินโดยสารโดยนำเครื่องเทคโนโลยีที่ได้จากการพัฒนาเครื่องบินความเร็วเหนือเสียงมาใช้แทน และใช้ชื่อว่า 7E7 (มีรหัสระหว่างการพัฒนาว่า Y2 ในโครงการโบอิงเยลโลสโตนโปรเจกต์)
จนในวันที่ 28 มกราคม พ.ศ. 2548 โบอิงได้เปลี่ยนชื่อรุ่นมาเป็น 787 และได้เปิดเผยแบบขั้นสุดท้ายในวันที่ 26 เมษายน ในปีเดียวกัน โดยโบอิงจะผลิตออกมา 3 รุ่น คือ
- 787-3 พิสัยบินระยะใกล้ (4,650 - 5,650 กิโลเมตร) เพื่อทดแทนรุ่น 757-300, 767-200 และ-300 โดยมีลักษณะของปลายปีกเครื่องบินที่แตกแต่างจากรุ่นอื่น และมีออลนิปปอนแอร์เวย์เป็นสายการบินส่งมอบรายแรก[7] และเจแปนแอร์ไลน์เป็นลูกค้าอีกหนึ่งราย[8]
- 787-8 เป็นรุ่นที่เป็นโครงสร้างพื้นฐานของ 787 มีพิสัยบินระยะไกล (14,800 - 15,750) เพื่อทดแทนรุ่น โบอิง 767-200ER และ โบอิง 767-300ER และจะเป็นรุ่นแรกของ 787 ที่จะเริ่มให้บริการในปีพ.ศ. 2551
- 787-9 มีพิสัยบินระยะไกล (14,800 - 15,750 กิโลเมตร) เป็นรุ่นที่ขยายลำตัวให้ยาวขึ้นจาก 787-8 เพื่อทดแทนรุ่น โบอิง 767-400ER โดยมีแอร์นิวซีแลนด์ เป็นสายการบินส่งมอบรายแรก
ข้อมูลจำเพาะ
| รุ่น | 787-3 | 787-8 | 787-9 |
|---|---|---|---|
| จำนวนนักบิน | 2 | ||
| ความจุผู้โดยสาร | 290 - 330 | 210 - 250 | 250 - 290 |
| ความยาว | 56.72 เมตร (186 ฟุต 1 นิ้ว) | 63 เมตร (206 ฟุต) | |
| ความกว้างของปีก | 52 เมตร (170 ฟุต) | 60 เมตร (197 ฟุต) | 62 เมตร (203 ฟุต) |
| ความสูง | 16.92 เมตร (55 ฟุต 6 นิ้ว) | ||
| ความจุห้องสินค้า | (124.6 ตร.ม. (4,400 ตร.ฟ.) | 152.9 ตร.ม. (5,400 ตร.ฟ.) | |
| น้ำหนักบรรทุกเปล่า | 110,000 กิโลกรัม (242,000 ปอนด์) | ||
| น้ำหนักสูงสุดขณะนำเครื่องขึ้น | 165,100 กิโลกรัม (364,000 ปอนด์) |
219,540 กิโลกรัม (484,000 ปอนด์) |
244,940 กิโลกรัม (540,000 ปอนด์) |
| ความเร็วปกติ | 0.85 มัก[9][10][11] | ||
| พิสัยบิน เมื่อบรรทุกเต็มลำ | 4,650 - 5,650 กิโลเมตร (2,500 - 3,050 ไมล์ทะเล) |
14,200 - 15,200 กิโลเมตร (7,650 - 8,200 ไมล์ทะเล) |
14,800 - 15,750 กิโลเมตร (8,000 - 8,500 ไมล์ทะเล) |
| ความจุเชื้อเพลิงสูงสุด | 126,903 ลิตร (33,528 แกลลอน) | 138,700 ลิตร (36,693 แกลลอน) | |
| เพดานบิน | 13,100 เมตร (43,000 ฟุต) | ||
| เครื่องยนต์ (2×) | เจเนรัล อีเลคทริค จีอีเอ็นเอกซ์ หรือ โรลส์-รอยส์ เทรนท์ 1000 | ||
| แรงผลักดันสูงสุด | 236 กิโลนิวตัน (53,000 ปอนด์ฟอร์ซ) | 285 กิโลนิวตัน (64,000 ปอนด์ฟอร์ซ) | 311 กิโลนิวตัน (70,000 ปอนด์ฟอร์ซ) |
เครื่องบินที่ใกล้เคียงกัน
รุ่นที่ใกล้เคียงกัน
เครื่องบินที่คล้ายกัน
อ้างอิง
- ↑ Norris, G.; Thomas, G.; Wagner, M. and Forbes Smith, C. (2005). Boeing 787 Dreamliner – Flying Redefined. Aerospace Technical Publications International. ISBN 0-9752341-2-9.
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์) - ↑ "Commercial Airplanes – 787 Dreamliner – Background" (Press release). Boeing. สืบค้นเมื่อ December 14, 2010.
- ↑ "Boeing Gives the 7E7 Dreamliner a Model Designation" (Press release). Boeing. January 28, 2005. สืบค้นเมื่อ June 14, 2011.
- ↑ "Boeing Celebrates the Premiere of the 787 Dreamliner" (Press release). Boeing. July 8, 2007. สืบค้นเมื่อ January 21, 2011.
- ↑ "787 Model Orders and Deliveries summary". Boeing. June 2011. สืบค้นเมื่อ July 25, 2011.
- ↑ Tim Kelly (October 26, 2011). "Dreamliner carries its first passengers and Boeing's hopes". Reuters. สืบค้นเมื่อ October 28, 2011.
- ↑ ออลนิปปอนแอร์เวย์สั่งซื้อเครื่องบินโบอิง 787-3 จำนวน 30 ลำ
- ↑ โบอิงและเจแปนแอร์ไลน์แถลงข่าวการสั่งซื้อเครื่องบินโบอิง 787
- ↑ ข้อมูล โบอิง 787-3 ดรีมไลน์เนอร์
- ↑ ข้อมูล โบอิง 787-8 ดรีมไลน์เนอร์
- ↑ ข้อมูล โบอิง 787-9 ดรีมไลน์เนอร์
แหล่งข้อมูลอื่น
- เว็บไซต์หลักของโบอิง 787 ดรีมไลน์เนอร์ (อังกฤษ)
- ข้อมูล 787 ในเว็บไซต์โบอิง (อังกฤษ)
- ข่าวการเผยโฉม 787 ใน Wikinews (อังกฤษ)
 | บทความเทคโนโลยี หรือ สิ่งประดิษฐ์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |