เอะ

ฮิรางานะ	คาตากานะ
การถอดอักษร	e
มังโยงานะ ของฮิรางานะ	衣
มังโยงานะ ของคาตากานะ	江
ยูนิโคด	U+3048, U+30A8
คะนะ อึง วะ ระ ยะ มะ ฮะ นะ ทะ ซะ คะ อะ วิ ริ – มิ ฮิ นิ ชิ ชิ คิ อิ – รุ ยุ มุ ฟุ นุ สึ ซุ คุ อุ เวะ เระ – เมะ เฮะ เนะ เทะ เซะ เคะ เอะ โวะ โระ โยะ โมะ โฮะ โนะ โทะ โซะ โคะ โอะ เคะตัวเล็ก · สึตัวเล็ก · โยะริ · โคะโตะ ดะกุเต็ง · ฮันดะกุเต็ง · โชอมปุ

เอะ เป็นคะนะของภาษาญี่ปุ่นตัวหนึ่ง ฮิระงะนะเขียนว่า え มีที่มาจากตัวเขียนหวัดของมันโยงะนะ 衣 และคะตะกะนะเขียนว่า エ มีที่มาจากส่วนขวาของมันโยงะนะ 江 ออกเสียงว่า [e] แต่ในการพูดจริงอาจแปรเป็น [ɛ], [e̞], [ɛ̝] (คล้ายสระ แอ) เมื่อเอะขึ้นต้นคำหรืออยู่หลังเสียง /i/ หรือ /n/ จะเกิดการแปรเสียงเป็น [ʲe] ดังจะเห็นได้จาก 円 (えん, เย็น) คือสกุลเงินของประเทศญี่ปุ่น

え เป็นอักษรลำดับที่ 4 อยู่ระหว่าง う (อุ) กับ お (โอะ) ในการจัดลำดับอักษรปัจจุบัน ส่วนการจัดลำดับแบบอิโระฮะ え เป็นอักษรลำดับที่ 34 อยู่ระหว่าง こ (โคะ) กับ て (เทะ)

รูปแบบ	โรมะจิ	ฮิระงะนะ	คะตะกะนะ	เสียงอ่านไทย
ธรรมดา	e	え	エ	เอะ
	ei ē	えい, えぃ ええ, えぇ えー, え～	エイ, エィ エエ, エェ エー, エ～	เอ

อักษรแบบอื่น

อักษรแบบอื่นของเอะคือคะนะขนาดเล็ก ぇ, ェ ใช้สำหรับแสดงเสียงภาษาต่างประเทศของญี่ปุ่นเช่น イェ (เยะ), ヴェ (เวะ หรือ ve) หรือใช้สำหรับลากเสียงสระเอะให้ยาวขึ้นเป็น เอ

อักษรโอะกินะวะบางแบบใช้ ぇ ควบคู่กับ く (คุ) กลายเป็นทวิอักษร くぇ (เควะ) ในขณะที่แบบอื่นใช้ ゎ แทน

อักษรโบราณของเอะมีอีกสองรูปได้แก่ ฮิระงะนะ 𛀁 (U+1B001) มีที่มาจากตัวเขียนหวัดของมันโยงะนะ 江 และคะตะกะนะ 𛀀 (U+1B000) มีที่มาจากส่วนบนของมันโยงะนะ 衣 กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ มีแหล่งที่มาสลับกันเมื่อเทียบกับแบบปัจจุบัน

ลำดับขีด

ลำดับขีดในการเขียน え

ลำดับขีดในการเขียน エ

ฮิระงะนะ え มีลำดับขีด 2 ขีดดังนี้

1. ขีดเฉียงด้านบนไปทางขวาเล็กน้อย อาจมีตวัดมาทางซ้ายหรือไม่ก็ได้
2. ขีดเส้นนอนในตำแหน่งที่ต่ำกว่า ขีดไปจนสุดแล้วหักเฉียงลงทางซ้าย จากนั้นเขียนลูกคลื่นไปทางขวาคล้ายทิลเดอ (~)

คะตะกะนะ エ มีลำดับขีด 3 ขีดดังนี้

1. ขีดเส้นนอนด้านบนจากซ้ายไปขวา
2. ขีดเส้นตั้งโดยลากจากกึ่งกลางของเส้นแรกลงมา
3. ขีดเส้นนอนด้านล่างจากซ้ายไปขวา โดยให้เชื่อมกับปลายเส้นที่สอง ด้วยขนาดยาวกว่าเส้นแรกเล็กน้อย