ผลต่างระหว่างรุ่นของ "พระเจ้าเหยา"
(ไม่แตกต่าง)
|
รุ่นแก้ไขเมื่อ 14:49, 18 พฤษภาคม 2554
พระเจ้าเหยา (จีนตัวย่อ: 尧; จีนตัวเต็ม: 堯; พินอิน: Yáo; เวด-ไจลส์: Yao), (ตามตำนาน ปีที่ 2356-2255 ก่อนคริสตกาล)[1] คือผู้ปกครองประเทศจีนตามตำนาน ในยุคยุคสามกษัตริย์ห้าจักรพรรดิ ชื่ออื่นที่เรียกกันได้แก่ เตาถังจื่อ (陶唐氏) หรือ ถังเหยา (唐堯) เมื่อแรกเกิดมีนามว่า อี้ฟางซุน (伊放勳) หรืออี้ฉี (伊祁) เป็นบุตรคนที่สองของจักรพรรดิกู่
พระเจ้าเหยามักได้รับยกย่องว่าเป็นกษัตริย์ที่สมบูรณ์แบบและมีคุณธรรมอย่างสูง เป็นผู้เฉลียวฉลาดและเป็นแบบอย่างแก่จักรพรรดิราชวงศ์ต่างๆ ของจีนในเวลาต่อมา ประวัติศาสตร์จีนในยุคต้นมักเอ่ยถึงพระเจ้าเหยา พระเจ้าซุ่น และพระเจ้าอี่ ว่าเป็นบุคคลสำคัญ นักประวัติศาสตร์ปัจจุบันเชื่อว่าทั้งสามอาจเป็นหัวหน้าเผ่าที่ก่อตั้งระบบการปกครองที่เป็นหนึ่งเดียวและมีระบบลำดับชั้นในช่วงยุคเปลี่ยนผ่านเข้าสู่สังคมศักดินา
ตามตำนานเล่าว่า เหยาขึ้นเป็นผู้ปกครองเมื่ออายุ 20 ปี และเสียชีวิตเมื่ออายุ 119 ปี และมอบบัลลังก์ให้กับซุ่น ซึ่งแต่งงานกับบุตรสาวของเขาทั้ง 2 คน
อ้างอิง
- ↑ Ching, Julia (1991). Sages and filial sons: mythology and archaeology in ancient China. The Chinese University Press. p. 140. ISBN 978-9622014695.
{{cite book}}: ไม่รู้จักพารามิเตอร์|coauthors=ถูกละเว้น แนะนำ (|author=) (help)