ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ดนตรีสมัยโรแมนติก"
Greannoreftag (คุย | ส่วนร่วม) ไม่มีความย่อการแก้ไข |
|||
บรรทัด 1: | บรรทัด 1: | ||
'''ยุคโรแมนติก''' (ค.ศ.1810-1910) เป็นดนตรีในช่วงศตวรรษที่19 ซึ่งเน้นอารมณ์ของดนตรีมากกว่าความสมดุลของบทตอน และเน้นความเป็นตัวตนของคีตกวีมากกว่ากฎเกณฑ์ทางดนตรีที่มีมาแต่เดิม |
'''ยุคโรแมนติก''' (ค.ศ.1810-1910) เป็นดนตรีในช่วงศตวรรษที่19 ซึ่งเน้นอารมณ์ของดนตรีมากกว่าความสมดุลของบทตอน และเน้นความเป็นตัวตนของคีตกวีมากกว่ากฎเกณฑ์ทางดนตรีที่มีมาแต่เดิม |
||
คำว่า "โรแมนติก" ถูกประยุกต์ใช้ในวงการดนตรีปี ค.ศ.1810 ซึ่งเอามาจากวงการวรรณกรรม มีความหมายว่า อารมณ์ที่รุนแรงของมนุษย์ โดยลักษณะดนตรีแบบโรแมนติกนี้เริ่มขึ้นในงานของนักประพันธ์เพลงและนักดนตรีชื่อ [[ลุดวิก ฟาน เบโทเฟน|ลุดวิก ฟาน เบโธเฟน]] (Ludwig van Beethoven) ดนตรียุคโรแมนติกนั้นเริ่มต้นด้วยเพลงขับร้องและเพลงเปียโนสั้นๆ ต่อมาเป็นเพลงสำหรับ[[วงออร์เคสตรา]] |
คำว่า "โรแมนติก" ถูกประยุกต์ใช้ในวงการดนตรีปี [[ค.ศ.1810]] ซึ่งเอามาจากวงการวรรณกรรม มีความหมายว่า อารมณ์ที่รุนแรงของมนุษย์ โดยลักษณะดนตรีแบบโรแมนติกนี้เริ่มขึ้นในงานของนักประพันธ์เพลงและนักดนตรีชื่อ [[ลุดวิก ฟาน เบโทเฟน|ลุดวิก ฟาน เบโธเฟน]] (Ludwig van Beethoven) ดนตรียุคโรแมนติกนั้นเริ่มต้นด้วยเพลงขับร้องและเพลงเปียโนสั้นๆ ต่อมาเป็นเพลงสำหรับ[[วงออร์เคสตรา]] |
||
==ลักษณะดนตรียุคโรแมนติก== |
==ลักษณะดนตรียุคโรแมนติก== |
รุ่นแก้ไขเมื่อ 00:06, 9 มีนาคม 2553
ยุคโรแมนติก (ค.ศ.1810-1910) เป็นดนตรีในช่วงศตวรรษที่19 ซึ่งเน้นอารมณ์ของดนตรีมากกว่าความสมดุลของบทตอน และเน้นความเป็นตัวตนของคีตกวีมากกว่ากฎเกณฑ์ทางดนตรีที่มีมาแต่เดิม
คำว่า "โรแมนติก" ถูกประยุกต์ใช้ในวงการดนตรีปี ค.ศ.1810 ซึ่งเอามาจากวงการวรรณกรรม มีความหมายว่า อารมณ์ที่รุนแรงของมนุษย์ โดยลักษณะดนตรีแบบโรแมนติกนี้เริ่มขึ้นในงานของนักประพันธ์เพลงและนักดนตรีชื่อ ลุดวิก ฟาน เบโธเฟน (Ludwig van Beethoven) ดนตรียุคโรแมนติกนั้นเริ่มต้นด้วยเพลงขับร้องและเพลงเปียโนสั้นๆ ต่อมาเป็นเพลงสำหรับวงออร์เคสตรา
ลักษณะดนตรียุคโรแมนติก
ดนตรียุคโรแมนติกมีลักษณะของแนวทำนองที่เต็มไปด้วยการบรรยายความรู้สึก มีแนวทำนองเด่นชัด ลักษณะการแบ่งวรรคตอนเพลงไม่ตายตัว การประสานเสียงได้พัฒนาต่อจากยุคคลาสสิกทำให้เกิดการคิดคอร์ดใหม่ๆ เพิ่มขึ้น เพื่อใช้แสดงออกถึงอารมณ์และความรู้สึก มีการนำคอร์ดที่เสียงไม่กลมกลืนมาใช้มากขึ้น มีการใช้โน้ตนอกคอร์ด บันไดเสียงที่มีโน้ตครึ่งเสียง (Chromatic Scale) การเปลี่ยนบันไดเสียงหนึ่งไปอีกบันไดเสียงหนึ่งอย่างคาดไม่ถึง การประสานเสียงแบบโฮโมโฟนี (Homophony) ยังคงเป็นลักษณะเด่นสืบเนื่องมาจากยุคคลาสสิก การใช้เสียงดัง-เบา มีตั้งแต่ ppp ไปจนถึง fff คีตลักษณ์ของเพลง (form) ยังคงเป็นแบบ Sonata Form แบบยุคคลาสสิก แต่มีความยืดหยุ่นของโครงสร้าง
ในยุคนี้ดนตรีบรรเลง และบทเพลงสำหรับเปียโน เป็นที่นิยมประพันธ์กันมากขึ้น ลักษณะของวงออร์เคสตราจะมีขนาดใหญ่ขึ้นตามแต่ผู้ประพันธ์เพลงจะกำหนด เพลงคฤหัสถ์หรือเพลงสำหรับชาวบ้านเป็นที่นิยมประพันธ์กัน แต่เพลงโบสถ์ก็ยังคงมีการประพันธ์อยู่เช่นกัน ในลักษณะของเพลงแมส ที่ใช้เพื่อประกอบศาสนพิธี และเพลงเรควีเอ็ม ที่ใช้ในพิธีศพ สำหรับบทเพลงโอเปร่า และเพลงร้องก็มีพัฒนาการควบคู่ไป เนื้อร้องมีตั้งแต่การล้อการเมือง ความรักกระจุ๋มกระจิ๋ม ไปจนถึงเรื่องโศกนาฎกรรม
นักดนตรีโรแมนติก
- จิอาซิโน รอสชินี (Gioacchino Rossini)
- ฟรานซ์ ปีเตอร์ ชูเบิร์ต (Franz Peter Schubert)
- เอกเตอร์ แบร์ลิออส (Hector Berlioz)
- เฟลิกซ์ เมนเดลโซห์น-บาร์โธลดี (Felix Mendelssohn-Batholdy)
- เฟรเดริก ฟรองซัวส์ โชแปง (Frédéric François Chopin)
- โรเบิร์ต อเล็กซานเดอร์ ชูมันน์ (Robert Alexander Schumann)
- ฟรานซ์ ลิซท์ (Franz Liszt)
- ริชาร์ด วากเนอร์ (Richard Wagner)
- จูเซปเป แวร์ดี (Giuseppe Verdi)
- แบดริช สเมตานา (Bedrich Smetana)
- โยฮันเนส บราห์มส์ (Johannes Brahms)
- จอร์จ บิเซต์ (Georges Bizet)
- ปีเตอร์ อิลิช ไชคอฟสกี (Peter Ilyich Tchaikovsky)
- แอนโทนิน ดโวชาค (Antonín Dvořák)
- จิอาโคโม ปุชชีนี (Giacomo Puccini)
- กุสตาฟ มาห์เลอร์ (Gustav Mahler)
- ริชาร์ด สเตราส์ (Richard Strauss)
- ยาน ซิเบลิอุส (Jean Sibelius)
- เซอร์เก วาซิลีวิช รัคมานินอฟ (Sergej Vasilevič Rakhmaninov)
บทประพันธ์ที่สำคัญในยุคโรแมนติก
- 1.ประเภทซิมโฟนี (Symphony)
Symphony No. 3 (Eroica) - เบโธเฟน
Symphony No. 6 (Pastoral) - เบโธเฟน
Symphony No. 9 (Choral) - เบโธเฟน
Symphony No. 8, in B minor (Unfinished) - ชูเบิร์ต
Symphony No. 4 (Italian) - เมนเดลโซห์น
Symphony No. 3 (Rhenish) - ชูมันน์
Symphony No. 1-4 - บราห์มส์
Symphony No. 6 (Pathetique) - ไชคอฟสกี้
Symphony No. 9 (From the New World) - ดโวชาค
- 2.ประเภทคอนแชร์โต (Concerto)
Piano Concerto No.5 (Emperor) - เบโธเฟน
Piano Concerto in B-flat minor - ไชคอฟสกี้
Piano Concerto in A minor Op.16 - กรีก
Piano Concerto No.2 - ราคมานินอฟ
Violin Concerto in D, Op.61 - เบโธเฟน
Violin Concerto in E minor, Op.64 - เมนเดลโซห์น
Violin Concerto in D major, Op.77 - บราห์มส์
Violin Concerto in D major, Op.35 - ไชคอฟสกี้
- 3.ประเภทโอเปร่า (Opera)
- 3.1 Serious Opera
Carmen - บิเซต์
Aida - แวร์ดี
La Traviata - แวร์ดี
Madama Butterfly - ปุชชีนี (Puccini)
Tristan and Isolde - วากเนอร์
William Tell - รอสชินี
- 3.2 Comic Opera
The Barber of Seville - รอสชินี
The Barthered Bride - รอสซินี
The Doctor Despite Himself - กูโนด์
- 4.ประเภทดนตรีบรรยายเรื่องราว (Program Music) แบ่งย่อยได้ 4 ชนิดคือ
- 4.1 Concert Overture
Habrides Overture - เมนเดลโซห์น
Overture1812 - ไชคอฟสกี้
Romeo and Juliet - ไชคอฟสกี้
- 4.2 Incidental Music
A Midsummer Night's Dream - เมนเดลโซห์น
The Planets - โฮลสต์
Peer Gynt - กรีก
Scheherazade - ริมสกี-คอร์สคอฟ
The Carnival of the Animals - แซงต์-ซองส์
- 4.3 Program Symphony
Dante - ลิซท์
Faust - ลิซท์
Harold in Italy - แบร์ลิออส
Romeo and Juliet - แบร์ลิออส
Symphony Fantastique - แบร์ลิออส
- 4.4 Tone Poem (Symphonic Poem)
Don Juan - สเตราส์
Don Quixote - สเตราส์
Finlandia - ซิบิเลียส
The Moldau - สเมนตานา
- 5.ประเภทบัลเลต์ (Ballet)
Borelo - ราเวล
Cinderella Ballet - โปรโกเฟียฟ
Romeo and Juliette - โปรโกเฟียฟ
The Sleeping Beauty - ไชคอฟสกี้
Swanlake - ไชคอฟสกี้
- 6.ประเภทแชมเบอร์มิวสิค (Chamber Misic)
Piano Quintet in A Major, Op.114 - ชูเบิร์ต
String Quintet in C D.956 (2 violins, viola, 2 cellos) - ชูเบิร์ต
String Sextet in Bb Op.18 (Spring) - บราห์มส์
- 7.ประเภทโซนาตา (Sonata)
Piano Sonata in C minor (Pathetique) - เบโธเฟน
Piano Sonata in Bb minor - โชแปง
Violin Sonata Op.47 (Kreutzer) - โชแปง
- 8.ประเภทอื่นๆ
- 8.1 บทเพลงร้องและเพลงสำหรับเปียโน
Erikonig - ชูเบิร์ต
Nocturne in Eb Major Op.9 No.2 - โชแปง
Etudes Op.10 - โชแปง
- 8.2 บทเพลงแมส
Missa Solemnis - เบโธเฟน
Requiem - แบร์ลิออส
Requiem - แวร์ดี
German Requiem - บราห์มส์
อ้างอิง
- คมสันต์ วงค์วรรณ์. ดนตรีตะวันตก. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 2551
- ณรุทธ์ สุทธจิตต์. สังคีตนิยม ความซาบซึ้งในดนตรีตะวันตก. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. 2548