รถไฟเหนือดินลอนดอน
(เปลี่ยนทางจาก London Overground)
| รถไฟเหนือดินลอนดอน | |||
|---|---|---|---|
 | |||
 | |||
| ข้อมูลทั่วไป | |||
| เจ้าของ | รถไฟลอนดอน | ||
| ที่ตั้ง | นครลอนดอนและปริมณฑล | ||
| ประเภท | รถไฟชานเมือง | ||
| จำนวนสาย | 6 | ||
| จำนวนสถานี | 83 | ||
| ผู้โดยสารต่อวัน | 427,000 คน[1] | ||
| เว็บไซต์ | www.tfl.gov.uk/overground | ||
| การให้บริการ | |||
| เริ่มดำเนินงาน | ค.ศ. 2007 | ||
| ผู้ดำเนินงาน | ดำเนินการโดย LOROL | ||
| รหัสตามตัวอักษร | LO (National Rail) | ||
| ข้อมูลทางเทคนิค | |||
| ระยะทาง | 86 กิโลเมตร | ||
| รางกว้าง | รางมาตรฐาน | ||
| |||
รถไฟเหนือดินลอนดอน (LO) เป็นเส้นทางรถไฟชานเมืองในกรุงลอนดอน โดยก่อตั้งในปี ค.ศ. 2007[2] ปัจจุบันมี 83 สถานี 6 เส้นทาง ดำเนินการโดยการรถไฟเหนือดินลอนดอน ส่วนหนึ่งของการรถไฟแห่งชาติ[3]
เส้นทาง[แก้]
- สายนอร์ทลอนดอน 23 สถานี
- สายเวสต์ลอนดอน 6 สถานี
- สายอีสต์ลอนดอน 23 สถานี
- สายอินเนอร์เซาท์ลอนดอน 8 สถานี
- สายวัตฟอร์ดดีซี 19 สถานี
- สายโกสเปลโอกทูบาร์กกิง 12 สถานี
ขบวนรถไฟ[แก้]
| รุ่น | ภาพประกอบ | ประเภท | ความเร็วสูงสุด | จำนวน | จำนวนคันต่อขบวน | การจัดวางขบวนรถ | เส้นทาง | ผลิตปี | |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ไมล์ต่อชั่วโมง | กิโลเมตรต่อชั่วโมง | ||||||||
| บริติช เรล คลาส 172/0 เทอร์โบสตาร์ | 
|
รถดีเซลราง | 100 | 160 | 8 | 2 | 2+2 | สายโกสเปลโอกทูบาร์กกิง | ค.ศ. 2010 |
| คลาส 378 แคบปิตัลสตาร์ | 
|
รถดีเซลราง | 75 | 120 | 57 | 4 (5 after 2015) | Longitudinal | ทุกเส้นทาง (ยกเว้น สายโกสเปลโอกทูบาร์กกิง) |
ค.ศ. 2008–2011 |
แผนที่[แก้]
ดูเพิ่ม[แก้]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-12-24. สืบค้นเมื่อ 2014-02-15.
- ↑ "Introducing London Overground – a new era for London Rail" (Press release). Transport for London. 5 September 2006. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-01-18. สืบค้นเมื่อ 10 June 2011.
- ↑ "Management". Transport for London. 27 June 2013. สืบค้นเมื่อ 27 June 2013.
 | บทความการเดินทาง การคมนาคม และการขนส่งนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |