ถนนสายประธานใหญ่
ถนนสายประธานใหญ่ | |
---|---|
อุตตราปัถ, ซาดาเกอาฌัม, ชะฮ์ ระเฮอะซัม, บาดชาฮีซาดัก, ลองวอล์ก | |
![]() | |
ข้อมูลของเส้นทาง | |
ความยาว | 3,655 กิโลเมตร[1] (2,271 ไมล์) |
สถานะ | ใช้งานได้ |
มีขึ้นเมื่อ | 322 ปีก่อนคริสต์กาบเป็นอย่างน้อย–ปัจจุบัน |
ทางแยกที่สำคัญ | |
ปลายทางทิศตะวันออก | เตกนาฝ ประเทศบังกลาเทศ |
ปลายทางทิศตะวันตก | คาบูล ประเทศอัฟกานิสถาน |
ตำแหน่งที่ตั้ง | |
เมืองสำคัญ | ค็อกซ์บาซาร์, จิตตะโกง, เฝนี, ธากา, ราชศาหี, โกลกาตา, พาราณสี, กานปุระ, อาครา, อาลีครห์, เดลี, โสนีปาต, ปานีปาต, กรนาล, อัมพล, ลุธิยานา, ชลันธร, อมฤตสระ, ละฮอร์, คุชรันวลา, ราวัลปินดี, เปศวาร์, ชลาลาบาด, คาบูล |
ถนนสายประธานใหญ่ (อังกฤษ: Grand Trunk Road) หรือชื่อในอดีต อุตตราปัถ (Uttarapath), ซาราเกอาซัม (Sarak-e-Azam), ชะห์ ระเหอาซัม (Shah Rah-e-Azam), บาดชาฮีซารัก (Badshahi Sarak) และ เลิงวอล์ก (Long Walk) เป็นหนึ่งในถนนสายสำคัญที่เก่าแก่ที่สุดของทวีปเอเชีย มีอยู่มานานกว่า 2,500 ปี[2] เชื่อมต่อเอเชียกลางและอนุทวีปอินเดียเข้าด้วยกัน ด้วยความยาวประมาณ 3,655 กิโลเมตร (2,271 ไมล์)[1] จากเตกนาฝในประเทศบังกลาเทศติดกับพรมแดนพม่า[3][4] ไปสิ้นสุดที่คาบูล ประเทศอัฟกานิสถาน ผ่านเมืองจิตตะโกง และ ธากา (บังกลาเทศ), โกลกาตา, กานปุระ, อาครา, อาลีครห์, เดลี, อมฤตสระ (อินเดีย) และ ละฮอร์, ราวัลปินดี, เปศวาร์ (ปากีสถาน)[5][6]
ถนนสายประธานเส้นนี้สร้างขึ้นบนถนนสายโบราณอุตตราปัถของเดิมที่สร้างขึ้นเมื่อ 300 ปีก่อนคริสต์กาล[7] ซึ่งเดิมทีเชื่อมต่อปากแม่น้ำคงคาไปยังตอนเหนือของอินเดีย ต่อมามีการปรับปรุงเส้นทางใหม่ในสมัยของเศร ศาหะ สุรี จนไปถึงโสนารคาว และ โรถัส[7][8] มีการสร้างใหม่จนถึงอัฟกานิสถานในสมัยของมะห์มูด ชะห์ ดูร์รานี[9][7] และมีการบูรณะครั้งใหญ่ระหว่างปี 1833 ถึง 1860 โดยเจ้าอาณานิคมจักรวรรดิอังกฤษ[10]
ตลอดระยะเวลาหลายศตวรรษ ถนนสายประธานเส้นนี้มีบทบาทเป็นเส้นทางการค้าที่สำคัญของภูมิภาค มีส่วนช่วยตั้งแต่การเดินทางจนถึงไปรษณีย์ ปัจจุบันยังคงใช้งานเป็นส่วนหนึ่งของเส้นทางถนนในอนุทวีปอินเดีย ซึ่งมีการขยายขนาดถนนและเชื่อมต่อเข้าเป็นส่วนหนึ่งของระบบทางหลวงของแต่ละประเทศที่ตัดผ่าน[11]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 The Atlantic: "India's Grand Trunk Road"
- ↑ UNESCO, Caravanserais along the Grand Trunk Road in Pakistan
- ↑ Steel, Tim (1 January 2015). "A road to empires". Dhaka Tribune. สืบค้นเมื่อ 2016-07-19.
- ↑ Jhimli Mukherjee Pandey (15 September 2015). "Cuisine along G T Road". The Times of India. Calcutta. สืบค้นเมื่อ 2016-07-19.
- ↑ Khanna, Parag. "How to Redraw the World Map". The New York Times. ISSN 0362-4331. สืบค้นเมื่อ 2016-07-19.
- ↑ "Sites along the Uttarapath, Badshahi Sadak, Sadak-e-Azam, Grand Trunk Road". UNESCO World Heritage Centre (ภาษาอังกฤษ). สืบค้นเมื่อ 2018-12-26.
- ↑ 7.0 7.1 7.2 Vadime Elisseeff, p. 159-162, The Silk Roads: Highways of Culture and Commerce
- ↑ Farooqui Salma Ahmed, p. 234, A Comprehensive History of Medieval India: From Twelfth to the Mid-Eighteenth Century
- ↑ K. M. Sarkar (1927). The Grand Trunk Road in the Punjab: 1849-1886. Atlantic Publishers & Distri. pp. 2–. GGKEY:GQWKH1K79D6.
- ↑ David Arnold (historian); Science, technology, and medicine in colonial India (New Cambr hist India v.III.5) Cambridge University Press, 2000, 234 pages p. 106
- ↑ Singh, Raghubir (1995). The Grand Trunk Road: A Passage Through India (First ed.). Aperture Books. ISBN 9780893816445.