ไทยสยาม

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(เปลี่ยนทางจาก ไทสยาม)
บทความนี้เกี่ยวกับชาติพันธุ์ สำหรับบุคคลสัญชาติไทย ดูที่ ชาวไทย
ชาวไทย
Khon
คนไทยในพิธีพระราชทานเพลิงศพที่วัดเจดีย์หลวงวรวิหาร จังหวัดเชียงใหม่
ประชากรทั้งหมด
ป. 52–59 ล้านคน[a]
ภูมิภาคที่มีประชากรอย่างมีนัยสำคัญ
 ไทย ป. 51–57.8 ล้านคน[nb 1][1][2][3]
ชาวไทยพลัดถิ่น
ป. 1.1 ล้านคน
 สหรัฐ488,000[4] (2020)
 ออสเตรเลีย100,856[5] (2020)
 ญี่ปุ่น86,666[6] (2020)
 ไต้หวัน82,608[7] (2020)
 สวีเดน74,101[8] (2020)
 เยอรมนี59,130[9] (2020)
 สหราชอาณาจักร45,884[10] (2020)
 เกาหลีใต้32,861[11] (2020)
 นอร์เวย์31,387[12] (2020)
 อิสราเอล26,641[13] (2020)
 ฝรั่งเศส30,000[13] (2019)[14]
 มาเลเซีย51,000–70,000[13][15] (2012)
 ลิเบีย24,600[13] (2011)
 สิงคโปร์47,700[13] (2012)
 เนเธอร์แลนด์20,106[16] (2017)
 แคนาดา19,010[17] (2016)
 ลาว15,497[18] (2015)
 สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์14,232[13] (2012)
 รัสเซีย14,087[19] (2015)
 ฟินแลนด์13,687[20] (2019)
 เดนมาร์ก12,947[21] (2020)
 ฮ่องกง11,493[22] (2016)
 ซาอุดีอาระเบีย11,240[13] (2012)
 นิวซีแลนด์10,251 (เกิด), ประมาณ 50,000 (บรรพบุรุษ)[23] (2018)
 สวิตเซอร์แลนด์9,058[24] (2015)
 จีน8,618[13] (2012)
 อิตาลี5,766[25] (2016)
 บรูไน5,466[13] (2012)
 เบลเยียม3,811[13] (2012)
 ออสเตรีย3,773[13] (2012)
 อินเดีย3,715[13] (2012)
 แอฟริกาใต้3,500[13] (2012)
 กาตาร์2,500[13] (2012)
 บาห์เรน2,424[13] (2012)
 คูเวต2,378[13] (2012)
 อียิปต์2,331[13] (2012)
ส่วนอื่นของโลกป. 47,000[26]
ภาษา
ไทย
ศาสนา
ส่วนใหญ่ :
พุทธเถรวาทและศาสนาผี 97.6%
ส่วนน้อย:
อิสลามนิกายซุนนี 1.6%
คริสต์ (คาทอลิกและโปรเตสแตนต์) 0.8%
กลุ่มชาติพันธุ์ที่เกี่ยวข้อง
ไทยเชื้อสายจีน, มาเลเซียเชื้อสายไทย

ชาวสยาม (อังกฤษ: Siamese)[27][28][29][30][31] หรือ ชาวไทยภาคกลาง[b] โดยทั่วไปหมายถึงกลุ่มชาติพันธุ์ไทที่อาศัยอยู่ภาคกลางและภาคใต้ของประเทศไทย ส่วนใหญ่นับถือศาสนาพุทธ รองลงมาคือศาสนาอิสลามและศาสนาคริสต์

ในความหมายทางชาติพันธุ์ ใช้เฉพาะเจาะจงถึงชาวไทภาคกลางและภาคใต้ของประเทศไทย หรือกลุ่มชาติพันธุ์ไทนอกบริเวณดังกล่าวที่มีความเกี่ยวดองทางวัฒนธรรมโดยตรงเช่น ไทโคราช, ชาวโยดะยา, ไทยเขตตะนาวศรี, ไทยเกาะกง แต่ในความหมายทางรัฐชาตินิยมรวมถึงชาติพันธุ์ไทอื่นทั้งในและนอกอาณาจักรด้วยเช่น ไทยอีสาน, ชาวไทยวน, ไทยเชื้อสายจีน, ไทยเชื้อสายเปอร์เซีย, ไทยเชื้อสายเขมร, ไทยเชื้อสายมลายู, ไทยเชื้อสายมอญ เป็นต้น

ประวัติ[แก้]

ดูบทความหลักที่: ชาวไท

ประชากรที่อาศัยในภาคกลางของประเทศไทยปัจจุบันมาจากการผสมผสานระหว่างชาวไทกับกลุ่มชาติพันธุ์อื่น ๆ ทั้งที่เป็นชนพื้นเมืองเดิมในภูมิภาคนี้และชนที่เคลื่อนย้ายเข้ามาใหม่[32] จดหมายเหตุลาลูแบร์ระบุว่าชาวต่างชาติเรียกชนกลุ่มนี้ว่าชาวสยาม แต่ชาวสยามเรียกตนเองว่าไทน้อย[33] ต่อมาจอมพลแปลก พิบูลสงคราม ได้ออก ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี ว่าด้วยรัฐนิยม ใช้ชื่อประเทศ, ประชาชน และสัญชาติ เมื่อวันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2482 ให้เรียกประชาชนว่าไทย[34] ต่อมาวันที่ 2 สิงหาคม ได้ออกประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี ว่าด้วยรัฐนิยม ฉบับที่ ๓ เรื่อง การเรียกชื่อชาวไทย ให้เลิกการเรียกแบ่งแยกคนไทยออกเป็นหลายพวกหลายเหล่า เช่น ไทยเหนือ ไทยอีสาน ไทยใต้ ไทยอิสลาม แต่ใช้คำว่าไทยแก่ชาวไทยโดยทั้งหมดทั้งมวลโดยไม่แบ่งแยก[35]

คนเชื้อชาติ-สัญชาติไทยในต่างแดน[แก้]

ประชากรชาวไทยสยามในต่างแดนทั่วโลก

ชาวไทยส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในประเทศไทยแม้ว่าชาวไทยบางส่วนสามารถพบได้ในส่วนอื่นๆของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ประมาณ 51–57 ล้านคนที่อาศัยอยู่ในประเทศไทยเท่านั้น[36] ในขณะที่ชุมชนขนาดใหญ่ของชาวไทยสามารถพบได้ใน สหรัฐ, จีน, ลาว, ไต้หวัน, มาเลเซีย, สิงคโปร์, กัมพูชา, พม่า, เกาหลีใต้, เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, แคนาดา, ออสเตรเลีย, สวีเดน, สวีเดน, ลิเบีย และ สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์

สังคมและวัฒนธรรม[แก้]

ชาวไทยในวันสงกรานต์
นักเรียนชาวไทยแสดงความกตัญญูโดยการโอบกอดผู้ปกครอง

ภาษา[แก้]

ชาวไทยสามารถแบ่งออกเป็นกลุ่มต่างๆ ในภูมิภาคด้วยความหลากหลายของภาษาไทย กลุ่มเหล่านี้รวมถึง ภาษาไทยกลาง (รวมถึงความหลากหลายของมาตรฐานภาษาและวัฒนธรรม), ภาษาไทยถิ่นใต้, ภาษาอีสาน (ซึ่งมีเกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับภาษาลาวมาตรฐานของลาวมากกว่าภาษาไทยมาตรฐาน), คำเมือง (ภาษาไทยภาคเหนือ) และภาษายาวีซึ่งเป็นภาษาไทยแบบมาเลย์มีที่ใช้ในกลันตัน-ปัตตานี

ภาษาไทยกลางยุคใหม่มีความโดดเด่นมากขึ้นเนื่องจากนโยบายของรัฐบาลซึ่งได้รับการออกแบบมาเพื่อดูดซับและรวมความแตกต่างของคนไทยแม้จะมีความสัมพันธ์ทางชาติพันธุ์และวัฒนธรรมระหว่างคนที่ไม่ได้พูดภาษาไทยกับชุมชน

การแต่งกาย[แก้]

ชาวไทยนิยมใส่ชุดไทยซึ่งสามารถสวมใส่โดยผู้ชายผู้หญิงและเด็ก ชุดไทยสำหรับผู้หญิงโดยทั่วไปประกอบด้วย ผ้านุ่ง หรือ โจงกระเบน, เสื้อและสไบ ผู้หญิงในภาคเหนือและภาคตะวันออกเฉียงเหนืออาจสวมซิ่นแทนผ้านุ่งและโจงกระเบน และสวมชุดด้วยเสื้อหรือ เสื้อปัด ส่วนชุดไทยสำหรับผู้ชายรวมถึง โจงกระเบน หรือกางเกง, เสื้อราชปะเตน พร้อมถุงเท้ายาวเข่าสีขาวเสริม ชุดไทยสำหรับผู้ชายชาวไทยภาคเหนือประกอบด้วย กางเกงชาวเล แจ็คเก็ตสไตล์แบบจีนสีขาวและบางครั้ง มักจะมีผ้าโพกหัว ส่วนในโอกาสทางการผู้คนอาจเลือกสวมใส่ชุดประจำชาติไทยหรือชุดไทยพระราชนิยม

ศาสนา[แก้]

คณะสามเณรกำลังเดินบิณฑบาตในตอนเช้า

ชาวไทยยุคใหม่ส่วนใหญ่นับถือศาสนาพุทธนิกายเถรวาทและระบุอัตลักษณ์ชาติพันธุ์ของพวกเขาอย่างยิ่งด้วยการปฏิบัติทางศาสนาของพวกเขาซึ่งรวมถึงแง่มุมของการบูชาบรรพบุรุษในหมู่ความเชื่ออื่นๆของคติความเชื่อของไทย ซึ่งชาวไทยส่วนใหญ่ (มากกว่า 90%) เป็นที่ยอมรับว่าตนเองเป็นชาวพุทธ ตั้งแต่การปกครองของพ่อขุนรามคำแหงของอาณาจักรสุโขทัยและอีกครั้งตั้งแต่ "การปฏิรูปศาสนา" ในช่วงรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ในศตวรรษที่ 19 การปฏิรูปยึดแบบศาสนาพุทธในประเทศศรีลังกาแบบดั้งเดิมเป็นแม่แบบ อย่างไรก็ตามความเชื่อพื้นบ้านของคนไทยคือ การผสานความเชื่อของชาวพุทธอย่างเป็นทางการเข้ากับศาสนาผีและศาสนาฮินดู[37] ที่ได้รับอิทธิพลมาจากจากอินเดียส่วนหนึ่งและอีกส่วนได้รับมรดกมาจากจักรวรรดิเขมรแห่งอังกอร์[38]

ดูเพิ่ม[แก้]

หมายเหตุ[แก้]

  1. ↑ ตัวเลขทั้งหมดเป็นเพียงการประมาณการ; จำนวนประชากรที่อ้างอิงทั้งหมดด้านล่าง
  2. ↑ มักใช้เรียกแยกออกไปจากคนไทยเชื้อสายจีน[ต้องการอ้างอิง]
  1. ↑ คนไทยมีประชากรประมาณ 75-85% ของประเทศ (58 ล้านคน) ถ้ารวมชาวไทยภาคใต้และ (ที่มีข้อโต้แย้ง) ชาวไทยภาคเหนือและตะวันออกเฉียงเหนือ

อ้างอิง[แก้]

เชิงอรรถ
  1. ↑ McCargo, D.; Hongladarom, K. (2004). "Contesting Isan‐ness: Discourses of politics and identity in Northeast Thailand" (PDF). Asian Ethnicity. 5 (2): 219. doi:10.1080/1463136042000221898. S2CID 30108605. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-08-09. สืบค้นเมื่อ 2016-09-03.
  2. ↑ David Levinson (1998), Ethnic Groups Worldwide: A Ready Reference Handbook, Oryx Pres, p. 287, ISBN 978-1-57356-019-1
  3. ↑ Paul, Lewis M.; Simons, Gary F.; Fennig, Charles D. (2013), Ethnologue: Languages of the World, SIL International, ISBN 978-1-55671-216-6
  4. ↑ "ASIAN ALONE OR IN ANY COMBINATION BY SELECTED GROUPS". factfinder.census.gov. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 February 2020. สืบค้นเมื่อ 2 May 2019.
  5. ↑ "Estimated resident population, Country of birth - as at 30 June, 1996 to 201". Australian Bureau of Statistics. Australian Bureau of Statistics. สืบค้นเมื่อ 15 May 2020.
  6. ↑ "平成２９年末現在における在留外国人数について（確定値）" (PDF). Ministry of Justice (Japan) (ภาษาญี่ปุ่น). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2018-11-14. สืบค้นเมื่อ 2 May 2019.
  7. ↑ "Estimated resident population, Country of birth - as at 30 June, 1996 to 201". Australian Bureau of Statistics. Australian Bureau of Statistics. สืบค้นเมื่อ 15 May 2020.
  8. ↑ "108.02Foreign Residents by Nationality (03/25/2019)". immigration.gov.tw (ภาษาจีน). สืบค้นเมื่อ 2 May 2019.
  9. ↑ https://www.destatis.de/DE/Themen/Gesellschaft-Umwelt/Bevoelkerung/Migration-Integration/Tabellen/migrationshintergrund-staatsangehoerigkeit-staatengruppen.html
  10. ↑ https://www.destatis.de/DE/Themen/Gesellschaft-Umwelt/Bevoelkerung/Migration-Integration/Tabellen/migrationshintergrund-staatsangehoerigkeit-staatengruppen.html
  11. ↑ "Estimated resident population, Country of birth - as at 30 June, 1996 to 201". Australian Bureau of Statistics. Australian Bureau of Statistics. สืบค้นเมื่อ 15 May 2020.
  12. ↑ https://www.ssb.no/en/statbank/table/05183/
  13. ↑ 13.00 13.01 13.02 13.03 13.04 13.05 13.06 13.07 13.08 13.09 13.10 13.11 13.12 13.13 13.14 13.15 13.16 "รายงานจำนวนประมาณการคนไทยในต่างประเทศ 2012" (PDF). consular.go.th. March 5, 2012. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-02-14. สืบค้นเมื่อ 2018-04-10.
  14. ↑ https://www.diplomatie.gouv.fr/fr/dossiers-pays/thailande/presentation-de-la-thailande/
  15. ↑ Nop Nai Samrong (8 January 2014). "SIAMESE MALAYSIANS: They are part of our society". New Straits Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 8 January 2014. สืบค้นเมื่อ 10 January 2014.
  16. ↑ "Bevolking; generatie, geslacht, leeftijd en herkomstgroepering". statline.cbs.nl (ภาษาดัตช์). July 18, 2017.
  17. ↑ "Data tables, 2016 Census". Statistics Canada. 16 January 2018. สืบค้นเมื่อ 5 July 2018.
  18. ↑ "Table P4.8 Overseas Migrant Population 10 Years Old and Over by Country of Origin and Province of Current Residence" (PDF). lsb.gov.la. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2016-11-01. สืบค้นเมื่อ February 14, 2017.
  19. ↑ "Archived copy". www.fms.gov.ru. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 March 2015. สืบค้นเมื่อ 12 January 2022.{{cite web}}: CS1 maint: archived copy as title (ลิงก์)
  20. ↑ "United Nations Population Division | Department of Economic and Social Affairs". www.un.org.
  21. ↑ "POPULATION AT THE FIRST DAY OF THE QUARTER BY REGION, SEX, AGE (5 YEARS AGE GROUPS), ANCESTRY AND COUNTRY OF ORIGIN". Statistics Denmark.
  22. ↑ "2016 Population By-census: Summary Results 2016年中期人口統計：簡要報告 (by nationality)" (PDF). bycensus2016.gov.hk. สืบค้นเมื่อ 26 December 2017.
  23. ↑ "2018 Census totals by topic – national highlights | Stats NZ". www.stats.govt.nz. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 September 2019. สืบค้นเมื่อ 2019-09-24.
  24. ↑ "Ständige ausländische Wohnbevölkerung nach Staatsangehörigkeit". bfs.admin.ch (ภาษาเยอรมัน). August 26, 2016.
  25. ↑ "Cittadini Stranieri. Popolazione residente per sesso e cittadinanza al 31 dicembre 2016". Istat (ภาษาอิตาลี). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-07-07. สืบค้นเมื่อ July 14, 2017.
  26. ↑ "Trends in International Migrant Stock: Migrants by Destination and Origin" (XLSX). United Nations. 1 December 2015. สืบค้นเมื่อ 14 July 2016.
  27. ↑ Cheesman, P. (1988). Lao textiles: ancient symbols-living art. Bangkok, Thailand: White Lotus Co., Thailand.
  28. ↑ Fox, M. (1997). A history of Laos. Cambridge, U.K.: Cambridge University Press.
  29. ↑ Fox, M. (2008). Historical Dictionary of Laos (3rd ed.). Lanham: Scarecrow Press.
  30. ↑ Goodden, C. (1999). Around Lan-na: a guide to Thailand's northern border region from Chiang Mai to Nan. Halesworth, Suffolk: Jungle Books.
  31. ↑ Wijeyewardene, G. (1990). Ethnic groups across national boundaries in mainland Southeast Asia. Singapore: Institute of Southeast Asian Studies.
  32. ↑ ประวัติศาสตร์ชาติไทย, หน้า 36-37
  33. ↑ จดหมายเหตุ ลา ลูแบร์ ราชอาณาจักรสยาม, หน้า 38
  34. ↑ "ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี ว่าด้วยรัฐนิยม ใช้ชื่อประเทศ, ประชาชน และสัญชาติ" (PDF). ราชกิจจานุเบกษา. 56 (0 ง): 810. 24 June 1939. สืบค้นเมื่อ 11 Jul 2019.
  35. ↑ "ประกาศสำนักนายกรัฐมนตรี ว่าด้วยรัฐนิยม ฉบับที่ ๓ เรื่อง การเรียกชื่อชาวไทย" (PDF). ราชกิจจานุเบกษา. 56 (0 ง): 1281. 7 Aug 1939. สืบค้นเมื่อ 11 Jul 2019.
  36. ↑ "CIA – The World Factbook". Cia.gov. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-12-29. สืบค้นเมื่อ 2012-08-29. 95.9% of 67,497,151 (July 2013 est.)
  37. ↑ Patit Paban Mishra (2010), The History of Thailand, Greenwood, p. 11
  38. ↑ S.N. Desai (1980), Hinduism in Thai Life, Bombay: Popular Prakashan Private
บรรณานกรม
  • กรมศิลปากร. ประวัติศาสตร์ชาติไทย. กรุงเทพฯ : กรมศิลปากร, 2558. ISBN 978-616-283-225-3
  • ซีมง เดอ ลา ลูแบร์. จดหมายเหตุ ลาลูแบร์ ราชอาณาจักรสยาม. นนทบุรี : ศรีปัญญา, 2552. 688 หน้า. ISBN 974-93533-2-3
  • ยรรยง จิระนคร (เจีย แยนจอง). คนไทไม่ใช่คนไทย แต่เป็นเครือญาติชาติภาษา. กรุงเทพฯ : มติชน, 2548. ISBN 974-323-484-5
  • Girsling, John L.S., Thailand: Society and Politics (Cornell University Press, 1981).
  • Terwiel, B.J., A History of Modern Thailand (Univ. of Queensland Press, 1984).
  • Wyatt, D.K., Thailand: A Short History (Yale University Press, 1986).

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=ไทยสยาม&oldid=10515041"