ไดฟูกุ

ไดฟูกุ
ชื่ออื่น	ไดฟูกูโมจิ
แหล่งกำเนิด	ญี่ปุ่น
ภูมิภาค	เอเชียตะวันออก
ส่วนผสมหลัก	ข้าวเหนียว, ไส้หวาน (มักเป็นถั่วแดงกวน)
รูปแบบอื่น	โยโมงิไดฟูกุ, อิจิโงไดฟูกุ, ยูกิมิไดฟูกุ
	ตำราอาหาร: ไดฟูกุ; สื่อ: ไดฟูกุ;

ไดฟูกุโมจิ (ญี่ปุ่น: 大福餅; โรมาจิ: Daifukumochi) หรือ ไดฟูกุ (ญี่ปุ่น: 大福; โรมาจิ: daifuku; แปลว่า "มหาโชคลาภ") เป็นวางาชิ (ขนมหวานญี่ปุ่นจำพวกหนึ่ง) ประกอบด้วยโมจิ (เค้กข้าวเหนียว) รูปร่างกลมขนาดเล็ก สอดไส้ด้วยไส้หวาน โดยทั่วไปเป็นไส้อังโกะ (ถั่วแดงกวนที่ทำจากถั่วอาซูกิ) ไดฟูกุเป็นวากาชิยอดนิยมในญี่ปุ่นและมักเสิร์ฟพร้อมกับชาเขียว

ไดฟูกุมีหลายแบบ ที่พบมากที่สุดคือโมจิสีขาว สีเขียวอ่อน หรือสีชมพูอ่อนที่สอดไส้อังโกะ ไดฟูกุมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 4 เซนติเมตร (1.5 นิ้ว) ไดฟุกุเกือบทั้งหมดหุ้มด้วยแป้งข้าวเจ้า แป้งข้าวโพด หรือแป้งมันฝรั่งชั้นบาง ๆ เพื่อป้องกันไม่ให้ไดฟูกุติดกันเองหรือติดนิ้ว แม้ว่าโมจิตสึกิจะเป็นวิธีการดั้งเดิมในการทำโมจิและไดฟูกุ แต่ก็สามารถปรุงไดฟูกุในเตาไมโครเวฟได้เช่นกัน^[1]

ประวัติ[แก้]

ไดฟูกุเดิมเรียกว่า ฮาบูไตโมจิ (ญี่ปุ่น: 腹太餅; โรมาจิ: Habutai mochi; แปลว่า เค้กข้าวลงพุง) เนื่องจากลักษณะของใส่ไส้ ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น ไดฟูกูโมจิ (ญี่ปุ่น: 大腹餅; โรมาจิ: daifuku mochi; แปลว่า เค้กข้าวพุงใหญ่) แล้วเปลี่ยนชื่ออีกครั้งเป็น ไดฟูกูโมจิิ (ญี่ปุ่น: 大福餅; โรมาจิ: daifuku mochi; แปลว่า เค้กข้าวมหาโชคลาภ) บ่งถึงการนำมาซึ่งความโชคดี เนื่องจากคำว่า "ฟูกุ" (ญี่ปุ่น: 腹; โรมาจิ: Fuku) ในภาษาญี่ปุ่นที่มีความหมายว่า "ท้อง" พ้องเสียงกับคำว่า "ฟูกุ" (ญี่ปุ่น: 福; โรมาจิ: Fuku) ที่มีความหมายว่า "โชคลาภ" ในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 ไดฟูกุได้รับความนิยมและผู้คนเริ่มรับประทานไดฟูกุแบบย่าง ใช้สำหรับเป็นของขวัญในโอกาสพิธีการต่าง ๆ^[2]

รูปแบบต่าง ๆ[แก้]

บางรูปแบบยัดไส้ผลไม้ทั้งผล ผลไม้รวมและอังโกะ หรือเมลอนบด บางรูปแบบหุ้มด้วยน้ำตาลไอซิงหรือผงโกโก้

ไดฟูกุโกฐจุฬาลัมพา/โยโมงิไดฟูกุ (蓬大福, Yomogi daifuku): รูปแบบที่ทำจากคูซาโมจิ (草餅, kusa mochi) ซึ่งเป็นโมจิที่แต่งรสโกฐจุฬาลัมพา

ไดฟูกุถั่ว/มาเมไดฟูกุ (豆大福, Mame daifuku): รูปแบบที่ผสมถั่วอาซูกิหรือถั่วเหลืองในเนื้อแป้งโมจิ และ/หรือยัดไส้ถั่วอาซูกิ

ไดฟูกุเค็ม/ชิโอไดฟูกุ (塩大福, Shio daifuku): รูปแบบที่ยัดไส้อังโกะที่ไม่แต่งรสหวาน มีรสเค็มเล็กน้อย

ไดฟูกุข้าวฟ่างหางหมา/อาวาไดฟูกุ (あわ大福, Awa daifuku): รูปแบบที่ทำจากอาวาโมจิ (粟餅, Awa mochi) ซึ่งเป็นโมจิที่ผสมกับข้าวฟ่างหางหมา

ไดฟูกุสตรว์เบอร์รี/อิจิโงไดฟูกุ (イチゴ大福, Ichigo daifuku): รูปแบบที่ใส่ผลสตรอว์เบอร์รีและยัดไส้หวาน (มักเป็นอังโกะ) ภายในโมจิกลมขนาดเล็ก บางครั้งใช้ครีมเป็นไส้หวาน เนื่องจากมีสตรอว์เบอร์รีจึงนิยมรับประทานในช่วงฤดูใบไม้ผลิ อิจิโงไดฟูกุถูกคิดค้นขึ้นในช่วงทศวรรษ 1980 นักทำขนมหลายคนอ้างว่าตนเป็นผู้คิดค้นขนม ดังนั้นต้นกำเนิดที่แท้จริงจึงคลุมเครือ

ไดฟูกุบ๊วย/อูเมไดฟูกุ (梅大福, Ume daifuku): รูปแบบที่ยัดไส้บ๊วยเชื่อมแทนที่ไส้ถั่วอาซูกิ

ไดฟูกุกาแฟ/โคฮีไดฟูกุ (コーヒー大福, Kōhī daifuku): รูปแบบที่ยัดไส้รสกาแฟ

ไดฟูกุมงบล็อง/มงบูรันไดฟูกุ (モンブラン大福, Monburan daifuku): รูปแบบที่ยัดไส้เกาลัดเชื่อม (ครีมมงบล็อง) แทนที่ไส้ถั่วอาซูกิ

ไดฟูกุพุดดิง/พูรินไดฟูกุ (プリン大福, Purin daifuku): รูปแบบที่ยัดใส้ครีมคาราเมลหรือพุดดิง (プリン พูริง) แทนที่ไส้ถั่วอาซูกิ

โมจิไอศกรีม/โมจิไอซุ (もちアイス, Mochi aisu): รูปแบบที่ยัดไส้ไอศกรีมแทนที่ไส้ถั่วอาซูกิ

อ้างอิง[แก้]

↑ "Not-So-Stressful Microwave Mochi". The Fatty Reader. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-01-20. สืบค้นเมื่อ 2010-07-14.
↑ "Daifuku" (ภาษาญี่ปุ่น). Dictionary of Etymology.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

ไดฟูกุ ที่วิกิตำรา-ตำราอาหาร

[1] "Not-So-Stressful Microwave Mochi". The Fatty Reader. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-01-20. สืบค้นเมื่อ 2010-07-14.

[2] "Daifuku" (ภาษาญี่ปุ่น). Dictionary of Etymology.

[1]

[2]

ด ค ก อาหารและเครื่องดื่มญี่ปุ่น
อาหารจานหลัก	กีวดง เกี๊ยวซ่า แกงกะหรี่ คัตสึกาเร ข้าว ข้าวกล้องงอก ข้าวเหนียว โจ๊ก เซกิฮัง โซซูอิ ทากิโกมิโงฮัง ข้าวฮายาชิ ไข่อนเซ็ง คากูนิ คาราอาเงะ คูชิกัตสึ ชาบูชาบู ชาฮัง ชิราตากิ ซาชิมิ ฟูงุ ซูชิ ประวัติศาสตร์ ซูชิยั่งยืน โซกิ ฟูงุ ดมบูริ คัตสึดง ชูกาดง เท็กกาดง เท็นชินดง อูนาดง โอยาโกดง ทงกัตสึ ทาโกยากิ ทามาโงยากิ เท็มปูระ โทโกโรเต็ง นาเบโมโนะ นิกูจางะ บะหมี่ โซบะ โซบะโอกินาวะ ยากิโซบะ โซเม็ง สลัดโซเม็ง ราเม็ง ชัมปง ฮิยาชิจูกะ ราเม็งแกงกะหรี่มูโรรัง ราเม็งคาโงชิมะ ราเม็งทงคตสึ สึเกเม็ง วุ้นเส้น อูดง ยากิอูดง โฮโต เบ็นโต เคียราเบ็ง จูบาโกะ มากูโนอูจิ วัปปาเมชิ เอกิเบ็ง มนจายากิ ยากินิกุ ยากิโตริ สึกูดานิ สึกูเนะ สุกี้ยากี้ ออมไรซ์ โอโกโนมิยากิ โอโกวะ โอเซจิ โอเด็ง โอนิงิริ เท็มมูซุ ฮิยามูงิ ฮิรายาจี
อาหารจานรอง	การิ ขนมปัง ขนมปังแกงกะหรี่ ขนมปังเมลอน ยูดาเนะ อัมปัง โครกเกะ ชิโอการะ ซัตสึมาอาเงะ ซุปมิโซะ นัตโต นามาซุ นูกาซูเกะ ทากูอัง สึเกโมโนะ อาเงดาชิโดฟุ โอกาซุ
เครื่องดื่ม	กาแฟกระป๋อง บอส จอร์เจีย เก็มไมจะ คาลพิส ชา ประวัติศาสตร์ เกียวกูโระ คาบูเซจะ คูกิจะ ชาเขียว เซ็นจะ บันจะ มัตจะ โฮจิจะ ชาข้าวบาร์เลย์ โชจู อาวาโมริ ฮาบูชุ โพคารี่สเวท ยาคูลท์ รามูเนะ ลิโพวิตัน สาเก โทโซะ นิโงริ เหล้าหวาน อควาเรียส โอโรนามินซี
ขนม / ของหวาน	คมเปโต คารูกัง คูซูโมจิ ชิรูโกะ เซ็มเบ อาราเระ ดังโงะ ชิจิดังโงะ คิบิดังโงะ โดรายากิ ไดฟูกุ ไทยากิ มันจู โมจิ โกเฮโมจิ อาเงโมจิ อูอิโร โยกัง ลูกอมข้าวโบตัง วางาชิ วาราบิโมจิ อามานัตโต
ส่วนผสม / เครื่องปรุง	โกโบ คนเนียกุ คมบุ คัตสึโอบูชิ คันซูริ คาราชิ คูซูโกะ คูโรมิตสึ ชิจิมิโตงาราชิ ซอส โชยุ ซอสทงกัตสึ ซอสวุร์สเตอร์เชอร์ ทาเระ พนซุ ซันโช ดาชิ ไดกง ไดคงซากูราจิมะ เต้าหู้ ถั่วแดงกวน เท็งกาซุ น้ำมันงา โนริ เบนิโชงะ ปลา คามาโบโกะ ซูริมิ เม็นไตโกะ / ทาราโกะ โทบิโกะ ปังโกะ ผงชูรส มายองเนส มิโซะ มิริง เม็มมะ เมียวงะ ยูซุ ยูซูโกโช วาซาบิ หน่อไม้ เห็ด ชีตาเกะ มัตสึตาเกะ เห็ดเข็มทอง อาโอโนริ อูเมโบชิ ฮิจิกิ
อุปกรณ์	มีด กีวโต ซันโตกุ ซาชิมิโบโช เดบะโบโช นากิริโบโช นานางิบะ มางูโระโบโช มีดทำครัวญี่ปุ่น อูซูบะโบโช หม้อหุงข้าว
รายชื่อ	ของว่าง ของหวานและขนมหวาน เครื่องปรุง ส่วนประกอบของซูชิและซาชิมิ อาหารจาน ซุปและสตูว์ ราเม็ง
ผลไม้	ไชน์มัสแคต แตงโมสี่เหลี่ยม ยูบาริเมลอน รูบีโรมัน
เกี่ยวข้อง	ขนบธรรมเนียมและมารยาท ไคเซกิ ชิมมิ เท็ปปังยากิ เทริยากิ โทกูซังฮิง อาหารโอกินาวะ อูมามิ โอมากาเซะ
หมวดหมู่