ไดจิ (ศักราช)

964–968	โคโฮ
968–970	อันนะ
970–973	เท็นโรกุ
973–976	เท็นเอ็ง
976–978	โจเง็ง
978–983	เท็งเง็ง
983–985	เอกัง
985–987	คันนะ
987–988	เอเอ็ง
988–990	เอโซะ
990–995	โชเรียกุ
995–999	โชโตกุ
999–1004	โชโฮ
1004–1012	คันโก
1012–1017	โชวะ
1017–1021	คันนิน
1021–1024	จีอัง
1024–1028	มันจุ
1028–1037	โชเง็ง
1037–1040	โชเรียกุ

806–810	ไดโด
810–824	โคนิง
824–834	เท็นโจ
834–848	โจวะ
848–851	คาโช
851–854	นินจู
854–857	ไซโก
857–859	เท็งอัง
859–877	โจงัง
877–885	กังเงียว
885–889	นินนะ
889–898	คัมเปียว
898–901	โชไต
901–923	เอ็งงิ
923–931	เอ็นโจ
931–938	โจเฮ
938–947	เท็งเงียว
947–957	เท็นเรียกุ
957–961	เท็นโตกุ
961–964	โอวะ

645–650	ไทกะ
650–654	ฮากูจิ
686–686	ชูโจ
701–704	ไทโฮ
704–708	เคอุง
708–715	วาโด
นาระ
715–717	เรกิ
717–724	โยโร
724–729	จินกิ
729–749	เท็มเปียว
749	เท็มเปียว-คัมโป
749–757	เท็มเปียว-โชโฮ
757–765	เท็มเปียว-โฮจิ
765–767	เท็มเปียว-จิงโงะ
767–770	จิงโงะ-เคอุง
770–781	โฮกิ
781–782	เท็นโอ
782–806	เอ็นเรียกุ

ไดจิ (ญี่ปุ่น: 大治; โรมาจิ: Daiji) เป็นศักราชของญี่ปุ่น (ญี่ปุ่น: 年号; โรมาจิ: nengō; "ชื่อปี") ที่เกิดหลังศักราชเท็นจิและก่อนศักราชเท็นโช ศักราชนี้เริ่มต้นในเดือนมกราคม ค.ศ. 1126 ถึงมกราคม ค.ศ. 1131^[1] จักรพรรดิผู้ครองราชย์คือจักรพรรดิซูโตกุ (崇徳天皇)^[2]

การเปลี่ยนศักราช

25 มกราคม ค.ศ. 1126 ไดจิกันเน็ง (ญี่ปุ่น: 大治元年; โรมาจิ: Daiji gannen): ชื่อศักราชใหม่ถูกสร้างขึ้นเพทาอระบุเหตุการณ์ ศักราชเก่าสิ้นสุดและศักราชใหม่เริ่มขึ้นในปีเท็นจิที่ 3, วันที่ 22 เดือน 1 ของ ค.ศ. 1126^[3]
15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1126 (วันที่ 22 เดือน 1 ปี เท็นจิ ที่ 3) : ศักราชไดจิได้บังคับใช้อย่างเป็นทางการ

เหตุการณ์ในศักราชไดจิ

ค.ศ. 1128 (ปีไดจิที่ 3, เดือน 3): ไทเก็งมงมีคำสั่งให้สร้างเอ็นโชจิ เพื่อเติมเต็มคำสาบานอันศักดิ์สิทธิ์^[4] อาคารนี้เป็นหนึ่งในชุด"วัดสาบานศักด์สิทธิ์" (โกกังจิ) ที่สร้างโดยพระราชกระแสรับสั้ง ตามแบบอย่างที่สร้างโดยจักรพรรดิชิรากาวะ ผู้สถาปนาและพัฒนากลุ่มอาคารฮชโชจิ^[5]
ค.ศ. 1128 (ปีไดจิที่ 3, เดือน 6): ฟูจิวาระ ทาดามิจิได้รับการปลดจากความรับผิดชอบและหน้าที่ในฐานะเซ็ชโช (ผู้สำเร็จราชการ) และในเวลาเดียวกัน ทาดามิจิก็ได้รับการแต่งตั้งให้เป็นคัมปากุ^[4]
24 กรกฎาคม ค.ศ. 1129 (ปีไดจิที่ 4, วันที่ 7 เดือน 7): อดีตจักรพรรดิชิรากาวะสวรรคตด้วยพระชนมพรรษา 77 พรรษา^[3]

ตารางเทียบศักราช

ไดจิ	1	2	3	4	5	6
ค.ศ.	1126	1127	1128	1129	1130	1131
พ.ศ.	1669	1670	1671	1672	1673	1674

อ้างอิง

↑ Nussbaum, Louis-Frédéric. (2005). "Daiji" in Japan Encyclopedia, p. 139, p. 139, ที่กูเกิล หนังสือ; n.b., Louis-Frédéric is pseudonym of Louis-Frédéric Nussbaum, see Deutsche Nationalbibliothek Authority File.
↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des emepereurs du japon, pp. 181-185; Brown, Delmer et al. (1979). Gukanshō, pp. 322-324; Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki, pp. 204-205.
1 2 Brown, p. 323.
1 2 Titsigh, p. 185.
↑ Varley, p. 200; the six gogan-ji ("superiority" temples) were: 1. Hosshō-ji (Superiority of Buddhist Law); 2. Sonshō-ji (Superiority of Worship); 3. Saishō-ji (Most Superior); 4. Enshō-ji (Superiority of Perfection); 5. Jōshō-ji (Superirority of Becoming); 6. Enshō-ji (Superiority of Duration).

ข้อมูล

Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-03460-0; OCLC 251325323
Nussbaum, Louis-Frédéric and Käthe Roth. (2005). Japan encyclopedia. Cambridge: Harvard University Press. ISBN 978-0-674-01753-5; OCLC 58053128
Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Odai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
Varley, H. Paul. (1980). A Chronicle of Gods and Sovereigns: Jinnō Shōtōki of Kitabatake Chikafusa. New York: Columbia University Press. ISBN 9780231049405; OCLC 6042764

แหล่งข้อมูลอื่น

National Diet Library, "The Japanese Calendar" -- historical overview plus illustrative images from library's collection

[1] Nussbaum, Louis-Frédéric. (2005). "Daiji" in Japan Encyclopedia, p. 139, p. 139, ที่กูเกิล หนังสือ; n.b., Louis-Frédéric is pseudonym of Louis-Frédéric Nussbaum, see Deutsche Nationalbibliothek Authority File.

[2] Titsingh, Isaac. (1834). Annales des emepereurs du japon, pp. 181-185; Brown, Delmer et al. (1979). Gukanshō, pp. 322-324; Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki, pp. 204-205.

[b323-3] 1 2 Brown, p. 323.

[t185-4] 1 2 Titsigh, p. 185.

[5] Varley, p. 200; the six gogan-ji ("superiority" temples) were: 1. Hosshō-ji (Superiority of Buddhist Law); 2. Sonshō-ji (Superiority of Worship); 3. Saishō-ji (Most Superior); 4. Enshō-ji (Superiority of Perfection); 5. Jōshō-ji (Superirority of Becoming); 6. Enshō-ji (Superiority of Duration).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]