โบอิง 717

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
โบอิง 717
บทบาทอากาศยานไอพ่นลำตัวแคบ
ชาติกำเนิดสหรัฐอเมริกา
บริษัทผู้ผลิตเครื่องบินพาณิชย์โบอิง
ผู้ออกแบบแมคดอนเนลล์ดักลาส
บินครั้งแรก2 กันยายน ค.ศ. 1998
เริ่มใช้12 ตุลาคม ค.ศ. 1999
โดยแอร์ทรานแอร์เวย์
สถานะในประจำการ
ผู้ใช้งานหลักเดลตาแอร์ไลน์
ฮาวาเอียนแอร์ไลน์
ควอนตัสลิงก์
แอร์ทรานแอร์เวย์ (ในอดีต)
ช่วงการผลิตค.ศ. 1998-2006
จำนวนที่ผลิต156 ลำ
พัฒนามาจากแมคดอนเนลล์ดักลาส เอ็มดี-80

โบอิง 717 (Boeing 717) เป็นอากาศยานไอพ่นลำตัวแคบ ผลิตโดยฝ่ายผลิตเครื่องบินพาณิชย์ เดิมได้รับการออกแบบปละวางตลาดโดยแมคดอนเนลล์ดักลาส ในช่วงต้นทศวรรษ 1990 ในชื่อ เอ็มดี-95 จนกระทั่งได้ควบรวมกิจการกับโบอิงในเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1997 โบอิง 717 ได้รับการพัฒนามาจากแมคดอนเนลล์ดักลาส เอ็มดี-80 และเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลอากาศยาน ดีซี-9 โดยมีความจุผู้โดยสารสูงสุด 134 ที่นั่ง มีพิสัยการบิน 2,060 ไมล์ทะเล (3,820 กม.) และขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์โรลส์-รอยซ์ บีอาร์715 สองเครื่องที่ติดตั้งอยู่บริเวณท้ายลำ

วาลูเจ็ตแอร์ไลน์ (ต่อมาคือแอร์ทรานแอร์เวย์) เป็นสายการบินแรกที่สั่งซื้อเอ็มดี-95 ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 1995 แต่ด้วยการควบรวมกิจการของเมคดอนเนลล์ดักลาสเข้าสู่โบอิงในปี 1997 ก่อนการผลิต ส่งผลให้โครงการเอ็มดี-95 ถูกโอนย้ายมาอยู่ในความดูแลของโบอิง และเริ่มเข้าประจำการในปี 1999 กับแอร์ทรานในชื่อโบอิง 717 โบอิงยุติการผลิตโบอิง 717 ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 2006 หลังจากส่งมอบ 155 ลำ

รุ่น[แก้]

โบอิง 717-200 ของเดลตาแอร์ไลน์
โบอิง 717-200

รุ่นการผลิตหลัก ขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์โรลส์-รอยซ์ บีอาร์715เอ1-30 หรือ บีอาร์715ซี1-30 สองเครื่อง มีความจุผู้โดยสารสูงสุด 134 ที่นั่ง มีจำนวนการผลิต 155 ลำ

717 บิซิเนสเอกซ์เพรส

รุ่นเสนอของ 717-200 สำหรับการใช้งานเป็นเครื่องบินส่วนตัว มีการเปิดตัวที่การประชุม EBACE ในเมืองเจนีวา ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ในเดือนพฤษภาคม ปี 2003 โดยมีความจุผู้โดยสาร 40 ถึง 80 ที่นั่งในห้องโดยสารชั้นหนึ่งและ/หรือชั้นธุรกิจ (โดยทั่วไปจุผู้โดยสาร 60 คน โดยมีระยะห่างระหว่างที่นั่ง 52 นิ้ว (130 ซม.) โดยมีพิสัยการบิน 3,140 ไมล์ทะเล (5,820 กม.) รุ่นนี้เป็นส่วนหนึ่งของโบอิงบิซิเนสเจ็ต[1]

โบอิง 717-100 (-100X)

รุ่นเสนอของ 717-200 ที่มีความจุผู้โดยสาร 86 ที่นั่ง เดิมใช้ชื่อ เอ็มดี-95-20 โดยมีความยาวสั้นลง 6 ฟุต 3 นิ้ว (1.91 ม.) หรือประมาณ 4 เฟรม ต่อมามีการเปลี่ยนชื่อเป็น 717-100X โบอิงได้ปรับแก้ขนาดของอากาศยานในช่วงกลางปี 2000 โดยลดเป็น 12 ฟุต 8 นิ้ว (3.86 ม.) หรือแปดเฟรม แผนการเปิดตัวถูกเลื่อนออกไปเป็นเดือนธันวาคม ค.ศ. 2000 และแบะเลื่อนอีกครั้งอย่างไม่มีกำหนด มีการเลื่อนมาถึงกลางปี 2003[2]

โบอิง 717-100X ไลต์

รุ่นเสนอที่มีความจุผู้โดยสาร 75 ที่นั่ง ขับเคลื่อนโดยเครื่องยนต์โรลส์-รอยซ์ ด็อยท์เชอลันด์ บีอาร์710 ถูกยกเลิกในเวลาต่อมา

โบอิง 717-300X

รุ่นเสนอของ 717-200 เดิมใช้ชื่อ เอ็มดี-95-50 เป็นรุ่นที่เพิ่มความยาวโดยรวมเป็น 138 ฟุต 4 นิ้ว (42.16 ม.) หรือ เก้าเฟรม มีน้ำหนักขึ้นบินสูงสุดและน้ำหนักบรรทุกที่สูงขึ้น เพิ่มประตูบริการบริเวณท้ายลำ และใช้เครื่องยนต์ บีอาร์715ซี1-30 โดยมีความต้องการจากแอร์ทรานที่จะแปลงตัวเลือกรุ่น -200 บางลำให้เป็นรุ่นนี้ สตาร์อัลไลแอนซ์กรุ๊ป (แอร์แคนาดา, ออสเตรียนแอร์ไลน์, ลุฟท์ฮันซ่า, และเอสเอเอส) ได้พิจารณารุ่น -300X ในปี 2003 และมีรายงานความสนใจจากเดลตาแอร์ไลน์ ไอบีเรียแอร์ไลน์ และนอร์ทเวสต์แอร์ไลน์[2][3]

ผู้ให้บริการ[แก้]

โวโลทีย์เป็นผู้ให้บริการรายสุดท้ายในยุโรป

ณ เดือนกันยายน ค.ศ. 2023 มีโบอิง 717 จำนวน 101 ลำให้บริการอยู่กับผู้ให้บริการ 3 ราย ได้แก่ เดลตาแอร์ไลน์ (70), ฮาวายเอียนแอร์ไลน์ (19), และควอนตัสลิงก์ (12)[4] จากเดิม 144 ลำในปี 2018[5] ปัจจุบันเดลตาแอร์ไลน์เป็นผู้ให้บริการโบอิง 717 รายใหญ่ที่สุด โดยให้บริการประมาณร้อยละ 60 ของอากาศยานที่ให้บริการทั้งหมด โดยเดลตาเริ่มเช่าโบอิง 717 จำนวน 88 ลำจากเซาท์เวสต์แอร์ไลน์ในปี 2013 ซึ่งทั้งหมดได้รับต่อแอร์ทราน[6] การนำโบอิง 717 และเอ็มดี-81 เข้ามาประจำการช่วยให้เดลตาปลดประจำการดีซี-9 ที่เก่ากว่าได้ในขณะที่ไม่เสียค่าใช้จ่ายมากเท่าการสั่งซื้อเครื่องบินใหม่ ต่างจากสายการบินอื่นๆ ในสหรัฐ เดลตาใช้เครื่องบินที่มีอายุมากกว่า โดยจะมีฝ่ายบำรุงรักษาในชื่อ เทคอ็อป (TechOps) เพื่อดูแลเครื่องบินเหล่านี้โดยเฉพาะ[7]

คำสั่งซื้อและการส่งมอบ[แก้]

คำสั่งซื้อและการส่งมอบ[8][9]
รวม 2006 2005 2004 2003 2002 2001 2000 1999 1998 1997 1996 1995
คำสั่งซื้อ 155 8 8 32 3 21 41 42
การส่งมอบ 155 5 13 12 12 20 49 32 12

ข้อมูลจำเพาะ[แก้]

ภาพเปรียบเทียบระหว่างดักลาส ดีซี-9, โบอิง 717, แมคดอนเนลล์ดักลาส เอ็มดี-90, และ แมคดอนเนลล์ ดักลาส เอ็มดี- 80
ข้อมูลจำเพาะของโบอิง 717-200
รุ่น มาตรฐาน รุ่นน้ำหนัขึ้นบินสูง
นักบิน[10]:66 2
การจัดเรียงที่นั่งแบบสองชั้น 106 (8J+98Y @ 36–32 in, 91–81 ซm)
การจัดเรียงที่นั่งแบบชั้นเดียว 117Y @ 32 in (81 ซm)
การจัดเรียงที่นั่งสูงสุด[10]:81 134
ความจุสินค้า 935 cu ft (26.5 m3) 730 cu ft (21 m3)
ความยาว 124 ft (38 m)
พื้นที่ปีก 93 ft 4 in (28.45 m)
ความสูง 29 ft 8 in (9.04 m)
ความกว้าง ภายนอกลำตัวเครื่อง: 131.6 in (3.34 m)

ภายในห้องโดยสาร: 123.8 in (3.14 m)

น้ำหนักขึ้นบินสูงสุด 110,000 lb (50,000 kg) 121,000 lb (55,000 kg)
น้ำหนักเครื่องเปล่า 67,500 lb (30,600 kg) 68,500 lb (31,100 kg)
น้ำหนักบรรทุกสูงสุด[10]:66 26,500 lb (12,021 kg) 32,000 lb (14,515 kg)
น้ำหนักเชื้อเพลิง 24,609 lb (11,162 kg) 29,500 lb (13,400 kg)
ความจุเชื้อเพลิง 3,673 US gal (13,900 L) 4,403 US gal (16,670 L)[a]
เครื่องยนต์ (2×)[10]:65 โรลส์-รอยซ์ บีอาร์715-เอ1-30 โรลส์-รอยซ์ บีอาร์715-ซี1-30
แรงผลักดัน (2×)[10]:65 18,920 lbf (84.2 kN) 21,430 lbf (95.3 kN)
เพดานบิน[10]:67 37,000 ft (11,000 m)
ความเร็วเดินทาง[11] มัค 0.77 ที่ 34,200 ft (10,400 m)
พิสัยการบิน[11] 1,430 nmi (2,648 km; 1,646 mi) 2,060 nmi (3,815 km; 2,371 mi)

เครื่องบินที่ใกล้เคียงกัน[แก้]

รุ่นที่ใกล้เคียงกัน[แก้]

เครื่องบินที่ใกล้เคียงกัน[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. "Boeing Introduces 717 Business Express at EBACE 2003". MediaRoom.
  2. 2.0 2.1 Jane's All World Aircraft 2005
  3. "Boeing Releases Proposed 717-300X Rendering". MediaRoom.
  4. "Boeing 717 Operators". www.planespotters.net.
  5. "World Airline Census 2018". Flightglobal.com. Retrieved August 21, 2018.
  6. "| Delta to Add Boeing 717 Aircraft to its FleetFrequent Business Traveler". www.frequentbusinesstraveler.com.
  7. "A Look at Delta Air Lines Fleet and Buying Nine MD-90s : AirlineReporter". www.airlinereporter.com.
  8. 717 Orders and Deliveries, Boeing, คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ January 12, 2016
  9. Orders & Deliveries (search) Boeing
  10. 10.0 10.1 10.2 10.3 10.4 10.5 "Type Certificate Data Sheet no. A6WE" (PDF). FAA. March 25, 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2016-12-28. สืบค้นเมื่อ 2023-09-29.
  11. 11.0 11.1 "717-200 technical characteristics" (PDF). Aero. Boeing. July 2002. p. 30.

แหล่งอ้างอิงเพิ่มเติม[แก้]

  1. Including forward and aft auxiliary fuel tanks