โบอิง 377 สตาร์โตครุยเซอร์

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
โบอิง 377 สตาร์โตครุยเซอร์
บทบาทอากาศยานพิสตัน พิสัยบินยาว
ชาติกำเนิดสหรัฐอเมริกา
บริษัทผู้ผลิตเครื่องบินพาณิชย์โบอิง
บินครั้งแรก8 กรกฎาคม พ.ศ. 2490
เริ่มใช้1 เมษายน พ.ศ. 2492 กับแพนอเมริกันเวิลด์แอร์เวย์
ปลดประจำการพ.ศ. 2506
สถานะปลดประจำการแล้ว
ผู้ใช้งานหลักแพนอเมริกันเวิลด์แอร์เวย์
จำนวนที่ผลิต56 ลำ [1][2]
มูลค่า1,225,000 เหรียญสหรัฐ (พ.ศ. 2488)
พัฒนามาจากโบอิง C-97 สตาร์โตเฟรช์ตเตอร์

โบอิง 377 สตาร์โตครูซเซอร์ (Boeing 377 Stratocruiser) เป็นเครื่องบินโดยสารพิสัยบินยาวขนาดใหญ่ ใช้เครื่องยนต์ 4 ตัว การออกแบบที่ทันสมัยในตอนนั้น; คุณลักษณะใหม่ของมันรวมถึงดาดฟ้าสองชั้นและห้องโดยสารที่มีแรงดันอากาศซึ่งเป็นคุณลักษณะใหม่ในอากาศยานขนส่ง สามารถบรรทุกผู้โดยสารได้ 100 คน บนชั้นธรรมดา บวก 14 ในเลานจ์ชั้นล่าง; ที่นั่งปกติสำหรับผู้โดยสาร 63 หรือ 84 คนหรือผู้โดยสารที่มีที่นั่งจำนวน 28 คนและห้าที่นั่ง

สตาร์โตครุยเซอร์มีขนาดใหญ่กว่าดักลาส ดีซี-6 และล็อกฮีด คอนสเทลเลชั่น และมีต้นทุนเพิ่มขึ้นในการซื้อและใช้งาน ความน่าเชื่อถือของมันไม่ดีส่วนใหญ่เกิดจากปัญหาที่เกิดขึ้นกับเครื่องยนต์พิสตัน Pratt & Whitney R-4360 Wasp Major และปัญหาโครงสร้างและการควบคุมด้วยใบพัด มีเพียง 55 ลำ ที่สร้างขึ้นสำหรับสายการบิน และเครื่องบินต้นแบบ 1 ลำ

ข้อมูลจำเพาะ[แก้]

มีดังต่อไปนี้

  • ผู้สร้าง บริษัท โบอิง คอมเมอร์เชียล แอร์เพลน (สหรัฐอเมริกา)
  • ประเภท อากาศยานพิสตัน พิสัยบินยาว เจ้าหน้าที่ 3 นาย
  • เครื่องยนต์ (4x) Pratt & Whitney R-4360 Wasp Major
  • ยาว 33.63 เมตร
  • สูง 11.66 เมตร
  • พื้นที่ปีก 164.3 ตารางเมตร
  • น้ำหนักเปล่า 37,876 กิโลกรัม
  • น้ำหนักวิ่งขึ้นสูงสุด 67,133 กิโลกรัม
  • เพดานบินใช้งาน 9,800 เมตร
  • พิสัยบินเมื่อภารกรรมบรรทุกสูงสุด 6,760 กิโลเมตร

อ้างอิง[แก้]

  1. "Boeing: Historical Snapshot: Model 377 Stratocruiser Commercial Transport". www.boeing.com.
  2. "Boeing 377 Stratocruiser". www.aviation-history.com.