โบอิง 377 สตาร์โตครุยเซอร์

โบอิง 377 สตาร์โตครุยเซอร์

โบอิง 377 สตาร์โตครุยเซอร์ ของแพนอเมริกันเวิลด์แอร์เวย์
บทบาท	อากาศยานพิสตัน พิสัยบินยาว
ชาติกำเนิด	สหรัฐอเมริกา
บริษัทผู้ผลิต	เครื่องบินพาณิชย์โบอิง
บินครั้งแรก	8 กรกฎาคม พ.ศ. 2490
เริ่มใช้	1 เมษายน พ.ศ. 2492 กับแพนอเมริกันเวิลด์แอร์เวย์
ปลดประจำการ	พ.ศ. 2506
สถานะ	ปลดประจำการแล้ว
ผู้ใช้งานหลัก	แพนอเมริกันเวิลด์แอร์เวย์
จำนวนที่ผลิต	56 ลำ
มูลค่า	1,225,000 เหรียญสหรัฐ (พ.ศ. 2488)
พัฒนามาจาก	โบอิง C-97 สตาร์โตเฟรช์ตเตอร์

โบอิง 377 สตาร์โตครุยเซอร์ (Boeing 377 Stratocruiser) เป็นเครื่องบินโดยสารพิสัยบินยาวขนาดใหญ่ ใช้เครื่องยนต์ 4 ตัว การออกแบบที่ทันสมัยในตอนนั้น; คุณลักษณะใหม่ของมันรวมถึงดาดฟ้าสองชั้นและห้องโดยสารที่มีแรงดันอากาศซึ่งเป็นคุณลักษณะใหม่ในอากาศยานขนส่ง สามารถบรรทุกผู้โดยสารได้ 100 คน บนชั้นธรรมดา บวก 14 ในเลานจ์ชั้นล่าง; ที่นั่งปกติสำหรับผู้โดยสาร 63 หรือ 84 คนหรือผู้โดยสารที่มีที่นั่งจำนวน 28 คนและห้าที่นั่ง

สตาร์โตครุยเซอร์มีขนาดใหญ่กว่าดักลาส ดีซี-6 และล็อกฮีด คอนสเทลเลชั่น และมีต้นทุนเพิ่มขึ้นในการซื้อและใช้งาน ความน่าเชื่อถือของมันไม่ดีส่วนใหญ่เกิดจากปัญหาที่เกิดขึ้นกับเครื่องยนต์พิสตัน Pratt & Whitney R-4360 Wasp Major และปัญหาโครงสร้างและการควบคุมด้วยใบพัด มีเพียง 55 ลำ ที่สร้างขึ้นสำหรับสายการบิน และเครื่องบินต้นแบบ 1 ลำ

ข้อมูลจำเพาะ

มีดังต่อไปนี้

• ผู้สร้าง บริษัท โบอิง คอมเมอร์เชียล แอร์เพลน (สหรัฐอเมริกา)
• ประเภท อากาศยานพิสตัน พิสัยบินยาว เจ้าหน้าที่ 3 นาย
• เครื่องยนต์ (4x) Pratt & Whitney R-4360 Wasp Major
• ยาว 33.63 เมตร
• สูง 11.66 เมตร
• พื้นที่ปีก 164.3 ตารางเมตร
• น้ำหนักเปล่า 37,876 กิโลกรัม
• น้ำหนักวิ่งขึ้นสูงสุด 67,133 กิโลกรัม
• เพดานบินใช้งาน 9,800 เมตร
• พิสัยบินเมื่อภารกรรมบรรทุกสูงสุด 6,760 กิโลเมตร