โกโต โชจิโร

โกโต โชจิโร Gotō Shōjirō 後藤象二郎
เกิด	13 เมษายน ค.ศ. 1838 แคว้นศักดินาโทซะ
เสียชีวิต	4 สิงหาคม ค.ศ. 1897(1897-08-04) (59 ปี) ฮาโกเนะ จังหวัดคานางาวะ
สัญชาติ	ญี่ปุ่น
อาชีพ	นักการเมือง รัฐมนตรี

โกโต โชจิโร
ชื่อภาษาญี่ปุ่น
คันจิ	後藤 象二郎
ฮิรางานะ	ごとう しょうじろう
การถอดเสียง โรมาจิ Gotō Shōjirō

โกโต โชจิโร (ญี่ปุ่น: 後藤象二郎; โรมาจิ: Gotō Shōjirō, 13 เมษายน 1838-4 สิงหาคม 1897) ซามูไรชาวญี่ปุ่นและนักการเมืองช่วงปลายยุค บากูมัตสึ และช่วงต้น ยุคเมจิ เขาเป็นผู้นำของ ขบวนการสิทธิและเสรีภาพของประชาชน (jiyū minken undō 自由民権運動) ขบวนการทางการเมืองที่ภายหลังได้แปรสภาพเป็นพรรคการเมือง

ชีวิตช่วงต้น

โกโตเกิดใน แคว้นศักดินาโทซะ (ปัจจุบันคือ จังหวัดโคชิ) พร้อมกับเพื่อน ซามูไร อย่าง ซากาโมโตะ เรียวมะ เขาถูกเกลี้ยกล่อมโดยขบวนการ ซนโนโจอิ ซึ่งเป็นพวกหัวรุนแรงที่สนับสนุนราชสำนัก หลังจากเลื่อนตำแหน่ง เขาได้ยึดอำนาจทางการเมืองและมีอิทธิพลต่อไดเมียวแคว้นโทซะ ยามาอูจิ โทโยชิเงะ เพื่อเรียกร้องให้โชกุน โทกูงาวะ โยชิโนบุ ถวายพระราชอำนาจคืนแด่จักรพรรดิโดยสันติ

รัฐบุรุษเมจิและผู้ปลุกกระแสเสรีนิยม

หลังจาก การฟื้นฟูเมจิ โกโตได้รับแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งหลายตำแหน่ง รวมทั้งตำแหน่งผู้ว่าการจังหวัด โอซากะ และสมาชิกสภา แต่ต่อมาได้ออกจากรัฐบาลเมจิในปี ค.ศ. 1873 เนื่องจากไม่เห็นด้วยกับนโยบายของรัฐบาลที่มีต่อเกาหลี (เช่น การอภิปรายเซคันรอน) เขาร่วมกับ อิตางากิ ไทซูเกะ โดยได้ยื่นข้อเรียกร้องให้มีการจัดการเลือกตั้ง ในปี ค.ศ. 1874 เขาร่วมกับ Itagaki Taisuke และ Eto Shinpei และ Soejima Taneomi จากจังหวัด Hizen ได้ก่อตั้ง Aikoku Koto (พรรคมหาชนผู้รักชาติ) โดยประกาศว่า "พวกเรา ผู้คนในญี่ปุ่นสามสิบล้านคนได้รับสิทธิที่แน่นอนเท่าเทียมกัน ซึ่งในจำนวนนั้นได้แก่ การปกป้องชีวิตและเสรีภาพ การได้มาและการครอบครองทรัพย์สิน การดำรงชีวิตและการแสวงหาความสุข สิทธิเหล่านี้เป็นไปตามธรรมชาติที่มอบให้กับมนุษย์ทุกคน ดังนั้น จึงไม่สามารถพรากไปได้ด้วยอำนาจของมนุษย์คนใด" ท่าทีต่อต้านรัฐบาลเช่นนี้ดึงดูดชนชั้นซามูไรและขุนนางในชนบทท (ที่ไม่พอใจการเก็บภาษีแบบรวมศูนย์) และชาวนา (ที่ไม่พอใจกับสินค้าที่มีราคาแพงและค่าแรงต่ำ)

หลังจาก การประชุมโอซากะ 1875 เขากลับเข้าร่วมรัฐบาลช่วงสั้น ๆ โดยเข้าร่วมใน เก็นโรอิง หรือ วุฒิสภา เขาได้บริหารเหมืองถ่านหินใน คิวชู (เหมืองถ่านหินทากาชิมะ) แต่พบว่าเป็นการสูญเสียเงิน ทรัพยากร และเวลา เขาจึงขายธุรกิจของเขาให้ อิวาซากิ ยาตาโร ซึ่งเป็นผู้ก่อตั้งบริษัท มิตซูบิชิ

ใน ค.ศ. 1881 เขากลับเข้าสู่การเมืองด้วยการช่วยอิตางากิก่อตั้ง พรรคเสรีนิยม