แอร์โครยอ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
ไปยังการนำทาง ไปยังการค้นหา
แอร์โครยอ
고려항공
เครื่องบินตูโปเลฟ ตู-204 (พี-632) ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน
IATA
JS 		ICAO
KOR 		รหัสเรียก
AIR KORYO
ก่อตั้งค.ศ. 1950 (69 ปี) (ในชื่อ โซเกา)
ค.ศ. 1954 (65 ปี) (ในชื่อ โชซ็อนมินฮังโคเรียนแอร์เวยส์)
ท่าหลักท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน
จุดหมาย23 แห่ง (เฉพาะฤดูกาล 4 แห่ง, ชาร์เตอร์ 1 แห่ง)
สำนักงานใหญ่เกาหลีเหนือ เปียงยาง ประเทศเกาหลีเหนือ
บุคลากรหลัก
  • คัง กี-ซ็อป (ผู้อำนวยการกรมการบินพลเรือนเกาหลีเหนือ)
  • อัน พย็อง-ชิล (ผู้อำนวยการสำนักงานขนส่งทางอากาศ)[1]
เว็บไซต์www.airkoryo.com.kp
แอร์โครยอ
โชซ็อนกึล고려항공
ฮันจา高麗航空
MRKoryŏ Hanggong
RRGoryeo Hanggong

แอร์โครยอ (เกาหลี: 고려항공, โครยอฮังกง; ชื่อเดิมคือ โชซ็อนมินฮัง (조선민항)) เป็นสายการบินประจำชาติของประเทศเกาหลีเหนือ ดำเนินการโดยรัฐบาล มีศูนย์บัญชาการในเขตซูนัน กรุงเปียงยาง[2] และมีฐานการบินหลักอยู่ที่ ท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน (IATA: FNJ)[3] โดยให้บริการเที่ยวบินประจำและเที่ยวบินพิเศษไปยังจุดหมายปลายทางในทวีปเอเชียและยุโรป

แอร์โครยอ มีสำนักงานสายการบินในกรุงปักกิ่ง กับนครเสิ่นหยาง ประเทศจีน, นครวลาดีวอสตอค ประเทศรัสเซีย, กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย และกรุงเบอร์ลิน ประเทศเยอรมนี และมีสำนักงานขายในกรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น, กัวลาลัมเปอร์ ประเทศมาเลเซีย, ประเทศสิงคโปร์, กรุงไทเป ประเทศไต้หวัน, เขตบริหารพิเศษฮ่องกง, ประเทศคูเวต, ประเทศอิตาลี, ประเทศออสเตรีย และประเทศเยอรมนี[4]

ประวัติ[แก้]

การก่อตั้ง[แก้]

แอร์โครยอ ก่อตั้งครั้งแรกภายใต้ชื่อ โซเกา (การบินโซเวียต-เกาหลีเหนือ) ในปี ค.ศ. 1950 เพื่อเชื่อมต่อระหว่างกรุงเปียงยาง ประเทศเกาหลีเหนือ กับกรุงมอสโก ประเทศรัสเซีย[5] แต่การบริการได้หยุดชะงักลงช่วงหนึ่งระหว่างสงครามเกาหลี จนต่อมาในปี ค.ศ. 1953 สายการบินได้กลับมาเปิดใหม่อีกครั้งในชื่อ ยูแคมปส์[5] (เปลี่ยนชื่อใหม่เป็น กรมการบินพลเรือนเกาหลี (CAAK) ในคริสต์ทศวรรษ 1970) เริ่มเปิดให้บริการเที่ยวบินวันที่ 21 กันยายน ค.ศ. 1955 และถูกแทนที่ภายใต้การควบคุมของกรมการบินพลเรือนเกาหลี (CAAK)[3] ได้ให้บริการเครื่องบิน ลิซูโนฟ ลิ-2, อานโตนอฟ อาน-2 และอิลยูชิน อิล-12 ส่วนเครื่องบินเทอร์โบ อิลยูชิน อิล-14 และอิลยูชิน อิล-18 ก็ได้ถูกนำเข้ามาเพิ่มในคริสต์ทศวรรษ 1960

การให้บริการเครื่องบินไอพ่น[แก้]

การให้บริการเครื่องบินไอพ่น เริ่มในปี ค.ศ. 1975 เมื่อเครื่องบินตูโปเลฟ ตู-154 ลำแรกได้ให้บริการเที่ยวบินจากกรุงเปียงยาง ไปยังปราก, เบอร์ลินตะวันออก (ในขณะนั้น) และมอสโก อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเครื่องบินตู-154 มีจำนวนไม่เพียงพอ เครื่องบินจึงจำเป็นต้องจอดรับผู้โดยสารระหว่างทางที่อีร์คุตสค์และโนโวซีบีสค์เพิ่มด้วย ต่อมาเครื่องบิน ตู-154, ตู-134 และ อาน-24 ก็เริ่มให้บริการเที่ยวบินในประเทศ

เครื่องบิน ตู-154 มีจำนวนมากขึ้นในช่วงต้นคริสต์ทศวรรษ 1980 และเครื่องบิน อิลยูชิน อิล-62 ก็ได้ให้บริการครั้งแรกในปี ค.ศ. 1982 (เป็นเครื่องบินของบุคคลสำคัญ)[6] ในฐานะเที่ยวบินระหว่างประเทศ เปียงยาง-มอสโก โดยไม่หยุดรับผู้โดยสารระหว่างทาง ในช่วงนี้ โซเฟียและเบลเกรด ก็ได้เป็นจุดหมายปลายทางเพิ่มด้วย อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการควบคุมการบินในยุโรป ได้มีข้อกำหนดเกี่ยวกับมลพิษทางเสียง แอร์โครยอจึงถูกสั่งห้ามไม่ให้ลงจอดที่ท่าอากาศยานใด ๆ ในทวีปยุโรปอีกเลย

สกายแทร็กซ์ ได้ประเมินสายการบินแอร์โครยอให้เป็นสายการบินที่แย่ที่สุดในโลก (ในด้านการบริการและความปลอดภัย) และยังเป็นสายการบินเดียวในโลกที่ได้รับการประเมิน 1 ดาว เนื่องจากการบริการที่ไม่มีประสิทธิภาพ[7]

การจัดซื้อเครื่องบินใหม่และขยายเที่ยวบิน[แก้]

หลังจากสิ้นสุดสงครามเย็น และการล่มสลายของรัฐคอมมิวนิสต์ ซึ่งส่งผลให้มีเที่ยวบินระหว่างประเทศน้อยลง กรมการบินพลเรือนเกาหลี (CAAK) ได้เปลี่ยนชื่อเป็น แอร์โครยอ ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 1992 ต่อมาในปี ค.ศ. 1993 แอร์โครยอได้สั่งซื้อเครื่องบิน อิลยูชิน อิล-76 จำนวน 3 ลำ เพื่อใช้ขนส่งสินค้าไปยังประเทศจีนและรัสเซีย และยังซื้อเครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-204-300 ในเดือนธันวาคม ค.ศ. 2007 และมีนาคม ค.ศ. 2010[8] เพื่อนำมาใช้ในเที่ยวบินระหว่างประเทศแทนเครื่องเก่า[9] หลังจากนั้น แอร์โครยอก็เริ่มปรับปรุงเครื่องบินให้ดีขึ้น และมีแผนเที่ยวบินไปยุโรป พร้อมกับเครื่องบินใหม่ ตู-204

เครื่องบินขนส่งสินค้า อิลยูชิน อิล-76 ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเชเรเมเตียโว กรุงมอสโก ในปี ค.ศ. 1994

ในเดือนกันยายน 2009 แอร์โครยอได้สั่งซื้อตัวอย่างเครื่องบิน ตู-204-300 และตู-204-100 และยังเจรจาในการสั่งซื้อเครื่องบินซุคฮอย ซูเปอร์เจ็ต 100 เพื่อใช้แทนที่เครื่องบิน ตู-134 และอาน-24

ต่อมา แอร์โครยอได้รับเครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-204-100B จำนวน 210 ที่นั่ง และใช้เป็นเที่ยวบินไปยังเมืองต้าเหลียน ประเทศจีน และในปี ค.ศ. 2010 ได้ทำพิธีเปิดเที่ยวบินเปียงยาง-เซี่ยงไฮ้ผู่ตง (เครื่องบิน ตู-134) โดยให้บริการ 2 เที่ยวบินต่อสัปดาห์[10][11][12] ในเดือนมกราคม ค.ศ. 2015 แอร์โครยอได้ทำการเปิดเที่ยวบินใหม่ไปยังปักกิ่ง, วลาดีวอสตอค และเสิ่นหยาง[13]

การให้บริการในเส้นทางใหม่[แก้]

ในปี ค.ศ. 2011 แอร์โครยอได้เปิดเที่ยวบินใหม่ไปยังกัวลาลัมเปอร์และคูเวตซิตี โดยเครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-204 เปิดให้บริการช่วงฤดูการท่องเที่ยว คือช่วงเดือนเมษายน ถึงตุลาคม[14]

ในปี ค.ศ. 2012 แอร์โครยอได้กลับมาเปิดเที่ยวบินกัวลาลัมเปอร์อีกครั้ง พร้อมกับการขยายเที่ยวบินไปยังเมืองฮาร์บิน ประเทศจีน[15][16] และในปีเดียวกัน บริษัทชูเช ซึ่งเป็นบริษัทนำเที่ยว ก็ได้เปิดเส้นทางท่องเที่ยวในเกาหลีเหนือโดยเครื่องบินส่วนตัว เครื่องบินที่ให้บริการได้แก่ อิล-76, มิล-17, อาน-24, ตู-134 และตู-154 ส่วนเที่ยวบินระหว่างประเทศ ใช้เครื่องบิน ตู-204 หรือไม่ก็ อิล-62

จุดหมายปลายทาง[แก้]

ดูบทความหลักที่: รายชื่อจุดหมายปลายทางของแอร์โครยอ

ประวัติเที่ยวบินระหว่างเกาหลีเหนือ–เกาหลีใต้[แก้]

เที่ยวบินระหว่างประเทศ เกาหลีเหนือ-เกาหลีใต้ ให้บริการครั้งแรกในปี ค.ศ. 2003 โดยเครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-154 ลงจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติอินช็อน แอร์โครยอเคยให้บริการเที่ยวบิน 40 เที่ยวไปยังโซล, ยังยัง และปูซาน ในประเทศเกาหลีใต้[17] ส่วนเที่ยวบินจากท่าอากาศยานฮัมฮึง ไปยังท่าอากาศยานนานาชาติยังยังนั้น เริ่มในปี ค.ศ. 2002[18] แต่ต่อมาท่าอากาศยานยังยังได้ปิดตัวลงในปี ค.ศ. 2008 และไม่มีเที่ยวบินพาณิชย์ระหว่างเกาหลีเหนือ-เกาหลีใต้อีกเลย

ฝูงบิน[แก้]

เครื่องบิน อิล-62M (พี-881) ที่ท่าอากาศยานนานาชาติปักกิ่ง ในปี ค.ศ. 2003

ณ เดือนมกราคม พ.ศ. 2558 ฝูงบินของแอร์โครยอทั้งหมดประกอบไปด้วยเครื่องบินดังต่อไปนี้[19]

ฝูงบินของแอร์โครยอ
เครื่องบิน ประจำการ สั่งซื้อ จำนวนที่นั่ง หมายเหตุ
ธ ป ทั้งหมด
อานโตนอฟ อาน-24R/RV [20] 3 — 0 52 52
อานโตนอฟ อาน-148-100B 2 — 8 62 70
อิลยูชิน อิล-18D [21] 1 — ? ? ?
อิลยูชิน อิล-62M 2 — 12 178 180 เครื่องบินส่วนตัวของรัฐบาลเกาหลีเหนือ
2 เฉพาะกิจ ลายด้านข้างเป็นลายรัฐบาลเกาหลีเหนือ[22]
ตูโปเลฟ ตู-134B-3 [23] 2 — 0 76 76
ตูโปเลฟ ตู-154B/B-2 2 — 16 136 152
ตูโปเลฟ ตู-204-100B 1 — 0 210 210
ตูโปเลฟ ตู-204-300 1 — 16 150 166
ฝูงบินของแอร์โครยอคาร์โก้
อิลยูชิน อิล-76TD [21] 3 — – – –
ทั้งหมด 18 1

การปรับให้ทันสมัย[แก้]

เครื่องบิน ตู-204 ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน
ภายในห้องโดยสาร เครื่องบิน ตู-204
เครื่องบิน ตู-204 และรถโดยสารเทียบประตูทางออกที่ ท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน

ในปัจจุบัน แอร์โครยออยู่ระหว่างการระดมหาเครื่องบินใหม่ โดยเครื่องบินใหม่อาจจะถูกสร้างโดยรัสเซีย เนื่องจากถูกปิดกั้นจากสหรัฐอเมริกาและสหภาพยุโรป แอร์โครยอได้เลือกเครื่องบิน อิลยูชิน อิล-96 และซุคฮอย ซูเปอร์เจ็ต 100 ส่วนเครื่องบินที่มีอยู่อย่าง ตูโปเลฟ ตู-204 ก็มีประสิทธิภาพในการบินไปยังมอสโกโดยไม่หยุดพัก นอกจากนี้ แอร์โครยอยังได้ติดตั้งจอโทรทัศน์ในเครื่องบินตูโปเลฟ ตู-204 อีกด้วย

นิตรสาร แอร์ไลเนอร์เวิลด์ รายงานว่า แอร์โครยอ พยายามที่จะบินไปยังยุโรปอีกครั้ง ซึ่งเป็นปัจจัยที่จะให้เกิดเที่ยวบินเปียงยาง-เบอร์ลินในอนาคต การบินไปยังยุโรปได้รับการยินยอมอีกครั้งในเดือนเมษายน ค.ศ. 2010 หลังจากถูกปิดกั้นมา 7 ปี ในเดือนเมษายน ค.ศ. 2011 แอร์โครยอ ได้เปิดเที่ยวบินจากกรุงเปียงยางไปยังกัวลาลัมเปอร์ ประเทศมาเลเซีย สัปดาห์ละ 2 เที่ยว โดยเครื่องบิน ตู-204 และเที่ยวบินไปยังคูเวตซิตี ทุกสัปดาห์[14]

ในเดือนตุลาคม ค.ศ. 2012 ได้มีการเปิดจองที่นั่งออนไลน์เป็นครั้งแรก[7] และในช่วงไตรมาสแรกของปี ค.ศ. 2013 แอร์โครยอได้รับเครื่องบินใหม่อีกครั้ง เป็นเครื่องบิน อานโตนอฟ อาน-148[24]

ตูโปเลฟ ตู-204[แก้]

เครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-204 ลำแรก ถูกส่งมอบเมื่อวันที่ 27 ธันวาคม ค.ศ. 2007 ซึ่งถูกส่งข้ามฟากจากอุลยานอฟสก์มายังเปียงยาง ประกอบไปด้วยที่นั่งชั้นธุรกิจ 16 ที่ และชั้นประหยัด 150 ที่ เครื่องบินลำนี้เป็นเครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-204-300 ลำแรกที่ถูกส่งออกนอกประเทศรัสเซีย

ตั้งแต่ปี ค.ศ. 2008 เครื่องบิน ตู-204 ถูกกำหนดให้บริการเที่ยวบินระหว่างประเทศ ระหว่างเปียงยาง-สิงคโปร์ และเปียงยาง-กรุงเทพมหานคร

แอร์โครยอได้ให้บริการเครื่องบินไอพ่น ตู-204-100B ซึ่งเป็นรูปแบบที่ทันสมัยกว่าเครื่องบิน ตู-204-300 และในวันที่ 4 มีนาคม ค.ศ. 2010 แอร์โครยอได้รับมอบเครื่องบิน ตู-204-100B ลำที่สอง[25] และเริ่มให้บริการในวันถัด ๆ มา[26]

วันที่ 30 มีนาคม ค.ศ. 2010 เครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-204 จำนวน 2 ลำ ได้บินไปยังสหภาพยุโรป และมีโอกาสสูงที่เที่ยวบินเปียงยาง-เบอร์ลิน จะกลับมาให้บริการในอนาคต[27]

อุบัติเหตุและอุบัติการณ์[แก้]

เครื่องบิน อิล-76, ตู-204, อิล-62, ตู-154 และตู-134 ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน

การถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปในสหภาพยุโรป[แก้]

เนื่องจากปัจจัยด้านความปลอดภัยและมลพิษทางเสียง แอร์โครยอจึงถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปในสหภาพยุโรป ตั้งแต่เดือนมีนาคม ค.ศ. 2006 คณะกรรมาธิการแห่งสหภาพยุโรป ได้พบข้อบกพร่องของเครื่องบินในหลุมจอดของท่าอากาศยานในประเทศฝรั่งเศสและเยอรมนี ทำให้แอร์โครยอถูกกล่าวหาด้านการให้บริการเครื่องบินที่บกพร่องมาก และยังล้มเหลวในการเจรจากับกรมการบินพลเรือนฝรั่งเศส ทำให้ฝ่ายฝรั่งเศสมองว่าสายการบินนี้มีประสิทธิภาพตกต่ำมาก นอกจากนี้ องค์กรอีซียังกล่าวว่า เกาหลีเหนือควบคุมสายการบินประจำชาติได้ไม่เพียงพอ และการประชุมที่ชิคาโก ก็ได้สรุปว่า ด้วยเหตุนี้ หากวัดกันด้วยพื้นฐานของเกณฑ์ตัดสินทั่วไปแล้ว[30] คณะกรรมการจึงได้ประเมินผลว่า แอร์โครยอไม่มีมาตรฐานความปลอดภัยที่ดีพอ[31]

ในเดือนมีนาคม ค.ศ. 2010 แอร์โครยอ ได้รับอนุญาตให้กลับไปบินเหนือน่านฟ้ายุโรปได้อีกครั้ง โดยเครื่องบิน ตู-204 ซึ่งมีอุปกรณ์ที่เหมาะสม และเข้ากันกับมาตรฐานนานาชาติ อย่างไรก็ตาม เครื่องบินประเภทอื่น ยังคงถูกสั่งห้าม[27][32][33]

การประเมินสายการบิน[แก้]

แอร์โครยอ เป็นเพียงสายการบินเดียวที่ได้รับการประเมินเพียง 1 ดาว จาก 681 สายการบิน ได้รับการประเมินโดย สกายแทร็กซ์[34] ซึ่งแอร์โครยอได้รับการประเมิน 1 ดาวมาแล้ว 4 ปีติดต่อกัน[35]

สมุดภาพ[แก้]

  • ธงชาติเกาหลีเหนือบนหางเครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-204 ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน

  • เครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-204 (พี-632) กำลังเตรียมตัว ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน

  • หลุ่มจอดที่ท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน

  • ผู้โดยสารกำลังขึ้นเครื่อง ตูโปเลฟ ตู-204 ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน

  • เครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-204 (พี-632) กำลังเตรียมตัว ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน

  • อาหารที่ให้บริการบนเที่ยวบินเปียงยาง-ปักกิ่ง

  • เครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-204 (P-632) กำลังเตรียมตัว ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน

  • เครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-154B-2 (P-561) ที่ท่าอากาศยานนานาชาติเปียงยางซูนัน

  • เครื่องบิน ตูโปเลฟ ตู-204 (P-632) ที่ท่าอากาศยานนานาชาติปักกิ่ง

  • เครื่องบิน อานโตนอฟ อาน-148-100B (P-671) ในปี ค.ศ. 2012

ดูเพิ่ม[แก้]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ "» Pyongyang Airport provides flight service worldwide". Korea-dpr.com. สืบค้นเมื่อ 9 October 2010.
  2. ↑ "Contact." Air Koryo. Retrieved on 6 August 2009. "Democratic People's Republic of Korea P'yongyang – Head office Air Koryo Sunan District P'yongyang"
  3. ↑ 3.0 3.1 "Directory: World Airlines". Flight International. 27 March 2007. p. 59.
  4. ↑ [1]
  5. ↑ 5.0 5.1 "World Airlines Survey". Flight Global: 512. 13 April 1961. สืบค้นเมื่อ 5 October 2014.
  6. ↑ Kim Jong-Un's 'Air Force One' Revealed, 12 may 2014, The Chonsunilbo
  7. ↑ 7.0 7.1 "'World's worst airline' launches online booking". Telegraph. 31 May 2011. สืบค้นเมื่อ 2012-10-25.
  8. ↑ Air Koryo Asian Info, Retrieved 25 January 2015
  9. ↑ "North Korea's quirky (and unsafe) Air Koryo survives and, increasingly, appears to thrive". International Herald Tribune. 29 March 2009. สืบค้นเมื่อ 9 October 2010.
  10. ↑ "North Korean Economy Watch » Blog Archive » Air Koryo launches Shanghai-Pyongyang flights". Nkeconwatch.com. 28 July 2010. สืบค้นเมื่อ 9 October 2010.
  11. ↑ "2010年*上海=平壤8月散客*出团计划 行行摄摄 旅游摄影 出行旅游论坛". www.dayout.com.cn. สืบค้นเมื่อ 9 October 2010.
  12. ↑ "Photo ť P-814 (CN: 66368) Air Koryo Tupolev Tu-134 by LGY". Jetphotos.net. สืบค้นเมื่อ 9 October 2010.
  13. ↑ (25 January 2015) Air Koryo - cheap flights to Pyongyang Air Koryo web site, Retrieved 25 January 2015
  14. ↑ 14.0 14.1 "Al - Malek International Group". Almalekint.com. สืบค้นเมื่อ 2012-10-25.
  15. ↑ JL (2012-02-23). "Air Koryo to Start Pyongyang – Harbin Charter service from late-Apr 2012 | Airline Route – Worldwide Airline Route Updates". Airlineroute.net. สืบค้นเมื่อ 2013-08-15.
  16. ↑ JL (2012-03-19). "Air Koryo S12 Operation Changes to Kuala Lumpur | Airline Route – Worldwide Airline Route Updates". Airlineroute.net. สืบค้นเมื่อ 2013-08-15.
  17. ↑ "air koryo | 2003 | 2045 | Flight Archive". Flightglobal.com. สืบค้นเมื่อ 9 October 2010.
  18. ↑ "N. Korean plane to test-fly direct air route with South". Asia Africa Intelligence Wire. 20 July 2002.
  19. ↑ "Air Koryo". ch-aviation.ch. สืบค้นเมื่อ 2013-08-15.
  20. ↑ Air Koryo Antonov fleet list
  21. ↑ 21.0 21.1 Air Koryo Ilyushin fleet list
  22. ↑ Air Koryo VIP IL-62M now operating in Govt. livery
  23. ↑ Air Kory Tupolev flet list
  24. ↑ "Air Koryo - The Official Webpage of the national airline of the DPRK". Korea-dpr.com. สืบค้นเมื่อ 9 October 2010.
  25. ↑ "Самолёт Ту-204-100В передан авиакомпании "Air Koryo" – Аргументы и Факты". Ul.aif.ru. สืบค้นเมื่อ 9 October 2010.
  26. ↑ http://bbs.feeyo.com/piclist/20100417/201004170512154509.html
  27. ↑ 27.0 27.1 "EU Bans All Airlines From Philippines, Sudan in New Blacklist". BusinessWeek. 30 March 2010. Archived from the original on 29 September 2010. สืบค้นเมื่อ 9 October 2010.
  28. ↑ "Aviation Safety Database report". Aviation-safety.net. 1 July 1983. สืบค้นเมื่อ 9 October 2010.
  29. ↑ UPI. "AROUND THE WORLD; 23 Killed in Guinea Crash Of a North Korean Plane". The New York Times. สืบค้นเมื่อ July 6, 1983. Check date values in: |accessdate= (help)
  30. ↑ Fly Well portal (Which contains links to the common air transport policy)(อังกฤษ), European Commission, 22 March 2006
  31. ↑ Commission Regulation (EC) No 474/2006 of 22 March 2006 (PDF-file)(อังกฤษ), European Commission, 22 March 2006
  32. ↑ "Commission updates the list of airlines banned from the European airspace". Europa Press Release Database. 30 March 2010.
  33. ↑ "EU Upholds Flight Ban". Radio Free Asia. 13 January 2010.
  34. ↑ "Airline Rating". Skytrax. สืบค้นเมื่อ 7 December 2013.
  35. ↑ (22 January 2015) And the very worst airline in the world is... Traveller24, Retrieved 25 January 2015

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

คอมมอนส์ มีภาพและสื่อเกี่ยวกับ:
แอร์โครยอ
ดึงข้อมูลจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=แอร์โครยอ&oldid=8539494"