แพนอเมริกันเวิลด์แอร์เวส์
 | |||||||
| |||||||
| ก่อตั้ง | 14 มีนาคม ค.ศ. 1927 (ในชื่อ แพนอเมริกันแอร์เวส์ (PAA)) | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| เริ่มดำเนินงาน | 19 ตุลาคม ค.ศ. 1927 | ||||||
| เลิกดำเนินงาน | 4 ธันวาคม ค.ศ. 1991 | ||||||
| ท่าหลัก |
| ||||||
| เมืองสำคัญ |
| ||||||
| สะสมไมล์ | เวิลด์พาส (WorldPass) | ||||||
| บริษัทลูก | ซาห์ซา (40%) (ค.ศ. 1945-1994) แพนแอมเอ็กซ์เพรส (ค.ศ. 1987–1991) | ||||||
| ขนาดฝูงบิน | 226 | ||||||
| จุดหมาย | 86 ประเทศในทั้งหกทวีปที่สำคัญที่สุดในปี พ.ศ. 2511 (ค.ศ. 1968) | ||||||
| บริษัทแม่ | แพนแอมคอร์ปอเรชัน | ||||||
| สำนักงานใหญ่ | นครนิวยอร์ก ไมแอมี, รัฐฟลอริดา | ||||||
| บุคลากรหลัก | Juan T. Trippe (CEO, 1927–1968) Harold E. Gray (CEO, 1968–1969) Najeeb E. Halaby Jr (CEO, 1969–1971) William T. Seawell (CEO, 1971–1981) C. Edward Acker (CEO, 1981–1988) Thomas G. Plaskett (CEO, 1988–1991) Russell L. Ray, Jr. (CEO, 1991) | ||||||
แพนอเมริกันเวิลด์แอร์เวส์ ก่อตั้งในชื่อ แพนอเมริกันเวิลด์แอร์เวส์[1] หรือรู้จักกันในชื่อ แพนแอม เป็นอดีตสายการบินระหว่างประเทศที่ใหญ่ที่สุดของสหรัฐ ช่วงปี ค.ศ. 1927 จนถึงวันที่ 4 ธันวาคม ค.ศ. 1991 สายการบินก่อตั้งในปี ค.ศ. 1927 โดยเป็นการขนส่งผู้โดยสารและจดหมายระหว่างคีย์เวสต์ รัฐฟลอริดา กับฮาวานา ประเทศคิวบา สายการบินนี้ถูกยกย่องในด้านนวัตกรรมหลายอย่าง ในด้านอุตสาหกรรมการบินระหว่างประเทศ โดยริเริ่มใช้เครื่องบินไอพ่นอย่างโบอิ้ง 707, อากาศยานลำตัวกว้างอย่างโบอิ้ง 747 ซึ่งเป็นเครื่องบินที่ใหญ่ที่สุดในโลกในเวลานั้น และระบบสำรองคอมพิวเตอร์[2] และยังเป็นหนึ่งในสมาชิกก่อตั้งสมาคมขนส่งทางอากาศระหว่างประเทศ (IATA)[3] สัญลักษณ์ของสายการบินนี้คือลูกโลกสีน้ำเงิน[4] มักใช้คำว่า "คลิปเปอร์" ในชื่ออากาศยานตัวอย่างเช่น คลิปเปอร์เมดออฟเดอะซี (Clipper Maid of The Sea) ชุดของนักบินเป็นชุดสีขาว
แพนอเมริกันแอร์เวส์ ยุติการให้บริการเมื่อวันที่ 4 ธันวาคม ค.ศ. 1991 เนื่องจากปัญหาการเงินล้มละลายอันเนื่องมาจากปัจจัยบางอย่าง เช่น อุบัติเหตุทางเครื่องที่แพนแอมประสบปัญหานี้มาหลายเที่ยวบิน เช่น เที่ยวบิน 103, เที่ยวบินที่ 6 และภัยพิบัติท่าอากาศยานเตเนริเฟที่เครื่องบินแฟนแอมเที่ยวบินที่ 1736 ไปประสบเหตุกับเครื่องบินของสายการบินเคแอลเอ็ม เที่ยวบินที่ 4805 เหตุการณ์นี้ทำให้มีผู้เสียชีวิตมากที่สุดในประวัติศาสตร์การบินของมนุษยชาติ ทำให้ความเชื่อมั่นของสายการบินแพนแอมเองลดลงอย่างมาก ทำให้มีปัญหาการเงินแล้วล้มละลายไปในที่สุด
ฝูงบิน[แก้]
ฝูงบินในปี 1990[แก้]
ต่อไปนี้เป็นเครื่องบินที่ดำเนินการโดยแพนแอมและแพนแอมเอ็กซ์เพรสในเดือนมีนาคม 1990 หนึ่งปีครึ่งก่อนที่สายการบินจะล่มสลาย:
| เครื่องบิน | ในประจำการ | สั่งซื้อ | จำนวนที่นั่งผู้โดยสาร | หมายเหตุ | |||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ชั้นหนึ่ง | ชั้นคลิปเปอร์ | ชั้นประหยัด | รวม | ||||
| แอร์บัส เอ300B4 | 12 | — | — | 24 | 230 | 254 | |
| แอร์บัส เอ310-200 | 7 | — | — | 18 | 207 | 225[5] | |
| แอร์บัส เอ310-300 | 12 | — | 12 | 30 | 154 | 196 | |
| โบอิง 727-200 | 91 | 9 | — | 14 | 131 | 145 | สั่งซื้อเครื่องบินที่ใช้แล้ว |
| โบอิง 737-200 | 5 | — | — | 21 | 95 | 116[6] | |
| โบอิง 747-100B | 18 | — | 39 | 52 | 286 | 377[7] | ลูกค้ารายแรกที่รับมอบเครื่องบินรุ่นนี้
การกำหนดที่นั่งเมื่อปี 2532 (สำหรับเที่ยวบินอเมริกาใต้) |
| โบอิง 747-200B | 7 | — | 21 | 44 | 347 | 412[8] | การกำหนดที่นั่งเมื่อปี 2532 |
| รวม | 152 | 9 | |||||
| ฝูงบินแพนแอมเอ็กซ์เพรส | |||||||
| เอทีอาร์ 42-300 | 8 | 3 | — | — | 46 | 46 | |
| เดอ ฮาวิลแลนด์ แคนาดา แดช 7 | 10 | — | — | — | 50 | 50 | |
| รวม | 18 | 3 | |||||
อ้างอิง[แก้]
- ↑ britannica.com Pan American World Airways, Inc.: American Airline Company
- ↑ Guy Norris & Mark Wagner (September 1, 1997). "Birth of a Giant". Boeing 747: Design and Development Since 1969. Zenith Imprint. pp. 12–13. ISBN 0-7603-0280-4.
- ↑ Airliner World (IATA: A new mandate in a changed world), p. 32, Key Publishing, Stamford, November 2011
- ↑ Green, Richard P.; Carroll, James J. (2000). Investigating Entrepreneurial Opportunities. SAGE Publications. p. 108. ISBN 9780803959422.
- ↑ Booth, Darren (June 30, 2012). "Vintage airline seat map: Pan Am Airbus A310". Frequently Flying. สืบค้นเมื่อ September 15, 2012.
- ↑ Booth, Darren (September 2012). "Vintage airline seat map: Pan Am Boeing 737-200". Frequently Flying. สืบค้นเมื่อ September 15, 2012.
- ↑ Booth, Darren (April 2011). "Vintage airline seat map: Pan Am Boeing 747". Frequently Flying. สืบค้นเมื่อ September 15, 2012.
- ↑ Booth, Darren (September 20, 2011). "Vintage airline seat map: Boeing 747 v. 2". Frequently Flying. สืบค้นเมื่อ September 15, 2012.
หนังสือเพิ่มเติม[แก้]
- "Aviation News (Pan American World Airways: Part 1)". 73, 10. Stamford, UK: Key Publishing. October 2011: 78–82. ISSN 1477-6855.
{{cite journal}}: Cite journal ต้องการ|journal=(help) (Aviation News online) - "Jets Monthly (Airline History – Pan Am: Come fly with me!)". Cudham, UK: Kelsey Publishing Group. February 2012: 48–53.
{{cite journal}}: Cite journal ต้องการ|journal=(help) (Kelsey Publishing Group online)
แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ แพนอเมริกันเวิลด์แอร์เวส์
- Pan Am Brands
- Pan Am Historical Foundation
- Pan American World Airways, Inc. Records - University of Miami, Special Collections
- everythingPanAm.com - a virtual Pan Am museum
- PanAmAir.org - a site working to preserve the memories of Pan Am
- Pan Am Timetables and Route Maps เก็บถาวร 2014-08-11 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- "Pan Am's rise and fall after launching 747". flightglobal. April 15, 2016.
 | บทความบริษัท ห้างหุ้นส่วน หรือองค์กรนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |