เสาราย
ในสถาปัตยกรรมคลาสสิก เสาราย (อังกฤษ: colonnade) เป็นเสาที่เรียงต่อกันเป็นแถวยาว เชื่อมต่อโดยเอนทาเบลเชอร์ ซึ่งอาจตั้งอยู่อย่างอิสระหรือเป็นส่วนหนึ่งของตัวอาคารก็ได้[1] โดยทั่วไปแล้วเสารายมักประกอบด้วยคู่เสาหรือหลายคู่ และสามารถเป็นแนวตรงหรือโค้งก็ได้ พื้นที่ที่ล้อมรอบอาจมีหลังคาคลุมหรือเปิดโล่งก็ได้ เช่น ในจัตุรัสนักบุญเปโตร ในกรุงโรม ที่เป็นเสารายขนาดใหญ่ โดยเบอร์นีนีออกแบบให้มีลักษณะโอบล้อมพื้นที่รูปวงรีเปิดโล่งอันกว้างใหญ่
หากตั้งอยู่ด้านหน้าของอาคารและบังบริเวณทางเข้า (ภาษาละตินคือ porta ) จะเรียกว่ามุขเสาเรียง (portico) เมื่อล้อมรอบลานเปิดโล่่ง เรียกว่า เสาเรียงล้อม (peristyle) ทั้งนี้มุขเสาเรียงอาจมีความลึกมากกว่าหนึ่งแถวของเสา เช่น วิหารแพนธีอันในกรุงโรมหรือสโตอาในกรีซโบราณ