เถิง ซิว
เถิง ซิว | |
|---|---|
| 滕修 / 滕脩 | |
| เจ้ามณฑลกว่างโจว (廣州牧 กว่างโจวมู่) | |
| ดำรงตำแหน่ง ? – ค.ศ. 288 | |
| กษัตริย์ | สุมาเอี๋ยน |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 279 – ค.ศ. 280 | |
| กษัตริย์ | ซุนโฮ |
| ขุนพลสงบภาคใต้ (安南將軍 อานหนานเจียงจฺวิน) | |
| ดำรงตำแหน่ง ? – ค.ศ. 288 | |
| กษัตริย์ | สุมาเอี๋ยน |
| ขุนพลพิทักษ์ภาคใต้ (鎮南將軍 เจิ้นหนานเจียงจฺวิน) | |
| ดำรงตำแหน่ง ค.ศ. 279 – ค.ศ. 280 | |
| กษัตริย์ | ซุนโฮ |
| ข้าหลวงมณฑลกว่างโจว (廣州刺史 กว่างโจวชื่อฉื่อ) | |
| ดำรงตำแหน่ง ? – ค.ศ. 279 | |
| กษัตริย์ | ซุนโฮ |
| ก่อนหน้า | สฺยง มู่ (熊睦) |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | ไม่ทราบ อำเภอหนานเจ้า มณฑลเหอหนาน |
| เสียชีวิต | ค.ศ. 288 นครกว่างโจว มณฑลกวางตุ้ง |
| อาชีพ | ขุนพล |
| ชื่อรอง | เสี่ยนเซียน (顯先) |
| สมัญญานาม | จง (忠) |
| บรรดาศักดิ์ | เฮาแห่งอู่ตาง (武當侯 อู่ตางโหว) |
เถิง ซิว (จีน: 滕修 หรือ 滕脩; พินอิน: Téng Xiū; เสียชีวิต ค.ศ. 288[1]) ชื่อรอง เสี่ยนเซียน (จีน: 顯先; พินอิน: Xiǎnxiān) เป็นขุนพลของรัฐง่อก๊กในช่วงปลายยุคสามก๊ก (ค.ศ. 220–280) ของจีน หลังการล่มสลายของง่อก๊กเมื่อ ค.ศ. 208 เถิง ซิวรับราชการต่อไปกับราชวงศ์จิ้น บางครั้งเถิง ซิวถูกโยงเข้ากับตำนานเกี่ยวกับศาลห้าเซียน (五仙觀 อู่เซียนกว้าน) ในนครกว่างโจว มณฑลกวางตุ้งในปัจจุบัน
ประวัติ
[แก้]เถิง ซิวเป็นชาวอำเภอซีเอ้อ (西鄂縣 ซีเอ้อเซี่ยน) เมืองลำหยง (南陽郡 หนานหยางจฺวิ้น) ซึ่งอยู่บริเวณอำเภอหนานเจ้า (南召縣) มณฑลเหอหนาน (河南) ในปัจจุบัน[2] เถิง ซิวเริ่มรับราชการเป็นข้าราชการของรัฐง่อก๊กในช่วงปลายยุคสามก๊ก และได้รับการตั้งให้มีบรรดาศักดิ์เป็นเฮาแห่งซีเอ้อ (西鄂侯 ซีเอ้อโหว) จากความดีความชอบในราชการ[3]
ในรัชสมัยของซุนโฮ (孫皓 ซุน เฮ่า) จักรพรรดิลำดับที่ 4 และลำดับสุดท้ายของรัฐง่อก๊ก เถิง ซิวได้สืบทอดตำแหน่งข้าหลวงมณฑล (刺史 ชื่อฉื่อ) ของมณฑลกว่างโจว (廣州) ถัดจากสฺยง มู่ (熊睦) และกลายเป็นที่รู้จักในฐานะผู้ปกครองที่มีความสามารถ[4]
ราว ค.ศ. 279 เมื่อกัว หม่า (郭馬) เริ่มก่อกบฏต่อต้านการปกครองของง่อก๊กในมณฑลกว่างโจว ซุนโฮทรงมีรับสั่งให้เถิง ซิวนำทัพหลวงของง่อก๊กไปปราบกบฏ พระองค์ยังทรงเลื่อนตำแหน่งของเถิง ซิวให้เป็นเจ้ามณฑล (牧 มู่) ของมณฑลกว่างโจว และยังทรงแต่งตั้งเพิ่มเติมให้เถิง ซิวเป็นขุนพลพิทักษ์ภาคใต้ (鎮南將軍 เจิ้นหนานเจียงจฺวิน) พร้อมพระราชทานอาญาสิทธิ์ในการบัญชาการทหารในมณฑลกว่างโจว[5]
เมื่อ ค.ศ. 280 ระหว่างที่เถิง ซิวกำลังวุ่นกับการปราบกบฏ ทัพของราชวงศ์จิ้นที่เป็นรัฐอริของง่อก๊กยกบุกง่อก๊ก เถิง ซิวจึงนำกำลังพลจากมณฑลกว่างโจวไปต้านการบุก[6] แต่เมื่อเถิง ซิวเคลื่อนพลไปถึงปากิ๋ว (巴丘 ปาชิว; ปัจจุบันคือนครเยฺว่หยาง มณฑลหูหนาน) ซุนโฮก็ทรงยอมจำนนต่อราชวงจิ๋นเสียแล้ว ทำให้รัฐง่อก๊กล่มสลาย เถิง ซิวจึงเสียใจมากจนร้องไห้แล้วจึงกลับไปยังมณฑลกว่างโจว ภายหลังเถิง ซิวพร้อมด้วยลฺหวี เฟิง (閭豐) ข้าหลวงมณฑลกว่างโจวและหวาง อี้ (王毅) เจ้าเมือง (太守 ไท่โฉ่ว) ของเมืองซังงาว (蒼梧郡 ชางอู๋จฺวิ้น) ก็ยอมจำนนต่อราชวงศ์จิ้นเช่นกัน[7]
ภายหลังจักรพรรดิสุมาเอี๋ยน (司馬炎 ซือหม่า เหยียน) แห่งราชวงศ์จิ้นทรงออกพระราชโองการแต่งตั้งเถิง ซิวเป็นขุนพลสงบภาคใต้ (安南將軍 อานหนานเจียงจฺวิน) และเจ้ามณฑลกว่างโจว พร้อมพระราชทานอาญาสิทธิ์ในการควบคุมทั้งมณฑลกว่างโจวเช่นเดียวกับที่เถิง ซิวได้รับในรัชสมัยของซุนโฮ จักรพรรดิสุมาเอี๋ยนยังทรงแต่งตั้งให้เถิง ซิวมีบรรรดาศักดิ์เป็นเฮาแห่งอู่ตาง (武當侯 อู่ตางโหว)[8]
เถิง ซิวเสียชีวิตเมื่อ ค.ศ. 288[9]
ดูเพิ่ม
[แก้]อ้างอิง
[แก้]- ↑ (太康九年卒) จิ้นชู เล่มที่ 57.
- ↑ (滕修，字顯先，南陽西鄂人也。) จิ้นชู เล่มที่ 57.
- ↑ (仕吳為將帥，封西鄂侯。) จิ้นชู เล่มที่ 57.
- ↑ (孫皓時，代熊睦為廣州刺史，甚有威惠。) จิ้นชู เล่มที่ 57.
- ↑ (廣州部曲督郭馬等為亂，皓以修宿有威惠，為嶺表所伏，以為使持節、都督廣州軍事、鎮南將軍、廣州牧以討之。) จิ้นชู เล่มที่ 57.
- ↑ (未克而王師伐吳，修率眾赴難。) จิ้นชู เล่มที่ 57.
- ↑ (至巴丘而皓已降，乃縞素流涕而還，與廣州刺史閭豐、蒼梧太守王毅各送印綬。) จิ้นชู เล่มที่ 57.
- ↑ (詔以修為安南將軍，廣州牧、持節、都督如故，封武當侯，加鼓吹，委以南方事。) จิ้นชู เล่มที่ 57.
- ↑ (太康九年卒，請葬京師，帝嘉其意，賜墓田一頃，諡曰聲。) จิ้นชู เล่มที่ 57.
บรรณานุกรม
[แก้]- ตันซิ่ว (คริสต์ศตวรรษที่ 3). สามก๊กจี่ (ซานกั๋วจื้อ).
- เผย์ ซงจือ (คริสต์ศตวรรษที่ 5). อรรถาธิบายสามก๊กจี่ (ซานกั๋วจื้อจู้).
- ฝาง เสฺวียนหลิง (บก.) (648). จิ้นชู.