เถา หฺวาง
เถา หฺวาง | |
|---|---|
| 陶璜 | |
| ข้าหลวงมณฑลเกาจิ๋ว (交州刺史 เจียวโจวชื่อฉื่อ) | |
| ดำรงตำแหน่ง ประมาณ ค.ศ. 271 – ค.ศ. 290 | |
| กษัตริย์ | ซุนโฮ / สุมาเอี๋ยน |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | ไม่ทราบ |
| เสียชีวิต | ค.ศ. 290 |
| บุตร | เถา เวย์ (陶威)[b] เถา ชู (陶淑)[5] เถา หรง (陶融) |
| บุพการี |
|
| ญาติ | เถา จฺวิ้น (陶濬[1]) (น้องชาย) เถา ค่าง (陶抗[2]) (น้องชาย) เถา สุย (陶绥) (หลานปู่; บุตรชายของเถา ชู[a]) |
| อาชีพ | ขุนพล, ขุนนาง |
| ชื่อรอง | ชื่ออิง (世英) |
| สมัญญานาม | เลี่ยโหว (烈侯) |
เถา หฺวาง (จีน: 陶璜; พินอิน: Táo Huáng; เสียชีวิต ค.ศ. 290) หรือ เอี้ยวเฮง[c] ชื่อรอง ชื่ออิง (จีน: 世英; พินอิน: Shìyīng) เป็นขุนพลและขุนนางชาวจีนของรัฐง่อก๊กในยุคสามก๊ก และภายหลังเป็นขุนพลและขุนนางของราชวงศ์จิ้น เถา หฺวางมีชื่อเสียงอย่างมากจากการปกครองมณฑลเกาจิ๋วเป็นเวลามากกว่า 20 ปี ในยุคของง่อก๊กและราชวงศ์จิ้นตะวันตก เถา หฺวางยังมีส่วนร่วมในชัยชนะของง่อก๊กต่อราชวงศ์จิ้นในมณฑลเกาจิ๋วระหว่าง ค.ศ. 268 ถึง ค.ศ. 271 ซึ่งเป็นหนึ่งในชัยชนะครั้งใหญ่ไม่กี่ครั้งที่ง่อก๊กเอาชนะราชวงศ์จิ้นในช่วงปลายยุคสามก๊ก
ดูเพิ่ม
[แก้]หมายเหตุ
[แก้]- ↑ บทชีวประวัติเถา หฺวางในจิ้นชูระบุว่าตั้งแต่บิดาของเถา หฺวางคือเถา จีจนถึงหลานปู่ของเถา หฺวางคือเถา สุย มีสมาชิกตระกูลเถา 5 คนตลอด 4 รุ่นที่เคยดำรงตำแหน่งข้าหลวงมณฑลเกาจิ๋ว (เถา จี, เถา หฺวาง, เถา เวย์, เถา ชู และเถา สุย)[3]
- ↑ เถา เวย์ได้เป็นข้าหลวงมณฑลเกาจิ๋วในที่สุดหลังการเสียชีวิตของอู๋ เยี่ยน (吾彥) หลังอู๋ เยี่ยนเสียชีวิต ตำแหน่งข้าหลวงมณฑลเกาจิ๋วตกเป็นของกู้ มี่ (顧秘; บุตรชายของกู้ ที่), จากนั้นกู้ ชาน (顧參; บุตรชายของกู้ มี่) และกู้ โช่ว (顧壽; น้องชายของกู้ ชาน) ได้สืบทอดตำแหน่ง กู้ โช่วในตำแหน่งข้าหลวงมณฑลเกาจิ๋วสังหารข้าราชการหลายคนรวมถึงหู เจ้า (胡肇) และต้องการจะสังหารเหลียง ชั่ว (梁硕) เหลียง ชั่วหนีไปได้และระดมทหารกลับมาโจมตีกู้ โช่ว กู้ โช่วถูกจับและถูกวางยาพิษจนเสียชีวิต จากนั้นเหลียง ชั่วจึงเชิญเถา เวย์ (ซึ่งเวลานั้นดำรงตำแหน่งเจ้าเมืองซังงาว ตำแหน่งที่เถา หฺวางเคยเป็น) มาเป็นข้าหลวงมณฑลเกาจิ๋ว เถา เวย์เป็นที่นิยมชมชอบของผู้คนในมณฑลเกาจิ๋วเช่นเดียวกับบิดา แต่เถา เวย์ก็เสียชีวิตหลังดำรงตำแหน่งข้าหลวงมณฑลเกาจิ๋วได้ 3 ปี[4]
- ↑ "เอี้ยวเฮง" เป็นชื่อที่ปรากฏในนวนิยายเรื่องไซจิ้นซึ่งแปลเป็นภาษาไทยในปี พ.ศ. 2410[6]
อ้างอิง
[แก้]- ↑ (璜弟濬，吴镇南大将军、荆州牧) จิ้นชู เล่มที่ 57.
- ↑ (濬弟抗，太子中庶子。) จิ้นชู เล่มที่ 57
- ↑ (威弟淑，子绥，后并为交州。自基至绥四世，为交州者五人。) จิ้นชู เล่มที่ 57.)
- ↑ (彦卒，又以员外散骑常侍顾秘代彦。秘卒，州人逼秘子参领州事。参寻卒，参弟寿求领州，州人不听，固求之，遂领州。寿乃杀长史胡肇等，又将杀帐下督梁硕，硕走得免，起兵讨寿，禽之，会寿母，令鸩杀之。硕乃迎璜子苍梧太守威领刺史，在职甚得百姓心，三年卒。) จิ้นชู เล่มที่ 57.
- ↑ (威弟淑...) จิ้นชู, เล่มที่ 57
- ↑ ("เจ้าเมืองเหล่านั้นได้ฟังก็ยิ่งสะดุ้งตกใจมากขึ้น คิดว่าตัวเราก็เป็นแต่ขุนนางผู้น้อย ครั้นจะบอกกล่าวขัดขวางเข้าไปก็เป็นการขัดรับสั่งมีโทษมาก ยังเห็นแค่เอี้ยวเฮงเจ้าเมืองเกาจิ๋วเป็นขุนนางเก่า พระเจ้าซีโจบู๊ฮ่องเต้โปรดปรานได้เคยทรงเชื่อถือมาแค่ก่อน คิดดังนี้แล้วต่างคนก็ไปหาเอี้ยวเฮง ณ เมืองเกาจิ๋ว เมืองที่อยู่ไกลก็มีหนังสือไปอ้อนวอนให้เอี้ยวเฮงมีใบบอกเข้าไปกราบทูลทัดทานไว้") ไซจิ้น, พิมพ์ครั้งที่ 5, สำนักพิมพ์โฆษิต, 2551, หน้า 10.
บรรณานุกรม
[แก้]- ฝาง เสฺวียนหลิง (บก.) (648). จิ้นชู.
- ซือหม่า กวาง (1084). จือจื้อทงเจี้ยน.