เซติเญ
เซติเญ Цетиње | |
---|---|
| |
ตามเข็มนาฬิกาจากบน: สุสาน Petar ที่ 2 Petrovic-Njegos, พิพิธภัณฑ์พระเจ้านิโคลัส, Biljarda, อนุสาวรีย์ Ivan Crnojevic, อารามเซติเญ และพระราชวังน้ำเงิน | |
สมญา: | |
พิกัด: 42°23′N 18°55′E / 42.38°N 18.92°E | |
ประเทศ | มอนเตเนโกร |
เทศบาล | ![]() |
ก่อตั้ง | ค.ศ. 1482 |
นิคม | 94 |
การปกครอง | |
• ประเภท | นายก-สมัชชา |
• นายกเทศมนตรี | Nikola Đurašković (SDP) |
• ประธานสมัชชา | Milena Vujačić (Stara garda LSCG) |
• พรรคที่มีเสียงข้างมาก | SDP–(Stara garda LSCG) |
พื้นที่ | |
• เมืองและเทศบาล | 910 ตร.กม. (350 ตร.ไมล์) |
ความสูง | 650 เมตร (2,130 ฟุต) |
ประชากร (สำมะโน 2011) ![]() | |
• อันดับ | ที่ 7 ในมอนเตเนโกร |
• ความหนาแน่น | 20 คน/ตร.กม. (50 คน/ตร.ไมล์) |
• เขตเมือง | 14,093 คน |
• นอกเมือง | 2,564 คน |
• เทศบาล | 16,657 |
เขตเวลา | UTC+1 (เวลายุโรปกลาง) |
• ฤดูร้อน (เวลาออมแสง) | UTC+2 (เวลาออมแสงยุโรปกลาง) |
รหัสไปรษณีย์ | 81250 |
รหัสพื้นที่ | +382 41 |
รหัส ISO 3166-2 | ME-06 |
ป้ายทะเบียน | CT |
ภูมิอากาศ | Cfb |
เว็บไซต์ | www |
เซติเญ (มอนเตเนโกร: Cetinje / Цетиње) เป็นเมืองในประเทศมอนเตเนโกร เคยเป็นเมืองหลวงเก่าของแคว้นมอนเตเนโกร จากสำมะโน ค.ศ. 2011 เมืองนี้มีประชากร 14,093 คน ในขณะที่เทศบาลเซติเญมีพลเมือง 16,657 คน[3] เซติเญตั้งอยู่ในเขตภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศ มีสุสานของผู้ครองแคว้นมอนเตเนโกร และพิพิธภัณฑ์ซึ่งตั้งอยู่ในพระราชวังเดิม เมืองนี้ก่อตั้งขึ้นในคริสต์ศตวรรษที่ 15 และกลายเป็นอู่วัฒนธรรมมอนเตเนโกร
ชื่อ
[แก้]รายงานจากข้อมูลที่บันทึกไว้ ในช่วงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 17 มีแม่น้ำ Cetina ไหลลงมาจากที่ราบ ส่วนหนึ่งของเมืองจึงเรียกตามแม่น้ำสายนั้นว่า Cetinjsko polje (ทุ่งเซติเญ) ในเวลานั้น Cetinjsko polje เคยเป็นหมู่บ้านขนาดเล็ก ภายหลังเมืองที่สร้างใหม่ได้ชื่อเซติเญ (Cetinje) ส่วนในบันทึกทางประวัติศาสตร์ เซติเญได้รับการกล่าวถึงครั้งแรกใน ค.ศ. 1440[4]
ประวัติ
[แก้]ก่อตั้ง
[แก้]
เซติเญได้รับการจัดตั้งขึ้นใน ค.ศ. 1482 เมื่ออีวัน เซอร์โนเยวิช (Ivan Crnojević) ย้ายเมืองหลวงจาก Obod ทางตอนเหนือของแม่น้ำเซอร์โนเยวิชไปยังทุ่งที่ตีนเขาLovćenที่ป้องกันได้ง่าย ในปีเดียวกันเขาสั่งให้สร้างราชสำนักขึ้นที่ตำแหน่งใหม่และจัดตั้งอาราม (อุทิศแด่พระนางมารีย์) ด้วยเงินบริจาคส่วนบุคคลใน ค.ศ. 1484 ราชสำนักและอารามเป็นอาคารสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยาที่มีการบันทึกหลังแรกในมอนเตเนโกร[5] เซอร์โนเยวิชจำต้องย้ายที่ตั้ง Eparchy แห่งเซตาจาก Vranjina ไปยังเซติเญเนื่องจากการรุกรานของออตโตมันใน ค.ศ. 1485[6] เมืองนี้ตั้งชื่อตามแม่น้ำ Cetina
เขตมุขนายกเซตาได้รับการเลื่อนสถานะเป็น metropolitanate ที่เซติเญ[6] โดยเซตาตกอยู่ภายใต้การปกครองของออตโตมันครั้งแรกใน ค.ศ. 1499 จากนั้นถูกผนวกเข้าไปในซันจักมอนเตเนโกรใน ค.ศ. 1514[7]
ประชากร
[แก้]ปี | ประชากร | ±% |
---|---|---|
1948 | 9,038 | — |
1953 | 9,102 | +0.7% |
1961 | 9,359 | +2.8% |
1971 | 11,876 | +26.9% |
1981 | 14,088 | +18.6% |
1991 | 15,946 | +13.2% |
2003 | 15,137 | −5.1% |
2011 | 13,918 | −8.1% |
ที่มา: [8] |
ชาติพันธุ์
[แก้]กลุ่มชาติพันธุ์ | จำนวน | ร้อยละ |
---|---|---|
มอนเตเนโกร | 12,705 | 91.3% |
เซิร์บ | 539 | 3.9% |
แอลเบเนีย | 37 | 0.3% |
โครแอต | 37 | 0.3% |
โรมา | 28 | 0.2% |
อื่น ๆ และไม่ระบุ | 572 | 4.1% |
รวม | 13,918 | 100% |
ภาษา
[แก้]ภาษา | จำนวน | ร้อยละ |
---|---|---|
มอนเตเนโกร | 11,656 | 83.8% |
เซอร์เบีย | 1,426 | 10.2% |
เซิร์บ-โครแอต | 226 | 1.6% |
อื่น ๆ และไม่ระบุ | 610 | 4.4% |
รวม | 13,918 | 100% |
ศาสนา
[แก้]ข้อมูล: สำนักงานสถิติแห่งมอนเตเนโกร - MONSTAT, สำมะโน ค.ศ. 2011[9]
ศาสนา | จำนวน | ร้อยละ |
---|---|---|
อีสเทิร์นออร์ทอดอกซ์ | 12,844 | 92.28% |
อเทวนิยม | 233 | 1.67% |
โรมันคาทอลิก | 133 | 0.95% |
อิสลาม | 103 | 0.74% |
อื่น ๆ | 178 | 1.27% |
ไม่ระบุ | 364 | 2.61 |
รวม | 13,918 | 100% |
ความสัมพันธ์นานาชาติ
[แก้]เมืองพี่น้อง
[แก้]เซติเญเป็นเมืองพี่น้องกับเมืองดังนี้:[10][11]
อัลบายูลียา ประเทศโรมาเนีย[12]
กาเอตา ประเทศอิตาลี
กาซีอันเท็พ ประเทศตุรกี
ดีฌง ประเทศฝรั่งเศส
ดูบรอฟนีก ประเทศโครเอเชีย
คาร์กิว ประเทศยูเครน
คอสโตรมา ประเทศรัสเซีย
ลาร์นากา ประเทศไซปรัส
Mali Iđoš ประเทศเซอร์เบีย
มาริบอร์ ประเทศสโลวีเนีย
Nafplio ประเทศกรีซ
โนโวซาราเยโว ประเทศบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา
เนือร์นแบร์ค ประเทศเยอรมนี
ริเยกา ประเทศโครเอเชีย
Santa Severina ประเทศอิตาลี
ชกอเดอร์ ประเทศแอลเบเนีย
ซินายา ประเทศโรมาเนีย
สปลิต ประเทศโครเอเชีย
สโปเลโต ประเทศอิตาลี
Velika Kladuša ประเทศบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนาอ
แวลีโกเตอร์โนโว ประเทศบัลแกเรีย
วิแชกราด ประเทศฮังการี
Vranje ประเทศเซอร์เบีย
West Achaea ประเทศกรีซ
ซีเอนา ประเทศอิตาลี
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "Legenda o nastanku Cetinja". สืบค้นเมื่อ 22 มิถุนายน 2022.
- ↑ "ŽURNAL U DOLINI BOGOVA: Ovo đe sada stojim neka se zove Cetinje". สืบค้นเมื่อ 15 กันยายน 2014.
- ↑ "Cetinje". Visit-Montenegro.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 เมษายน 2015. สืบค้นเมื่อ 28 กุมภาพันธ์ 2012.
- ↑ "The History of Cetinje". สืบค้นเมื่อ 22 มิถุนายน 2022.
- ↑ Žarko Domljan; Jugoslavenski leksikografski zavod "Miroslav Krleža."; Jugoslavenski leksikografski zavod "Miroslav Krleža". (1984). Likovna enciklopedija Jugoslavije. Zavod. p. 245. สืบค้นเมื่อ 26 เมษายน 2013.
Ivan Crnojević podigao dvorac, kasnije i crkvu zetske mitropolije... to su prvi datirani spomenici renesanse u Crnoj Gori
- ↑ 6.0 6.1 Glasnik Srpskog istorijsko-kulturnog društva "Njegoš". Njegoš. 1989. Vol. 61–62. p. 49.
Николе на острво Врањина у Скадарском Језеру. Године 1485. под навалом Турака морала је бити премештена на Цетиње, где је и подигнута на степен митрополије. Она ће касније одиграти видну улогу како у верском тако и у националном животу Срба Црне Горе.
- ↑ Ćorović, Vladimir (1933). Istorija Jugoslavije (ภาษาเซอร์เบีย). Beograd: Narodno Delo. สืบค้นเมื่อ 27 เมษายน 2011.
Год. 1499. припојена је била Црна Гора скадарском санџакату. Али, год. 1514. одвојио је султан поново и поставио јој за управника, као санџак-бега, потурченог Станишу, односно Скендер-бега Црнојевића.
- ↑ "Popis stanovništva, domaćinstava i stanova u Crnoj Gori 2011. godine" (PDF). MONSTAT. สืบค้นเมื่อ 12 กรกฎาคม 2011.
- ↑ "Popis 2011". สืบค้นเมื่อ 29 กันยายน 2011.
- ↑ "Partnerski gradovi". bar.me (ภาษาMontenegrin). Cetinje. สืบค้นเมื่อ 29 ธันวาคม 2019.
- ↑ "Bratimljenje" (PDF). database.uom.me (ภาษาMontenegrin). Zajednica opština Crne Gore. มกราคม 2013. p. 29. สืบค้นเมื่อ 29 ธันวาคม 2019.
- ↑ "Orașe înfrățite cu Alba Iulia". apulum.ro (ภาษาโรมาเนีย). Alba Iulia. สืบค้นเมื่อ 18 ตุลาคม 2022.
บรรณานุกรม
[แก้]- Fleming, Thomas (2002). Montenegro: The Divided Land. Chronicles Press. ISBN 978-0-9619364-9-5.
- Vujović, Mišo (2003). Crnja i Gora. Nova Pazova. ISBN 978-86-503-0183-8.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]


- เว็บไซต์ทางการ (ในภาษาอังกฤษ)