อัลวะลีดที่ 2

พระนามเต็ม
	อัลวะลีด อิบน์ ยะซีด อิบน์ อับดุลมะลิก

อัลวะลีดที่ 2
الْوَلِيد بْنِ يَزِيد
อัลวะลีดที่ 2; الْوَلِيد بْنِ يَزِيد
	อะมีรุลมุอ์มินีน; เคาะลีฟะตุลลอฮ์
	เฟรสโกของวะลีด อิบน์ ยะซีดจากก็อศร์อัมเราะฮ์
เคาะลีฟะฮ์องค์ที่ 11 แห่งรัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์
ครองราชย์	6 กุมภาพันธ์ 743 – 17 เมษายน 744
ก่อนหน้า	ฮิชาม อิบน์ อับดุลมะลิก
ถัดไป	ยะซีด อิบน์ อัลวะลีด
ประสูติ	ป. ค.ศ. 709; อัชชาม รัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์
สวรรคต	17 เมษายน ค.ศ. 744 (35 พรรษา); อัชชาม รัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์ (ปัจจุบันอยู่ในประเทศจอร์แดน) ; สาเหตุการสวรรคต: ถูกปลงพระชนม์
คู่อภิเษก	อาติกะฮ์ บินต์ อุษมาน อิบน์ มุฮัมมัด
พระราชบุตร	อัลฮะกัม อิบน์ อัลวะลีด อิบน์ ยะซีด; อุษมาน อิบน์ อัลวะลีด อิบน์ ยะซีด;
พระนามเต็ม
	อัลวะลีด อิบน์ ยะซีด อิบน์ อับดุลมะลิก
ราชวงศ์	อุมัยยะฮ์
พระราชบิดา	ยะซีดที่ 2
พระราชมารดา	อุมมุลฮัจญาจญ์ บินต์ มุฮัมมัด
ศาสนา	อิสลาม

อัลวะลีด อิบน์ ยะซีด อิบน์ อับดุลมะลิก (อาหรับ: الْوَلِيد بْنِ يَزِيد بْنِ عَبْد الْمَلِك, อักษรโรมัน: Al-Walīd ibn Yazīd ibn ʿAbd al-Malik; ค.ศ. 709 – 17 เมษายน ค.ศ. 744) โดยทั่วไปรู้จักกันในพระนาม อัลวะลีดที่ 2 เป็นเคาะลีฟะฮ์องค์ที่ 11 แห่งรัฐเคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์ที่ครองราชย์ใน ค.ศ. 743 จนกระทั่งถูกลอบปลงพระชนม์ใน ค.ศ. 744 พระองค์ขึ้นครองราชย์ต่อจากฮิชาม อิบน์ อับดุลมะลิก พระปิตุลา

พระราชสมภพแและภูมิหลัง

อัลวะลีดเป็นพระราชโอรสของยะซีดที่ 2 เคาะลีฟะฮ์อุมัยยะฮ์ กับอุมมุลฮัจญาจญ์ บินต์ มุฮัมมัด อัษษะเกาะฟี พระมเหสี ใน ค.ศ. 709 พระราชมารดาเป็นธิดาในข้าราชการอุมัยยะฮ์ มุฮัมมัด อิบน์ ยูซุฟ อัษษะเกาะฟี

ยะซ๊ดที่ 2 พระราชบิดา ครองราชย์ใน ค.ศ. 720 ถึงมกราคม ค.ศ. 724 ยะซีดที่ 2 สวรรคตที่อิรบิดในบัลกออ์ (ทรานส์จอร์แดน) ซึ่งอยู่ในญุนด์ดิมัชก์ (เขตทหารของดามัสกัส) เมื่อวันที่ 26 ชะอ์บาน ฮ.ศ. 105 (28 มกราคม ค.ศ. 724)^[1] อัลวะลีด พระราชโอรส หรือฮิชาม พระเชษฐาร่วมพระราชบิดา เป็นผู้นำละหมาดพระศพ^[2] ยะซีดตั้งพระทัยแต่งตั้งอัลวะลีดเป็นผู้สืบทอด แต่มัสละมะฮ์เกลี้ยกล่อมให้แต่งตั้งฮิชามก่อน แล้วค่อยต่อด้วยอัลวะลีด^[3]

พระชนม์ชีพช่วงต้น

ขึ้นครองราชย์

ฮิชามสวรรคตในเดือนกุมภาพันธ์ ค.ศ. 743 และมัสละมะฮ์ พระราชโอรส เป้นผู้นำละหมาดพระศพ^[4] อัลวะลีดที่ 2 ขึ้นครองเป็นเคาะลีฟะฮ์และสั่งให้อัลอับบาส อิบน์ อัลวะลีด ลูกพี่ลูกน้อง ให้จับกุมลูกชายของฮิชามที่ริศอฟะฮ์ ใกล้แพลไมราในทันที แต่ห้ามมิให้รบกวนมัสละมะฮ์หรือครัวเรือนของเขาโดยเด็ดขาด เพื่อแสดงความเคารพต่อความเป็นพระสหายเก่าของทั้งสอง และป้องกันอัลวะลีดจากเคาะลีฟะฮ์ฮิชามของมัสละมะฮ์^[5]^[6]

รัฐเคาะลีฟะฮ์

สวรรคต

ยะซีดแอบเข้าไปในดามัสกัสและโค่นล้มอัลวะลีดด้วยการรัฐประหาร ตามมาด้วยการเบิกจ่ายเงินจากกระทรวงการคลัง^[7] องค์เคาะลีฟะฮ์ถูกล้อมในปราสามนอกเมือง โดยสู้รบอย่างดี จนกระทั่งวันที่ 16 เมษายน ค.ศ. 744 ที่ Al-Aghdaf ตรงบริเวณประเทศจอร์แดนในปัจจุบัน พระองค์พ่ายแพ้และถูกสังหารโดยกองกำลังของซุลัยมาน อิบน์ ฮิชาม ยะซีดที่ 3 ลูกพี่ลูกน้อง ขึ้นครองราชย์ต่อ

ตามรายงานของตัวยะซีดเองระบุว่า ยะซีดส่งอับดุลอะซีซ อิบน์ อัลฮัจญาจญ์ ไปพบกับอัลวะลีดที่ al-Bakhra^[8] อับดุลอะซีซเสนอที่จะจัดตั้งสภาเผ่า (ชูรอ) เพื่อตัดสินอนาคตของอาณาจักร วะลีดปฏิเสธข้อเสนอนี้และโจมตี ซึ่งทำให้พระองค์สูญเสียชีวิต^[9]

พระราชวงศ์

อาติกะฮ์ บินต์ อุษมาน อิบน์ มุฮัมมัด ธิดาคนหนึ่งของอุษมาน อิบน์ มุฮัมมัด อิบน์ อะบีซุฟยาน สมรสกับเคาะลีฟะฮ์อัลวะลีดที่ 2^[10]^[11] อัลวะลีดยังนำนักขับร้องสองคนนาม Shuhda และ Al-Nawar เป็นพระสนม^[12]

อัลวะลีดที่ 2 มีพระราชโอรสสองพระองค์ คือ อัลฮะกัมและอุษมาน พระองค์แต่งตั้งให้ทั้งสองเป็นผู้สืบทอด แต่เมื่อยะซีดที่ 3 ชนะและขึ้นครองราชย์ พระองค์สั่งให้คุมขังอุษมานและฮะกัม^[13]^[14]

อ้างอิง

↑ Powers 1989, pp. 193–194.
↑ Powers 1989, p. 194.
↑ Blankinship 1989, p. 87, note 439.
↑ Hillenbrand 1989, p. 72.
↑ Judd 2008, p. 453.
↑ Hillenbrand 1989, p. 100.
↑ Theophilus. Quoted Robert Hoyland, Seeing Islam as Others Saw It (Darwin Press, 1998), 660
↑ 1234 Chronicle apud Hoyland confirms this, 660; it was a fortress near Palmyra. 1234 and Muslim sources dispute over whether Walid was there all along or whether he had fled there.
↑ Patricia Crone, God's Caliph (Cambridge University Press, 1986), 127
↑ Howard 1990, pp. 197–198, note 655.
↑ Robinson 2020, p. 146.
↑ Bernards, M.; Nawas, J.A. (2005). Patronate And Patronage in Early And Classical Islam. Islamic History and Civilization. Brill. p. 335. ISBN 978-90-04-14480-4.
↑ Theophilus and Muslim sources apud Hoyland, 660-1
↑ God's Caliph 124-5

บรรณานุกรม

Powers, Stephan, บ.ก. (1989). The History of al-Ṭabarī, Volume XXIV: The Empire in Transition: The Caliphates of Sulaymān, ʿUmar, and Yazīd, A.D. 715–724/A.H. 96–105. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-0072-2.
Blankinship, Khalid Yahya, บ.ก. (1989). The History of al-Ṭabarī, Volume XXV: The End of Expansion: The Caliphate of Hishām, A.D. 724–738/A.H. 105–120. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press. ISBN 978-0-88706-569-9.
Muhammad ibn Jarir al-Tabari History, v. 26 "The Waning of the Umayyad Caliphate," transl. Carole Hillenbrand, SUNY, Albany, 1989
Glubb, Sir John, The Empire of the Arabs, Hodder and Stoughton, London, 1963
Howard, I. K. A., บ.ก. (1990). The History of al-Ṭabarī, Volume XIX: The Caliphate of Yazīd ibn Muʿāwiyah, A.D. 680–683/A.H. 60–64. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press. ISBN 978-0-7914-0040-1.
Robinson, Majied (2020). Marriage in the Tribe of Muhammad: A Statistical Study of Early Arabic Genealogical Literature. Berlin: Walter de Gruyter. ISBN 9783110624168.
Marsham, Andrew (2009). The Rituals of Islamic Monarchy: Accession and Succession in the First Muslim Empire. Edinburgh: Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-2512-3.
Hillenbrand, Carole, บ.ก. (1989). The History of al-Ṭabarī, Volume XXVI: The Waning of the Umayyad Caliphate: Prelude to Revolution, A.D. 738–744/A.H. 121–126. SUNY Series in Near Eastern Studies. Albany, New York: State University of New York Press. ISBN 978-0-88706-810-2.
Bosworth, C. Edmund (1994). "Abū Ḥafṣ 'Umar al-Kirmānī and the Rise of the Barmakids". Bulletin of the School of Oriental and African Studies. 57 (2): 268–282. doi:10.1017/S0041977X0002485X. JSTOR 620573.
Judd, Steven (July–September 2008). "Reinterpreting al-Walīd b. Yazīd". Journal of the American Oriental Society. 128 (3): 439–458. JSTOR 25608405.
Patricia Crone, God's Caliph 1986

[FOOTNOTEPowers1989193–194-1] Powers 1989, pp. 193–194.

[FOOTNOTEPowers1989194-2] Powers 1989, p. 194.

[FOOTNOTEBlankinship198987,_note_439-3] Blankinship 1989, p. 87, note 439.

[FOOTNOTEHillenbrand198972-4] Hillenbrand 1989, p. 72.

[FOOTNOTEJudd2008453-5] Judd 2008, p. 453.

[FOOTNOTEHillenbrand1989100-6] Hillenbrand 1989, p. 100.

[7] Theophilus. Quoted Robert Hoyland, Seeing Islam as Others Saw It (Darwin Press, 1998), 660

[8] 1234 Chronicle apud Hoyland confirms this, 660; it was a fortress near Palmyra. 1234 and Muslim sources dispute over whether Walid was there all along or whether he had fled there.

[9] Patricia Crone, God's Caliph (Cambridge University Press, 1986), 127

[10] Howard 1990, pp. 197–198, note 655.

[11] Robinson 2020, p. 146.

[v480-12] Bernards, M.; Nawas, J.A. (2005). Patronate And Patronage in Early And Classical Islam. Islamic History and Civilization. Brill. p. 335. ISBN 978-90-04-14480-4.

[13] Theophilus and Muslim sources apud Hoyland, 660-1

[14] God's Caliph 124-5

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

ด ค ก ราชวงศ์อุมัยยะฮ์
พระราชพงศาวลี สื่อ
เคาะลีฟะฮ์แห่งดามัสกัส (ค.ศ. 661–750)	มุอาวิยะฮ์ที่ 1 ยะซีดที่ 1 มุอาวิยะฮ์ที่ 2 มัรวานที่ 1 อับดุลมะลิก อัลวะลีดที่ 1 สุลัยมาน อุมัร ยะซีดที่ 2 ฮิชาม อัลวะลีดที่ 2 ยะซีดที่ 2 อิบรอฮีม มัรวานที่ 2
เอมีร์แห่งกอร์โดบา (ค.ศ. 756–929)	อับดุรเราะห์มานที่ 1 ฮิชามที่ 1 อัลฮะกัมที่ 1 อับดุรเราะห์มานที่ 2 มุฮัมมัดที่ 1 อัลมุนษิร อับดุลลอฮ์ อับดุรเราะห์มานที่ 3
เคาะลีฟะฮ์แห่งกอร์โดบา (ค.ศ. 929–1031)	อับดุรเราะห์มานที่ 3 อัลฮะกัมที่ 2 ฮิชามที่ 2 มุฮัมมัดที่ 2 สุลัยมาน ฮิชามที่ 2 สุลัยมาน Abd Allah al-Mu'ayti อับดุรเราะห์มานที่ 4 อะลี อิบน์ ฮัมมูด อันนาศิร^[H] อัลกอซิม อัลมะอ์มูน อิบน์ ฮัมมูด^[H] ยะห์ยา อิบน์ อะลี อัลมัวะอ์ตะลี^[H] อัลกอซิม อัลมะอ์มูน อิบน์ ฮัมมูด^[H] อับดุรเราะห์มานที่ 5 มุฮัมมัดที่ 3 ยะห์ยา อิบน์ อะลี อัลมัวะอ์ตะ^[H] ฮิชามที่ 3
^[H] ระบุผู้ชิงราชบัลลังก์ฮัมมูด

ฐานข้อมูลการควบคุมรายการหลักฐาน
นานาชาติ	FAST ISNI VIAF เวิลด์แคต
ประจำชาติ	ฝรั่งเศส BnF data เยอรมนี อิสราเอล สหรัฐ เนเธอร์แลนด์
อื่น ๆ	İslâm Ansiklopedisi