หลิว เช่าฉี

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
หลิว เช่าฉี
刘少奇
ประธานาธิบดีสาธารณรัฐประชาชนจีน คนที่ 2
ดำรงตำแหน่ง
27 เมษายน พ.ศ. 2502 – 31 ตุลาคม พ.ศ. 2511
(9 ปี 187 วัน)
หัวหน้ารัฐบาลโจว เอินไหล
รองประธานาธิบดีต่ง ปี้อู่ และซ่ง ชิ่งหลิง
ผู้นำเหมา เจ๋อตง (ประธานพรรค)
ก่อนหน้าเหมา เจ๋อตง
ถัดไปต่ง ปี้อู่ และซ่ง ชิ่งหลิง
ประธานคณะกรรมาธิการสามัญประจำสภาประชาชนแห่งชาติ คนที่ 1
ดำรงตำแหน่ง
15 กันยายน พ.ศ. 2497 – 28 เมษายน พ.ศ. 2502
(4 ปี 225 วัน)
ก่อนหน้าสถาปนาตำแหน่ง
ถัดไปจู เต๋อ
รองประธานพรรคคอมมิวนิสต์จีน คนที่ 1
ดำรงตำแหน่ง
28 กันยายน พ.ศ. 2499 – 1 สิงหาคม พ.ศ. 2509
(2 ปี 212 วัน)
ประธานเหมา เจ๋อตง
ก่อนหน้าสถาปนาตำแหน่ง
ถัดไปหลิน เปียว
สมาชิกสภาประชาชนแห่งชาติ
ดำรงตำแหน่ง
15 กันยายน พ.ศ. 2497 – 21 ตุลาคม พ.ศ. 2511
(14 ปี 36 วัน)
เขตเลือกตั้งปักกิ่ง
ข้อมูลส่วนบุคคล
เกิด24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2441
หนิงเซียง มณฑลหูหนาน จักรวรรดิชิง
เสียชีวิต12 พฤศจิกายน พ.ศ. 2512 (70 ปี)
ไคเฟิง มณฑลเหอหนาน สาธารณรัฐประชาชนจีน
เชื้อชาติจีน
พรรคการเมืองพรรคคอมมิวนิสต์จีน (2464–2511)
คู่สมรสวัง กวงเหม่ย (2491–2512)
บุตร9 คน
หลิว เช่าฉี
อักษรจีนตัวย่อ
อักษรจีนตัวเต็ม劉少奇

หลิว เช่าฉี (จีนตัวย่อ: 刘少奇; จีนตัวเต็ม: 劉少奇; พินอิน: Liú Shàoqí) (24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2441 – 12 พฤศจิกายน พ.ศ. 2512) เป็นนักปฏิวัติ นักการเมือง และนักทฤษฎีชาวจีน เขาเป็นประธานคณะกรรมาธิการประจำสภาประชาชนแห่งชาติ ระหว่างปี พ.ศ. 2497 ถึง 2502, รองประธานของพรรคคอมมิวนิสต์จีน คนที่ 1 ระหว่างปี พ.ศ. 2499 ถึง 2509 และประธานสาธารณรัฐประชาชนจีน ระหว่างปี พ.ศ. 2502 ถึง 2511 ซึ่งในระหว่างนั้นเขาได้ดำเนินนโยบายฟื้นฟูเศรษฐกิจของจีน

หลิวดำรงตำแหน่งผู้นำจีนเป็นเวลา 15 ปี ซึ่งมีอำนาจรองจากประธานเหมา เจ๋อตง และนายกรัฐมนตรีโจว เอินไหล แม้ว่าเดิมทีจะถูกพิจารณาว่าเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งต่อจากเหมา แต่ตั้งแต่ปี 2509 เป็นต้นมา หลิวก็ถูกเหมาวิจารณ์และถูกเหมากำจัด หลิวถูกจับและคุมขัง [1] ในปี 2510 เขาถูกตราหน้าว่าเป็น"ผู้นำทุนนิยมของจีน" และ"ผู้ทรยศต่อการปฏิวัติ" เขาเสียชีวิตในคุกในปี 2512 เนื่องจากภาวะแทรกซ้อนจากโรคเบาหวาน หลิวถูกประณามอย่างกว้างขวางในช่วงหลายปีหลังจากการเสียชีวิตของเขา จนกระทั่งเขาได้รับการฟื้นฟูเกียรติภูมิโดยรัฐบาลของเติ้ง เสี่ยวผิง ในปี 2523 และรัฐบาลของเติ้งยังได้อนุญาตให้จัดพิธีรำลึกถึงหลิวอีกด้วย

อ้างอิง[แก้]

  1. Mathews, Jay (4 March 1980). "5 Children of Liu Shaoqi Detail Years in Disfavor". Washington Post. สืบค้นเมื่อ 25 September 2022.