สโมสรฟุตบอลอาร์เซนอลในฤดูกาล 2003–04

อาร์เซนอล
ฤดูกาล 2003–04
ประธานสโมสร	ปีเตอร์ ฮิล-วูด
ผู้จัดการทีม	อาร์แซน แวงแกร์
สนาม	ไฮบรี
พรีเมียร์ลีก	อันดับที่ 1
เอฟเอคัพ	รอบรองชนะเลิศ
ลีกคัพ	รอบรองชนะเลิศ
เอฟเอคอมมิวนิตีชีลด์	รองชนะเลิศ
ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก	รอบก่อนรองชนะเลิศ
ผู้ทำประตูสูงสุด	ลีก: ตีแยรี อ็องรี (30); ทั้งหมด: ตีแยรี อ็องรี (39)
ผู้เข้าชมในบ้านสูงสุด	38,184 คน พบกับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด; (28 มีนาคม 2004)
ผู้เข้าชมในบ้านต่ำสุด	27,451 คน พบกับรอเทอรัมยูไนเต็ด; (28 ตุลาคม 2003)
ผู้เข้าชมในบ้านเฉลี่ย	38,078 คน
สีชุดเหย้า	สีชุดเยือน
← 2002–03	2004–05 →

บทความนี้อ้างอิงคริสต์ศักราช/คริสต์ทศวรรษ/คริสต์ศตวรรษ ซึ่งเป็นสาระสำคัญของเนื้อหา

ฤดูกาล 2003–04 เป็นฤดูกาลที่ 109 ในประวัติศาสตร์ของสโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล เริ่มตั้งแต่วันที่ 1 กรกฎาคม 2003 และสิ้นสุดในวันที่ 30 มิถุนายน 2004 ประกอบด้วยนัดแข่งขันตั้งแต่เดือนสิงหาคมถึงพฤษภาคม สโมสรฯ สิ้นสุดฤดูกาลในพรีเมียร์ลีกโดยเป็นแชมป์ไร้พ่าย (สถิติชนะ 26 นัด และเสมอ 12 นัด) ส่วนในฟุตบอลชิงถ้วย สโมสรฯ ทำผลงานได้ไม่ดีนัก โดยตกรอบรองชนะเลิศเอฟเอคัพและลีกคัพ โดยพ่ายต่อแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดและมิดเดิลส์เบรอตามลำดับ และในยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก แพ้ต่อเชลซี ในรอบก่อนรองชนะเลิศ

ช่วงต้นฤดูกาล อาร์เซนอลซื้อ-ขายนักเตะค่อนข้างน้อย เนื่องจากต้องการเก็บงบประมาณเพื่อโครงการสร้างสนามฟุตบอลแห่งใหม่ นักเตะคนสำคัญที่ย้ายเข้ามา อาทิ ผู้รักษาประตู เย็นส์ เลมัน (ค่าตัว 1.5 ล้านปอนด์) ต่อมามีการซื้อกองหน้า โฆเซ อันโตนิโอ เรเยส ในช่วงซื้อขายฤดูหนาว ส่วนนักเตะเดิมที่มีอยู่ สโมสรฯ สามารถเก็บรักษาไว้ได้ และเจรจาต่อสัญญาฉบับใหม่กับกัปตันทีม ปาทริก วีเยรา และกองกลาง รอแบร์ ปีแร็ส สำเร็จ เนื่องจากสมาชิกนิ่ง จึงมีการมองว่าอาร์เซนอลเป็นตัวเต็งคว้าแชมป์พรีเมียร์ลีก เช่นเดียวกับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดและเชลซี ซึ่งเศรษฐีพันล้านชาวรัสเซีย โรมัน อับราโมวิช ซื้อไป

อาร์เซนอลเริ่มต้นฤดูกาลอย่างดี ได้อยู่หัวตารางตั้งแต่สี่นัดแรก แต่นัดที่เสมอกับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดในเดือนกันยายนสร้างเรื่องไม่ดีระหว่างสองสโมสร ผู้เล่นของอาร์เซนอลบางคนถูกสมาคมฟุตบอลอังกฤษปรับเงินจากเหตุทะเลาะวิวาทหมู่หลังจบการแข่งขัน ต่อมาในเดือนพฤศจิกายน อาร์เซนอลชนะดีนาโมคียิวด้วยประตูเดียว และต่อมามีผลงานน่าประทับใจด้วยการบุกไปยิง 5 ประตูต่ออินเตอร์มิลานที่ซานซีโร ถือเป็นการเริ่มต้นในยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกที่ดี ต่อมาในช่วงปลายปี สโมสรสามารถเก็บชัยได้ถึง 9 นัดติดต่อกัน ทำให้ตำแหน่งจ่าฝูงมั่นคงขึ้น แต่ในสัปดาห์แรกของเดือนเมษายน สโมสรฯ ตกรอบทั้งเอฟเอคัพและแชมเปียนส์ลีก แต่ในปลายเดือนเดียวกัน สโมสรฯ ก็สามารถรับประกันแชมป์พรีเมียร์ลีก หลังจากที่เสมอ 2–2 กับคู่ปรับท้องถิ่นทอตนัมฮอตสเปอร์

มีผู้เล่น 34 คนลงเล่นให้กับสโมสรฯ ในการแข่งขัน 5 รายการ และมีผู้ทำประตู 15 คน โดยผู้ทำประตูสูงสุดเป็นปีที่สามติดต่อกันคือ ตีแยรี อ็องรี ยิงได้ 39 ประตูใน 51 เกม ทั้งยังได้รับรางวัลนักฟุตบอลยอดเยี่ยมของพีเอฟเอจากคะแนนของเพื่อนร่วมอาชีพและรางวัลนักฟุตบอลแห่งปีของสมาคมผู้สื่อข่าวฟุตบอลจากผู้สื่อข่าวฟุตบอล แม้ว่าอาร์เซนอลจะไม่ประสบความสำเร็จในฟุตบอลชิงถ้วย แต่นักวิจารณ์หลายคนก็ถือว่าความสำเร็จในลีกเป็นความสำเร็จแล้ว ทีมได้รับฉายา "ดิอินวินซิเบิล" เหมือนกับเพรสตันนอร์ทเอนด์เคยทำได้ในสมัยฤดูกาลประเดิมของฟุตบอลลีก และหลังจากจบฤดูกาล สโมสรฯ ได้รับถ้วยรางวัลพรีเมียร์ลีกสีทองเมื่อจบฤดูกาล และทีมยังไม่แพ้ทีมใดเป็นจำนวน 49 นัดเป็นสถิติใหม่ ในปี 2012 ทีมอาร์เซนอลชุดฤดูกาล 2003–04 ชนะรางวัล "ทีมยอดเยี่ยม" จากรางวัลพรีเมียร์ลีก 20 ฤดูกาล

ภูมิหลัง[แก้]

อาร์เซนอลจบฤดูกาลที่แล้วด้วยอันดับรองชนะเลิศในพรีเมียร์ลีก หลังถูกแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดทำคะแนนแซงในช่วงสิบสัปดาห์สุดท้ายของฤดูกาล^[3] อย่างไรก็ตาม สโมสรฯ สามารถคว้าแชมป์เอฟเอคัพ โดยชนะเซาแทมป์ตัน 1–0^[4] และผลจากการเริ่มต้นฤดูกาล 2002–03 ที่ดีนั้น ผู้จัดการทีม อาร์แซน แวงแกร์ บอกเป็นนัยว่าทีมของเขาอาจไม่แพ้ทุกการแข่งขันของฤดูกาล "ใช่ว่ามันเป็นไปไม่ได้เมื่อเทียบกับที่เอซี มิลานเคยทำได้ แต่ผมมองไม่ออกเลยว่าทำไมแค่พูดถึงก็น่าตกใจหนักหนา คุณคิดว่าแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด, ลิเวอร์พูล หรือเชลซีไม่คิดฝันอย่างนี้บ้างหรือ พวกเขาก็เหมือนกัน พวกเขาเพียงไม่พูดเพราะกลัวคนมองว่าน่าตลกขบขัน แต่ไม่มีใครขำขันกับงานแบบนี้หรอก เพราะเรารู้ว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้"^{[nb 1]}^[6] ทีมของเขาพ่ายต่อเอฟเวอร์ตันเพียงหนึ่งเดือนหลังประกาศของแวงแกร์ โดยนักเตะดาวรุ่งอย่างเวย์น รูนีย์ เป็นผู้ทำประตูชัย หยุดสถิติไร้พ่าย 30 นัดของอาร์เซนอล^[7] ช่วงเดือนกุมภาพันธ์ 2003 อาร์เซนอลเป็นจ่าฝูง มีแต้มเหนือกว่าแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดอยู่ 5 แต้ม แต่เนื่องจากการบาดเจ็บของผู้เล่นคนสำคัญ รวมทั้งกัปตันทีมปาทริก วีเยรา ทำให้ทีมขาดเสถียรภาพ^[8] อาร์เซนอลเสมอหลายนัดในเดือนเมษายน ประกอบกับแพ้ในบ้านต่อลีดส์ยูไนเต็ด ทำให้อาร์เซนอลหมดโอกาสรักษาแชมป์ลีก^[3] แวงแกร์หักล้างความคิดเห็นจากสื่อที่กล่าวว่าเป็นฤดูกาลที่ล้มเหลว แวงแกร์กล่าวว่า

แน่นอนเราต้องการแชมป์ลีก แต่ผมคิดว่าสิ่งที่ยากที่สุดสำหรับสโมสรคือความคงเส้นคงวา และเรามีความคงเส้นคงวาอย่างมาก เราเสียแชมป์ลีกให้กับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด ซึ่งใช้เงินมากกว่า 50% ทุกปี ปีที่แล้วพวกเขาใช้เงินซื้อนักเตะ 30 ล้านปอนด์หลังจากเสียแชมป์ พวกเขาจะทำแบบนี้อีกในปีหน้า และพวกเราสร้างปาฏิหาริย์ที่ต่อกรกับพวกเขา^[9]

ช่วงปิดฤดูกาล เชลซีถูกขายให้กับเศรษฐีพันล้านชาวรัสเซีย โรมัน อับราโมวิช ด้วยมูลค่า 140 ล้านปอนด์ ถือเป็นการซื้อกิจการที่ใหญ่ที่สุดในวงการฟุตบอลอังกฤษในช่วงนั้น^[10]^{[nb 2]} แดเนียล คิง นักหนังสือพิมพ์ต้อนรับการซื้อกิจการครั้งนี้ โดยแสดงความคิดเห็นว่าสโมสรฯ จะสามารถ "ยุติการผูกขาดแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด-อาร์เซนอล" ในลีกได้ดีขึ้น^[12] รองประธานสโมสรฟุตบอลอาร์เซนอล เดวิด ดีน รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง และเหน็บอับราโมวิชว่า "จอดรถถังรัสเซียของเขาบนสนามหญ้าของพวกเรา แล้วก็ยิงธนบัตร 50 ปอนด์ใส่เรา"^[13] กล่าวกันว่าอับราโมวิชประมูลซื้อกองหน้าอาร์เซนอล ตีแยรี อ็องรี แต่ถูกปฏิเสธทันควัน^[14]

การทำนายอันดับในลีกเมื่อจบฤดูกาล
สำนักข่าว	อันดับ
เดอะการ์เดียน^{[nb 3]}	3^[15]
การ์เดียนอันลิมิตเต็ด	1^[16]
ดิอินดิเพนเดนต์	3^[17]
ดิอินดิเพนเดนต์ออนซันเดย์	5^[18]
ดิอับเซิร์ฟเวอร์	1^[19]
เดอะซันเดย์ไทม์	3^[20]
ซันเดย์ทริบูน	2^[21]

การซื้อขายนักเตะช่วงฤดูร้อนของอาร์เซนอลค่อนข้างเงียบ เนื่องจากงบประมาณที่จำกัดจากโครงการสนามแห่งใหม่^[22]^{[nb 4]} แต่สโมสรก็สามารถรั้งนักเตะคนสำคัญ ๆ ชุดเดิมไว้ได้ และยังเจรจาสัญญาฉบับใหม่กับปาทริส เอวรา และตำแหน่งปีก รอแบร์ ปีแร็สได้สำเร็จ^[25] มีการซื้อตัวนักเตะเพิ่มสำคัญมีเฉพาะผู้รักษาประตูชาวเยอรมัน เย็นส์ เลมัน เขาเข้ามาแทนเดวิด ซีแมน ที่ย้ายไปแมนเชสเตอร์ซิตี^[26] กองหลังชาวยูเครน ออเลก ลุชนี (Oleh Luzhny) หมดสัญญา 4 ปีกับสโมสรและย้ายไปวุลเวอร์แฮมป์ตันวอนเดอเรอส์แบบไม่มีค่าตัว ในขณะที่กองหน้า เกรอัม แบร์เรตต์ ย้ายไปคอเวนทรีซิตี^[27] กองหน้า ฟรานซิส เจฟเฟอส์ ซึ่งไม่ค่อยมีโอกาสลงเล่นชุดใหญ่ ก็ถูกปล่อยยืมตัวให้กับเอฟเวอร์ตัน สโมสรเก่าของเขา หนึ่งฤดูกาล^[28] โจฟันนี ฟัน โบรงก์ฮอสต์ ย้ายไปบาร์เซโลนาในข้อตกลงคล้ายกัน โดยมองว่าอาจย้ายถาวรเมื่อจบฤดูกาล^[29] สโมสรได้ผู้เล่นเยาวชนจากอะคาเดมีต่างประเทศ ได้แก่ กาแอล กลีชี จากสโมสรกาน และโยฮัน จูรูจากเอตวลการูฌ^[30] ในเดือนมกราคม 2004 อาร์เซนอลเซ็นสัญญากับกองหน้าชาวสเปน โฆเซ อันโตนิโอ เรเยส (José Antonio Reyes) จากเซบิยา และในเดือนเมษายนบรรลุข้อตกลงซื้อตัวตำแหน่งปีก โรบิน ฟัน แปร์ซี กับไฟเยอโนร์ด^[31]

ต้นฤดูกาลแวงแกร์ให้ความความสำคัญกับการทวงแชมป์ลีกไว้ว่า "ผมรู้สึกว่าการทำดังนี้สำคัญมากในใจเรา และผมทราบว่าความกระหายที่จะลงมือแรงกล้า" และออกชื่อนิวคาสเซิลยูไนเต็ดกับลิเวอร์พูล รวมไปถึงแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดกับเชลซี เป็นคู่แข่งหลักในพรีเมียร์ลีก^[32]^[33] อดีตกองกลางอาร์เซนอล พอล เมอร์สัน ยืนยันว่าอาร์เซนอลเป็นตัวเต็ง เพราะพวกเขามี "ผู้เล่นยอดเยี่ยม … ถ้าพวกเขามีความพร้อมคงเส้นคงวาแล้วพวกเขาจะไม่แพ้"^[34] เกล็น มัวร์จาก ดิอินดิเพนเดนต์ เขียนถึงโอกาสของอาร์เซนอลว่า "พวกเขาจะเข้าใกล้แชมป์ แต่จนกว่าแวงแกร์จะให้ความเชื่อมั่นกับเยาวชน และผู้เล่นอย่างเฌเรมี อาลียาเดียร์ (Jérémie Aliadière), เจอร์เมน เพนนันต์ (Jermaine Pennant), ฟีลิป แซนเดอร็อส เล่นคุ้มค่าตอบแทน พวกเขาอาจขาดความสามารถในการรักษาหนทางชิงแชมป์"^[17] กองหลัง โซล แคมป์เบลล์ เชื่อว่าผู้เล่นชุดนี้ "แข็งแกร่งพอสำหรับลีกและเอฟเอคัพ" แต่ข้องใจกับการคว้าแชมป์ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก^[35]

สีชุดเหย้าไม่เปลี่ยนจากฤดูกาลที่แล้ว เป็นชุดสีแดง แขนเสื้อ กางเกง และถุงเท้าสีขาว^[36] ส่วนชุดเยือนสีใหม่ เป็นเสื้อสีเหลืองแนวย้อนยุค ปกเสื้อและกางเกงสีน้ำเงิน ชุดนี้มาจากชุดที่ใส่แข่งขันเอฟเอคัพ รอบชิงชนะเลิศ 1979^[37]^[38]

การซื้อขายนักเตะ[แก้]

เข้า

หมายเลข	ตำแหน่ง	ผู้เล่น	ย้ายจาก	ค่าตัว	วันที่	อ้างอิง
	DF	ฟีลิป แซนเดอร็อส	แซร์แว็ต	ไม่เปิดเผย	1 มิถุนายน 2003	^[39]
1	GK	เย็นส์ เลมัน	โบรุสซีอาดอร์ทมุนท์	1,500,000 ปอนด์	25 กรกฎาคม 2003	^[40]
	DF	โยฮัน จูรู	เอตวลการูฌ	ไม่มีค่าตัว	1 สิงหาคม 2003	^[41]
22	DF	กาแอล กลีชี	กาน	250,000 ปอนด์	4 สิงหาคม 2003	^[42]
57	MF	เซสก์ ฟาเบรกัส	บาร์เซโลนา	ไม่มีค่าตัว	19 สิงหาคม 2003	^[43]
9	FW	โฆเซ อันโตนิโอ เรเยส	เซบิยา	10,500,000 ปอนด์	28 มกราคม 2004	^[44]
	FW	โรบิน ฟัน แปร์ซี	ไฟเยอโนร์ด	3,000,000 ปอนด์	28 เมษายน 2004	^[45]

ออก

หมายเลข	ตำแหน่ง	ผู้เล่น	ย้ายไป	ค่าตัว	วันที่	อ้างอิง
	FW	เกรอัม แบร์เรตต์	คอเวนทรีซิตี	ไม่มีค่าตัว	30 พฤษภาคม 2003	^[46]
1	GK	เดวิด ซีแมน	แมนเชสเตอร์ซิตี	ไม่มีค่าตัว	4 มิถุนายน 2003	^[47]
22	DF	ออเลก ลุชนี	วุลเวอร์แฮมป์ตันวอนเดอเรอส์	ไม่มีค่าตัว	22 กรกฎาคม 2003	^[48]
20	GK	กีโยม วาร์มูซ	โบรุสซีอาดอร์ทมุนท์	ไม่เปิดเผย	27 กรกฎาคม 2003	^[49]
29	DF	โมริทซ์ ฟ็อลทซ์	ฟูลัม	ไม่เปิดเผย	16 มกราคม 2004	^[50]
	FW	เจอร์เมน บราวน์	บอสตันยูไนเต็ด	ไม่มีค่าตัว	26 กุมภาพันธ์ 2004	^[51]

ยืมตัว (เข้า)

หมายเลข	ตำแหน่ง	ผู้เล่น	ยืมตัวจาก	วันที่	หมดสัญญา	อ้างอิง
	DF	มิคัล ปาปาโดปูโลส	บาญีกโอสตราวา	1 สิงหาคม 2003	จบฤดูกาล	^[52]

ยืมตัว (ออก)

หมายเลข	ตำแหน่ง	ผู้เล่น	ปล่อยยืมตัวไป	วันที่	หมดสัญญา	อ้างอิง
	DF	ฮูอัง	มิลล์วอลล์	1 สิงหาคม 2003	24 กันยายน 2003	^[53]
31	DF	เซบัสเตียน สแวร์ด	โคเปนเฮเกน	3 สิงหาคม 2003	20 ธันวาคม 2003	^[54]
29	DF	โมริทซ์ ฟ็อลทซ์	ฟูลัม	7 สิงหาคม 2003	จบฤดูกาล	^[55]
26	DF	อีกอร์ส สเตปานอฟส์	เบเฟอเริน	14 สิงหาคม 2003	จบฤดูกาล	^[56]
21	MF	เจอร์เมน เพนนันต์	ลีดส์ยูไนเต็ด	20 สิงหาคม 2003	15 พฤษภาคม 2004	^[57]
16	MF	โจฟันนี ฟัน โบรงก์ฮอสต์	บาร์เซโลนา	26 สิงหาคม 2003	จบฤดูกาล	^[58]
9	FW	ฟรานซิส เจฟเฟอส์	เอฟเวอร์ตัน	1 กันยายน 2003	จบฤดูกาล	^[28]
31	DF	เซบัสเตียน สแวร์ด	สโตกซิตี	29 ธันวาคม 2003	10 พฤษภาคม 2004	^[54]
24	GK	รามี ชาบัน	เวสต์แฮมยูไนเต็ด	16 มกราคม 2004	16 กุมภาพันธ์ 2004	^[59]

ก่อนเปิดฤดูกาล[แก้]

เพื่อเตรียมตัวก่อนเปิดฤดูกาล อาร์เซนอลได้ลงแข่งนัดกระชับมิตรในยุโรปตะวันตก นัดแรกพ่ายต่อปีเตอร์โบโรยูไนเต็ดจากเซคกันด์ดิวิชั่น โดยผู้รักษาประตู สจวต เทย์เลอร์ ถูกไล่ออกจากสนามหลังไปปะทะกับ ลี คลาร์ก ผู้เล่นปีเตอร์โบโรตัวสำรอง ในครึ่งหลัง^[60] ต่อมาอาร์เซนอลเสมอกับบาร์นิต ซึ่งมียาย่า ตูเร น้องชายของโกโล ตูเร อยู่ในทีมด้วย^[61] ในการสัมภาษณ์ในปี 2011 แวงแกร์กล่าวถึงผลงานของยาย่าว่า "กลาง ๆ โดยสิ้นเชิงในเวลานั้น" และสังเกตว่าความใจร้อนทำให้เขาไม่ได้เข้าอาร์เซนอล ตูเรจึงย้ายไปบาร์เซโลนาก่อนไปแมนเชสเตอร์ซิตีในปี 2010^[62] ภายหลังจากการเสมอกับบาร์นิต อาร์เซนอลทัวร์ในประเทศออสเตรีย ซึ่งเคยเกิดเหตุการณ์วุ่นวายฝูงชนในนัดกระชับมิตรที่ไอเซินชตัทเมื่อปีก่อนทำให้ต้องยกเลิก^[63] วันนั้น แวงแกร์ไม่ได้เข้าร่วมเพราะมีอาการปวดมวนท้อง จึงให้ผู้ช่วยผู้จัดการ แพต ไรซ์ คุมทีมชั่วคราว ในนัดที่พบกับริทซิง เมื่อวันที่ 22 กรกฎาคม 2003 ทีมยิงตามตีเสมอได้หลังตามอยู่สองประตู เป็นการเสมอนัดกระชัดมิตรนัดที่สองติดต่อกัน^[64] ไรซ์พอใจการเล่นเกมรับของฟีลิป แซนเดอร็อส และกล่าวว่า "ยังมีอุปสรรคข้างหน้า แต่เขาก็จะดีขึ้นเมื่อได้เล่นร่วมกับมาร์ติน คีโอน และโซล แคมป์เบลล์"^[64]

อาร์เซนอลชนะนัดแรกช่วงก่อนเปิดฤดูกาลต่อเอาส์ทรีอาวีน โดยแบร์คกัมป์ทำ "ผลงานส่วนตัวได้สุดยอด" โดยยิงประตูแรก แล้วส่งให้เจฟเฟอร์ทำประตูที่สอง^[65] นัดสุดท้ายของทัวร์พบกับเบชิกทัช ซึ่งต้องมีการรักษาความปลอดภัยหนาแน่นเนื่องจากประวัติศาสตร์ระหว่างแฟนบอลชาวอังกฤษและตุรกี^[66] ในนัดนั้น อาร์เซนอลได้ประตูชัยจากแบร์คกัมป์ในครึ่งหลังลอดขาของผู้รักษาประตู ออสการ์ กอร์โดบา^[67] หลังจากนั้น อาร์เซนอลเดินทางกลับอังกฤษ และแข่งขันนัดกระชับมิตรกับเซนต์ออลบันส์ซิตีและชนะ 3–1 จากนั้นชุดหลักเดินทางต่อไปยังประเทศสกอตแลนด์พบกับเซลติกในวันที่ 2 สิงหาคม 2003 ผลเสมอ 1–1 มาจากครึ่งหลัง โดยนัดนั้นวีเยรากลับมาลงเล่นอีกครั้งในรอบสามเดือนหลังเจ็บเข่า^[68] แวงแกร์เปิดเผยภายหลังว่าเขาตั้งใจใช้นัดกระชับมิตรเพื่อทดลองแนวรับ^[69] เขาจัดวางเซ็นเตอร์แบ็ก แคมป์เบลล์คู่กับตูเร ซึ่งในฤดูกาลก่อนส่วนใหญ่เล่นตำแหน่งกองกลาง^[68] แวงแกร์พอใจการเล่นของโกโล ตูเร ในนัดพบกับเซลติก เขากล่าวว่า "เขามีคุณภาพ เดิมเขาเป็นกองหลังกลาง และเนื่องจากเราเก็บคลีนชีตได้บ้างในช่วงหลัง และเขาเล่นได้ดี ผมคิดว่าเราควรให้เขาเล่นตำแหน่งนั้นต่อ"^[69] หลังจากนั้น ชุดหลักเดินทางไปประเทศเบลเยียมเพื่อลงเล่นกับเบเฟอเรินและเสียสองประตูในช่วงห้านาทีสุดท้าย ทำให้เสมอกัน 2–2 และนัดกระชับมิตรนัดสุดท้าย พวกเขาบุกไปชนะเรนเจอส์ 3–0 เมื่อวันที่ 5 สิงหาคม 2003^[70]

11 กรกฎาคม ค.ศ. 2003 (2003-07-11) กระชับมิตร	ปีเตอร์โบโรยูไนเต็ด	1–0	อาร์เซนอล	ปีเตอร์โบโร
19:30	กรีน 29'	รายงาน		สนามกีฬา: สนามกีฬาลอนดอนโรด ผู้ชมในสนาม: 8,756 คน ผู้ตัดสิน: เดอร์มอต แกลลาเกอร์

19 กรกฎาคม ค.ศ. 2003 (2003-07-19) กระชับมิตร	บาร์นิต	0–0	อาร์เซนอล	บาร์นิต
15:00		รายงาน		สนามกีฬา: สนามกีฬาอันเดอร์ฮิลล์ ผู้ชมในสนาม: 4,778 คน

22 กรกฎาคม ค.ศ. 2003 (2003-07-22) กระชับมิตร	ริทซิง	2–2	อาร์เซนอล	ริทซิง
19:00	เซบัสทา 20' เอ็ล เซโนซี 25'	รายงาน	ซีก็อง 60' ยุงแบร์ย 85' (ลูกโทษ)	สนามกีฬา: สนามกีฬาริทซิง ผู้ชมในสนาม: 4,200 คน

25 กรกฎาคม ค.ศ. 2003 (2003-07-25) กระชับมิตร	เอาส์ทรีอาวีน	0–2	อาร์เซนอล	ชเว็ชชัท
19:00		รายงาน	แบร์คกัมป์ 29' เจฟเฟอส์ 44'	สนามกีฬา: สนามกีฬาชเว็ชชัท ผู้ชมในสนาม: 4,800 คน^[71]

29 กรกฎาคม ค.ศ. 2003 (2003-07-29) กระชับมิตร	อาร์เซนอล	1–0	เบชิกทัช	สตีเรีย
18:00	แบร์คกัมป์ 48'	รายงาน		สนามกีฬา: บาทวัลเทิร์สดอร์ฟชตาดีอ็อน

31 กรกฎาคม ค.ศ. 2003 (2003-07-31) กระชับมิตร	เซนต์ออลบันส์ซิตี	1–3	อาร์เซนอล	เซนต์ออลบันส์
19:30	มักดอนเนลล์ 44'	รายงาน	ฟ็อลทซ์ 19', 51' ฮอลส์ 60'	สนามกีฬา: แคลเรนซ์พาร์ก ผู้ชมในสนาม: 1,500 คน ผู้ตัดสิน: แกรี เอฟวิตส์

2 สิงหาคม ค.ศ. 2003 (2003-08-02) กระชับมิตร	เซลติก	1–1	อาร์เซนอล	กลาสโกว์
15:00	มิลเลอร์ 57'	รายงาน	คานู 70'	สนามกีฬา: เซลติกพาร์ก ผู้ชมในสนาม: 44,396 คน ผู้ตัดสิน: ดักกี แมกดอนัลด์

3 สิงหาคม ค.ศ. 2003 (2003-08-03) กระชับมิตร	เบเฟอเริน	2–2	อาร์เซนอล	เบเฟอเริน
17:00	กาอีแปร์ 85' ยาปี ยาโป 88'	รายงาน	Nicolau 55' โอวูซู-อาเบยี 76'	สนามกีฬา: สนามกีฬาเฟรตีล ผู้ชมในสนาม: 2,500 คน

5 สิงหาคม ค.ศ. 2003 (2003-08-05) กระชับมิตร	เรนเจอส์	0–3	อาร์เซนอล	กลาสโกว์
19:45		รายงาน	เอดู 31' โลแรน 47' (ลูกโทษ) แคมป์เบลล์ 58'	สนามกีฬา: สนามกีฬาไอบรอกซ์ ผู้ชมในสนาม: 37,000 คน ผู้ตัดสิน: เคนนี คลาร์ก

สัญลักษณ์สี: เขียว = อาร์เซนอลชนะ; เหลือง = เสมอ; แดง = คู่แข่งชนะ

เอฟเอคอมมิวนิตีชีลด์[แก้]

การแข่งขันเอฟเอคอมมิวนิตีชีลด์ 2003 นัดฟุตบอลอังกฤษประจำปี เป็นการแข่งขันระหว่างแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดกับอาร์เซนอลที่มิลเลนเนียมสเตเดียมในคาร์ดิฟฟ์ในวันที่ 10 สิงหาคม โดยเลมันลงเล่นนัดแรกให้กับอาร์เซนอล และตูเรยังคงเล่นกองหลังกลางคู่กับแคมป์เบลล์^[72] ยูไนเต็ดได้ประตูขึ้นนำในนาทีที่ 15 จากมีกาแอล ซีลแว็สทร์ แต่ไม่นานจากนั้นตีแยรี อ็องรี ก็ตีเสมอให้อาร์เซนอลจากลูกฟรีคิก^[73] เจฟเฟอส์ถูกไล่ออกจากสนามจากการไปเตะฟิล เนวิล และไม่มีประตูเกิดขึ้นหลังจากนั้น ทำให้ต้องตัดสินด้วยการยิงลูกโทษ^[73] ผู้รักษาประตู ทิม ฮาวเวิร์ด เซฟจุดโทษของฟัน โบรงก์ฮอสต์ และปีแร็สทำให้ยูไนเต็ดเป็นฝ่ายชนะ 4–3^[73] แวงแกร์พาดพิงถึงผู้ชมอาร์เซนอลที่ไปชมการแข่งขันน้อยและเสนอว่ามี "ความกระหายน้อยลงทุกที" สำหรับคอมมิวนิตีชีลด์ ^[74] เขาไม่มีความสุขกับช่วงก่อนเปิดลีกในวันเสาร์ที่จะมาถึง "ผมอยากมีเวลาอีกสักสองสัปดาห์ โดยเฉพาะกับผู้เล่นชาวฝรั่งเศสที่ไปเล่นคอนเฟเดอเรชันส์คัพ พวกเรายังไม่พร้อมเท่าแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด และรู้ว่าผู้เล่นหลายคนยังไม่มีร่างกายพร้อม"^[74]

พรีเมียร์ลีก[แก้]

ฤดูกาล 2003–04 ของพรีเมียร์ลีกมี 20 ทีม แต่ละทีมลงเล่น 38 นัด โดยแข่งกับทีมอื่นทุกทีมทีมละ 2 นัด ที่สนามเหย้าของแต่ละฝ่ายครั้งละนัด ถ้าชนะได้สามคะแนน เสมอได้หนึ่งคะแนน และถ้าแพ้จะไม่ได้คะแนน เมื่อจบฤดูกาล 2 ทีมแรกจะได้สิทธิแข่งขันยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกรอบแบ่งกลุ่ม ส่วนอันดับที่ 3 และ 4 ต้องเล่นรอบคัดเลือกก่อน^[75]

มีการออกกำหนดการแข่งขันมื่อวันที่ 19 มิถุนายน 2003 แต่อาจเปลี่ยนแปลงได้ในกรณีชนกับการแข่งขันอื่น การแข่งขันฟุตบอลระหว่างประเทศ ลมฟ้าอากาศไม่เอื้ออำนวยหรือนัดที่เลือกให้แพร่สัญญาณโทรทัศน์ โดย 5 จาก 8 นัดแรกของอาร์เซนอลมีการแร่ะสัญญาณผ่านทางช่องสกายสปอร์ต และในจำนวนนั้น 3 นัดจะอยู่ในรายการหลักของเครือข่ายในรายการ ซูเปอร์ซันเดย์^[76]

สิงหาคม–ตุลาคม[แก้]

นัดเปิดฤดูกาล อาร์เซนอลลงเล่นในบ้านพบกับเอฟเวอร์ตันที่ไฮบรี แคมป์เบลล์ถูกไล่ออกในนาทีที่ 25 จากการทำฟาวล์ที่กีดขวางการเล่น (professional foul) ใส่ทอมัส กราเวอเซิน กองกลางเอฟเวอร์ตัน แม้ว่าอาร์เซนอลจะเสียเปรียบจำนวนผู้เล่น แต่ก็นำสองประตูเมื่อเวลา 58 นาที ก่อนที่ตอมัช ราจินสกี จะยิงประตูให้ทีมเยือน^[77] นัดต่อมาหลังจากนัดแรกหนึ่งสัปดาห์ พวกเขาไปเยือนมิดเดิลส์เบรอที่ริเวอร์ไซด์สเตเดียม จบด้วยชัย 4–0 โดยได้ 3 ประตูจากอ็องรี, ชิลเบร์ตู ซิลวา และซีลแว็ง วีลตอร์ในครึ่งแรก^[78] สามวันถัดมา อาร์เซนอลชนะแอสตันวิลลา โดยแคมป์เบลล์และอ็องรีทำประตูได้คนละประตู^[79] อาร์เซนอลยังรักษาช่วงต้นฤดูกาลที่ยอดเยี่ยมด้วยการบุกไปชนะแมนเชสเตอร์ซิตี เมื่อวันที่ 31 สิงหาคม 2003 เมื่อแคมป์เบลล์ถูกพักการเล่น มาร์ติน คีโอนเข้ามาเล่นตัวจริงคู่กับตูเรแทน^[80] แม้ว่าอาร์เซนอลทำเข้าประตูตัวเองโดยโลแรนในครึ่งแรก และเล่น "45 นาทียอดแย่ที่แฟนคนใดจะจำได้" ตามคำบรรยายของนักหนังสือพิมพ์ แมต ดิกคินสัน แต่ในครึ่งหลังวีลตอร์ตามตีเสมอในครึ่งหลัง ก่อนเฟรดริก ยุงแบร์ย ใช้ข้อผิดพลาดของซีแมนทำประตูชัย^[80] จบ 4 นัดแรก อาร์เซนอลอยู่อันดับหนึ่ง มีแต้มนำแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดอยู่สามแต้ม^[81]

เนื่องจากกำหนดการแข่งขันทีมชาติ ทำให้สโมสรได้พักสองสัปดาห์ พวกเขากลับมาลงเล่นในบ้านพบกับพอร์ตสมัทที่เพิ่งเลื่อนชั้น โดยกองหน้า เท็ดดี เชริงงัม ยิงให้ทีมเยือนขึ้นนำก่อน ก่อนที่อาร์เซนอลได้จุดโทษเมื่อปีแร็สถูกเดยัน สเตฟานอวิช กรรมการตัดสินว่าทำฟาวล์ในกรอบเขตโทษ^[82] อ็องรียิงประตูเข้า และแม้การเล่นของทีมจะดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดในครึ่งหลัง แต่เกมก็จบด้วยผลเสมอ^[82] ทำให้ผู้จัดการทีมพอร์ตสมัท แฮร์รี เรดแนปป์ บ่นถึงการเสียจุดโทษและรู้สึกว่าปีแร็ส "... กำลังจะได้ใบเหลือง [จากการพุ่งล้ม]"^[82] แต่ปีแร็สปฏิเสธการกล่าวหาดังกล่าวที่ว่าเขาตบตากรรมการ "ผมไม่ได้พุ่งล้มและผมไม่ได้โกง ไม่ใช่วิธีการเล่นของผม"^[83]

หนึ่งสัปดาห์ถัดมา อาร์เซนอลไปพบแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดที่โอลด์แทรฟฟอร์ด โดยแวงแกร์ให้ปีแร็สและวีลตอร์เป็นสำรอง และให้เรย์ พาร์เลอร์ กับยุงแบร์ยลงเล่นแทน ส่วนแคมป์เบลล์ไม่ได้เดินทางไปด้วย เนื่องจากมีสมาชิกครอบครัวเสียชีวิต^[84] ในนาทีที่ 80 วีเยราถูกไล่ออกจากสนามจากการได้ใบเหลืองที่สอง โดยเขาพยายามเตะกองหน้า รืด ฟัน นิสเติลโรย ซึ่งผู้ตัดสิน สตีฟ เบนนิตต์ เห็นการกระทำดังกล่าว^[84] ขณะผลประตู 0–0 ยูไนเต็ดได้จุดโทษในนาทีที่ 90 แต่ลูกยิงของฟัน นิสเติลโรย ไปชนคาน กลับมาเล่นต่อ^[84] หลังจบเกม ผู้เล่นอาร์เซนอลหลายคนไปล้อมฟัน นิสเติลโรย ซึ่งบานปลายเป็นเหตุทะเลาะวิวาทระหว่างทั้งสองทีม^[84] ผู้เล่นของอาร์เซนอล 6 คน (แอชลีย์ โคล, โลแรน, คีโอน, พาร์เลอร์, เลมัน, วีเยรา) ถูกสมาคมฟุตบอลอังกฤษ (FA) ตั้งข้อหาประพฤติไม่เหมาะสม และสโมสรถูกปรับเงิน 175,000 ปอนด์ ซึ่งเป็นค่าปรับมากที่สุดที่สั่งลงโทษสโมสรใด ๆ^[85] โลแรนถูกแบน 4 นัด ในขณะที่วีเยรากับพาร์เลอร์ถูกแบนนัดเดียว^[86]

ในนัดถัดมา อาร์เซนอลชนะนิวคาสเซิลยูไนเต็ด 3–2 โดยได้ประตูชัยจากจุดโทษของอ็องรี^[87] วีเยราได้รับบาดเจ็บระหว่างเกม ทำให้ลงเล่นไม่ได้สองเดือน^[88] หลังจากนั้นอาร์เซนอลบุกไปเยือนลิเวอร์พูลที่แอนฟีลด์ในสัปดาห์แรกของเดือนตุลาคม แต่วีเยราไม่ได้ลงเล่น ทำให้พาร์เลอร์รับหน้าที่เป็นกัปตันทีมแทน ส่วนแคมป์เบลล์ลงเล่นตำแหน่งกองหลังแทนคีโอน^[89]^[90] อาลียาเดียร์เล่นกองหน้าคู่กับอ็องรี^[90] อาร์เซนอลตามหลังในนาทีที่ 11 แต่ก็ตีเสมอได้เมื่อซามี ฮือปิแอ เปลี่ยนทิศทางลูกโหม่งของเอดูโดยไม่ได้ตั้งใจจากฟรีคิกของอาร์เซนอล^[91] ปีแร็สยิงประตูชัยในครึ่งหลัง ทำให้ทีมยังเป็นจ่าฝูงในตารางลีกอยู่^[91]^[92] ผู้สื่อข่าวของเดอะไทมส์ โอลิเวอร์ เคย์ บรรยายการกลับมาชนะของอาร์เซนอลว่า "มุ่งมั่นมาก" และสังเกตข้อแตกต่างของทีมเทียบกับฤดูกาลก่อนว่า^[91]

... เหตุการณ์ล่าสุดสอนพวกเขาให้จัดสาระก่อนลีลา อาจดูไม่ดึงดูดสำหรับผู้เน้นความถูกต้อง แต่ไม่มีข้อสงสัยว่าแนวทางโผงผางแบบใหม่ของพวกเขาทำให้ดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้น หนึ่งปีก่อนพวกเขากำลังผลิตฟุตบอลที่มีความงามที่พบเห็นได้น้อยครั้งในประเทศนี้หรือที่อื่น ฤดูกาลนี้ ด้วยความคล่องที่พิสูจน์แล้วว่าลื่นไหล พวกเขากำลังทำผลงานโดยมีประสิทธิภาพเทียบได้กับทิวทอนิก^[91]

นัดถัดมา อาร์เซนอลสามารถชนะเชลซีได้ในนัดที่สูสี จากความผิดพลาดของผู้รักษาประตู การ์โล กูดีชีนี ในครึ่งหลัง ทำให้อ็องรียิงประตูที่ 7 จาก 9 นัดแรก^[93] จนถึงขณะนั้นทั้งสองทีมเป็นจ่าฝูงของตารางและไม่แพ้ทีมใด^[94] แวงแกร์ตั้งข้อสังเกตหลังจบการแข่งขันว่า ทีมของเชลซีที่ใหญ่กว่าจะมีประโยชน์เมื่อฤดูกาลผ่านไป แต่เน้นย้ำว่าทีมเล็กของเขามีเสถียรภาพ "เราอยู่ด้วยกันหลายปีและมีความอุ่นใจที่ทราบว่าเราเคยคว้าแชมป์มาก่อน เมื่อเราถูกท้าทาย เรายิ่งสามัคคีกันมากขึ้น"^[95] ปลายเดือนตุลาคม อาร์เซนอลเสมอชาร์ลตันแอธเลติก 1–1^[96] ผ่านไป 10 นัด อาร์เซนอลเก็บได้ 24 แต้ม กลับเป็นจ่าฝูงอีกครั้งหลังจากเสียอันดับให้กับเชลซีชั่วคราว^[97]

พฤศจิกายน–ธันวาคม[แก้]

อาร์เซนอลเริ่มต้นเดือนพฤศจิกายนด้วยการเยือนลีดส์ยูไนเต็ด ณ เอลแลนด์โรด ไม่มีการเปลี่ยนตัวผู้เล่นจากเกมที่พบชาร์ลตัน โดยผู้เล่นของลีดส์อย่างเพนนันต์ลงเล่นพบกับสโมสรแม่ของเขาหลังแวงแกร์อนุญาต^[98] อาร์เซนอลชนะ 4–1 เหมือนกับนัดที่พบกันเมื่อฤดูกาลที่แล้ว^[99] ในรายงานการแข่งขันของ นิวส์ออฟเดอะเวิลด์ นักข่าว มาร์ติน ซามูเอล ยกให้อ็องรีเป็นผู้เล่นยอดเยี่ยมประจำนัด และยืนยันว่าอาร์เซนอลคือทีมที่ลุ้นแชมป์เต็มตัว^[100] นัดถัดมา อาร์เซนอลแข่งดาร์บีลอนดอนเหนือ พบกับทอตนัมฮอตสเปอร์ในวันที่ 8 พฤศจิกายน 2003 โดยทอตนัมไม่ชนะอาร์เซนอลมาตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน 1999 และชัยของทอตนัมครั้งล่าสุดที่สนามไฮบรีเกิดเมื่อทศวรรษก่อน^[101]^[102] นัดนี้ คานูถูกจัดเป็นตัวจริงคู่กับอ็องรี เนื่องจากวีลตอร์มีกล้ามเนื้อน่องล้า^[103] อาร์เซนอลเสียประตูเร็วหลังดาร์เรน แอนเดอร์ตันใช้โอกาสที่กองหลังสับสน แต่สามารถยิงสองประตูในช่วงท้ายเกม โดย ดิอับเซิร์ฟเวอร์ อธิบายว่าเป็นการเล่นที่ "ติดขัดอีกครั้ง"^[102] ผลทำให้อาร์เซนอลนำอันดับที่สองอยู่ 4 แต้มชั่วคราวก่อนเชลซีชนะนิวคาสเซิลในบ้านในหนึ่งวันต่อมา ทำให้แต้มห่างกันเหลือหนึ่งแต้ม^[104]

อาร์เซนอลไม่ได้ลงเล่นเป็นเวลาสองสัปดาห์เนื่องจากช่วงพักฟุตบอลระหว่างประเทศ ก่อนบุกไปเยือนเบอร์มิงแฮมซิตี เนื่องจากการพักการแข่งขันมีผลและมีผู้เล่นตัวจริงได้รับบาดเจ็บหลายคน ทำให้แวงแกร์ต้องปรับเปลี่ยนผู้เล่น โดยกลีชีได้ลงเล่นตัวจริงนัดแรก ส่วนปัสกาล ซีก็อง ลงเล่นเป็นนัดแรกของฤดูกาล โดยลงตำแหน่งคู่กับแคมป์เบลล์^[105] อาร์เซนอลยิงสามประตูจนได้รับชัยชนะเป็นนัดที่สามติดต่อกันของเดือน^[106] จนถึงขณะนั้นอาร์เซนอลไม่แพ้ทีมใดตั้งแต่เปิดฤดูกาลมา 13 นัดติดต่อกัน นับเป็นสถิติใหม่ของพรีเมียร์ลีก^[106] นัดถัดมา ทีมเสมอฟูลัม 0–0 เป็นทีมแรกที่อาร์เซนอลยิงประตูในบ้านไม่ได้ครั้งแรกใน 46 นัดที่ไฮบรี^[107] เดวิด เลซีย์ ผู้สื่อข่าวของ เดอะการ์เดียน สรุปการเล่นของอาร์เซนอลในวันนั้นว่า "เข้มแข็งในส่วนเครื่องสาย แต่ขาดเครื่องเคาะจังหวะ" และตั้งข้อสังเกตว่าพวกเขากลับไปมีรูปแบบทำประตูสมบูรณ์แบบแทนที่จะเล่นแบบมีประสิทธิภาพ^[108] ในสัปดาห์เดียวกัน เชลซีชนะแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด 1–0 ทำให้อาร์เซนอลตกลงมาอยู่อันดับที่ 2 ในวันสุดท้ายของเดือน^[109]

ในสัปดาห์แรกของเดือนธันวาคม อาร์เซนอลบุกไปเยือนเลสเตอร์ซิตีและพลาดอีก 2 แต้ม ในนัดนั้นอ็องรีไม่ได้ลงเล่นเช่นเดียวกับวีเยรากัปตันทีม อาร์เซนอลได้ประตูขึ้นนำก่อนเมื่อเวลา 60 นาทีจากลูกโหม่งของชิลเบร์ตู แต่ถูกตีเสมอในช่วงทดเวลาบาดเจ็บ^[110] นัดนั้นโคลได้รับใบแดงจากการพุ่งเสียบเบน แทตเชอร์โดยใช้สองเท้า ทำให้ลงเล่นไม่ได้อีก 3 นัด^[111] แวงแกร์กล่าวหลังจากนั้นว่า "ดูเหมือนว่าแอชลีย์ต้องการพุ่งเอาบอล แต่เมื่อมันเป็นการเข้าแย่งสองเท้าที่สูงเกินไป จึงเป็นใบแดงและเราต้องยอมรับ"^[111] อีกหนึ่งสัปดาห์ถัดมา อาร์เซนอลเปิดบ้านเอาชนะแบล็กเบิร์นโรเวอส์ 1–0 จากประตูของแบร์คกัมป์ เชลซีที่แพ้เมื่อวันก่อนก็ทำให้อาร์เซนอลกลับไปอยู่หัวตารางอีกครั้ง นำหน้าแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด อันดับที่สองอยู่หนึ่งแต้ม^[112]

วันที่ 20 ธันวาคม 2003 อาร์เซนอลบุกไปเยือนโบลตันวอนเดอเรอส์ที่สนามกีฬารีบ็อก ซึ่งเคยมีส่วนทำให้อาร์เซนอลพลาดแชมป์เมื่อแปดเดือนที่แล้ว^[113] แม้ว่าทีมจะเก็บได้เพียงหนึ่งแต้ม แต่แวงแกร์ยังมองว่ามีประโยชน์ "หากโบลตันยังคงเล่นแบบนั้น เราจะมองย้อนกลับมาดูผลนี้และรู้สึกยินดีมาก ดีมากเท่ากับทีมที่เราเล่น"^[113] ต่อมาในวันเปิดกล่องของขวัญ อ็องรียิงสองประตูช่วยให้ทีมชนะวุลเวอร์แฮมป์ตันวอนเดอเรอส์ 3–0^[114] สามวันถัดมา ทีมพบกับเซาแทมป์ตัน ประตูชัยมาจากครึ่งแรก คือ ลูกส่งผ่านของอ็องรีเข้าเท้าของปีเรส "ที่สไลด์บอลลอดใต้อันต์ตี นิเอมี"^[115] ผลชนะทำให้อาร์เซนอลไม่แพ้ทีมใดมาครึ่งฤดูกาลแล้ว และ เดอะไทมส์ เขียนว่าทีมเริ่ม "สร้างรัศมีไร้พ่าย"^[115] อาร์เซนอลจบปีปฏิทินด้วยอันดับที่สอง มี 45 แต้มจาก 19 นัด ตามหลังแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเพียงหนึ่งแต้ม และนำเชลซีอยู่สามแต้ม^[116]

มกราคม–กุมภาพันธ์[แก้]

วันที่ 7 มกราคม 2004 อาร์เซนอลพบเอฟเวอร์ตันที่กูดิสันพาร์ก ซึ่งแวงแกร์ได้สับเปลี่ยนผู้เล่นหลายตำแหน่ง ซีก็องถูกเรียกกลับไปเล่นกองหลังกลาง หมายความว่าตูเรถูกเลื่อนเป็นปีกขวาและโลแรนถูกส่งเป็นตัวสำรอง และพาร์เลอร์ลงเป็นตัวจริงแทนชิลเบร์ตูในกองกลาง^[117] คานูยิงประตูให้อาร์เซนอลขึ้นนำก่อนในครึ่งแรก แต่ราจินสกีทำประตู "ตีเสมอช่วงท้ายเกมอย่างสมควรอย่างยิ่ง" ให้กับเอฟเวอร์ตันในช่วง 15 นาทีสุดท้าย^[118] คืนเดียวกัน แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดชนะโบลตันวอนเดอเรอส์ 2–1 ทำให้จ่าฝูงนำห่าง 3 แต้ม^[119] สามวันถัดมา อาร์เซนอลเปิดบ้านพบมิดเดิลส์เบรอ และทำผลงานที่แวงแกร์อธิบายว่าเป็นนัดยอดเยี่ยมนัดหนึ่งในฤดูกาล เขากล่าวว่า "เราเล่นเกมตามธรรมชาติอย่างต่อเนื่อง และน่าจะทำประตูได้มากกว่านี้"^[120]^[121] โดยนัดนั้นพวกเขาชนะ 4–1 กลับขึ้นไปเป็นจ่าฝูงอีกครั้ง แม้เป็นการจัดเรียงตามตัวอักษรเท่านั้น เนื่องจากแต้ม ผลต่างประตูได้เสียและประตูได้เท่ากับสถิติของแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด^[120] สัปดาห์ถัดมา อาร์เซนอลชนะแอสตันวิลลา 2–0 โดยอ็องรีเป็นผู้ทำประตูทั้งสองลูก^[122] อย่างไรก็ตาม เกิดกรณีพิพาทในประตูแรกของอ็องรี ซึ่งได้จากลูกฟรีคิกที่ตั้งเร็วซึ่งทำให้ผู้เล่นของวิลลาสับสนและทำให้เกิดปฏิกิริยาต่อผู้ตัดสิน มาร์ก แฮลซีย์ ซึ่งส่งสัญญาณว่าอนุญาตให้เล่น^[122] ผ่านไป 22 นัด อาร์เซนอลอยู่อันดับที่ 1 นำแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดอยู่สองแต้ม^[123]

"บางคนยังไม่ยอมชื่นชมอาร์เซนอลยุคใหม่ พวกเขายังเชื่อว่านี่เป็นด้านที่นิก ฮอร์นบีกล่าวว่าเป็นตัวแทนของความน่าเบื่อ ความโชคดี ความสกปรก อารมณ์ร้อน ความรวย และความใจแคบ ความจริงคือมันเป็นเอกสิทธิ์ที่ได้ดูอาร์เซนอลยุคใหม่ พวกเขาเป็นโพรแซก [ยี่ห้อยาต้านซึมเศร้า] แก่ผู้ที่คุ้นเคยกับความน่าเบื่อ"

บันทึกของริก บรอดเบนต์ว่าด้วยนัดที่อาร์เซนอลชนะวุลเวอร์แฮมป์ตัน ในเดอะไทม์ 9 กุมภาพันธ์ 2004^[124]

อาร์เซนอลยังรักษาสถิติไร้พ่ายตลอดเดือนกุมภาพันธ์ โดยชนะทั้ง 5 นัด เริ่มจากเกมเหย้าที่พบกับแมนเชสเตอร์ซิตี โดยเรเยสลงเล่นนัดแรกให้กับสโมสรโดยลงสนามเป็นตัวสำรองในครึ่งหลัง ส่วนประตูชัย "ดังสนั่นกะอย่างสวยงาม 25 หลา" ได้จากอ็องรี^[125] ต่อมา ในนัดที่ 24 ของลีก อาร์เซนอลทำสถิติชนะเกมเยือนพบกับวุลเวอร์แฮมป์ตัน ในวันที่ 7 กุมภาพันธ์ 2004 ทำสถิติไร้พ่ายยาวนานที่สุดตั้งแต่เปิดฤดูกาลของสโมสรนับแต่ทีมของจอร์จ เกรอัมในปี 1990–91^[126] แวงแกร์กล่าวถึงสถิติไร้พ่ายในการประชุมผู้สื่อข่าวหลังนัด ว่า "คุณต้องการโชคเพียงเล็กน้อยและคุณภาพจิตใจที่ดี"^[126] สามวันถัดมา อ็องรีทำสถิติส่วนตัวยิงประตูที่ 100 และ 101 ในพรีเมียร์ลีกของเขา นัดที่พบกับเซาแทมป์ตัน^[127] ผลชนะในนัดนั้นทำให้อาร์เซนอลนำแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดอันดับสองอยู่ 5 แต้ม โดยแข่งมากกว่า 1 นัด^[128]

อ็องรีกลับมาลงเล่นนัดวันเสาร์ช่วงมื้อกลางวันที่พบกับเชลซี เขาไม่ได้ลงในรอบที่ห้าเอฟเอคัพพบกับเชลซีเช่นกัน^[129] อาร์เซนอลเสียประตูก่อนใน 27 วินาทีแรก แต่ก็กลับมาตีเสมอได้ในนาทีที่ 15 แบร์คกัมป์ "บรรจงส่งลูก" ให้กับวีเยราทางฝั่งซ้าย และยิงบอลผ่านผู้รักษาประตู นีล ซิลลิวัน^[130] และได้ประตูชัยใน 6 นาทีถัดมา ซัลลิเวนกะลูกเตะมุมของอ็องรีผิด ซึ่งทำให้เอดูยิงเข้าตาข่าย^[130] ตารางคะแนนตอนนี้ อาร์เซนอลนำห่าง 7 แต้ม ซึ่งแวงแกร์ว่าเป็น "ตำแหน่งที่ดีกว่าทีมใดเคยถือฤดูกาลที่แล้ว"^[130] เดอะไทม์ เน้นการย้ายตูเรไปเล่นกองหลังว่า

ประกอบกับที่แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดไม่มีริโอ เฟอร์ดินานด์^{[nb 5]} การแจ้งเกิดของโกโล ตูเรในฐานะเซ็นเตอร์ฮาล์ฟผู้มากความสามารถ อาจหมายถึง ทำให้มีคะแนนแกว่งเป็นสิบแต้มในพรีเมียร์ชิป หากตูเรและแคมป์เบลล์ยังฟิตอยู่เรื่อย ๆ อาร์เซนอลน่าจะยิ่งกว่าจะแค่เพียงรักษาผลต่าง 7 แต้ม ส่วนกาแอล กลีชี พวกเขาก็คาดไว้ว่าจะมาแทนแอชลีย์ โคล^[133]

นัดสุดท้ายของเดือน อาร์เซนอลพบชาร์ลตันที่ไฮบรี โดยอาร์เซนอลทำได้สองประตูในสี่นาทีแรก แต่ในช่วงท้ายเกม "ยังรักษาตำแหน่งผู้นำ เหมือนลูกแมวกระวนกระวาย"^[134] ผ่านไป 27 นัด อาร์เซนอลอยู่อันดับหนึ่ง สะสมได้ 67 แต้ม นำห่างเชลซีและแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด 9 แต้ม^[135]

มีนาคม–พฤษภาคม[แก้]

อาร์เซนอลยังรักษาฟอร์มการเล่นที่ดีในเดือนมีนาคม โดยอ็องรีและปีแร็สยิงคนละประตูในนัดที่บุกชนะแบล็กเบิร์นโรเวอส์ เป็นการเล่นที่หมั่นเพียรจากจ่าฝูงสมคำกล่าวว่า "... สิ่งเตือนจำของภาษิตโบราณว่าทีมชนะแชมเปียนชิปคือทีมที่เก็บแต้มได้มากที่สุดเมื่อพวกเขาไม่ได้เล่นดี"^[136] นัดถัดมา อาร์เซนอลเปิดบ้านพบโบลตันวอนเดอเรอส์ โดยในนัดนั้น แวงแกร์ได้จัดตัวแบร์คกัมป์ลงแทนเรเยสอยู่หน้า^[137] ภาวะลมแรงทำให้เลื่อนการแข่งขัน 15 นาที ปีแร็สยิงประตูขึ้นนำก่อนในเวลาประมาณ 15 นาที^[138] ต่อมานาทีที่ 24 ผลขยับเป็น 2–0 แม้ว่าโบลตันจะทำผลงานดีขึ้นหลังทำประตูได้ก่อนหมดครึ่งแรกเล็กน้อย แต่ผลสุดท้ายอาร์เซนอลชนะ 9 ติดต่อกัน และรักษาแต้มห่างอันดับที่สอง 9 แต้ม^[138]

วันที่ 28 มีนาคม 2004 การพบกับแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดในบ้านถือเป็นบททดสอบที่ดุดันของอาร์เซนอล เป็นการพบกันครั้งแรกของทั้งสองทีมหลังเหตุรุนแรงที่โอลด์แทรฟฟอร์ด^[139] กลีชีได้เป็นผู้เล่นตัวจริงแทนโคลซึ่งบาดเจ็บในเกมแชมเปียนลีกพบกับเชลซีเมื่อกลางสัปดาห์ ส่วนเรเยสได้เป็นตัวจริงแทนแบร์คกัมป์^[140] อ็องรียิงประตูขึ้นนำให้อาร์เซนอลด้วยลูกยิงระยะไกลที่โค้งผ่านผู้รักษาประตู รอย แคร์รอลล์^[141] แต่ในห้านาทีสุดท้าย ลูย ซาอา หลบหลีกกองหลังของอาร์เซนอล และทำประตูตีเสมอให้ทีมเยือน^[141] อาร์เซนอลเกือบได้ประตูชัยในช่วงทดเวลาบาดเจ็บ แต่ผู้รักษาประตูรับลูกยิงของโลแรนได้^[141] ผลเสมอไม่ดีสำหรับเซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน ผู้จัดการทีมแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด ซึ่งยอมรับโอกาสของทีมเขาภายหลังว่า "ตอนนี้พวกเขา (อาร์เซนอล) กำลังจะเป็นแชมป์ลีก ผมแน่ใจเลย พวกเขาเล่นด้วยความมุ่งมั่นอย่างยิ่ง ... ทีมที่แข็งแกร่ง ฉะนั้นควรชนะลีกจริง ๆ"^[142] หลังจบนัดนั้น "อาร์เซนอลสร้างสถิติลีกใหม่ตลอดกาลของลีกไม่แพ้ทีมใด 30 นัดติดต่อกันตั้งแต่เริ่มฤดูกาล ซึ่งผู้ถือสถิติเดิม ได้แก่ ลีดส์และลิเวอร์พูล^{[nb 6]}^[147] จบเดือนมีนาคม พวกเขาอยู่อันดับที่หนึ่งของตาราง มีแต้มนำห่างเชลซี 7 แต้มในขณะที่เหลือการแข่งขันอีก 8 นัด^[148]

หลังตกรอบแชมป์ถ้วยสองรายการห่างกันหนึ่งสัปดาห์ อาร์เซนอลเปิดบ้านรับลิเวอร์พูลในวันศุกร์ประเสริฐ นัดนั้น ฮูเปีย้ฟยิงประตูขึ้นนำให้ทีมเยือนก่อนตั้งแต่ 5 นาทีแรก ต่อมาอ็องรีก็ยิงประตูตีเสมอหลัง 30 นาทีเล็กน้อย แต่ลิเวอร์พูลก็ขึ้นนำอีกครั้งก่อนหมดครึ่งแรก^[149] อาร์เซนอลยิงสองประตูพลิกขึ้นนำในเวลา 1 นาที ประตูที่สองของอ็องรีเป็นการหยุดดีทมาร์ ฮามัน ในกลางสนาม เลี้ยงผ่านกองหลัง เจมี แคร์ราเกอร์ และวางบอลผ่านแยชือ ดูแด็ก^[150] อ็องรีทำแฮตทริกได้ในนาทีที่ 78 หลังแบร์คกัมป์ช่วยส่งให้^[149] ผู้จัดการทีมลิเวอร์พูล เฌราร์ อูลีเย เปรียบอาร์เซนอลกับ "สัตว์บาดเจ็บ" หลังการแข่งขันและเชื่อว่าอ็องรีเป็น "ผู้สร้างความแตกต่าง ... เขาตั้งจังหวะการเล่น"^[149] ต่อมาอาร์เซนอลเสมอ 0–0 กับนิวคาสเซิลในวันจันทร์หยุดธนาคาร และห้าวันถัดมาพบกับลีดส์ยูไนเต็ด^[151] นัดนั้นอ็องรียิงสี่ประตู และได้รับคำชมจากแวงแกร์ว่าเป็น "กองหน้าดีที่สุดในโลก" อาร์เซนอลต้องการชนะอีกสองนัดก็จะคว้าแชมป์^[152]

เนื่องจากเชลซีไม่สามารถเก็บแต้มเต็มได้อีกสองนัด อาร์เซนอลจึงทราบตั้งแต่ก่อนนัดที่ไปเยือนทอตนัมว่าผลเสมอจะรับประกันว่าได้แชมป์^[153] โคลได้กลับมาลงเล่นในดาร์บีนัดนั้น หลังไม่ได้ลงในนัดที่พบลีดส์ เนื่องจากบาดเจ็บข้อเท้า^[154] อาร์เซนอลได้ประตูขึ้นนำก่อนในจังหวะโต้กลับของวีเยรา^[2] อาร์เซนอลได้ประตูที่สอง ในช่วงสิบนาทีก่อนพักครึ่ง โดยแบร์คกัมป์ผ่านบอลให้วีเยรา ซึ่งตัดกลับให้ปีแร็สใช้ข้างเท้าเตะเข้า^[154] แต่ทอตนัมก็ยิงสองประตูตีเสมอในครึ่งหลัง โดยเป็นลูกโทษหนึ่งลูก แต่ไม่หยุดผู้เล่นอาร์เซนอลมิให้เฉลิมฉลองเมื่อเสียงนกหวีดหมดเวลาการแข่งขัน "หน้ากองเชียร์ที่ไวต์ฮาร์ตเลน"^[2] เป็นครั้งที่สองที่อาร์เซนอลได้แชมป์ลีกที่สนามของคู่แข่ง โดยครั้งแรกเกิดในปี 1971^[155] แวงแกร์ชื่นชมความสำเร็จของลูกทีม พร้อมกล่าวกับบีบีซีว่า "พวกเรามีความเสมอต้นเสมอปลาย ไม่แพ้สักเกม และเราเล่นฟุตบอลมีสไตล์ เราสร้างความบันเทิงให้ผู้รักฟุตบอล"^[156]

ในเดือนพฤษภาคม อาร์เซนอลเสมอในบ้านสองนัดติดต่อกันต่อเบอร์มิงแฮมซิตีและพอร์ตสมัท ทำให้อาร์เซนอลมี 84 แต้มจาก 36 นัด^[157]^[158]^[159] นัดถัดมา เรเยสยิงหนึ่งประตูช่วยให้ทีมเอาชนะฟูลัมจากความผิดพลาดของผู้รักษาประตู แอ็ดวิน ฟัน เดอร์ซาร์ "ผู้รักษาประตูชาวดัตช์พยายามพุ่งผ่านกองหน้าของอาร์เซนอล แต่ให้อาร์เซนอลได้ครองบอลแทนและเป็นประตูโล่ง ๆ ที่ง่ายที่สุด"^[160] นัดสุดท้ายของฤดูกาลอาร์เซนอลพบเลสเตอร์ซิตีในบ้าน พวกเขาเสียประตูก่อน แต่ก็พลิกกลับมาชนะจากสองประตูของอ็องรีกับวีเยรา จบฤดูกาล พวกเขาชนะ 26 นัด เสมอ 12 นัด และไม่แพ้สักนัด เป็นทีมแรกที่ไม่แพ้ทีมใดตลอดทั้งฤดูกาลนับตั้งแต่ที่เพรสตันนอร์ทเอนด์เคยทำได้ในฤดูกาล 1888–89 เมื่อทบทวนนัดและฤดูกาลทั้งหมดแล้ว เอมี โลแรนซ์แห่ง ดิอับเซิร์ฟเวอร์ เขียนว่า "ความสำเร็จของอาร์เซนอลไม่อาจทำให้พวกเขา 'ยิ่งใหญ่' ในความเห็นของทุกคนได้ ผู้ที่นิยามความยิ่งใหญ่เฉพาะจากถ้วยยุโรป แชมป์ติดต่อกันและตีลังกาสามรอบก่อนทำประตูทุกครั้ง แต่มันน่าประทับใจด้วยตัวมันเอง"^[161]

นัด[แก้]

16 สิงหาคม ค.ศ. 2003 (2003-08-16) 1	อาร์เซนอล	2–1	เอฟเวอร์ตัน	ลอนดอน
15:00 BST	แคมป์เบลล์ 25' อ็องรี 35' (ลูกโทษ) วีเยรา 41' ปีแร็ส 58'	รายงาน	กราเวอเซิน 74' รูนีย์ 78' หลี 80' 87' ราจินสกี 84'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,014 คน ผู้ตัดสิน: มาร์ก แฮลซีย์

24 สิงหาคม ค.ศ. 2003 (2003-08-24) 2	มิดเดิลส์เบรอ	0–4	อาร์เซนอล	มิดเดิลส์เบรอ
16:05 BST	คูเปอร์ 25'	รายงาน	อ็องรี 5' ชิลเบร์ตู ซิลวา 13' วีลตอร์ 22', 60'	สนามกีฬา: ริเวอร์ไซด์สเตเดียม ผู้ชมในสนาม: 29,450 คน ผู้ตัดสิน: เดอร์มอต แกลลาเกอร์

27 สิงหาคม ค.ศ. 2003 (2003-08-27) 3	อาร์เซนอล	2–0	แอสตันวิลลา	ลอนดอน
19:05 BST	ตูเร 40' แคมป์เบลล์ 57' วีเยรา 22' แบร์คกัมป์ 80' อ็องรี 90'	รายงาน	เฮนดรี 16' ดิเลนีย์ 18' อังเฮล 37' วิตทิงงัม 71'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,010 คน ผู้ตัดสิน: ไมก์ ดีน

31 สิงหาคม ค.ศ. 2003 (2003-08-31) 4	แมนเชสเตอร์ซิตี	1–2	อาร์เซนอล	แมนเชสเตอร์
16:05 BST	โลแรน 10' (o.g.) บาร์ตัน 49' ซอแมย์ 56' ทาร์นัท 74' ทีแอตโต 75'	รายงาน	โคล 34' วีลตอร์ 48' โลแรน 59' ยุงแบร์ย 72', 73'	สนามกีฬา: ซิตีออฟแมนเชสเตอร์ ผู้ชมในสนาม: 46,436 คน ผู้ตัดสิน: เกรอัม โพลล์

13 กันยายน ค.ศ. 2003 (2003-09-13) 5	อาร์เซนอล	1–1	พอร์ตสมัท	ลอนดอน
15:00 BST	แคมป์เบลล์ 10' อ็องรี 40' (ลูกโทษ) ตูเร 40'	รายงาน	เชริงงัม 26' เดอ เซว 45' สเตฟานอวิช 48' เชมเมิล 65'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,052 คน ผู้ตัดสิน: แอลัน ไวลีย์

21 กันยายน ค.ศ. 2003 (2003-09-21) 6	แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด	0–0	อาร์เซนอล	แมนเชสเตอร์
16:05 BST	คีน 22' ฟัน นิสเติลโรย 82' โรนัลโด 84' ฟอร์จูน 90'	รายงาน	ตูเร 54' คีโอน 61' วีเยรา 79' 81'	สนามกีฬา: โอลด์แทรฟฟอร์ด ผู้ชมในสนาม: 67,639 คน ผู้ตัดสิน: สตีฟ เบนนิตต์

26 กันยายน ค.ศ. 2003 (2003-09-26) 7	อาร์เซนอล	3–2	นิวคาสเซิลยูไนเต็ด	ลอนดอน
20:00 BST	อ็องรี 18', 80' (ลูกโทษ) ชิลเบร์ตู ซิลวา 67'	รายงาน	รอแบร์ 26', 66' แบร์นาร์ 71'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,112 คน ผู้ตัดสิน: ไมก์ ไรลีย์

4 ตุลาคม ค.ศ. 2003 (2003-10-04) 8	ลิเวอร์พูล	1–2	อาร์เซนอล	ลิเวอร์พูล
12:30 BST	Kewell 14' Bišćan 67' Welsh 85'	รายงาน	ฮูเปีย 31' (o.g.) โคล 34' พาร์เลอร์ 37' ปีแร็ส 68'	สนามกีฬา: แอนฟีลด์ ผู้ชมในสนาม: 44,374 คน ผู้ตัดสิน: เกรอัม บาร์เบอร์

18 ตุลาคม ค.ศ. 2003 (2003-10-18) 9	อาร์เซนอล	2–1	เชลซี	ลอนดอน
15:00 BST	เอดู 5' อ็องรี 75'	รายงาน	เกรสโป 8' มาเกเลเล 11' ฮัสเซิลบังก์ 83'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,172 คน ผู้ตัดสิน: พอล เดอร์กิน

26 ตุลาคม ค.ศ. 2003 (2003-10-26) 10	ชาร์ลตันแอธเลติก	1–1	อาร์เซนอล	ลอนดอน
14:00 GMT	Di Canio 28' (ลูกโทษ) Parker 35'	รายงาน	โลแรน 27' อ็องรี 39'	สนามกีฬา: เดอะแวลลีย์ ผู้ชมในสนาม: 26,660 คน ผู้ตัดสิน: สตีฟ ดันน์

1 พฤศจิกายน ค.ศ. 2003 (2003-11-01) 11	ลีดส์ยูไนเต็ด	1–4	อาร์เซนอล	ลีดส์
15:00 GMT	แบตตี 30' ออแลมเบ 51' สมิท 64'	รายงาน	อ็องรี 8', 33' ปีแร็ส 18' ชิลเบร์ตู ซิลวา 50'	สนามกีฬา: เอลแลนด์โรด ผู้ชมในสนาม: 36,491 คน ผู้ตัดสิน: ไมก์ ดีน

8 พฤศจิกายน ค.ศ. 2003 (2003-11-08) 12	อาร์เซนอล	2–1	ทอตนัมฮอตสเปอร์	ลอนดอน
15:00 GMT	พาร์เลอร์ 10' ปีแร็ส 69' ยุงแบร์ย 79'	รายงาน	แอนเดอร์ตัน 5' 20' คอนเชสกี 14' ริชาดส์ 20' ตาริกโก 27'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,101 คน ผู้ตัดสิน: มาร์ก แฮลซีย์

22 พฤศจิกายน ค.ศ. 2003 (2003-11-22) 13	เบอร์มิงแฮมซิตี	0–3	อาร์เซนอล	เบอร์มิงแฮม
15:00 GMT	ซีเซ 7'	รายงาน	ยุงแบร์ย 4' ตูเร 14' เอดู 78' แบร์คกัมป์ 80' ปีแร็ส 88'	สนามกีฬา: เซนต์แอนดรูส์ ผู้ชมในสนาม: 29,588 คน ผู้ตัดสิน: พอล เดอร์กิน

30 พฤศจิกายน ค.ศ. 2003 (2003-11-30) 14	อาร์เซนอล	0–0	ฟูลัม	ลอนดอน
14:00 GMT	เอดู 90'	รายงาน	แลกแว็งสกี 57'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,063 คน ผู้ตัดสิน: เกรอัม บาร์เบอร์

6 ธันวาคม ค.ศ. 2003 (2003-12-06) 15	เลสเตอร์ซิตี	1–1	อาร์เซนอล	เลสเตอร์
15:00 GMT	เฟอร์ดิแนนด์ 50' ฮิกนิตต์ 90'	รายงาน	เลมัน 57' ชิลเบร์ตู ซิลวา 60' โคล 73'	สนามกีฬา: วอล์กเกอร์สเตเดียม ผู้ชมในสนาม: 32,108 คน ผู้ตัดสิน: ร็อบ สไตลส์

14 ธันวาคม ค.ศ. 2003 (2003-12-14) 16	อาร์เซนอล	1–0	แบล็กเบิร์นโรเวอส์	ลอนดอน
14:00 GMT	แบร์คกัมป์ 11' ชิลเบร์ตู ซิลวา 29' ซีก็อง 67'	รายงาน	เกร็ชกอ 6' เฟอร์กัสสัน 13' บับเบิล 42' ทอดด์ 77'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 37,677 คน ผู้ตัดสิน: แอนดี เดอร์โซ

20 ธันวาคม ค.ศ. 2003 (2003-12-20) 17	โบลตันวอนเดอเรอส์	1–1	อาร์เซนอล	โบลตัน
15:00 GMT	กัมโป 52' โนลัน 58' Pedersen 83'	รายงาน	วีเยรา 54' ปีแร็ส 57' อ็องรี 64'	สนามกีฬา: สนามกีฬารีบอค ผู้ชมในสนาม: 28,003 คน ผู้ตัดสิน: เกรอัม โพลล์

26 ธันวาคม ค.ศ. 2003 (2003-12-26) 18	อาร์เซนอล	3–0	วุลเวอร์แฮมป์ตันวอนเดอเรอส์	ลอนดอน
12:00 GMT	แครดด็อก 13' (o.g.) อ็องรี 20', 89' อาลียาเดียร์ 73' วีเยรา 75'	รายงาน	บัตเลอร์ 12' เร 28' อินซ์ 66' เนย์เลอร์ 79' ลุชนี 80'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,003 คน ผู้ตัดสิน: ฟิล ดาวด์

29 ธันวาคม ค.ศ. 2003 (2003-12-29) 19	เซาแทมป์ตัน	0–1	อาร์เซนอล	เซาแทมป์ตัน
20:00 GMT	มักแคนน์ 87'	รายงาน	ปีแร็ส 35'	สนามกีฬา: เซนต์แมรีส์สเตเดียม ผู้ชมในสนาม: 32,151 คน ผู้ตัดสิน: สตีฟ ดันน์

7 มกราคม ค.ศ. 2004 (2004-01-07) 20	เอฟเวอร์ตัน	1–1	อาร์เซนอล	ลิเวอร์พูล
20:00 GMT	ราจินสกี 75'	รายงาน	พาร์เลอร์ 22' คานู 29' โลแรน 45' ยุงแบร์ย 54'	สนามกีฬา: กูดิสันพาร์ก ผู้ชมในสนาม: 38,726 คน ผู้ตัดสิน: แอลัน ไวลีย์

10 มกราคม ค.ศ. 2004 (2004-01-10) 21	อาร์เซนอล	4–1	มิดเดิลส์เบรอ	ลอนดอน
15:00 GMT	ชิลเบร์ตู ซิลวา 20' อ็องรี 38' (ลูกโทษ) เกอดรูว์ 45' (o.g.) ปีแร็ส 57' ยุงแบร์ย 68'	รายงาน	ดูรีวา 30' มัคคาโรเน 86' (ลูกโทษ)	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,117 คน ผู้ตัดสิน: แอนดี เดอร์โซ

18 มกราคม ค.ศ. 2004 (2004-01-18) 22	แอสตันวิลลา	0–2	อาร์เซนอล	เบอร์มิงแฮม
14:00 GMT	ดิเลนีย์ 29' เม็ลแบร์ย 34' วิตทิงงัม 45' แบร์รี 59'	รายงาน	อ็องรี 29', 53' (ลูกโทษ) วีเยรา 55'	สนามกีฬา: วิลลาพาร์ก ผู้ชมในสนาม: 39,380 คน ผู้ตัดสิน: มาร์ก แฮลซีย์

1 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2004 (2004-02-01) 23	อาร์เซนอล	2–1	แมนเชสเตอร์ซิตี	ลอนดอน
16:05 GMT	ทาร์นัท 7' (o.g.), 37' พาร์เลอร์ 63' อ็องรี 83' โคล 90'	รายงาน	บาร์ตัน 60' ซิงแคลร์ 84' อาแนลกา 89', 90'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,103 คน ผู้ตัดสิน: แอลัน ไวลีย์

7 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2004 (2004-02-07) 24	วุลเวอร์แฮมป์ตันวอนเดอเรอส์	1–3	อาร์เซนอล	วุลเวอร์แฮมป์ตัน
15:00 GMT	มิลเลอร์ 11' กาเนอา 26', 26' เออร์วิน 67'	รายงาน	แบร์คกัมป์ 9', 31' อ็องรี 58' ตูเร 63'	สนามกีฬา: สนามกีฬามอลินิว ผู้ชมในสนาม: 29,392 คน ผู้ตัดสิน: ฟิล ดาวด์

10 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2004 (2004-02-10) 25	อาร์เซนอล	2–0	เซาแทมป์ตัน	ลอนดอน
19:45 GMT	อ็องรี 31', 90' วีเยรา 38' พาร์เลอร์ 63'	รายงาน	แบร์ด 71' สเว็นซอน 90' อันต์ตี นิเอมี 90'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,007 คน ผู้ตัดสิน: นีล แบร์รี

21 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2004 (2004-02-21) 26	เชลซี	1–2	อาร์เซนอล	ลอนดอน
12:30 GMT	กวึดยอนแซน 1' 42' 60' มูตู 51' เทร์รี 67' แลมพาร์ด 67'	รายงาน	วีเยรา 15' เอดู 21' โลแรน 60' อ็องรี 90'	สนามกีฬา: สแตมฟอร์ดบริดจ์ ผู้ชมในสนาม: 41,847 คน ผู้ตัดสิน: ไมก์ ไรลีย์

28 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2004 (2004-02-28) 27	อาร์เซนอล	2–1	ชาร์ลตันแอธเลติก	ลอนดอน
15:00 GMT	ปีแร็ส 2' อ็องรี 4'	รายงาน	เยินเซิน 59'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,137 คน ผู้ตัดสิน: เกรอัม บาร์เบอร์

13 มีนาคม ค.ศ. 2004 (2004-03-13) 28	แบล็กเบิร์นโรเวอส์	0–2	อาร์เซนอล	แบล็กเบิร์น
15:00 GMT	Andresen 54'	รายงาน	อ็องรี 57' เอดู 73' ปีแร็ส 87'	สนามกีฬา: อีวุดพาร์ก ผู้ชมในสนาม: 28,627 คน ผู้ตัดสิน: แอลัน ไวลีย์

20 มีนาคม ค.ศ. 2004 (2004-03-20) 29	อาร์เซนอล	2–1	โบลตันวอนเดอเรอส์	ลอนดอน
15:00 GMT	ปีแร็ส 16' แบร์คกัมป์ 24' โคล 62'	รายงาน	โนลัน 30' กัมโป 41' เพเดอร์เซิน 85'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,053 คน ผู้ตัดสิน: เกรอัม บาร์เบอร์

28 มีนาคม ค.ศ. 2004 (2004-03-28) 30	อาร์เซนอล	1–1	แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด	ลอนดอน
16:05 BST	อ็องรี 50' กลีชี 70'	รายงาน	สโกลส์ 25' ซาอา 86'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,184 คน ผู้ตัดสิน: เกรอัม โพลล์

9 เมษายน ค.ศ. 2004 (2004-04-09) 31	อาร์เซนอล	4–2	ลิเวอร์พูล	ลอนดอน
12:30 BST	โคล 29' อ็องรี 31', 50', 78' ปีแร็ส 49' วีเยรา 65' โลแรน 73'	รายงาน	ฮือปิแอ 5' โอเวน 42' ดียุฟ 83'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,119 คน ผู้ตัดสิน: แอลัน ไวลีย์

11 เมษายน ค.ศ. 2004 (2004-04-11) 32	นิวคาสเซิลยูไนเต็ด	0–0	อาร์เซนอล	นิวคาสเซิลอะพอนไทน์
16:05 BST		รายงาน	วีเยรา 5'	สนามกีฬา: เซนต์เจมส์พาร์ก ผู้ชมในสนาม: 52,141 คน ผู้ตัดสิน: พอล เดอร์กิน

16 เมษายน ค.ศ. 2004 (2004-04-16) 33	อาร์เซนอล	5–0	ลีดส์ยูไนเต็ด	ลอนดอน
20:00 BST	ปีแร็ส 6' อ็องรี 27', 33' (ลูกโทษ), 50', 67'	รายงาน		สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,094 คน ผู้ตัดสิน: เดอร์มอต แกลลาเกอร์

25 เมษายน ค.ศ. 2004 (2004-04-25) 34	ทอตนัมฮอตสเปอร์	2–2	อาร์เซนอล	ลอนดอน
16:05 BST	เรดแนปป์ 58', 62' คีน 90+4' (ลูกโทษ)	รายงาน	วีเยรา 3' ปีแร็ส 35' เลมัน 90'	สนามกีฬา: ไวต์ฮาร์ตเลน ผู้ชมในสนาม: 36,097 คน ผู้ตัดสิน: มาร์ก ฮอลซีย์

1 พฤษภาคม ค.ศ. 2004 (2004-05-01) 35	อาร์เซนอล	0–0	เบอร์มิงแฮมซิตี	ลอนดอน
12:30 BST		รายงาน	จอห์นสัน 16' แซวิจ 49'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,061 คน ผู้ตัดสิน: เกรอัม โพลล์

4 พฤษภาคม ค.ศ. 2004 (2004-05-04) 36	พอร์ตสมัท	1–1	อาร์เซนอล	พอร์ตสมัท
20:00 BST	ยาคูบู 30'	รายงาน	แคมป์เบลล์ 42' เรเยส 50' พาร์เลอร์ 49'	สนามกีฬา: แฟรตตันพาร์ก ผู้ชมในสนาม: 20,140 คน ผู้ตัดสิน: ไมก์ ไรลีย์

9 พฤษภาคม ค.ศ. 2004 (2004-05-09) 37	ฟูลัม	0–1	อาร์เซนอล	ลอนดอน
16:05 BST	เดวิส 89'	รายงาน	เรเยส 9' วีเยรา 52' อ็องรี 69' พาร์เลอร์ 84'	สนามกีฬา: ลอฟตัสโรด ผู้ชมในสนาม: 18,102 คน ผู้ตัดสิน: ไมก์ ดีน

15 พฤษภาคม ค.ศ. 2004 (2004-05-15) 38	อาร์เซนอล	2–1	เลสเตอร์ซิตี	ลอนดอน
14:00 BST	อ็องรี 47' (ลูกโทษ) วีเยรา 66'	รายงาน	ดิกคอฟ 26' ซิงแคลร์ 47'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,419 คน ผู้ตัดสิน: พอล เดอร์กิน

ตารางคะแนน[แก้]


อันดับ	สโมสร	แข่ง	ชนะ	เสมอ	แพ้	ได้	เสีย	ผลต่าง	คะแนน	ได้รับคัดเลือก หรือ ตกชั้น
1	อาร์เซนอล (C)	38	26	12	0	73	26	+47	90	ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก ฤดูกาล 2004–05 รอบแบ่งกลุ่ม
2	เชลซี	38	24	7	7	67	30	+37	79	ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก ฤดูกาล 2004–05 รอบแบ่งกลุ่ม
3	แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด	38	23	6	9	64	35	+29	75	ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก ฤดูกาล 2004–05 รอบคัดเลือกรอบสาม
4	ลิเวอร์พูล	38	16	12	10	55	37	+18	60	ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก ฤดูกาล 2004–05 รอบคัดเลือกรอบสาม
5	นิวคาสเซิลยูไนเต็ด	38	13	17	8	52	40	+12	56	ยูฟ่าคัพ ฤดูกาล 2004–05 รอบแรก

แหล่งข้อมูล: ^[162]
กฎการจัดอันดับ: 1) คะแนน; 2) ผลต่างประตู; 3) ประตูรวม
(C) = ชนะเลิศ; (R) = ตกชั้น; (P) = เลื่อนชั้น; (O) = ผู้ชนะจากรอบคัดเลือก; (A) = ผ่านเข้ารอบต่อไป
ใช้ได้เฉพาะเมื่อฤดูกาลยังไม่สิ้นสุด:
(Q) = ได้รับคัดเลือกเข้าแข่งขันในระยะของทัวร์นาเมนต์ที่ระบุ; (TQ) = ได้รับคัดเลือกเข้าแข่งขัน แต่ยังไม่อยู่ในระยะที่ระบุ; (DQ) = ถูกตัดสิทธิ์จากทัวร์นาเมนต์

ผลแต่ละรอบ[แก้]

นัดที่	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19	20	21	22	23	24	25	26	27	28	29	30	31	32	33	34	35	36	37	38
สนาม	H	A	H	A	H	A	H	A	H	A	A	H	A	H	A	H	A	H	A	A	H	A	H	A	H	A	H	A	H	H	H	A	H	A	H	A	A	H
ผล	W	W	W	W	D	D	W	W	W	D	W	W	W	D	D	W	D	W	W	D	W	W	W	W	W	W	W	W	W	D	W	D	W	D	D	D	W	W
อันดับที่	4	1	1	1	1	1	1	1	1	1	2	1	1	2	2	1	1	2	2	2	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1	1

อ้างอิง: ^[163]
สนาม: A = เยือน; H = เหย้า ผล: D = เสมอ; L = แพ้; W = ชนะ; P = เลื่อนการแข่งขัน

เอฟเอคัพ[แก้]

เอฟเอคัพเป็นการแข่งขันถ้วยหลักของฟุตบอลอังกฤษ จัดครั้งแรกในปี 1871–72 โดยมี 15 ทีมเข้าแข่งขัน^[164] การเติบโตของกีฬาฟุตบอลและการเปลี่ยนแปลงโครงสร้างของการแข่งขันทำให้ในปี 2000 มีกว่า 600 ทีมเข้าร่วม^[165] สโมสรในพรีเมียร์ลีกเข้าสู่เอฟเอคัพในรอบสามและถูกจับสุ่มออกจากหมวกด้วยสโมสรที่เหลือ หากผลเสมอทั้งสองทีมต้องเล่นใหม่ เดิมเล่นที่สนามของทีมเยือนของเกมแรก ด้วยกำหนดการลีก นัดเอฟเอคัพจึงสามารถเปลี่ยนแปลงได้ในกรณีที่เกมได้รับคัดเลือกให้ออกอากาศทางโทรทัศน์และอาจชนกับการแข่งขันอื่นได้^[166] ในกรณีของอาร์เซนอล มีการออกอากาศการแข่งขันทุกนัดยกเว้นนัดที่เสมอ (รอบที่สี่) ต่อผู้ชมบริติช^[167]^[168]^[169]^[170]

อาร์เซนอลเข้าสู่ฤดูกาล 2003–04 ในฐานะแชมป์เก่า ทีมไร่พ่ายในการแข่งขันถ้วย 14 นัดนับแต่นัดที่แพ้ลิเวอร์พูล 2–1 ในรอบชิงชนะเลิศเอฟเอคัพ 2001 และหวังชนะการแข่งขันเป็นฤดูกาลที่สามติดต่อกัน ซึ่งครั้งสุดท้ายสโมสรแบล็กเบิร์นโรเวอส์เคยทำไว้ตั้งแต่ปี 1884 ถึง 1886^[171] อ็องรีเชื่อว่ารูปแบบการเล่นที่ดีของอาร์เซนอลในบอลถ้วยแสดงว่าพวกเขา "สนใจ" ในการแข่งขันและหวังว่าความสำเร็จของพวกเขาจะยังอยู่ต่อไป^[171] เอฟเอคัพอยู่ไม่สูงในรายการลำดับความสำคัญของแวงแกร์ "พรีเมียร์ลีกและแชมเปียนลีกสำคัญกว่า" แต่เขาขยายความว่าไม่ได้หมายความว่าอาร์เซนอลจะละเลยการแข่งขันนี้ "คุณชนะเท่าที่ได้และไปให้ไกลที่สุด"^[172]

อาร์เซนอลถูกจับสลากให้พบกับลีดส์ยูไนเต็ดแบบเยือนในรอบที่สาม มีการเล่นในสุดสัปดาห์แรกของเดือนมกราคม^[173] แวงแกร์เปลี่ยนตัวผู้เล่นหกตำแหน่งซึ่งเริ่มที่เซาท์แทมป์ตันในลีก ได้แก่ โคลแทนกลีชีเป็นกองหลังซ้ายหลังโทษพักเล่น 3 นัด หลังผ่านไป 8 นาที ลีดส์ขึ้นนำก่อนเมื่อลูกที่สกัดไม่หลุดของเลมันชนกองหน้า มาร์ก วิดูกา และกระดอนกลับเข้าตาข่าย^[174] อาร์เซนอลตีเสมอได้ด้วยประตูของอ็องรี ซึ่งเปลี่ยนทิศทางลูกส่งข้ามของยุงแบร์ยจากฝั่งขวาด้วยวอลเลย์^[174] อาร์เซนอลได้ประตูเพิ่มจากเอดู, ปีแร็ส และตูเร ทำให้อาร์เซนอลชนะ 4–1 ประตูต่อลีดส์เป็นครั้งที่สามติดต่อกันในเอลแลนด์โรด^[174] ที่บ้านของมิดเดิลสเบรอในรอบที่สี่ แบร์คกัมป์ยิงประตูให้อาร์เซนอลขึ้นนำก่อนหลังการเล่นที่ดีจากพาร์เลอร์;^[175] โฌแซ็ฟ-เดซีเร ฌอบ ยิงประตูตีเสมอให้ทีมเยือนอีกสี่นาทีถัดมา^[175] แต่ยุงแบร์ยทำประตูทำให้อาร์เซนอลขึ้นนำอีกครั้งจากลูกยิงนอกกรอบเขตโทษ และยิงประตูที่สองเป็นลูกตรงจากการเตะมุม^[175] จอร์จ โบอาเท็ง จากทีมเยือนถูกส่งออกจากสนามในนาทีที่ 86 จากใบเหลืองใบที่สอง และตัวสำรอง เดวิด เบนต์ลีย์ ยิงประตูที่สี่ให้อาร์เซนอล โดยชิปบอลข้ามผู้รักษาประตู ชวาร์ทเซอร์ ในนาทีสุดท้ายของเวลาปกติ^[175]

ในรอบที่ห้า อาร์เซนอลพบเชลซีที่ไฮบรี ห้านาทีก่อนหมดครึ่งแรก กองหน้า อาดรีอัน มูตู ยิงให้เชลซีขึ้นนำก่อนจากลูกยิงระยะ 20 หลา^[176] เรเยสซึ่งลงมาแทนอ็องรีเป็นตัวจริงในนัดนี้ ยิงไกลเข้าประตูตีเสมอให้กับเจ้าบ้าน^[176] เขาวิ่งแข่งผู้รักษาประตูซัลลิวันเพื่อยิงประตูที่สองซึ่งเป็นประตูชัยของนัดนี้^[176] รอบก่อนรองชนะเลิศเป็นการพบกับพอร์ตสมัทที่แฟรตตันพาร์กในวันที่ 6 มีนาคม 2004 อ็องรีเปิดเกมด้วยการทำประตูในนาทีที่ 25 และยิงเข้าอีกประตู และยุงแบร์ยกับตูเรยิงเข้าอีกคนละประตู ผ่านเข้าเป็นสี่ทีมสุดท้ายของการแข่งขัน^[177] ผู้สื่อข่าว เดอะการ์เดียน เควิน แม็กคารา ผู้ตื่นเต้นกับการเล่นของทีมเยือน ยกย่องเอดูว่า "อาร์เซนอลดำเนินตามปรัชญาของอายักซ์ที่ผู้เล่นสับเปลี่ยนตำแหน่งและเปลี่ยนจุดบุกเรื่อย ๆ ก่อนสะกดสายตาของเกมรับ"^[177]

แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดเป็นคู่แข่งของอาร์เซนอลในรอบรองชนะเลิศ จัดที่วิลลาพาร์กเมื่อวันที่ 3 เมษายน 2004 ทั้งสองทีมเสมอกันในลีกเมื่อวันอาทิตย์ก่อน แต่เนื่องจากนี่เป็นนัดเพื่อตำแหน่งในรอบชิงชนะเลิศ เดิมพันจึงสูงกว่ามาก กองหลังของยูไนเต็ด แกรี เนวิล อธิบายเกมนี้ว่าเป็นเกม "สำคัญที่สุด" ของทีมเขาในฤดูกาลนี้หลังตกรอบแชมเปียนลีกและเขามองว่า "ตามหลังเกินไป" ในพรีเมียร์ลีก^[178] แวงแกร์ให้อ็องรีได้พัก เมื่อพิจารณากำหนดการแข่งขันแน่นของทีมในอนาคต แม้อาร์เซนอลเริ่มเกมได้ดีกว่า แต่กองกลางของยูไนเต็ด พอล สโกลส์ เป็นผู้ทำประตูชัยประตูเดียวของเกมนั้นและทำให้ทีมผ่านเข้ารอบชิงชนะเลิศ^[179]

4 มกราคม ค.ศ. 2004 (2004-01-04) รอบที่สาม	ลีดส์ยูไนเต็ด	1–4	อาร์เซนอล	ลีดส์
16:05 GMT	วิดูกา 8' Bakke 36' สมิท 42'	รายงาน	อ็องรี 26' เอดู 33' ชิลเบร์ตู ซิลวา 84' ปีแร็ส 87' ตูเร 90'	สนามกีฬา: Elland Road ผู้ชมในสนาม: 31,207 คน ผู้ตัดสิน: ร็อบ สไตลส์

24 มกราคม ค.ศ. 2004 (2004-01-24) รอบที่สี่	อาร์เซนอล	4–1	มิดเดิลส์เบรอ	ลอนดอน
15:00 GMT	แบร์คกัมป์ 19' ยุงแบร์ย 28', 68' เบนต์ลีย์ 90'	รายงาน	ฌอบ 23' แซ็นเดิน 84' ริกกอตต์ 84' Parnaby 56' โบอาเท็ง 84' 85'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 37,256 คน ผู้ตัดสิน: ไมก์ ดีน

15 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2004 (2004-02-15) รอบที่ห้า	อาร์เซนอล	2–1	เชลซี	ลอนดอน
12:30 GMT	แคมป์เบลล์ 7' ชิลเบร์ตู ซิลวา 34' วีเยรา 45' เรเยส 56', 61'	รายงาน	แม็ลคีโยต 16' มูตู 25', 40' มาเกเลเล 29' ฮัสเซิลบังก์ 60'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 38,136 คน ผู้ตัดสิน: พอล เดอร์กิน

6 มีนาคม ค.ศ. 2004 (2004-03-06) รอบก่อนรองชนะเลิศ	พอร์ตสมัท	1–5	อาร์เซนอล	พอร์ตสมัท
18:00 GMT	เชริงงัม 90'	รายงาน	อ็องรี 25', 50' ยุงแบร์ย 43', 57' ตูเร 43'	สนามกีฬา: แฟรตตันพาร์ก ผู้ชมในสนาม: 20,137 คน ผู้ตัดสิน: เจฟฟ์ วินเตอร์

3 เมษายน ค.ศ. 2004 (2004-04-03) รอบรองชนะเลิศ	อาร์เซนอล	0–1	แมนเชสเตอร์ยูไนเต็ด	เบอร์มิงแฮม
12:00 GMT	ปีแร็ส 29' เลมัน 52' ตูเร 78' โลแรน 80'	รายงาน	สโกลส์ 32', 73'	สนามกีฬา: วิลลาพาร์ก ผู้ชมในสนาม: 39,939 คน ผู้ตัดสิน: เกรอัม บาร์เบอร์

สัญลักษณ์สี: เขียว = อาร์เซนอลชนะ; แดง = คู่แข่งชนะ

ฟุตบอลลีกคัพ[แก้]

ฟุตบอลลีกคัพเป็นการแข่งขันถ้วยที่เปิดแก่สโมสรในพรีเมียร์ลีกและฟุตบอลลีก แข่งแบบแพ้คัดออกเช่นเดียวกับเอฟเอคัพ โดยยกเว้นรอบรองชนะเลิศซึ่งแข่งสองผลัด ระยะเวลาดำรงตำแหน่งผู้จัดการทีมของแวงแกร์ที่อาร์เซนอล เขาใช้การแข่งขันให้ผู้เล่นอายุน้อยและมีชื่อเสียงน้อยกว่าลงเล่น ซึ่งเขาและเฟอร์กูสันถูกวิจารณ์ทีแรกในปี 1997^[180] แม้เฟอร์กูสันรู้สึกว่าเป็นสิ่งไขว้เขวไม่พึงปรารถนาในขณะนั้น แต่แวงแกร์กล่าวว่า "หากการแข่งขันต้องการอยู่รอด จะต้องให้สิ่งจูงใจเป็นตำแหน่งในยุโรป [การแข่งขันต่าง ๆ ของยูฟ่า]"^[181]^[182] ผู้ชนะลีกคัพในฤดูกาล 2003–04 จะได้เข้าไปเล่นยูฟ่าคัพ ยกเว้นได้รับสิทธิแข่งขันยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกจากอันดับในลีก^[183] นัดลีกคัพสามารถเปลี่ยนได้ในกรณีมีการเลือกเกมออกอากาศ ลมฟ้าอากาศไม่เอื้ออำนวย และการแข่งขันชนที่อาจเกิดขึ้น ทุกรอบยกเว้นรอบชิงชนะเลิศเล่นกลางสัปดาห์^[184]

อาร์เซนอลเข้าสู่ลีกคัพในรอบที่สาม และถูกจับสลากเล่นที่บ้านของรอเทอรัมยูไนเต็ด^[185] แวงแกร์ให้กองกลาง เซสก์ ฟาเบรกัส ลงเล่นนัดแรกเมืออายุได้ 16 ปี 177 วัน จนถึงปี 2016 เขายังเป็นผู้เล่นอายุน้อยสุดที่ลงเล่นให้สโมสร^[186] อาร์เซนอลนำตั้งแต่นาทีที่ 11 จากประตูของอาลียาเดียร์ แต่เสียประตูตีเสมอในช่วงท้ายเกมทำให้ต้องต่อเวลา^[187] ผู้รักษาประตูรอเทอรัม ไมก์ พอลลิตต์ ถูกไล่ออกจากสนามเพราะถือบอลนอกกรอบเขตโทษ ส่วนตัวสำรอง แกรี มอนต์กอเมอรี ป้องกันประตูชัยของวีลตอร์ได้ เนื่องจากไม่มีทีมใดยิงประตูเพิ่มได้ จึงตัดสินด้วยจุดโทษซึ่งอาร์เซนอลชนะ 9–8^[187] อาร์เซนอลชนะคู่แข่งจากดิวิชันวุลเวอร์แฮมป์ตันวอนเดอเรอส์ในรอบที่สี่ วีเยราซึ่งไม่ได้ลงเล่นจากอาการบาดเจ็บในเดือนกันยายนและตุลาคม กลับมาลงเล่นให้ทีมครั้งแรกและเล่นเต็มเวลา^[188]

ในรอบที่ห้า อาร์เซนอลเดินทางไปเดอะฮอว์ทอนส์พบกับเวสต์บรอมมิชอัลเบียน แวงแกร์เพิ่มนักฟุตบอลมากประสบการณ์เป็นตัวสำรองเพื่อลงแทนเยาวชน โดยมีชื่อของพาร์เลอร์, เอดู, คานู และคีโอน อาร์เซนอลขึ้นนำในนาทีที่ 25 จากคานู ลูกยิงข้ามจากฝั่งขวามือของโลแรนถูกเปลี่ยนทิศทางสู่คานู^[189] ผู้รักษาประตู รัสเซลล์ โฮลต์ ป้องกันลูกโหม่งของเขา แต่ไม่สามารถรับลูกยิงที่กระดอนมาเข้าตาข่าย อาลียาเดียร์ทำประตูที่สองของอาร์เซนอลในนัดนี้หลัง โฮลต์เตะลูกทิ้งไม่ดี^[189]

อาร์เซนอลออกจากการแข่งขันในรอบรองชนะเลิศที่พบกับมิดเดิลส์เบรอ ที่ไฮบรีอันเป็นที่แข่งขันผลัดแรก ฌูนิญญูยิงประตูเดียวในนัดนั้น^[190] ความพยายามผ่านเข้ารอบของอาร์เซนอลยากขึ้นเมื่อคีโอนถูกไล่ออกจากสนามในผลัดสอง และเบาเดอไวน์ แซ็นเดิน ยิงประตูเพิ่มให้มิดเดิลส์เบรอ แม้เอดูจะยิงประตูตีเสมอให้อาร์เซนอลในคืนนั้น แต่การทำเข้าประตูตัวเองของเรเยสทำให้มิดเดิลส์เบรอชนะ^[191] แวงแกร์ออกความเห็นถึงผลการแข่งขันว่า "ผมไม่คิดว่าเราสมควรแพ้ แม้เมื่อเราเหลือผู้เล่น 10 คน เราก็กำลังเล่นเกม"^[191]

28 ตุลาคม ค.ศ. 2003 (2003-10-28) รอบที่สาม	อาร์เซนอล	1–1 (ต่อเวลาพิเศษ) (9–8 ลูกโทษ)	รอเทอรัมยูไนเต็ด	ลอนดอน
19:45 BST	อาลียาเดียร์ 11', 97'	รายงาน	สเวลส์ 20' เซ็ดกวิก 56' เอส. บาร์เกอร์ 86' ไบฟีลด์ 90' พอลลิตต์ 101'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 27,451 คน ผู้ตัดสิน: แบร์รี ไนต์
	ยิงลูกโทษ
	วีลตอร์ เอดู อาลียาเดียร์ ซีก็อง โอวูซู-อาเบยี คานู สมิท สไปเซอร์ กลีชี สแต็ก วีลตอร์		สเวลส์ แมกอินทอช มัลลิน โบแด ไบฟีลด์ เฮิสต์ วอร์น เอส. บาร์เกอร์ อาร์. บาร์เกอร์ มอนต์กอเมอรี สเวลส์

2 ธันวาคม ค.ศ. 2003 (2003-12-02) รอบที่สี่	อาร์เซนอล	5–1	วุลเวอร์แฮมป์ตันวอนเดอเรอส์	ลอนดอน
19:45 GMT	อาลียาเดียร์ 24', 71' ซิเม็ก 35' ตัฟลารีดิส 54' คานู 68' วีลตอร์ 79' ฟาเบรกัส 88'	รายงาน	เบลก 54' กวึดโยนซอน 72' เร 81'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 28,161 คน ผู้ตัดสิน: เดอร์มอต แกลลาเกอร์

16 ธันวาคม ค.ศ. 2003 (2003-12-16) รอบที่ห้า	เวสต์บรอมมิชอัลเบียน	0–2	อาร์เซนอล	เวสต์บรอมมิช
20:00 GMT		รายงาน	คานู 25' ตัฟลารีดิส 34' อาลียาเดียร์ 57'	สนามกีฬา: เดอะฮอว์ทอนส์ ผู้ชมในสนาม: 20,369 คน ผู้ตัดสิน: แมตต์ เมสไซอัส

20 มกราคม ค.ศ. 2004 (2004-01-20) รอบรองชนะเลิศ (เลกแรก)	อาร์เซนอล	0–1	มิดเดิลส์เบรอ	ลอนดอน
19:45 GMT		รายงาน	ฌูนิญญู 14', 53' เกอดรูว์ 64' มิลส์ 71'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 31,070 คน ผู้ตัดสิน: สตีฟ ดันน์

3 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2004 (2004-02-03) รอบรองชนะเลิศ (เลกที่สอง)	มิดเดิลส์เบรอ	2–1 (3–1 ผลประตูรวม)	อาร์เซนอล	มิดเดิลส์เบรอ
20:00 GMT	เกอดรูว์ 60' แซ็นเดิน 69' เรเยส 85' (o.g.)	รายงาน	คีโอน 45' เบนต์ลีย์ 73' เอดู 77'	สนามกีฬา: ริเวอร์ไซด์สเตเดียม ผู้ชมในสนาม: 28,781 คน ผู้ตัดสิน: เดอร์มอต แกลลาเกอร์

สัญลักษณ์สี: เขียว = อาร์เซนอลชนะ; เหลือง = เสมอ; แดง = คู่แข่งชนะ

ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีก[แก้]

ยูฟ่าแชมเปียนส์ลีกเป็นการแข่งขันฟุตบอลสโมสรของทวีปยุโรปที่ยูฟ่าจัด ก่อตั้งในคริสต์ทศวรรษ 1950 ในชื่อ "ยูโรเปียนแชมเปียนคลับส์คัพ" การแข่งขันเปิดให้กับสโมสรแชมเปียนของแต่ละประเทศและจัดแบบทัวร์นาเมนต์แพ้คัดออก^[192] การเติบโตของสิทธิโทรทัศน์ทำให้มีการเปลี่ยนรูปแบบใหม่ในคริสต์ทศวรรษ 1990 ให้รวมรอบแบ่งกลุ่มและอนุญาตให้ประเทศหนึ่งมีสโมสรเข้าแข่งขันได้หลายสโมสร^[192]^[193] อาร์เซนอลผ่านเข้าไปเล่นในแชมเปียนส์ลีกทุกฤดูกาลตั้งแต่ฤดูกาล 1998–99 แต่สโมสรไม่เคยไปไกลเกินรอบก่อนรองชนะเลิศ^[194] ก่อนการแข่งขัน แวงแกร์ประเมินว่าทีมเขาจำเป็นต้องทำผลงานในเกมเหย้าว่า "เราโตพอแล้ว และเราต้องเพิ่มประกายเล็กน้อยเพื่อสร้างความแตกต่าง"^[194]

รอบแบ่งกลุ่ม[แก้]

อาร์เซนอลถูกจับสลากอยู่กลุ่มบี ร่วมกับสโมสรอิตาลีอินเตอร์มิลาน, โลโกโมติฟมอสโกแห่งรัสเซียและดีนาโมคียิวของยูเครน^[195] แวงแกร์เชื่อว่าการเดินทางไปยุโรปตะวันออกคุกคามโอกาสชนะพรีเมียร์ลีกของทีม "ทีมอังกฤษอื่นมีกลุ่มที่สบายกว่าเรา การไปรัสเซียมันยาก ผมบอกเสมอถ้าคุณต้องเดินทางมากกว่าสองชั่วโมงมันยาก บางทีผู้เล่นจ่ายราคาแพงในเกมหลังนัดแชมเปียนส์ลีก"^[196]

อาร์เซนอลประเดิมแชมเปียนส์ลีกด้วยการแพ้ 3–0 ต่ออินเตอร์มิลานซึ่งได้ประตูจากฮูลิโอ ริการ์โด กรุซ, แอ็นดี ฟัน เดอร์ไมเดอ และโอบาเฟมี มาร์ตินส์ ในครึ่งแรกทั้งหมด ทำให้อาร์เซนอลได้สถิติแพ้ในบ้านในแชมเปียนส์ลีกเป็นนัดที่หกติดต่อกัน^[197] แวงแกร์กล่าวหลังจากนั้นว่า "เราสามารถบ่นและร้องไห้ได้ทั้งคืน แต่มันจะไม่เปลี่ยนแปลงผล สิ่งเดียวที่เราทำได้คือโต้ตอบ"^[198] ทีมอาร์เซนอลซึ่งไม่มีแคมป์เบลล์และวีเยราเสมอในนัดที่ไปเยือนโลโคโมติฟมอสโก แต่ยังอยู่ท้ายตาราง^[199] อาร์เซนอลแพ้ดีนาโมคียิวในปลายเดือนตุลาคม การตัดสินใจของแวงแกร์เปลี่ยนจากรูปขบวน 4–4–2 ที่เขานิยมทำให้ทีมเล่นแคบกว่าปกติ^[200] โคลทำประตูชัยในนัดเล่นที่ไฮบรีพบดีนาโมคียิว ลูกยิงข้ามจากวีลตอร์ถูกอ็องรีปักไปทางโคลที่กำลังพุ่งเข้ามา แล้วโหม่งบอลข้ามผู้รักษาประตู ออเลคซันดร์ ชอฟคอฟสกีย์^[201]

ทีมทำประตูได้สี่ประตูในครึ่งหลังที่พบกับอินเตอร์มิลานและชนะ 5–1 แวงแกร์รู้สึกว่าผลนี้แสดงถึง "...ความเข้มแข็งทางจิตใจเป็นพิเศษในทีม" ส่วนโคลเปรียบเทียบว่าเหมือนชัยของอังกฤษต่อเยอรมนีในปี 2001 แต่เสริมว่า "นี่ดีกว่าอีก"^[202] อาร์เซนอลชนะโลโคโมติฟมอสโก 2–0 เป็นแชมป์กลุ่มบี เจค็อบ เล็กเกโท ถูกไล่ออกจากสนามในนาทีที่ 8 ทำให้ทีมเยือนแข่งในเวลาที่เหลือด้วยผู้เล่นสิบคน^[203]

กลุ่มบี
ทีม	แข่ง	ชนะ	เสมอ	แพ้	ได้	เสีย	ต่าง	คะแนน
อาร์เซนอล	6	3	1	2	9	6	+3	10
โลโคโมติฟมอสโก	6	2	2	2	7	7	0	8
อินแตร์นาซีโอนาเลมีลาโน	6	2	2	2	8	11	−3	8
ดีนาโมคียิว	6	2	1	3	8	8	0	7

17 กันยายน ค.ศ. 2003 (2003-09-17) 1	อาร์เซนอล	0–3	อินแตร์นาซีโอนาเล	ลอนดอน อังกฤษ
19:45 BST		รายงาน	กรุซ 22' ฟัน เดอร์ไมเดอ 24' มาร์ตินส์ 41'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 34,393 คน ผู้ตัดสิน: มานูเอล เมฆูโต กอนซาเลซ (สเปน)

30 กันยายน ค.ศ. 2003 (2003-09-30) 2	โลโคโมติฟมอสโก	0–0	อาร์เซนอล	มอสโก รัสเซีย
18:30 MSD	นีเจโกโรดอฟ 79'	รายงาน		สนามกีฬา: สนามกีฬาโลโคโมติฟ ผู้ชมในสนาม: 30,000 คน ผู้ตัดสิน: ยัน เวเคอเรฟ (เนเธอร์แลนด์)

21 ตุลาคม ค.ศ. 2003 (2003-10-21) 3	ดีนาโมคียิว	2–1	อาร์เซนอล	เคียฟ ยูเครน
20:45 EET	ชัตสกิค 27' เบียลเควิช 64'	รายงาน	อ็องรี 80'	สนามกีฬา: โอลิมปิสกี ผู้ชมในสนาม: 80,000 คน ผู้ตัดสิน: ค็อนราท เพลาทซ์ (ออสเตรีย)

5 พฤศจิกายน ค.ศ. 2003 (2003-11-05) 4	อาร์เซนอล	1–0	ดีนาโมคียิว	ลอนดอน อังกฤษ
19:45 GMT	ซิลวา 27' ตูเร 74' โคล 88'	รายงาน	เลคอ 37'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 34,419 คน ผู้ตัดสิน: ลูซียู บาติชตา (โปรตุเกส)

25 พฤศจิกายน ค.ศ. 2003 (2003-11-25) 5	อินแตร์นาซีโอนาเล	1–5	อาร์เซนอล	มิลาน อิตาลี
20:45 CET	วีเอรี 33'	รายงาน	อ็องรี 25', 85' ซีก็อง 61' ยุงแบร์ย 49' เอดู 88' ปีแร็ส 89'	สนามกีฬา: ซานซีโร ผู้ชมในสนาม: 44,884 คน ผู้ตัดสิน: ว็อล์ฟกัง ชตาร์ค (เยอรมนี)

10 ธันวาคม ค.ศ. 2003 (2003-12-10) 6	อาร์เซนอล	2–0	โลโคโมติฟมอสโก	ลอนดอน อังกฤษ
19:45 GMT	ปีแร็ส 12' วีเยรา 14' ยุงแบร์ย 67'	รายงาน	เอฟเซเยฟ 38' เล็กเกโท 8' '	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 35,343 คน ผู้ตัดสิน: ยูบ็อช มิเค็ลย์ (สโลวาเกีย)

สัญลักษณ์สี: เขียว = อาร์เซนอลชนะ; เหลือง = เสมอ; แดง = คู่แข่งชนะ

รอบแพ้คัดออก[แก้]

รอบ 16 ทีมสุดท้าย[แก้]

อาร์เซนอลถูกจับคู่พบเซลตา เด บิโกในรอบ 16 ทีมสุดท้าย และผลัดแรกจัดที่บาลาอิโดส^[204] แม้เสียสองประตูจากลูกตั้งเตะ แต่อาร์เซนอลทำประตูคืนได้สามประตูทำให้ชนะนัดนั้น ทำให้ทีมอยู่ในสถานะได้เปรียบตามกฎประตูทีมเยือน^[205] นัดถัดมาในวันที่ 10 มีนาคม 2004 อาร์เซนอลผ่านเข้ารอบโดยชนะ 2–0 ที่อ็องรีเป็นผู้ทำประตูทั้งสองลูก^[206]

24 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2004 (2004-02-24) เลกแรก	เซลตา บิโก	2–3	อาร์เซนอล	บิโก สเปน
20:45 CET	เอดู 27' ซิลวิญญู 45' โฆเซ อิกนาซิโอ 64'	รายงาน	เอดู 18', 58', 87' ปีแร็ส 80' อ็องรี 88'	สนามกีฬา: บาลาอิโดส ผู้ชมในสนาม: 21,000 คน ผู้ตัดสิน: อันเดิร์ส ฟริสก์ (สวีเดน)

10 มีนาคม ค.ศ. 2004 (2004-03-10) เลกที่สอง	อาร์เซนอล	2–0 (5–2 ผลประตูรวม)	เซลตา บิโก	ลอนดอน อังกฤษ
19:45 BST	อ็องรี 14', 34'	รายงาน	กาเซเรส 36' '	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 35,402 คน ผู้ตัดสิน: ปีแยร์ลูอีจี คอลลีนา (อิตาลี)

สัญลักษณ์สี: เขียว = อาร์เซนอลชนะ; เหลือง = เสมอ; แดง = คู่แข่งชนะ

รอบก่อนรองชนะเลิศ[แก้]

ในรอบก่อนรองชนะเลิศ อาร์เซนอลพบสโมสรอังกฤษร่วมชาติเชลซี ผลจับสลากทำให้รองประธานดีนผิดหวัง เขาว่า "ความยินดีของการเล่นในยุโรปอย่างหนึ่งคือการเล่นกับทีมจากต่างประเทศ และการได้เล่นกับเชลซีสามครั้ง เป็นการชะลอความตื่นเต้นไปบ้าง"^[207] ผลัดแรกแข่งที่สแตมฟอร์ดบริดจ์ยุติด้วยการเสมอเมื่อกวึดยอนแซนและปีแร็สทำประตูให้สโมสรของตน อาร์เซนอลไม่สามารถใช้ข้อได้เปรียบจากการไล่มาร์แซล เดอซายี ออกในครึ่งหลัง แต่แวงแกร์รู้สึกว่าทีมเขาอยู่ในตำแหน่งที่ดีที่จะผ่านเข้ารอบ "เป้าหมายหลักของเราจะเป็นการชนะเกมที่ไฮบรี และเรารู้ว่าเราทำได้"^[208]

อ็องรีซึ่งพักสำหรับนัดรองชนะเลิศเอฟเอคัพ ลงเป็นตัวจริงคู่กับเรเยสในผลัดสอง เรเยสทำประตูให้อาร์เซนอลขึ้นนำในช่วงทดเวลาบาดเจ็บครึ่งแรก แต่แฟรงก์ แลมพาร์ด ทำประตูตีเสมอให้เชลซีในนาทีที่ 51 และสามนาทีก่อนหมดเวลา กองหลัง เวย์น บริดจ์ ทำประตูได้ทำให้อาร์เซนอลตกรอบ^[209]

24 มีนาคม ค.ศ. 2004 (2004-03-24) เลกแรก	เชลซี	1–1	อาร์เซนอล	ลอนดอน อังกฤษ
19:45 BST	กวึดยอนแซน 53' มาเกเลเล 65' เดอซายี 80' 83'	รายงาน	ปีแร็ส 59'	สนามกีฬา: สแตมฟอร์ดบริดจ์ ผู้ชมในสนาม: 40,778 คน ผู้ตัดสิน: มานูเอล เมฆูโต กอนซาเลซ (สเปน)

6 เมษายน ค.ศ. 2004 (2004-04-06) เลกที่สอง	อาร์เซนอล	1–2 (2–3 ผลประตูรวม)	เชลซี	ลอนดอน อังกฤษ
19:45 BST	โลแรน 36' เรเยส 45+1'	รายงาน	กาลัส 9' ฮัสเซิลบังก์ 15' แลมพาร์ด 51' โคล 84' บริดจ์ 87'	สนามกีฬา: ไฮบรี ผู้ชมในสนาม: 35,486 คน ผู้ตัดสิน: มาร์คุส แมร์ค (เยอรมนี)

สัญลักษณ์สี: เขียว = อาร์เซนอลชนะ; เหลือง = เสมอ; แดง = คู่แข่งชนะ

สถิติผู้เล่น[แก้]

อาร์เซนอลใช้ผู้เล่นทั้งหมด 34 คนระหว่างฤดูกาล 2003–04 และมีผู้ทำประตูได้ 15 ประตู นอกจากนี้ยังมีสมาชิกทีมสามคนที่ไม่ได้ลงเป็นตัวจริงเลยตลอดฤดูกาล ทีมเล่นในรูปขบวน 4–4–2 ตลอดฤดูกาล โดยมีกองกลางกว้าง 2 คน ตูเรลงเล่น 55 นัด มากกว่าผู้เล่นอาร์เซนอลคนอื่นทุกคนในฤดูกาลและเลมันลงเป็นตัวจริงทั้ง 38 นัดในลีก

ทีมทำประตูได้รวม 114 ประตูในทุกการแข่งขัน อ็องรีทำประตูได้มากสุด 39 ประตู รองลงมาคือ ปีแร็สทำได้ 19 ประตู ประตูของอาร์เซนอลสามประตูในฤดูกาล 2003–04 (ของอ็องรีต่อแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดและลิเวอร์พูล, ของวีเยราต่อท็อตนัมฮอตสเปอร์) อยู่ในรายการประตูแห่งฤดูกาลที่จัดโดยผู้ชม เดอะพรีเมียร์ชิป ของไอทีวี^[210] มีผู้เล่นอาร์เซนอลถูกไล่ออกจากสนามห้าคนในฤดูกาลนี้ ได้แก่ เจฟเฟอส์, วีเยรา, แคมป์เบลล์, โคล และคีโอน

สัญลักษณ์

= ใบเหลือง
= ใบแดง

ตัวเลขในวงเล็บหมายถึงการลงเล่นเป็นตัวสำรอง ผู้เล่นที่มีเครื่องหมายขีดและ † หมายถึง ผู้เล่นที่ออกจากสโมสรระหว่างฤดูกาล

หมาย เลข	ตำแหน่ง	สัญชาติ	ชื่อ-สกุล	พรีเมียร์ลีก		เอฟเอคัพ		ลีกคัพ		คอมมิวนิตีชีลด์		แชมเปียนส์ลีก		ทั้งหมด		การลงโทษ
หมาย เลข	ตำแหน่ง	สัญชาติ	ชื่อ-สกุล	ลงเล่น	ประตู	ลงเล่น	ประตู	ลงเล่น	ประตู	ลงเล่น	ประตู	ลงเล่น	ประตู	ลงเล่น	ประตู
1	GK	เยอรมนี	เย็นส์ เลมัน	38	0	5	0	0	0	1	0	10	0	54	0	3	0
3	DF	อังกฤษ	แอชลีย์ โคล	32	0	4	0	1	0	1	0	9	1	47	1	6	1
4	MF	ฝรั่งเศส	ปาทริก วีเยรา	29	3	5	0	2	0	1	0	6 (1)	0	43 (1)	3	13	1
5	DF	อังกฤษ	มาร์ติน คีโอน	3 (7)	0	1	0	3	0	0	0	1	0	8 (7)	0	1	1
7	MF	ฝรั่งเศส	รอแบร์ ปีแร็ส	33 (3)	14	3 (1)	1	0	0	(1)	0	10	4	46 (5)	19	1	0
8	MF	สวีเดน	เฟรดริก ยุงแบร์ย	27 (3)	4	4	4	0	0	1	0	8 (1)	2	40 (4)	10	2	0
9	FW	อังกฤษ	~~ฟรานซิส เจฟเฟอส์~~ †	0	0	0	0	0	0	(1)	0	0	0	(1)	0	0	1
9	FW	สเปน	โฆเซ อันโตนิโอ เรเยส	7 (6)	2	2 (1)	2	1	0	0	0	2 (2)	1	12 (9)	5	0	0
10	FW	เนเธอร์แลนด์	แด็นนิส แบร์คกัมป์	21 (7)	4	3	1	0	0	1	0	4 (2)	0	29 (9)	5	2	0
11	FW	ฝรั่งเศส	ซีลแว็ง วีลตอร์	8 (4)	3	0	0	3	1	(1)	0	3 (1)	0	14 (6)	4	0	0
12	DF	แคเมอรูน	โลแรน	30 (2)	0	5	0	1	0	1	0	8	0	45 (2)	0	7	0
14	FW	ฝรั่งเศส	ตีแยรี อ็องรี	37	30	2 (1)	3	0	0	1	1	10	5	50 (1)	39	4	0
15	MF	อังกฤษ	เรย์ พาร์เลอร์	12 (10)	0	2 (1)	0	3	0	1	0	4 (1)	0	26 (12)	0	8	0
16	MF	เนเธอร์แลนด์	~~โจฟันนี ฟัน โบรงก์ฮอสต์~~ †	0	0	0	0	0	0	(1)	0	0	0	(1)	0	0	0
17	MF	บราซิล	เอดู	12 (17)	2	4 (1)	1	4	1	(1)	0	7 (1)	3	28 (20)	7	5	0
18	DF	ฝรั่งเศส	ปัสกาล ซีก็อง	10 (8)	0	0	0	3	0	0	0	2 (1)	0	15 (9)	0	2	0
19	MF	บราซิล	ชิลเบร์ตู ซิลวา	29 (3)	4	3	0	1	0	1	0	5 (3)	0	40 (6)	4	5	0
22	DF	ฝรั่งเศส	กาแอล กลีชี	7 (5)	0	1 (3)	0	5	0	0	0	1	0	14 (8)	0	1	0
23	DF	อังกฤษ	โซล แคมป์เบลล์	35	1	5	0	0	0	1	0	9	0	50	1	3	1
25	FW	ไนจีเรีย	นวังโคว คานู	3 (7)	1	1 (2)	0	4	2	0	0	1 (6)	0	9 (15)	3	0	0
27	DF	กรีซ	สตาซิส ตัฟลารีดิส	0	0	0	0	3	0	0	0	0	0	3	0	1	0
28	DF	โกตดิวัวร์	โกโล ตูเร	36 (1)	1	4 (1)	2	2	0	1	0	10	0	53 (2)	3	6	0
30	FW	ฝรั่งเศส	เฌเรมี อาลียาเดียร์	3 (7)	0	1	0	3	0	0	4	(1)	0	7 (8)	4	2	0
32	FW	เช็กเกีย / กรีซ	มิคัล ปาปาโดปูโลส	0	0	0	0	(1)	0	0	0	0	0	(1)	0	0	0
33	GK	ไอร์แลนด์	เกรอัม สแต็ก	0	0	0	0	5	0	0	0	0	0	5	0	0	0
39	MF	อังกฤษ	เดวิด เบนต์ลีย์	1	0	(2)	1	4	0	0	0	(1)	0	5 (3)	1	1	0
45	DF	อังกฤษ	จัสติน ฮอยต์	(1)	0	0	0	2	0	0	0	0	0	2 (1)	0	0	0
51	DF	สหรัฐ	แฟรงก์ ซิเม็ก	0	0	0	0	1	0	0	0	0	0	1	0	1	0
52	FW	อังกฤษ	จอห์น สไปเซอร์	0	0	0	0	(1)	0	0	0	0	0	(1)	0	0	0
53	MF	อังกฤษ	เจอโรม ทอมัส	0	0	0	0	1 (2)	0	0	0	0	0	1 (2)	0	0	0
54	FW	กานา / เนเธอร์แลนด์	ควินซี โอวูซู-อาเบยี	0	0	0	0	1 (2)	0	0	0	0	0	1 (2)	0	0	0
55	MF	ไอซ์แลนด์	โอว์ลาวืร์ อิญจี สกูลาซอน	0	0	0	0	(1)	0	0	0	0	0	(1)	0	0	0
56	FW	อังกฤษ	ไรอัน สมิท	0	0	0	0	(3)	0	0	0	0	0	(3)	0	0	0
57	MF	สเปน	เซสก์ ฟาเบรกัส	0	0	0	0	2 (1)	1	0	0	0	0	2 (1)	1	0	0

แหล่งข้อมูล: ^[211]

รางวัล[แก้]

ในการยอมรับความสำเร็จของทีม แวงแกร์ได้รับรางวัลผู้จัดการแห่งปีของบาร์คลีย์การ์ด โฆษกของคณะกรรมการรางวัลกล่าวถึงการตัดสินว่า "อาร์แซน แวงแกร์เป็นผู้รับรางวัลนี้ที่คู่ควรอย่างยิ่ง และส่งทีมเขาสู่หนังสือประวัติศาสตร์ อาร์เซนอลเล่นฟุตบอลเชิงรุกที่น่าตื่นเต้นตลอดฤดูกาลและการจบฤดูกาลโดยไร้พ่ายเป็นปรากฏการณ์ที่อาจไม่ได้เห็นไปอีก 100 ปี"^[212] อ็องรีได้รับรางวัลนักฟุตบอลยอดเยี่ยมของพีเอฟเอจากเพื่อนร่วมอาชีพ และนักฟุตบอลแห่งปีของสมาคมผู้สื่อข่าวฟุตบอลเป็นฤดูกาลที่สองติดต่อกัน เขาเป็นผู้ได้รับเสนอชื่อเป็นทั้งผู้เล่นแห่งปีของโลกฟีฟ่า 2003 และบาลงดอร์ 2003^[213]

ผู้เล่นอาร์เซนอลสามคนได้รับรางวัลผู้เล่นพรีเมียร์ลีกประจำเดือน อ็องรีได้ในเดือนมกราคมและเมษายน 2004 และแบร์คกัมป์และเอดูได้รางวัลร่วมกันในเดือนกุมภาพันธ์ 2004 หลังผู้ตัดสิน "รู้สึกว่าเหมาะสมที่เราจะให้รางวัลร่วม"^[214] แวงแกร์เป็นผู้จัดการพรีเมียร์ลีกประจำเดือนสิงหาคม 2003 และกุมภาพันธ์ 2004^[215]

ผลพวงและมรดก[แก้]

หนึ่งวันหลังนัดที่พบกับเลสเตอร์ซิตี อาร์เซนอลจัดการแห่ถ้วยรางวัลพรีเมียร์ลีกบนรถโดยสารประจำทางเปิดประทุนต่อหน้าแฟนกว่า 250,000 คน^[216] แห่ฉลองชัยเริ่มต้นจากไฮบรีไปสิ้นสุดที่ศาลากลางเมืองอิสลิงตัน ในเฉลียงของศาลากลาง วีเยรากล่าวต่อฝูงชนว่า "มันเป็นฤดูกาลวิเศษ เราทำสิ่งที่ไม่น่าเชื่อถือสำเร็จ แต่เราไม่สามารถทำได้หากปราศจากแฟน"^[217] ในการสัมภาษณ์กับบีบีซี ดีนเสริมว่า "เราเห็นประวัติศาสตร์ถูกสร้าง และผมจะแปลกใจหากมันเกิดขึ้นอีกครั้ง มันเป็นเอกสิทธิ์จริง ๆ ที่ได้ชมอาร์เซนอลฤดูกาลนี้"^[217]

พรีเมียร์ลีกสั่งทำถ้วยรางวัลทองเดียวเพื่อเฉลิมฉลองความสำเร็จของอาร์เซนอล

ความสำเร็จไร้พ่ายของอาร์เซนอลตลอดฤดูกาลลีกได้รับการยกย่องจากผู้เกี่ยวข้องในวงการฟุตบอล เดริก ชอว์ (Derek Shaw) ประธานสโมสรเพรสตันกล่าวแสดงความยินดีเมื่ออาร์เซนอลทำสถิติไร้พ่ายตลอดฤดูกาลเช่นเดียวกับสโมสรของเขาทำไว้เมื่อ 115 ปีก่อน^[218] ชาวบราซิล โรแบร์ตู การ์ลุส เปรียบเทียบลีลาการเล่นของอาร์เซนอลกับ "ฟุตบอลแซมบา" ส่วนมีแชล ปลาตีนีปรบมือให้กับ "ความสามารถและสปิริตยิ่งใหญ่" ของทีม อดีตผู้จัดการทีมอาร์เซนอล จอร์จ เกรอัม ยกความสำเร็จให้การการปรับปรุงเกมรับ เนื่องจากความผิดพลาดในฤดูกาลที่แล้วมีราคาแพงและอดีตกองหน้า อลัน สมิท รู้สึกว่าทีมชุดนี้ "ดีที่สุดเท่าที่ไฮบรีเคยเห็นแน่นอน"

"ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการไม่แพ้ตลอดฤดูกาลเป็นความสำเร็จยิ่งใหญ่ที่สุดของผม หากคุณชนะแชมป์คุณรู้สึกว่าบางคนสามารถเข้ามาแทนและทำได้ดีกว่าคุณ เป็นฝันของผมที่ไม่แพ้ตลอดฤดูกาลตลอดมาเพราะคนอื่นล้มมันได้ไม่มาก"

–อาร์แซน แวงแกร์, กันยายน 2009^[219]

สื่อบริติชยกย่องความสำเร็จของอาร์เซนอลเป็นเอกฉันท์เมื่อใกล้จบฤดูกาล นิวส์ออฟเดอะเวิลด์ เขียนว่าทีมนี้เป็น "อมตชน" ส่วน เดอะซันเดย์ไทมส์ ขึ้นพาดหัว "อาร์เซนอลไร้พ่ายทีมใหม่"^[220] ในการสะท้อนทางบวกของฤดูกาลอาร์เซนอล เกล็น มัวร์ เขียนใน ดิอินดิเพนเดนต์ ว่า "ฉะนั้นอาจมีความจริงบ้างในประกาศของอาร์แซน แวงแกร์ว่าความสำเร็จของอาร์เซนอลเป็นชัยยิ่งใหญ่กว่าชนะแชมเปียนส์ลีก การเฉลิมฉลองยาวนานของอาร์เซนอลสะท้อนขนาดของหลักหมุดนี้ กระนั้นเมื่อพวกเขาสะท้อนในช่วงพักฤดูร้อน ผู้เล่นกี่คนจะเห็นด้วยกับแวงแกร์"^[221]

หลังจากนั้นพรีเมียร์ลีกสั่งทำถ้วยรางวัลถอดแบบสีทองครั้งเดียว มีการมอบให้อาร์เซนอลก่อนเกมเหย้าเกมแรกในฤดูกาลถัดมา^[222]^[223] ทีมยังทำลายสถิติไม่แพ้ในลีก 42 นัด (ของน็อตติงแฮมฟอร์เรสต์) ต่อแบล็กเบิร์นโรเวอส์ และเล่นอีกเจ็ดนัดก่อนแพ้ ในนัดเยือนแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดในเดือนตุลาคม 2004^[224] แม้อาร์เซนอลได้แชมป์เอฟเอคัพจากแข่งยิงจุดโทษกับยูไนเต็ด แต่พวกเขาได้ที่สองตามหลังเชลซีในลีก^[225] การย้ายไปเอมิเรตส์สเตเดียมในปี 2006 ตรงกับระยะเปลี่ยนผ่านของสโมสร ตัวจริงมากประสบการณ์หลายคนถูกเปลี่ยนตัวเป็นเยาวชนและลีลาการเล่นเปลี่ยนไปเน้นครองบอลมากขึ้น^[226] นับแต่นั้นอาร์เซนอลไม่เคยคว้าแชมป์ลีกอีก กระนั้นยังมีตำแหน่งในแชมเปียนส์ลีกทุกปีภายใต้การคุมทีมของแวงแกร์^[227]

การคว้าแชมป์ที่ไวต์ฮาร์ตเลนอยู่อันดับสามในรายการ 50 ขณะยิ่งใหญ่ที่สุดของอาร์เซนอล และผลงานที่ซานซีโรอยู่ในอันดับที่ 10;^[228] ในปี 2012 ทีมอาร์เซนอลฤดูกาล 2003–04 ชนะหมวด "ทีมยอดเยี่ยม" ในรางวัล 20 ฤดูกาลพรีเมียร์ลีก^[229]

เชิงอรรถ[แก้]

↑ ก่อนเริ่มฤดูกาลลีก แวงแกร์บอกผู้สื่อข่าวว่า "ไม่มีใครจะจบอันดับเหนือกว่าเราในลีก มันจะไม่ทำให้ผมประหลาดใจถ้าพวกเราไม่แพ้ตลอดฤดูกาล"^[5]
↑ ในปี 2005 ตระกูลเกลเซอร์ได้ซื้อแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดด้วยมูลค่า 800 ล้านปอนด์^[11]
↑ ตำแหน่งที่ทำนายเฉลี่ยของผู้เขียนริชาร์ด วิลเลียมส์, เควิน แม็กคาร์รา, ไมเคิล วอล์กเกอร์, แดเนียล เทย์เลอร์, ดอมินิก ฟิฟีลด์, จอน บรอดกิน, และรอน แอตคินสัน
↑ เกิดความลำบากในการระดมเงินสด อาร์เซนอลจึงริเริ่มแผนพันธบัตรในฤดูร้อนปี 2003 ซึ่งให้ผู้สนับสนุนมีสิทธิซื้อตั๋วรายปี (season ticket) ที่ไฮบรีและที่สนามกีฬาใหม่ เช่นเดียวกับการมีสิทธิได้รับเงินปันผลไม่เกิน 100 ปอนด์ต่อฤดูกาลขึ้นอยู่กับความสำเร็จของอาร์เซนอลในอีกห้าปีข้างหน้า มีการออกพันธบัตร 3,000 พันธบัตรราคาตั้งแต่ 3,500 ถึง 5,000 ปอนด์ อาร์เซนอลเคยมีแผนคล้ายกันในต้นคริสต์ทศวรรษ 1990 เพื่อเพิ่มรายได้สำหรับเทอร์เรสนอร์ทแบงก์ปรับปรุงใหม่ที่ไฮบรี ซึ่งถูกวิจารณ์ว่าคิดราคาแพงจนผู้ไม่ร่ำรวยดูเกมไม่ได้ แผนครั้งแรกประสบความสำเร็จพอสมควรโดยสามารถขายพันธบัตรได้หนึ่งในสามของทั้งหมด อาร์เซนอลระดมเงินได้หลายล้านปอนด์ผ่านแผนครั้งที่สอง แม้ไม่เปิดเผยจำนวนผู้ซื้อ^[23] นอกจากนี้ยังไม่เคยเจาะจงว่าใช้เงินนี้กับทีมหรือจัดหาเงินทุนแก่สนามกีฬา^[24]
↑ เฟอร์ดินานด์ถูกพบว่ามีความผิดฐานประพฤติมิชอบหลังไม่ผ่านการทดสอบสารเสพติด ในเดือนธันวาคม 2003 เขาถูกห้ามลงแข่งฟุตบอลทุกประเภทแปดเดือน^[131] การอุทธรณ์คำสั่งห้ามของยูไนเต็ดในอีกหลายเดือนต่อมาไม่สำเร็จ ต่อมาเฟอร์กูสันอ้างว่าการขาดเฟอร์ดินานด์เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ทีมไม่ได้แชมป์พรีเมียร์ลีก^[132]
↑ สองสโมสรดังกล่าวสร้างสถิติไม่แพ้ทีมใดในฤดูกาลลีก 42 และ 40 นัดตามลำดับ^[143]^[144]^[145] แม้เพรสตันนอร์ทเอนด์เป็นฝั่งอังกฤษทีมแรกที่จบฤดูกาลโดยไม่แพ้ แต่ฤดูกาลนั้นเล่นเพียง 22 นัด^[146]

อ้างอิง[แก้]

↑ ^1.0 ^1.1 "Arsenal first team line up (2003–04)". The Arsenal History. สืบค้นเมื่อ 19 March 2013. Note: Information is in the section 2003–04. Attendances of friendlies not taken into account in average.
↑ ^2.0 ^2.1 ^2.2 McCarra, Kevin (26 April 2004). "Unbeaten champions earn a place in history". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 7 August 2013.
↑ ^3.0 ^3.1 Fletcher, Paul (4 May 2003). "Ten weeks that turned the title". BBC Sport. สืบค้นเมื่อ 11 February 2012.
↑ Wilson, Paul (18 May 2003). "Pires aim is true for muted Gunners". The Observer. London. สืบค้นเมื่อ 23 June 2012.
↑ Clavan, Anthony (18 August 2002). "We won't lose a game". Sunday Mirror. London. p. 80.
↑ "Arsenal can go unbeaten all season, says Wenger". CNNSI.com. Associated Press. 20 September 2002. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-10-04. สืบค้นเมื่อ 18 July 2010.
↑ Fifield, Dominic (21 October 2002). "Youngest goalscorer gets into the habit of wrecking records". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 16 June 2012.
↑ Burt, Jason (4 May 2003). "United the champions as Arsenal collapse". The Independent. London. สืบค้นเมื่อ 8 July 2016.
↑ Arsenal boss Arsène Wenger (Radio). London: BBC. 4 May 2003.
↑ "Russian businessman buys Chelsea". BBC News. 2 July 2003. สืบค้นเมื่อ 18 July 2010.
↑ Burt, Jason (2 March 2013). "Arsenal poised to be subjected to £1.5bn takeover bid from Middle East consortium within the next few weeks". The Sunday Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 30 June 2013.
↑ King, Daniel (19 July 2003). "Can football ever be the same now Chelsea have this Russian's fortune to spend?". Daily Mail. London. pp. 114–115.
↑ Fifield, Dominic (2 February 2011). "Arsène Wenger blasts Chelsea for hypocrisy over £75m transfer spree". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 30 June 2013.
↑ Hart, Michael; Dyer, Ken (19 July 2003). "Hands off Henry". Evening Standard. London. pp. 63–64.
↑ "Guardian writers predict the season's winners and losers". The Guardian. London. 16 August 2003. สืบค้นเมื่อ 14 August 2013.
↑ Ingle, Sean; Murray, Scott; Harper, Nick; Rookwood, Dan (15 August 2003). "The amazing (and probably inaccurate) Guardian Unlimited Premiership predictor". theguardian.com. สืบค้นเมื่อ 30 June 2013.
↑ ^17.0 ^17.1 Moore, Glenn (16 August 2003). "Liverpool have the team to lift the crown". The Independent. London. p. S1.
↑ Hayes, Alex (10 August 2003). "Bolt from the Blues: Chelsea enrich the Premiership picture". The Independent on Sunday. London. p. S7.
↑ "Special review: Predictions". The Observer. London. 10 August 2003. p. S7.
↑ "Arsenal". The Sunday Times. 10 August 2003. p. S12.
↑ "Preview". Sunday Tribune. Dublin. 10 August 2003. p. S6–7.
↑ Cass, Simon (29 July 2003). "I won't be bringing in anyone else, says Wenger". Daily Mail. London. p. 68.
↑ Conn (2005), p. 69.
↑ Simons, Raoul (7 May 2003). "Arsenal fans give bond plan cold reception". Evening Standard. London. p. 70.
↑ Kempson, Russell (13 August 2003). "Vieira and Pires put end to speculation". The Times. สืบค้นเมื่อ 20 August 2009. (ต้องรับบริการ)
↑ Melling, Joe (19 July 2003). "Of course, it can as Fergie knows". Mail on Sunday. London. p. 111.
↑ "Team-by-team guide to the Premiership". The Independent. London. 16 August 2003. pp. 13–15.
↑ ^28.0 ^28.1 "Jeffers joins Everton". BBC Sport. 1 September 2003. สืบค้นเมื่อ 4 August 2010.
↑ Hodges, Andy (27 August 2003). "Wenger goes Dutch in forward planning". The Independent. London. p. 26.
↑ "Fussball". Tages-Anzeiger. Zurich. 19 July 2003. p. 37.
↑ Edgar, Bill (29 April 2004). "Wenger goes Dutch in forward planning". The Times. p. 51.
↑ Booth, Martin (24 August 2003). "Wenger: Title is top priority". Sunday Mirror. London. p. 93.
↑ Hart, Michael (8 August 2003). "I've no reason to be pessimistic". Evening Standard. London. pp. 74–75.
↑ "Title rivals have their say". BBC Sport. 11 August 2003. สืบค้นเมื่อ 18 July 2010.
↑ Paskin, Tony (28 July 2003). "Europe is out of our league says Campbell". Daily Express. London. p. 61.
↑ "Arsenal home kits". Arsenal F.C. 22 กุมภาพันธ์ 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 กรกฎาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 21 สิงหาคม 2016.
↑ "Shades of 1971 for Arsenal". Evening Standard. London. 14 July 2003. p. 68.
↑ "Arsenal away kits". Arsenal F.C. 10 กรกฎาคม 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 กรกฎาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 21 สิงหาคม 2016.
↑ "Arsenal sign Swiss defender". BBC Sport. 20 December 2002. สืบค้นเมื่อ 4 August 2010.
↑ Martin, Neil (26 July 2003). "Lehmann ends Arsenal's goalkeeper search". The Guardian. London. p. S6.
↑ "Djourou reveals his desire to get nasty and cement a first-team place". The Guardian. London. 31 December 2008. สืบค้นเมื่อ 13 August 2010.
↑ "Arsenal sign Clichy". BBC Sport. 4 August 2003. สืบค้นเมื่อ 3 August 2010.
↑ "Football: Young Gunner". Daily Mirror. London. 20 August 2003. p. 51.
↑ "Reyes passes Arsenal medical". BBC Sport. 28 January 2004. สืบค้นเมื่อ 13 August 2010.
↑ "Arsenal sign Van Persie". BBC Sport. 28 April 2004. สืบค้นเมื่อ 13 August 2010.
↑ Madill, Rob (30 May 2003). "Football: Bright move Graham". Coventry Evening Telegraph. p. 80.
↑ "Seaman to join Man City". BBC Sport. 4 June 2003. สืบค้นเมื่อ 4 August 2010.
↑ Halford, Brian (22 July 2003). "Luzhny can't wait to start". Birmingham Evening Mail. p. 45.
↑ "In brief: Warmuz leaves Arsenal for Dortmund". The Independent. London. 28 July 2003. p. 24.
↑ "Window shopping". Daily Mail. London. 17 January 2004. p. 93.
↑ "Cercle Bruges set to become feeder club for Blackburn". The Independent. London. 27 February 2004. p. 61.
↑ "Window of opportunity – The Premiership's arrivals and departures this summer". The Independent. London. 2 September 2003. p. 24.
↑ "Juan, details and stats". Soccerbase. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-05-01. สืบค้นเมื่อ 14 August 2010.
↑ ^54.0 ^54.1 "Sebastian Svärd, details and stats". Soccerbase. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-08-07. สืบค้นเมื่อ 14 August 2010.
↑ "Fulham's volz deal". Daily Mirror. London. 8 August 2003. p. 69.
↑ "Phillips takes pay cut to join Saints". Daily Mail. London. 15 August 2003. p. 91.
↑ "Pennant completes Leeds switch". BBC Sport. 20 August 2003. สืบค้นเมื่อ 4 August 2010.
"Pennant extends Leeds stay". BBC Sport. 19 April 2004. สืบค้นเมื่อ 4 August 2010.
↑ "Van Bronckhorst moves". The Irish Times. Dublin. 27 August 2003. p. 25.
↑ "Transfers – January 2004". BBC Sport. 18 January 2004. สืบค้นเมื่อ 13 August 2013.
"Target Srnicek". Daily Mirror. London. 17 February 2004. p. 55.
↑ Carrick, Charles (12 July 2003). "Scare for Arsenal". The Daily Telegraph. London. p. S5.
↑ "Barnet 0–0 Arsenal". BBC Sport. 19 July 2003. สืบค้นเมื่อ 1 August 2013.
↑ Hayward, Paul (16 August 2011). "Manchester City midfielder Yaya Toure the one who got away for Arsenal manager Arsene Wenger". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 1 August 2013.
↑ Stiles, Adrian (6 July 2003). "Arsenal in rapid return". Daily Star. London. p. 73.
↑ ^64.0 ^64.1 Stammers, Steve (23 July 2003). "Wenger takes sick leave as Gunners scrape a draw". Evening Standard. London. p. 60.
↑ "Football: Dennis is a Happy Kamper". Daily Mirror. London. 26 July 2003. p. 68.
↑ Stammers, Steve (29 July 2003). "Vieira poised to play after topping the foreign legion". Evening Standard. London. p. 56.
↑ Sheehan, Pat (30 July 2003). "Wenger: My underdogs". The Sun. London. p. 61.
↑ ^68.0 ^68.1 Driscoll, Matt (3 August 2003). "Pat's magic". News of the World. London. p. S6.
↑ ^69.0 ^69.1 Irvine, Neil (3 August 2003). "Vieira returns to fray". The Sunday Telegraph. London. p. S6.
↑ Reynolds, Lee (6 August 2003). "Vieira all the range". Daily Mirror. London. p. 45.
↑ "0:2 gegen die Gunners". FK Austria Wien (ภาษาเยอรมัน). 25 July 2003. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 July 2003. สืบค้นเมื่อ 19 February 2012.
↑ Bradley, Nick (11 August 2003). "Howard's way is spot on as Reds lift Shield". Irish News. Dublin. p. 19.
↑ ^73.0 ^73.1 ^73.2 "Man Utd win Community Shield". BBC Sport. 10 August 2003. สืบค้นเมื่อ 13 August 2013.
↑ ^74.0 ^74.1 Grant, Alistair (11 August 2003). "Less appetite for Shield – Wenger". Coventry Evening Telegraph. p. 47.
↑ "Frequently asked questions about the F.A. Premier League". Premier League. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 October 2003. สืบค้นเมื่อ 27 July 2013.
↑ "TV Games". The Sun. London. 26 July 2003. p. 40.
↑ "Campbell off in Arsenal win". BBC Sport. 16 August 2003. สืบค้นเมื่อ 2 July 2013.
↑ McCarra, Kevin (25 August 2003). "Arsenal get back to full power". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 2 July 2013.
↑ McCarra, Kevin (28 August 2003). "Arsenal clamber back to the summit". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 2 July 2013.
↑ ^80.0 ^80.1 Dickinson, Matt (1 September 2003). "Wenger's blast lifts Arsenal". The Times. p. S13.
↑ "English Premier League table, 31-08-2003". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 July 2013. สืบค้นเมื่อ 2 July 2013.
↑ ^82.0 ^82.1 ^82.2 Malam, Colin (14 September 2003). "Portsmouth pass quality test". The Sunday Telegraph. London. p. S2.
↑ "Pires: I am not a cheat". BBC Sport. 15 September 2003. สืบค้นเมื่อ 2 July 2013.
↑ ^84.0 ^84.1 ^84.2 ^84.3 "Deadlock at Old Trafford". BBC Sport. 21 September 2003. สืบค้นเมื่อ 4 July 2013.
↑ "Eight charged after bust-up". BBC Sport. 24 September 2003. สืบค้นเมื่อ 2 July 2013.
↑ "Arsenal players banned". BBC Sport. 30 October 2003. สืบค้นเมื่อ 14 April 2014.
↑ "Arsenal down battling Newcastle". BBC Sport. 26 September 2003. สืบค้นเมื่อ 4 July 2013.
↑ Ley, John (2 December 2003). "Vieira back for Arsenal after injury 'nightmare'". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 4 July 2013.
↑ Lynam, Des (presenter) (5 October 2003). The Premiership [Liverpool 1–2 Arsenal] (Television production). ITV Sport. เหตุการณ์เกิดขึ้นที่ 09:27:07 am to 09:37:46 am.
↑ ^90.0 ^90.1 "Owen injured in Arsenal win". BBC Sport. 4 October 2003. สืบค้นเมื่อ 26 July 2013.
↑ ^91.0 ^91.1 ^91.2 ^91.3 Kay, Oliver (6 October 2003). "Arsenal up for a fight". The Times. p. S11.
↑ "English Premier League table, 05-10-2003". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 พฤษภาคม 2014. สืบค้นเมื่อ 26 กรกฎาคม 2013.
↑ Dickinson, Matt (20 October 2003). "Cudicini slip keeps Arsenal in control". The Times. p. S10.
↑ "English Premier League table, 20-10-2003". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 พฤษภาคม 2014. สืบค้นเมื่อ 26 กรกฎาคม 2013.
↑ Winter, Henry (20 October 2003). "Mixed-up Chelsea crumble in the face of Arsenal unity". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 26 July 2013.
↑ Edgar, Bill (27 October 2003). "Henry to the rescue again for Arsenal". The Times. p. S12.
↑ "English Premier League table, 26-10-2003". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 กรกฎาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 26 กรกฎาคม 2013.
↑ Thomson, Paul (31 October 2003). "Pennant: I will not go easy on Cole". Evening Standard. London. p. 83.
↑ Broadbent, Rick (3 November 2003). "Beauty tames Reid's beast". The Times. สืบค้นเมื่อ 28 July 2013. (ต้องรับบริการ)
↑ Samuel, Martin (2 November 2003). "So poor for Reid". News of the World. London. p. 53.
↑ Cross, John (8 November 2003). "Sol: Spurs is just another game..I've moved on". Daily Mirror. London. p. 77.
↑ ^102.0 ^102.1 Wilson, Paul (9 November 2003). "Freddie flatters Gunners". The Observer. London. สืบค้นเมื่อ 28 July 2013.
↑ "Match Report – Arsenal v Tottenham Hotspur". Arsenal F.C. 21 พฤษภาคม 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 สิงหาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2016.
↑ "Chelsea thump sorry Magpies". BBC Sport. 9 November 2003. สืบค้นเมื่อ 14 August 2013.
"English Premier League table, 09-11-2003". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 มีนาคม 2014. สืบค้นเมื่อ 26 กรกฎาคม 2013.
↑ "Arsenal stay top". BBC Sport. 22 November 2003. สืบค้นเมื่อ 14 August 2013.
↑ ^106.0 ^106.1 Szczepanik, Nick (24 November 2003). "Arsenal kept flying at altitude by Bergkamp". The Times. p. S8.
↑ Szczepanik, Nick (1 December 2003). "Van Der Sar ensures Highbury hangover". The Times. p. S8.
↑ Lacey, David (1 December 2003). "Van der Sar puts brake on Arsenal juggernaut". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 28 July 2013.
↑ Dickinson, Matt (1 December 2003). "Money men at Chelsea make a quick profit". The Times. p. S12.
↑ Townsend, Nick (7 December 2003). "Hignett makes the Gunners pay for self-inflicted wound". The Independent on Sunday. London. p. S2.
↑ ^111.0 ^111.1 "Cole apologises for dismissal". BBC Sport. 6 December 2003. สืบค้นเมื่อ 29 July 2013.
↑ Moore, Glenn (15 December 2003). "Tired Arsenal are indebted to Bergkamp". The Independent. London. p. 32.
↑ ^113.0 ^113.1 Caulkin, George (22 December 2003). "Allardyce lifting the spirit". The Times. p. S10.
↑ "Arsenal 3–0 Wolves". BBC Sport. 26 December 2003. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.
↑ ^115.0 ^115.1 Broadbent, Rick (30 December 2003). "Arsenal's French connection keep the pressure on United". The Times. p. 36.
↑ "English Premier League table, 29-12-2003". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 ธันวาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 30 กรกฎาคม 2013.
↑ "Everton 1–1 Arsenal". Arsenal F.C. 4 January 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 December 2004. สืบค้นเมื่อ 14 April 2014.
↑ Fifield, Dominic (8 January 2004). "Radzinski checks Arsenal's stride". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 28 July 2013.
↑ "Bolton 1–2 Man Utd". BBC Sport. 6 January 2004. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.
↑ ^120.0 ^120.1 Lawrence, Amy (11 January 2004). "Henry enjoys toying with satanic Mills". The Observer. London. สืบค้นเมื่อ 28 July 2013.
↑ Samuel, Martin (11 January 2004). "Trouble at mills". News of the World. London. p. S2.
↑ ^122.0 ^122.1 McCarra, Kevin (19 January 2004). "Henry's speed of thought catches Villa cold". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.
↑ "English Premier League table, 19-01-2004". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 เมษายน 2014. สืบค้นเมื่อ 30 กรกฎาคม 2013.
↑ Broadbent, Rick (9 February 2004). "Artistic Arsenal leave Wolves on the canvas". The Times. p. S8.
↑ McCarra, Kevin (2 February 2004). "Anelka spoils the portrait of Arsenal's three ages". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.
↑ ^126.0 ^126.1 Thomas, Russell (9 February 2004). "They break records, they win games. But is it enough for Arsenal?". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.
↑ Winter, Henry (11 February 2004). "Henry puts Arsenal in clear". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.
↑ "English Premier League table, 10-02-2004". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 พฤษภาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 30 กรกฎาคม 2013.
↑ Clarke, Richard (21 February 2004). "Chelsea 1–2 Arsenal". Arsenal F.C. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 December 2004. สืบค้นเมื่อ 29 July 2016.
↑ ^130.0 ^130.1 ^130.2 McCarra, Kevin (23 February 2004). "Gunners turn ugly and hit new heights". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.
↑ "Ferdinand banned for eight months". BBC Sport. 19 December 2003. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.
↑ Wallace, Sam (18 September 2004). "Ferguson still sore at loss of Ferdinand". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 4 August 2013.
↑ Dickinson, Matt (23 February 2004). "Ranieri heads for exit". The Times. p. S10.
↑ Mitchell, Kevin (29 February 2004). "Henry stars for leading lights". The Observer. London. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.
↑ "English Premier League table, 29-02-2004". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 เมษายน 2014. สืบค้นเมื่อ 30 กรกฎาคม 2013.
↑ Wilson, Paul (14 March 2004). "Henry graft pushes Gunners on". The Observer. London. สืบค้นเมื่อ 4 August 2013.
↑ Harris, Chris (20 March 2004). "Arsenal 2–1 Bolton Wanderers". Arsenal F.C. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 December 2004. สืบค้นเมื่อ 29 July 2016.
↑ ^138.0 ^138.1 Dickinson, Matt (22 March 2004). "Arsenal get the jitters". The Times. p. S8.
↑ Lawton, James (27 March 2004). "Old Trafford was Arsenal's turning point". The Independent. London. p. 77.
↑ "Arsenal 1–1 Manchester United". Arsenal F.C. 28 March 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 December 2004. สืบค้นเมื่อ 21 August 2016.
↑ ^141.0 ^141.1 ^141.2 Winter, Henry (29 March 2004). "Arsenal let United off the hook". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.
↑ Keys, Richard (presenter); Tomlinson, Clare (interviewer) (28 March 2004). Ford Super Sunday: Arsenal vs. Manchester United [Post match thoughts of Manchester United manager, Sir Alex Ferguson] (Television production). Sky Sports.
↑ "Arsenal's unbeaten run". Evening Standard. London. 9 May 2004. สืบค้นเมื่อ 21 August 2016.
↑ "Season 1973–74". Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation (RSSSF). สืบค้นเมื่อ 21 August 2016.
↑ "Season 1987–88". Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation (RSSSF). สืบค้นเมื่อ 21 August 2016.
↑ "First unbeaten football Premier League season". Guinness World Records. สืบค้นเมื่อ 21 August 2016.
↑ McCarra, Kevin (29 March 2004). "Saha accepts a rare gift as United steal Arsenal's thunder". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.
↑ "English Premier League table, 28-03-2004". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 สิงหาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 5 สิงหาคม 2013.
↑ ^149.0 ^149.1 ^149.2 Winter, Henry (10 April 2004). "Henry reignites Arsenal". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 6 August 2013.
↑ "Arsenal 4–2 Liverpool". BBC Sport. 9 April 2004. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.
↑ "Newcastle 0–0 Arsenal". BBC Sport. 11 April 2004. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.
↑ Brodkin, Jon (17 April 2004). "Henry's awesome foursome caps a broadside from the Gunners". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 6 August 2013.
↑ Thompson, Georgie (narrator) (15 May 2004). The Premiership Years (Television production). Sky Sports. 89:52 นาที.
↑ ^154.0 ^154.1 Clarke, Richard (20 พฤษภาคม 2004). "Tottenham 2–2 Arsenal". Arsenal F.C. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 สิงหาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 18 สิงหาคม 2016.
↑ Winter, Henry (26 April 2004). "Champions revel in title success". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 7 August 2013.
↑ "Wenger hails Arsenal unity". BBC Sport. 25 April 2004. สืบค้นเมื่อ 7 August 2013.
↑ Brodkin, Jon (3 May 2004). "Arsenal coasting to the line and their place in history". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 14 August 2013.
↑ "Portsmouth 1–1 Arsenal". BBC Sport. 4 May 2004. สืบค้นเมื่อ 14 August 2013.
↑ "English Premier League table, 04-05-2004". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 ธันวาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 14 สิงหาคม 2013.
↑ Burnton, Simon (10 May 2004). "Reyes puts Arsenal within one step of heaven". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 14 August 2013.
↑ Lawrence, Amy (16 May 2004). "Vintage Bergkamp uncorks Wenger's premier crew". The Observer. London. สืบค้นเมื่อ 20 August 2009.
↑ "Arsenal – 2003–04". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 กันยายน 2015. สืบค้นเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2011.
↑ "Arsenal – 2003–04". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 กันยายน 2015. สืบค้นเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2011.
↑ "On This Day: 'FA Challenge Cup' born on 20 July 1871". The FA. 20 July 2014. สืบค้นเมื่อ 13 September 2016.
↑ "The Cup's magic returns". BBC Sport. 25 October 2000. สืบค้นเมื่อ 13 September 2016.
↑ "Rules of The FA Cup Challenge Cup". The FA. สืบค้นเมื่อ 13 September 2016.
↑ "Gunners make it four-midable". The Sun. London. 3 January 2004. p. 74.
↑ "FA Cup Fifth Round on BBC One". BBC Press Office. 5 February 2004. สืบค้นเมื่อ 9 September 2013.
↑ "FA Cup Quarter-finals live on BBC One". BBC Press Office. 17 February 2004. สืบค้นเมื่อ 9 September 2013.
↑ Nancarrow, Keith (3 April 2004). "Giggs fits the bill to put one over Gunners". The Sun. London. p. 68.
↑ ^171.0 ^171.1 Davies, Christopher (1 January 2004). "Arsenal finish first half with a zero from hero". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 12 August 2013.
↑ McCarra, Kevin (3 January 2004). "Hat-trick stimulus raises the stakes for Wenger's men". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 12 August 2013.
↑ "FA Cup third round draw". BBC Sport. 17 December 2003. สืบค้นเมื่อ 1 May 2012.
↑ ^174.0 ^174.1 ^174.2 "Leeds 1–4 Arsenal". BBC Sport. 4 January 2004. สืบค้นเมื่อ 2 May 2012.
↑ ^175.0 ^175.1 ^175.2 ^175.3 "Arsenal 4–1 Middlesbrough". BBC Sport. 24 January 2004. สืบค้นเมื่อ 2 May 2012.
↑ ^176.0 ^176.1 ^176.2 "Arsenal 2–1 Chelsea". BBC Sport. 15 February 2004. สืบค้นเมื่อ 4 May 2012.
↑ ^177.0 ^177.1 McCarra, Kevin (8 March 2004). "Arsenal conjure up images of Ajax". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 26 June 2013.
↑ Neville, Gary (3 April 2004). "Now for the match United dare not lose". The Times. สืบค้นเมื่อ 4 September 2013. (ต้องรับบริการ)
↑ McCarra, Kevin (5 April 2004). "Scholes shows United's fight and Arsenal's fallibility". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 8 September 2013.
↑ Parkes, Ian (15 October 1997). "Graham sees no benefit in fielding below-par teams". The Independent. London. p. 32.
↑ "United kids needed cup says Albiston". The Independent. London. 16 October 1997. สืบค้นเมื่อ 15 August 2013.
↑ Irwin, Mark (14 October 1997). "The Joker-Cola Cup; Wenger and Fergie leave out 19 stars to spark league fury". The Mirror. London. pp. 4, 37.
↑ Soleim, Markus (15 February 2016). "England 2003–04". Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation (RSSSF). สืบค้นเมื่อ 8 July 2016.
↑ "Rules". English Football League. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 กรกฎาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 19 กรกฎาคม 2016.
↑ "Carling Cup draw". BBC Sport. 27 September 2003. สืบค้นเมื่อ 29 July 2016.
↑ "Appearances/Attendances". Arsenal F.C. สืบค้นเมื่อ 30 January 2012.
↑ ^187.0 ^187.1 "Arsenal 1–1 Rotherham". BBC Sport. 28 October 2003. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.
↑ Haylett, Trevor (3 December 2003). "Arsenal's reserves of strength". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.
↑ ^189.0 ^189.1 Winter, Henry (17 December 2003). "Referee helps the Arsenal second string finish first". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.
↑ Brodkin, Jon (21 January 2004). "Juninho gives Middlesbrough a leg up". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.
↑ ^191.0 ^191.1 Walker, Michael (4 February 2004). "Boro have history within their grasp". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.
↑ ^192.0 ^192.1 "Football's top club competition". UEFA.com. สืบค้นเมื่อ 19 August 2016.
↑ "Wenger predicts even bigger Champions' League". Hürriyet Daily News. Istanbul. 22 October 1997. สืบค้นเมื่อ 19 August 2016.
↑ ^194.0 ^194.1 McCarra, Kevin (17 September 2003). "Home has to be sweet for Arsenal". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 19 August 2016.
↑ "Man Utd face Rangers". BBC Sport. 28 August 2003. สืบค้นเมื่อ 3 November 2013.
↑ Rodgers, Martin (30 August 2003). "Man to Mann". Daily Mirror. London. สืบค้นเมื่อ 3 November 2013.
↑ "Inter stun Gunners". BBC Sport. 17 September 2003. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.
↑ "Wenger defiant in defeat". BBC Sport. 18 September 2003. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.
↑ Brodkin, Jon (1 October 2003). "Cole header keeps Arsenal afloat". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.
↑ Scott, Matt (22 October 2003). "Arsenal back on the right track". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.
↑ McCarra, Kevin (6 November 2003). "Cole header keeps Arsenal afloat". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.
↑ Winter, Henry (26 November 2003). "Goal blitz re-ignites Arsenal's campaign". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.
↑ McCarra, Kevin (11 December 2003). "Stylish Arsenal cruise through". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.
↑ Lawrence, Amy (22 February 2004). "History on the side of Antic". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 8 July 2016.
↑ Brodkin, Jon (25 February 2004). "Spanish hoodoo banished by Pires". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.
↑ "Arsenal 2–0 Celta Vigo". BBC Sport. 10 March 2004. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.
↑ "English clubs to meet". BBC Sport. 12 March 2004. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.
↑ "Wenger targets victory". BBC Sport. 24 March 2004. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.
↑ McCarra, Kevin (7 April 2004). "Chelsea tear heart out of Gunners". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.
↑ Lynam, Des (presenter) (15 May 2004). The Premiership [Goal of the Season competition] (Television production). ITV Sport. เหตุการณ์เกิดขึ้นที่ 00:08.25 am to 00:13:00 am.
↑ "Arsenal squad statistics – 2003/04". ESPN FC. สืบค้นเมื่อ 10 April 2004.
↑ Pearson, James (17 May 2004). "Gunners duo land more awards". Sky Sports. สืบค้นเมื่อ 14 January 2012.
↑ "Nedved: Henry deserved to win". Evening Standard. London. 23 December 2003. สืบค้นเมื่อ 5 October 2013.
↑ "Arsenal treble". Evening Times. Glasgow. 13 March 2004. p. 40.
↑ "Manager profile, Arsene Wenger". Premier League. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-09-18. สืบค้นเมื่อ 10 July 2016.
↑ Brodkin, Jon (17 May 2004). "'I would love to win title and Champions League together'". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.
↑ ^217.0 ^217.1 "Arsenal savour title glory". BBC Sport. 16 May 2004. สืบค้นเมื่อ 25 August 2010.
↑ "Preston applaud Arsenal". BBC Sport. 17 May 2004. สืบค้นเมื่อ 25 August 2010.
↑ "Wenger has 'no plans to retire'". BBC Sport. 24 September 2009. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.
↑ "Media praise for "Invincibles"". BBC Sport. 17 May 2004. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.
↑ Moore, Glenn (17 May 2004). "Wenger's invincibles need European success". The Independent. London. สืบค้นเมื่อ 14 August 2010.
↑ "Arsenal given 'special trophy'". Daily Mail. London. 18 May 2004. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.
↑ Hytner, David (24 August 2004). "Gunners spirit is untouchable". Daily Express. London. p. 61.
↑ McCarra, Kevin (26 August 2004). "Henry launches Arsenal to record mark". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 14 August 2010.
↑ Hughes, Rob (22 พฤษภาคม 2005). "Time for Wenger to ring changes". The Sunday Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 July 2013. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013. (ต้องรับบริการ)
↑ Williams, Richard (28 May 2009). "Barcelona's triumph holds hope for Arsène Wenger's brand of football". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.
↑ Fifield, Dominic (29 April 2016). "Arsène Wenger reveals he rejected Real, Barcelona and Manchester City". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 10 July 2016.
↑ "Greatest 50 Moments". Arsenal F.C. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.
↑ "Arsenal's 'Invincibles' voted greatest Premier League team". BBC Sport. 15 May 2012. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.

บรรณานุกรม[แก้]

Conn, David (2005). The Beautiful Game?: Searching for the Soul of Football. London: Random House. ISBN 1-4464-2042-6.

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

Tribute to the Invincibles at Arsenal.com

[6] ก่อนเริ่มฤดูกาลลีก แวงแกร์บอกผู้สื่อข่าวว่า "ไม่มีใครจะจบอันดับเหนือกว่าเราในลีก มันจะไม่ทำให้ผมประหลาดใจถ้าพวกเราไม่แพ้ตลอดฤดูกาล"^[5]

[13] ในปี 2005 ตระกูลเกลเซอร์ได้ซื้อแมนเชสเตอร์ยูไนเต็ดด้วยมูลค่า 800 ล้านปอนด์^[11]

[17] ตำแหน่งที่ทำนายเฉลี่ยของผู้เขียนริชาร์ด วิลเลียมส์, เควิน แม็กคาร์รา, ไมเคิล วอล์กเกอร์, แดเนียล เทย์เลอร์, ดอมินิก ฟิฟีลด์, จอน บรอดกิน, และรอน แอตคินสัน

[28] เกิดความลำบากในการระดมเงินสด อาร์เซนอลจึงริเริ่มแผนพันธบัตรในฤดูร้อนปี 2003 ซึ่งให้ผู้สนับสนุนมีสิทธิซื้อตั๋วรายปี (season ticket) ที่ไฮบรีและที่สนามกีฬาใหม่ เช่นเดียวกับการมีสิทธิได้รับเงินปันผลไม่เกิน 100 ปอนด์ต่อฤดูกาลขึ้นอยู่กับความสำเร็จของอาร์เซนอลในอีกห้าปีข้างหน้า มีการออกพันธบัตร 3,000 พันธบัตรราคาตั้งแต่ 3,500 ถึง 5,000 ปอนด์ อาร์เซนอลเคยมีแผนคล้ายกันในต้นคริสต์ทศวรรษ 1990 เพื่อเพิ่มรายได้สำหรับเทอร์เรสนอร์ทแบงก์ปรับปรุงใหม่ที่ไฮบรี ซึ่งถูกวิจารณ์ว่าคิดราคาแพงจนผู้ไม่ร่ำรวยดูเกมไม่ได้ แผนครั้งแรกประสบความสำเร็จพอสมควรโดยสามารถขายพันธบัตรได้หนึ่งในสามของทั้งหมด อาร์เซนอลระดมเงินได้หลายล้านปอนด์ผ่านแผนครั้งที่สอง แม้ไม่เปิดเผยจำนวนผู้ซื้อ^[23] นอกจากนี้ยังไม่เคยเจาะจงว่าใช้เงินนี้กับทีมหรือจัดหาเงินทุนแก่สนามกีฬา^[24]

[137] เฟอร์ดินานด์ถูกพบว่ามีความผิดฐานประพฤติมิชอบหลังไม่ผ่านการทดสอบสารเสพติด ในเดือนธันวาคม 2003 เขาถูกห้ามลงแข่งฟุตบอลทุกประเภทแปดเดือน^[131] การอุทธรณ์คำสั่งห้ามของยูไนเต็ดในอีกหลายเดือนต่อมาไม่สำเร็จ ต่อมาเฟอร์กูสันอ้างว่าการขาดเฟอร์ดินานด์เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ทีมไม่ได้แชมป์พรีเมียร์ลีก^[132]

[152] สองสโมสรดังกล่าวสร้างสถิติไม่แพ้ทีมใดในฤดูกาลลีก 42 และ 40 นัดตามลำดับ^[143]^[144]^[145] แม้เพรสตันนอร์ทเอนด์เป็นฝั่งอังกฤษทีมแรกที่จบฤดูกาลโดยไม่แพ้ แต่ฤดูกาลนั้นเล่นเพียง 22 นัด^[146]

[and-1] 1.0 ^1.1 "Arsenal first team line up (2003–04)". The Arsenal History. สืบค้นเมื่อ 19 March 2013. Note: Information is in the section 2003–04. Attendances of friendlies not taken into account in average.

[reta-2] 2.0 ^2.1 ^2.2 McCarra, Kevin (26 April 2004). "Unbeaten champions earn a place in history". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 7 August 2013.

[tenweeks-3] 3.0 ^3.1 Fletcher, Paul (4 May 2003). "Ten weeks that turned the title". BBC Sport. สืบค้นเมื่อ 11 February 2012.

[4] Wilson, Paul (18 May 2003). "Pires aim is true for muted Gunners". The Observer. London. สืบค้นเมื่อ 23 June 2012.

[5] Clavan, Anthony (18 August 2002). "We won't lose a game". Sunday Mirror. London. p. 80.

[7] "Arsenal can go unbeaten all season, says Wenger". CNNSI.com. Associated Press. 20 September 2002. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-10-04. สืบค้นเมื่อ 18 July 2010.

[8] Fifield, Dominic (21 October 2002). "Youngest goalscorer gets into the habit of wrecking records". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 16 June 2012.

[9] Burt, Jason (4 May 2003). "United the champions as Arsenal collapse". The Independent. London. สืบค้นเมื่อ 8 July 2016.

[10] Arsenal boss Arsène Wenger (Radio). London: BBC. 4 May 2003.

[11] "Russian businessman buys Chelsea". BBC News. 2 July 2003. สืบค้นเมื่อ 18 July 2010.

[12] Burt, Jason (2 March 2013). "Arsenal poised to be subjected to £1.5bn takeover bid from Middle East consortium within the next few weeks". The Sunday Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 30 June 2013.

[14] King, Daniel (19 July 2003). "Can football ever be the same now Chelsea have this Russian's fortune to spend?". Daily Mail. London. pp. 114–115.

[15] Fifield, Dominic (2 February 2011). "Arsène Wenger blasts Chelsea for hypocrisy over £75m transfer spree". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 30 June 2013.

[16] Hart, Michael; Dyer, Ken (19 July 2003). "Hands off Henry". Evening Standard. London. pp. 63–64.

[18] "Guardian writers predict the season's winners and losers". The Guardian. London. 16 August 2003. สืบค้นเมื่อ 14 August 2013.

[19] Ingle, Sean; Murray, Scott; Harper, Nick; Rookwood, Dan (15 August 2003). "The amazing (and probably inaccurate) Guardian Unlimited Premiership predictor". theguardian.com. สืบค้นเมื่อ 30 June 2013.

[glenn-20] 17.0 ^17.1 Moore, Glenn (16 August 2003). "Liverpool have the team to lift the crown". The Independent. London. p. S1.

[21] Hayes, Alex (10 August 2003). "Bolt from the Blues: Chelsea enrich the Premiership picture". The Independent on Sunday. London. p. S7.

[22] "Special review: Predictions". The Observer. London. 10 August 2003. p. S7.

[23] "Arsenal". The Sunday Times. 10 August 2003. p. S12.

[24] "Preview". Sunday Tribune. Dublin. 10 August 2003. p. S6–7.

[25] Cass, Simon (29 July 2003). "I won't be bringing in anyone else, says Wenger". Daily Mail. London. p. 68.

[FOOTNOTEConn200569-26] Conn (2005), p. 69.

[27] Simons, Raoul (7 May 2003). "Arsenal fans give bond plan cold reception". Evening Standard. London. p. 70.

[29] Kempson, Russell (13 August 2003). "Vieira and Pires put end to speculation". The Times. สืบค้นเมื่อ 20 August 2009. (ต้องรับบริการ)

[30] Melling, Joe (19 July 2003). "Of course, it can as Fergie knows". Mail on Sunday. London. p. 111.

[31] "Team-by-team guide to the Premiership". The Independent. London. 16 August 2003. pp. 13–15.

[jeffers-32] 28.0 ^28.1 "Jeffers joins Everton". BBC Sport. 1 September 2003. สืบค้นเมื่อ 4 August 2010.

[33] Hodges, Andy (27 August 2003). "Wenger goes Dutch in forward planning". The Independent. London. p. 26.

[34] "Fussball". Tages-Anzeiger. Zurich. 19 July 2003. p. 37.

[35] Edgar, Bill (29 April 2004). "Wenger goes Dutch in forward planning". The Times. p. 51.

[36] Booth, Martin (24 August 2003). "Wenger: Title is top priority". Sunday Mirror. London. p. 93.

[37] Hart, Michael (8 August 2003). "I've no reason to be pessimistic". Evening Standard. London. pp. 74–75.

[38] "Title rivals have their say". BBC Sport. 11 August 2003. สืบค้นเมื่อ 18 July 2010.

[39] Paskin, Tony (28 July 2003). "Europe is out of our league says Campbell". Daily Express. London. p. 61.

[40] "Arsenal home kits". Arsenal F.C. 22 กุมภาพันธ์ 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 กรกฎาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 21 สิงหาคม 2016.

[41] "Shades of 1971 for Arsenal". Evening Standard. London. 14 July 2003. p. 68.

[42] "Arsenal away kits". Arsenal F.C. 10 กรกฎาคม 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 กรกฎาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 21 สิงหาคม 2016.

[43] "Arsenal sign Swiss defender". BBC Sport. 20 December 2002. สืบค้นเมื่อ 4 August 2010.

[44] Martin, Neil (26 July 2003). "Lehmann ends Arsenal's goalkeeper search". The Guardian. London. p. S6.

[45] "Djourou reveals his desire to get nasty and cement a first-team place". The Guardian. London. 31 December 2008. สืบค้นเมื่อ 13 August 2010.

[46] "Arsenal sign Clichy". BBC Sport. 4 August 2003. สืบค้นเมื่อ 3 August 2010.

[47] "Football: Young Gunner". Daily Mirror. London. 20 August 2003. p. 51.

[48] "Reyes passes Arsenal medical". BBC Sport. 28 January 2004. สืบค้นเมื่อ 13 August 2010.

[49] "Arsenal sign Van Persie". BBC Sport. 28 April 2004. สืบค้นเมื่อ 13 August 2010.

[50] Madill, Rob (30 May 2003). "Football: Bright move Graham". Coventry Evening Telegraph. p. 80.

[51] "Seaman to join Man City". BBC Sport. 4 June 2003. สืบค้นเมื่อ 4 August 2010.

[52] Halford, Brian (22 July 2003). "Luzhny can't wait to start". Birmingham Evening Mail. p. 45.

[53] "In brief: Warmuz leaves Arsenal for Dortmund". The Independent. London. 28 July 2003. p. 24.

[54] "Window shopping". Daily Mail. London. 17 January 2004. p. 93.

[55] "Cercle Bruges set to become feeder club for Blackburn". The Independent. London. 27 February 2004. p. 61.

[56] "Window of opportunity – The Premiership's arrivals and departures this summer". The Independent. London. 2 September 2003. p. 24.

[57] "Juan, details and stats". Soccerbase. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-05-01. สืบค้นเมื่อ 14 August 2010.

[Svärd_contract-58] 54.0 ^54.1 "Sebastian Svärd, details and stats". Soccerbase. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-08-07. สืบค้นเมื่อ 14 August 2010.

[59] "Fulham's volz deal". Daily Mirror. London. 8 August 2003. p. 69.

[60] "Phillips takes pay cut to join Saints". Daily Mail. London. 15 August 2003. p. 91.

[61] "Pennant completes Leeds switch". BBC Sport. 20 August 2003. สืบค้นเมื่อ 4 August 2010.
"Pennant extends Leeds stay". BBC Sport. 19 April 2004. สืบค้นเมื่อ 4 August 2010.

[62] "Van Bronckhorst moves". The Irish Times. Dublin. 27 August 2003. p. 25.

[63] "Transfers – January 2004". BBC Sport. 18 January 2004. สืบค้นเมื่อ 13 August 2013.
"Target Srnicek". Daily Mirror. London. 17 February 2004. p. 55.

[64] Carrick, Charles (12 July 2003). "Scare for Arsenal". The Daily Telegraph. London. p. S5.

[65] "Barnet 0–0 Arsenal". BBC Sport. 19 July 2003. สืบค้นเมื่อ 1 August 2013.

[66] Hayward, Paul (16 August 2011). "Manchester City midfielder Yaya Toure the one who got away for Arsenal manager Arsene Wenger". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 1 August 2013.

[67] Stiles, Adrian (6 July 2003). "Arsenal in rapid return". Daily Star. London. p. 73.

[ritz-68] 64.0 ^64.1 Stammers, Steve (23 July 2003). "Wenger takes sick leave as Gunners scrape a draw". Evening Standard. London. p. 60.

[69] "Football: Dennis is a Happy Kamper". Daily Mirror. London. 26 July 2003. p. 68.

[70] Stammers, Steve (29 July 2003). "Vieira poised to play after topping the foreign legion". Evening Standard. London. p. 56.

[71] Sheehan, Pat (30 July 2003). "Wenger: My underdogs". The Sun. London. p. 61.

[celtic-72] 68.0 ^68.1 Driscoll, Matt (3 August 2003). "Pat's magic". News of the World. London. p. S6.

[celt-73] 69.0 ^69.1 Irvine, Neil (3 August 2003). "Vieira returns to fray". The Sunday Telegraph. London. p. S6.

[74] Reynolds, Lee (6 August 2003). "Vieira all the range". Daily Mirror. London. p. 45.

[75] "0:2 gegen die Gunners". FK Austria Wien (ภาษาเยอรมัน). 25 July 2003. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 July 2003. สืบค้นเมื่อ 19 February 2012.

[76] Bradley, Nick (11 August 2003). "Howard's way is spot on as Reds lift Shield". Irish News. Dublin. p. 19.

[com-77] 73.0 ^73.1 ^73.2 "Man Utd win Community Shield". BBC Sport. 10 August 2003. สืบค้นเมื่อ 13 August 2013.

[coven-78] 74.0 ^74.1 Grant, Alistair (11 August 2003). "Less appetite for Shield – Wenger". Coventry Evening Telegraph. p. 47.

[79] "Frequently asked questions about the F.A. Premier League". Premier League. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 October 2003. สืบค้นเมื่อ 27 July 2013.

[80] "TV Games". The Sun. London. 26 July 2003. p. 40.

[81] "Campbell off in Arsenal win". BBC Sport. 16 August 2003. สืบค้นเมื่อ 2 July 2013.

[82] McCarra, Kevin (25 August 2003). "Arsenal get back to full power". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 2 July 2013.

[83] McCarra, Kevin (28 August 2003). "Arsenal clamber back to the summit". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 2 July 2013.

[citeh-84] 80.0 ^80.1 Dickinson, Matt (1 September 2003). "Wenger's blast lifts Arsenal". The Times. p. S13.

[85] "English Premier League table, 31-08-2003". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 July 2013. สืบค้นเมื่อ 2 July 2013.

[pomp-86] 82.0 ^82.1 ^82.2 Malam, Colin (14 September 2003). "Portsmouth pass quality test". The Sunday Telegraph. London. p. S2.

[87] "Pires: I am not a cheat". BBC Sport. 15 September 2003. สืบค้นเมื่อ 2 July 2013.

[beeb-88] 84.0 ^84.1 ^84.2 ^84.3 "Deadlock at Old Trafford". BBC Sport. 21 September 2003. สืบค้นเมื่อ 4 July 2013.

[89] "Eight charged after bust-up". BBC Sport. 24 September 2003. สืบค้นเมื่อ 2 July 2013.

[90] "Arsenal players banned". BBC Sport. 30 October 2003. สืบค้นเมื่อ 14 April 2014.

[91] "Arsenal down battling Newcastle". BBC Sport. 26 September 2003. สืบค้นเมื่อ 4 July 2013.

[92] Ley, John (2 December 2003). "Vieira back for Arsenal after injury 'nightmare'". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 4 July 2013.

[93] Lynam, Des (presenter) (5 October 2003). The Premiership [Liverpool 1–2 Arsenal] (Television production). ITV Sport. เหตุการณ์เกิดขึ้นที่ 09:27:07 am to 09:37:46 am.

[lpol-94] 90.0 ^90.1 "Owen injured in Arsenal win". BBC Sport. 4 October 2003. สืบค้นเมื่อ 26 July 2013.

[lpool-95] 91.0 ^91.1 ^91.2 ^91.3 Kay, Oliver (6 October 2003). "Arsenal up for a fight". The Times. p. S11.

[96] "English Premier League table, 05-10-2003". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 พฤษภาคม 2014. สืบค้นเมื่อ 26 กรกฎาคม 2013.

[97] Dickinson, Matt (20 October 2003). "Cudicini slip keeps Arsenal in control". The Times. p. S10.

[98] "English Premier League table, 20-10-2003". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 พฤษภาคม 2014. สืบค้นเมื่อ 26 กรกฎาคม 2013.

[99] Winter, Henry (20 October 2003). "Mixed-up Chelsea crumble in the face of Arsenal unity". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 26 July 2013.

[100] Edgar, Bill (27 October 2003). "Henry to the rescue again for Arsenal". The Times. p. S12.

[101] "English Premier League table, 26-10-2003". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 31 กรกฎาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 26 กรกฎาคม 2013.

[102] Thomson, Paul (31 October 2003). "Pennant: I will not go easy on Cole". Evening Standard. London. p. 83.

[103] Broadbent, Rick (3 November 2003). "Beauty tames Reid's beast". The Times. สืบค้นเมื่อ 28 July 2013. (ต้องรับบริการ)

[104] Samuel, Martin (2 November 2003). "So poor for Reid". News of the World. London. p. 53.

[105] Cross, John (8 November 2003). "Sol: Spurs is just another game..I've moved on". Daily Mirror. London. p. 77.

[nl-106] 102.0 ^102.1 Wilson, Paul (9 November 2003). "Freddie flatters Gunners". The Observer. London. สืบค้นเมื่อ 28 July 2013.

[107] "Match Report – Arsenal v Tottenham Hotspur". Arsenal F.C. 21 พฤษภาคม 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 สิงหาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 8 กรกฎาคม 2016.

[108] "Chelsea thump sorry Magpies". BBC Sport. 9 November 2003. สืบค้นเมื่อ 14 August 2013.
"English Premier League table, 09-11-2003". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 มีนาคม 2014. สืบค้นเมื่อ 26 กรกฎาคม 2013.

[109] "Arsenal stay top". BBC Sport. 22 November 2003. สืบค้นเมื่อ 14 August 2013.

[birm-110] 106.0 ^106.1 Szczepanik, Nick (24 November 2003). "Arsenal kept flying at altitude by Bergkamp". The Times. p. S8.

[111] Szczepanik, Nick (1 December 2003). "Van Der Sar ensures Highbury hangover". The Times. p. S8.

[112] Lacey, David (1 December 2003). "Van der Sar puts brake on Arsenal juggernaut". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 28 July 2013.

[113] Dickinson, Matt (1 December 2003). "Money men at Chelsea make a quick profit". The Times. p. S12.

[114] Townsend, Nick (7 December 2003). "Hignett makes the Gunners pay for self-inflicted wound". The Independent on Sunday. London. p. S2.

[col-115] 111.0 ^111.1 "Cole apologises for dismissal". BBC Sport. 6 December 2003. สืบค้นเมื่อ 29 July 2013.

[116] Moore, Glenn (15 December 2003). "Tired Arsenal are indebted to Bergkamp". The Independent. London. p. 32.

[bol-117] 113.0 ^113.1 Caulkin, George (22 December 2003). "Allardyce lifting the spirit". The Times. p. S10.

[118] "Arsenal 3–0 Wolves". BBC Sport. 26 December 2003. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.

[sou-119] 115.0 ^115.1 Broadbent, Rick (30 December 2003). "Arsenal's French connection keep the pressure on United". The Times. p. 36.

[120] "English Premier League table, 29-12-2003". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 ธันวาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 30 กรกฎาคม 2013.

[121] "Everton 1–1 Arsenal". Arsenal F.C. 4 January 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 December 2004. สืบค้นเมื่อ 14 April 2014.

[122] Fifield, Dominic (8 January 2004). "Radzinski checks Arsenal's stride". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 28 July 2013.

[123] "Bolton 1–2 Man Utd". BBC Sport. 6 January 2004. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.

[midlsb-124] 120.0 ^120.1 Lawrence, Amy (11 January 2004). "Henry enjoys toying with satanic Mills". The Observer. London. สืบค้นเมื่อ 28 July 2013.

[125] Samuel, Martin (11 January 2004). "Trouble at mills". News of the World. London. p. S2.

[ast-126] 122.0 ^122.1 McCarra, Kevin (19 January 2004). "Henry's speed of thought catches Villa cold". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.

[127] "English Premier League table, 19-01-2004". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 14 เมษายน 2014. สืบค้นเมื่อ 30 กรกฎาคม 2013.

[128] Broadbent, Rick (9 February 2004). "Artistic Arsenal leave Wolves on the canvas". The Times. p. S8.

[129] McCarra, Kevin (2 February 2004). "Anelka spoils the portrait of Arsenal's three ages". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.

[wo-130] 126.0 ^126.1 Thomas, Russell (9 February 2004). "They break records, they win games. But is it enough for Arsenal?". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.

[131] Winter, Henry (11 February 2004). "Henry puts Arsenal in clear". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.

[132] "English Premier League table, 10-02-2004". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 พฤษภาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 30 กรกฎาคม 2013.

[133] Clarke, Richard (21 February 2004). "Chelsea 1–2 Arsenal". Arsenal F.C. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 December 2004. สืบค้นเมื่อ 29 July 2016.

[gud-134] 130.0 ^130.1 ^130.2 McCarra, Kevin (23 February 2004). "Gunners turn ugly and hit new heights". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.

[135] "Ferdinand banned for eight months". BBC Sport. 19 December 2003. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.

[136] Wallace, Sam (18 September 2004). "Ferguson still sore at loss of Ferdinand". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 4 August 2013.

[138] Dickinson, Matt (23 February 2004). "Ranieri heads for exit". The Times. p. S10.

[139] Mitchell, Kevin (29 February 2004). "Henry stars for leading lights". The Observer. London. สืบค้นเมื่อ 30 July 2013.

[140] "English Premier League table, 29-02-2004". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 เมษายน 2014. สืบค้นเมื่อ 30 กรกฎาคม 2013.

[141] Wilson, Paul (14 March 2004). "Henry graft pushes Gunners on". The Observer. London. สืบค้นเมื่อ 4 August 2013.

[142] Harris, Chris (20 March 2004). "Arsenal 2–1 Bolton Wanderers". Arsenal F.C. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 December 2004. สืบค้นเมื่อ 29 July 2016.

[campo-143] 138.0 ^138.1 Dickinson, Matt (22 March 2004). "Arsenal get the jitters". The Times. p. S8.

[144] Lawton, James (27 March 2004). "Old Trafford was Arsenal's turning point". The Independent. London. p. 77.

[145] "Arsenal 1–1 Manchester United". Arsenal F.C. 28 March 2004. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 December 2004. สืบค้นเมื่อ 21 August 2016.

[hie-146] 141.0 ^141.1 ^141.2 Winter, Henry (29 March 2004). "Arsenal let United off the hook". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.

[147] Keys, Richard (presenter); Tomlinson, Clare (interviewer) (28 March 2004). Ford Super Sunday: Arsenal vs. Manchester United [Post match thoughts of Manchester United manager, Sir Alex Ferguson] (Television production). Sky Sports.

[148] "Arsenal's unbeaten run". Evening Standard. London. 9 May 2004. สืบค้นเมื่อ 21 August 2016.

[149] "Season 1973–74". Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation (RSSSF). สืบค้นเมื่อ 21 August 2016.

[150] "Season 1987–88". Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation (RSSSF). สืบค้นเมื่อ 21 August 2016.

[151] "First unbeaten football Premier League season". Guinness World Records. สืบค้นเมื่อ 21 August 2016.

[153] McCarra, Kevin (29 March 2004). "Saha accepts a rare gift as United steal Arsenal's thunder". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.

[154] "English Premier League table, 28-03-2004". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 สิงหาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 5 สิงหาคม 2013.

[owne-155] 149.0 ^149.1 ^149.2 Winter, Henry (10 April 2004). "Henry reignites Arsenal". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 6 August 2013.

[156] "Arsenal 4–2 Liverpool". BBC Sport. 9 April 2004. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.

[157] "Newcastle 0–0 Arsenal". BBC Sport. 11 April 2004. สืบค้นเมื่อ 5 August 2013.

[158] Brodkin, Jon (17 April 2004). "Henry's awesome foursome caps a broadside from the Gunners". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 6 August 2013.

[159] Thompson, Georgie (narrator) (15 May 2004). The Premiership Years (Television production). Sky Sports. 89:52 นาที.

[whl-160] 154.0 ^154.1 Clarke, Richard (20 พฤษภาคม 2004). "Tottenham 2–2 Arsenal". Arsenal F.C. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 สิงหาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 18 สิงหาคม 2016.

[161] Winter, Henry (26 April 2004). "Champions revel in title success". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 7 August 2013.

[162] "Wenger hails Arsenal unity". BBC Sport. 25 April 2004. สืบค้นเมื่อ 7 August 2013.

[163] Brodkin, Jon (3 May 2004). "Arsenal coasting to the line and their place in history". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 14 August 2013.

[164] "Portsmouth 1–1 Arsenal". BBC Sport. 4 May 2004. สืบค้นเมื่อ 14 August 2013.

[165] "English Premier League table, 04-05-2004". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 ธันวาคม 2013. สืบค้นเมื่อ 14 สิงหาคม 2013.

[166] Burnton, Simon (10 May 2004). "Reyes puts Arsenal within one step of heaven". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 14 August 2013.

[167] Lawrence, Amy (16 May 2004). "Vintage Bergkamp uncorks Wenger's premier crew". The Observer. London. สืบค้นเมื่อ 20 August 2009.

[168] "Arsenal – 2003–04". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 กันยายน 2015. สืบค้นเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2011.

[169] "Arsenal – 2003–04". Statto Organisation. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 กันยายน 2015. สืบค้นเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2011.

[170] "On This Day: 'FA Challenge Cup' born on 20 July 1871". The FA. 20 July 2014. สืบค้นเมื่อ 13 September 2016.

[171] "The Cup's magic returns". BBC Sport. 25 October 2000. สืบค้นเมื่อ 13 September 2016.

[172] "Rules of The FA Cup Challenge Cup". The FA. สืบค้นเมื่อ 13 September 2016.

[173] "Gunners make it four-midable". The Sun. London. 3 January 2004. p. 74.

[174] "FA Cup Fifth Round on BBC One". BBC Press Office. 5 February 2004. สืบค้นเมื่อ 9 September 2013.

[175] "FA Cup Quarter-finals live on BBC One". BBC Press Office. 17 February 2004. สืบค้นเมื่อ 9 September 2013.

[176] Nancarrow, Keith (3 April 2004). "Giggs fits the bill to put one over Gunners". The Sun. London. p. 68.

[davi-177] 171.0 ^171.1 Davies, Christopher (1 January 2004). "Arsenal finish first half with a zero from hero". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 12 August 2013.

[178] McCarra, Kevin (3 January 2004). "Hat-trick stimulus raises the stakes for Wenger's men". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 12 August 2013.

[179] "FA Cup third round draw". BBC Sport. 17 December 2003. สืบค้นเมื่อ 1 May 2012.

[leedscup-180] 174.0 ^174.1 ^174.2 "Leeds 1–4 Arsenal". BBC Sport. 4 January 2004. สืบค้นเมื่อ 2 May 2012.

[MiddlesbroughFA-181] 175.0 ^175.1 ^175.2 ^175.3 "Arsenal 4–1 Middlesbrough". BBC Sport. 24 January 2004. สืบค้นเมื่อ 2 May 2012.

[ChelseaFA-182] 176.0 ^176.1 ^176.2 "Arsenal 2–1 Chelsea". BBC Sport. 15 February 2004. สืบค้นเมื่อ 4 May 2012.

[ajax-183] 177.0 ^177.1 McCarra, Kevin (8 March 2004). "Arsenal conjure up images of Ajax". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 26 June 2013.

[184] Neville, Gary (3 April 2004). "Now for the match United dare not lose". The Times. สืบค้นเมื่อ 4 September 2013. (ต้องรับบริการ)

[sem-185] McCarra, Kevin (5 April 2004). "Scholes shows United's fight and Arsenal's fallibility". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 8 September 2013.

[186] Parkes, Ian (15 October 1997). "Graham sees no benefit in fielding below-par teams". The Independent. London. p. 32.

[187] "United kids needed cup says Albiston". The Independent. London. 16 October 1997. สืบค้นเมื่อ 15 August 2013.

[188] Irwin, Mark (14 October 1997). "The Joker-Cola Cup; Wenger and Fergie leave out 19 stars to spark league fury". The Mirror. London. pp. 4, 37.

[189] Soleim, Markus (15 February 2016). "England 2003–04". Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation (RSSSF). สืบค้นเมื่อ 8 July 2016.

[190] "Rules". English Football League. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 10 กรกฎาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 19 กรกฎาคม 2016.

[191] "Carling Cup draw". BBC Sport. 27 September 2003. สืบค้นเมื่อ 29 July 2016.

[192] "Appearances/Attendances". Arsenal F.C. สืบค้นเมื่อ 30 January 2012.

[roth-193] 187.0 ^187.1 "Arsenal 1–1 Rotherham". BBC Sport. 28 October 2003. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.

[194] Haylett, Trevor (3 December 2003). "Arsenal's reserves of strength". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.

[kan-195] 189.0 ^189.1 Winter, Henry (17 December 2003). "Referee helps the Arsenal second string finish first". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.

[196] Brodkin, Jon (21 January 2004). "Juninho gives Middlesbrough a leg up". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.

[midsa-197] 191.0 ^191.1 Walker, Michael (4 February 2004). "Boro have history within their grasp". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.

[uefhi-198] 192.0 ^192.1 "Football's top club competition". UEFA.com. สืบค้นเมื่อ 19 August 2016.

[199] "Wenger predicts even bigger Champions' League". Hürriyet Daily News. Istanbul. 22 October 1997. สืบค้นเมื่อ 19 August 2016.

[chanc-200] 194.0 ^194.1 McCarra, Kevin (17 September 2003). "Home has to be sweet for Arsenal". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 19 August 2016.

[201] "Man Utd face Rangers". BBC Sport. 28 August 2003. สืบค้นเมื่อ 3 November 2013.

[202] Rodgers, Martin (30 August 2003). "Man to Mann". Daily Mirror. London. สืบค้นเมื่อ 3 November 2013.

[203] "Inter stun Gunners". BBC Sport. 17 September 2003. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.

[204] "Wenger defiant in defeat". BBC Sport. 18 September 2003. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.

[205] Brodkin, Jon (1 October 2003). "Cole header keeps Arsenal afloat". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.

[206] Scott, Matt (22 October 2003). "Arsenal back on the right track". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.

[207] McCarra, Kevin (6 November 2003). "Cole header keeps Arsenal afloat". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.

[inter-208] Winter, Henry (26 November 2003). "Goal blitz re-ignites Arsenal's campaign". The Daily Telegraph. London. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.

[209] McCarra, Kevin (11 December 2003). "Stylish Arsenal cruise through". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 19 November 2013.

[210] Lawrence, Amy (22 February 2004). "History on the side of Antic". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 8 July 2016.

[211] Brodkin, Jon (25 February 2004). "Spanish hoodoo banished by Pires". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.

[212] "Arsenal 2–0 Celta Vigo". BBC Sport. 10 March 2004. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.

[213] "English clubs to meet". BBC Sport. 12 March 2004. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.

[214] "Wenger targets victory". BBC Sport. 24 March 2004. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.

[215] McCarra, Kevin (7 April 2004). "Chelsea tear heart out of Gunners". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 1 December 2013.

[216] Lynam, Des (presenter) (15 May 2004). The Premiership [Goal of the Season competition] (Television production). ITV Sport. เหตุการณ์เกิดขึ้นที่ 00:08.25 am to 00:13:00 am.

[217] "Arsenal squad statistics – 2003/04". ESPN FC. สืบค้นเมื่อ 10 April 2004.

[218] Pearson, James (17 May 2004). "Gunners duo land more awards". Sky Sports. สืบค้นเมื่อ 14 January 2012.

[219] "Nedved: Henry deserved to win". Evening Standard. London. 23 December 2003. สืบค้นเมื่อ 5 October 2013.

[220] "Arsenal treble". Evening Times. Glasgow. 13 March 2004. p. 40.

[221] "Manager profile, Arsene Wenger". Premier League. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-09-18. สืบค้นเมื่อ 10 July 2016.

[parade-222] Brodkin, Jon (17 May 2004). "'I would love to win title and Champions League together'". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.

[glor-223] 217.0 ^217.1 "Arsenal savour title glory". BBC Sport. 16 May 2004. สืบค้นเมื่อ 25 August 2010.

[224] "Preston applaud Arsenal". BBC Sport. 17 May 2004. สืบค้นเมื่อ 25 August 2010.

[225] "Wenger has 'no plans to retire'". BBC Sport. 24 September 2009. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.

[226] "Media praise for "Invincibles"". BBC Sport. 17 May 2004. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.

[227] Moore, Glenn (17 May 2004). "Wenger's invincibles need European success". The Independent. London. สืบค้นเมื่อ 14 August 2010.

[228] "Arsenal given 'special trophy'". Daily Mail. London. 18 May 2004. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.

[229] Hytner, David (24 August 2004). "Gunners spirit is untouchable". Daily Express. London. p. 61.

[230] McCarra, Kevin (26 August 2004). "Henry launches Arsenal to record mark". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 14 August 2010.

[231] Hughes, Rob (22 พฤษภาคม 2005). "Time for Wenger to ring changes". The Sunday Times. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 July 2013. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013. (ต้องรับบริการ)

[232] Williams, Richard (28 May 2009). "Barcelona's triumph holds hope for Arsène Wenger's brand of football". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.

[233] Fifield, Dominic (29 April 2016). "Arsène Wenger reveals he rejected Real, Barcelona and Manchester City". The Guardian. London. สืบค้นเมื่อ 10 July 2016.

[234] "Greatest 50 Moments". Arsenal F.C. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.

[235] "Arsenal's 'Invincibles' voted greatest Premier League team". BBC Sport. 15 May 2012. สืบค้นเมื่อ 28 June 2013.

[1]

[2]

[3]

[4]

[nb 1]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[nb 2]

[12]

[13]

[14]

[nb 3]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[nb 4]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

[45]

[46]

[47]

[48]

[49]

[50]

[51]

[52]

[53]

[54]

[55]

[56]

[57]

[58]

[59]

[60]

[61]

[62]

[63]

[64]

[65]

[66]

[67]

[68]

[69]

[70]

[71]

[72]

[73]

[74]

[75]

[76]

[77]

[78]

[79]

[80]

[81]

[82]

[83]

[84]

[85]

[86]

[87]

[88]

[89]

[90]

[91]

[92]

[93]

[94]

[95]

[96]

[97]

[98]

[99]

[100]