สุลต่านมูฮัมมัด ชะฮ์แห่งบรูไน
มูฮัมมัด ชะฮ์ محمد شاه | |||||
---|---|---|---|---|---|
สุลต่านบรูไน | |||||
ครองราชย์ | ค.ศ. 1363/68–1402[1] | ||||
ก่อนหน้า | สถาปนาตำแหน่ง | ||||
ถัดไป | อับดุล มาจิด ฮัซซัน | ||||
ประสูติ | อาวัง อาลัก เบอตาตาร์ | ||||
สวรรคต | ป. ค.ศ. 1402[1] | ||||
คู่อภิเษก | ปูเตอรี ดายัง ปีไง[2] | ||||
พระราชบุตร |
| ||||
| |||||
พระราชบิดา | สุลต่านอิบราฮิม ชะฮ์ | ||||
ศาสนา | อิสลามนิกายซุนนี |
สุลต่านมูฮัมมัด ชะฮ์ (มลายู: Muhammad Shah, พระนามตอนพระราชสมภพ อาวังกู อาลัก เบอตาตาร์ (Awangku Alak Betatar); สวรรคต ป. ค.ศ. 1402)[1] เป็นผู้สถาปนารัฐสุลต่านบรูไนและเป็นสุลต่านองค์แรกที่ปกครองใน ค.ศ. 1368 จนกระทั่งสวรรคตใน ค.ศ. 1402[3][1] ลำดับวงศ์ตระกูลของมูฮัมมัด ชะฮ์ยังไม่เป็นที่กระจ่าง[4][3] พระองค์เข้ารีตอิสลามในคริสต์ศตวรรษที่ 14 และใช้พระนามใหม่เป็นสุลต่านมูฮัมมัด ชะฮ์ ผู้ปกครองบรูไนในยุคหลังได้รับการเรียกข่านเป็นสุลต่าน[5]
ชีวิตส่วนพระองค์
[แก้]อาวังกู อาลัก เบอตาตาร์ กับอาวังกู เซอเมาน์ (Awangku Semaun) พระเชษฐา/อนุชาร่วมพระราชบิดา เป็นสองพระองค์ในพี่น้อง 14 พระองค์ที่พระราชสมภพจากพระราชบิดา[6] เดวา เออมัซ กายางัน (Dewa Emas Kayangan) และสตรีชาวมูรุตจากลิมบัง[7] เดวา เออมัซ กายางันได้ออกเดินทางตามหาโคพันธุ์พิเศษชื่อ เติมบาเดา เพื่อตอบสนองความปรารถนาของพระมเหสีขณะที่พระนางกำลังตั้งพระครรภ์[8] ในระหว่างการเดินทาง พระองค์สมรสกับสตรีในสี่หมู่บ้าน มีบุตรด้วยกัน และในที่สุดก็มีพี่น้อง 14 พระองค์ตามที่กล่าวถึง เมื่อพบ "เติมบาเดา" แล้ว เดวา เออมัซ กายางันจึงตัดสินใจขึ้นสวรรค์ โดยพระองค์เป็นที่รู้จักในพระนาม บาตารากาลาดีกายางัน[9] อาวังกู อาลัก เบอตาตาร์ ขึ้นครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์บรูไนองค์แรก แม้ว่าจะไม่เป็นโอรสหัวปีก็ตาม[10]
รัชสมัย
[แก้]ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้ |
ตำนาน
[แก้]ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มข้อมูลส่วนนี้ได้ |
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 Jatswan S. Sidhu (22 December 2009). Historical Dictionary of Brunei Darussalam. Scarecrow Press. p. 20. ISBN 978-0-8108-7078-9.
- ↑ "Pusat Sejarah Brunei - Sultan - Sultan Brunei". www.history-centre.gov.bn (ภาษามาเลย์). สืบค้นเมื่อ 2024-05-14.
- ↑ 3.0 3.1 Elisseeff, Vadime (January 2000). "Chapter 8: A Brunei Sultan of the Early Fourteenth Century - A Study of an Arabic Gravestone". The Silk Roads: Highways of Culture and Commerce. Berghahn Books. pp. 145–157. ISBN 978-1-57181-222-3. สืบค้นเมื่อ 26 December 2013.
- ↑ "The golden history of Islam in Brunei | the Brunei Times". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 ตุลาคม 2015. สืบค้นเมื่อ 2 ตุลาคม 2015.
- ↑ Borneo Bulletin Year Book 2024 (2024-05-01). "HISTORY AND CULTURE". borneobulletinyearbook.com.bn (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). สืบค้นเมื่อ 2024-05-14.
- ↑ Mohammad bin Pengiran Haji Abd Rahman (Pengiran Haji) (2001). Islam di Brunei Darussalam (ภาษามาเลย์). Dewan Bahasa dan Pustaka Brunei, Kementerian Kebudayaan Belia dan Sukan. p. 19. ISBN 978-99917-0-181-3.
- ↑ Traditional Literature of ASEAN (ภาษาอังกฤษ). ASEAN Committee on Culture and Information. 2000. p. 37. ISBN 978-99917-0-196-7.
- ↑ Barrington, Brook (1997). Empires, Imperialism and Southeast Asia: Essays in Honour of Nicholas Tarling (ภาษาอังกฤษ). Monash Asia Institute. p. 204. ISBN 978-0-7326-1153-8.
- ↑ Schulze, Fritz (2004). Abstammung und Islamisierung als Motive der Herrschaftslegitimation in der traditionellen malaiischen Geschichtsschreibung (ภาษาเยอรมัน). Otto Harrassowitz Verlag. p. 59. ISBN 978-3-447-05011-1.
- ↑ Ooi, Keat Gin; King, Victor T. (2022-07-29). Routledge Handbook of Contemporary Brunei (ภาษาอังกฤษ). Taylor & Francis. ISBN 978-1-000-56864-6.
บรรณานุกรม
[แก้]- Haris, Abu Hanifah (October 2018). "Sultan Muhammad Syah 1283-1339". www.researchgate.net. Institut Kajian Sejarah dan Patriotisme Malaysia.
- Yunos, Rozan (2010). THE EARLY BRUNEI CONQUESTS. The Brunei Times.
{{cite book}}
: CS1 maint: date and year (ลิงก์) - Haji Abdul Karim bin Haji Abdul Rahman (2016-04-04). Sejarah Pengasasan Dan Asal Usul Kerajaan Brunei Berdasarkan Sumber Lisan (PDF) (วิทยานิพนธ์ PhD) (ภาษามาเลย์). Universiti Malaya. สืบค้นเมื่อ 2024-07-14.
แหล่งข้อมูลอื่น
[แก้]ก่อนหน้า | สุลต่านมูฮัมมัด ชะฮ์แห่งบรูไน | ถัดไป | ||
---|---|---|---|---|
ไม่มี | สุลต่านบรูไน (ค.ศ. 1363–1402) |
สุลต่านอับดุล มาจิด ฮัสซัน |