สื่ออีโรติกาเด็ก
สื่ออีโรติกาเด็ก (อังกฤษ: Child erotica) เป็นสื่อเกี่ยวกับเด็กที่ไม่ใช่สื่อลามกอนาจารโดยตรง แต่เป็นสื่อที่ใช้เพื่อจุดประสงค์ทางเพศ[1][2][3] เป็นการใช้คำที่กว้างขวางกว่าสื่อลามกอนาจารเด็ก เพราะว่ารวมเอาสื่อที่อาจทำให้เกิดอารมณ์เพศ รวมทั้งรูปภาพที่ไม่เกี่ยวกับเพศ, หนังสือหรือนิตยสารเกี่ยวกับเด็กหรือเกี่ยวกับความใคร่เด็ก, ของเล่น, สมุดบันทึกประจำวัน หรือเสื้อผ้า[3][4] ผู้สืบสวนคดีพบว่า คนใคร่เด็กและผู้ทำผิดทารุณเด็กทางเพศ มักจะสะสมสื่ออีโรติกาเด็ก โดยอาจเป็นรูปแบบของพฤติกรรมย้ำคิดย้ำทำ (compulsive behavior) และโดยอาจใช้เป็นตัวแทนสื่อลามกอนาจารเด็กที่ผิดกฎหมายหรือหาได้ยาก แต่สื่อเช่นนี้ บ่อยครั้งก็ยังสามารถใช้เป็นหลักฐานในศาลเกี่ยวกับพฤติกรรมที่เป็นอาชญากรรม[1] ภาพอีโรติกาเด็กอาจจะเผยแพร่ทางอินเทอร์เน็ต โดยปรากฏคล้ายกับรูปโมเดลเด็กที่ไม่ได้ทำเพื่ออนาจาร
ประเด็นกฎหมายในประเทศต่าง ๆ[แก้]
ประเทศไทย[แก้]
พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา (ฉบับที่ 24) พ.ศ. 2558 ซึ่งมีผลเริ่มตั้งแต่วันที่ 7 ธันวาคม 2558 นิยาม สื่อลามกอนาจารเด็ก ไว้ว่า[5]
“สื่อลามกอนาจารเด็ก” หมายความว่า วัตถุหรือสิ่งที่แสดงให้รู้หรือเห็นถึงการกระทําทางเพศของเด็กหรือกับเด็กซึ่งมีอายุไม่เกินสิบแปดปี โดยรูป เรื่อง หรือลักษณะสามารถสื่อไปในทางลามกอนาจาร ไม่ว่าจะอยู่ในรูปแบบของเอกสาร ภาพเขียน ภาพพิมพ์ ภาพระบายสี สิ่งพิมพ์ รูปภาพ ภาพโฆษณา เครื่องหมาย รูปถ่าย ภาพยนตร์ แถบบันทึกเสียง แถบบันทึกภาพ หรือรูปแบบอื่นใดในลักษณะทํานองเดียวกัน และให้หมายความรวมถึงวัตถุหรือสิ่งต่างๆ ข้างต้นที่จัดเก็บในระบบคอมพิวเตอร์หรือในอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์อื่นที่สามารถแสดงผลให้เข้าใจความหมายได้
— พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา (ฉบับที่ ๒๔) พ.ศ. ๒๕๕๘[5] ้
โดยกำหนดโทษต่าง ๆ ไว้ว่า[6][5]
- ครอบครองสื่อลามกอนาจารเด็กเพื่อแสวงหาประโยชน์ในทางเพศสำหรับตนเองหรือผู้อื่น มีโทษจําคุกไม่เกิน 5 ปีหรือปรับไม่เกิน 100,000 บาท หรือทั้งจําทั้งปรับ (มาตรา 287/1)
- ส่งต่อสื่อลามกอนาจารเด็กแก่ผู้อื่น ต้องระวางโทษจําคุกไม่เกิน 7 ปี หรือปรับไม่เกิน 140,000 บาท หรือทั้งจําทั้งปรับ (มาตรา 287/1)
- ทำ ผลิต มีไว้ นำเข้า ส่งออก พาไป ให้เช่า หรือทำให้แพร่หลาย (รวมทั้งโฆษณา ไขข่าวว่าจะหาได้อย่างไรจากที่ไหน) เพื่อการค้าหรือการแจกจ่ายโอ้อวดกับประชาชน ต้องระวางโทษจําคุกตั้งแต่ 3-10 ปี และปรับตั้งแต่ 60,000-200,000 บาท (มาตรา 287/2)
แต่เนื่องจากเป็นกฎหมายที่เพิ่งเริ่มบังคับใช้ จึงไม่ชัดเจนว่า ศาลจะตัดสินสื่ออีโรติกาเด็กว่าเป็น "สื่อลามกอนาจารเด็ก" หรือไม่
สหรัฐอเมริกา[แก้]
การแสดงรูปของเด็กแม้ใส่เสื้อผ้า สามารถผิดกฎหมายสหรัฐได้หลายมาตรา [, , และ ] ถ้าจัดว่า เป็นภาพเร้ากามตัณหา (lascivious) โดยแสดงอวัยวะเพศหรือเขตหัวหน่าว[7] ศาลอุทธรณ์ของสหรัฐนิยาม "lascivious" ไว้ว่า "มักจะเร้าอารมณ์เพศ ลามก อนาจาร ไม่สะอาดทางเพศ ทำให้เสื่อมศีลธรรมโดยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ทางเพศ"[8]
ส.ส.รัฐสภาแห่งสหรัฐอเมริกาบางท่านได้เสนอให้ออกกฎหมายห้ามเว็บไซต์โมเดลเด็กบางเว็บ และรัฐต่าง ๆ ก็กำลังพิจารณากฎหมายเช่นเดียวกัน[9] ส่วนผู้คัดค้านอ้างว่า กฎหมายเช่นนั้นจะละเมิดกฎแก้ไขที่ 1 ของรัฐธรรมนูญแห่งสหรัฐอเมริกา
บริษัท Webe Web[แก้]
ในเดือนกรกฎาคม 2544 สำนักข่าวหนึ่งพิมพ์บทความ[10] เกี่ยวกับเว็บไซต์โมเดลเด็กหญิงชื่อว่า "แอมเบอร์ตัวน้อย (Lil' Amber)" ปฏิบัติการโดยบริษัทให้เช่าพื้นที่อินเทอร์เน็ต Webe Web ในรัฐฟลอริดา ซึ่งเป็นบริษัทที่ให้บริการเกี่ยวกับโมเด็ลเด็กที่เก่าแก่ที่สุดทางอินเทอร์เน็ตในเวลานั้น
ต่อมาในเดือนพฤศจิกายน 2544 บริษัทการกระจายเสียงและแพร่ภาพแห่งชาติ (NBC) ก็ออกข่าวทางทีวีในรายการ "ขายความบริสุทธิ์ (Selling Innocence)" ที่นักข่าวปลอมตัวติดต่อกับผู้ปฏิบัติการเว็บไซต์ และสืบหา ด.ญ. แอมเบอร์ (ซึ่งเป็นชื่อแสดง) ที่เป็นโมเดลของเว็บไซต์ แล้วพบว่าอยู่ในไร่ของครอบครัวในรัฐ ซึ่งมีผลให้มีการเสนอกฎหมายห้ามเว็บไซต์โมเดลเด็ก[11]
ต่อมาเจ้าของบริษัทจึงถูกสอบสวนโดยทั้งเจ้าหน้าที่สำนักงานสอบสวนกลาง และเจ้าหน้าที่ไปรษณีย์ ผู้ได้เข้ายึดสื่อเป็นจำนวนมากจากบ้านของเจ้าของ และพบว่า พ่อแม่ของเด็กเป็นจำนวนมากไม่รู้ว่ามีการถ่ายรูปลูก ๆ ของตน แต่ก็มีบางคนที่ได้เซ็นมอบอนุญาตการปกครองบุตรชั่วคราวให้กับช่างภาพในช่วงถ่ายรูป[12]
ในวันที่ 28 พฤศจิกายน 2549 เจ้าหน้าที่จึงได้กำหนดข้อหาดำเนินคดีต่อเจ้าของบริษัท ซึ่งมีผลเป็นการปิดเว็บไซต์โมเดลเด็กของบริษัททุกเว็บทันที และช่างภาพก็ได้ให้การรับสารภาพว่ากระทำความผิดในฐานการสมรู้ร่วมคิด และการส่งไปรษณีย์และการขนส่งสื่อลามกอนาจารเด็ก[12] ในขณะที่เจ้าของสองคนให้การว่าไม่ได้ทำผิด
ต่อมาเจ้าของคนหนึ่งจึงถูกดำเนินคดีฐานได้รับ มีเป็นเจ้าของ และเผยแพร่สื่อลามกอนาจารเด็ก แล้วได้ต่อรองกับเจ้าหน้าที่ของศาลให้การว่าตนได้รับรูปที่แสดงเด็กก่อนวัยเจริญพันธุ์และวัยอื่น ๆ มีพฤติกรรมแบบซาดิสม์และมาโซคิสม์ ในวันที่ 13 พฤศจิกายน 2552 เจ้าของคนนี้จึงถูกตัดสินลงโทษจำคุกเป็นเวลา 7 ปีกับอีก 3 เดือน โดยลดลงจากโทษหนักสุดมากถึง 20 ปี[13][14]
นอกจากนั้นแล้ว ทั้งบริษัทเองและเจ้าของทั้งสองคน ก็กำลังถูกดำเนินคดีในอีกรัฐหนึ่งต่างหาก ฐานผลิตและขนส่งภาพอีโรติกาเด็ก[15][16]
บริษัท A Little Agency[แก้]
ในต้นปี 2549 ผู้ทำการของบริษัทโมเดลเด็ก A Little Agency และ The VMS ถูกจับในข้อหาเกี่ยวกับสื่อลามกอนาจารเด็ก แม้ว่าบริษัททั้งสองจะไม่ได้เผยแพร่รูปเปลือย แต่เจ้าหน้าที่อ้างว่า เป็นรูปเร้าอารมณ์ที่แสดงบริเวณอวัยวะเพศของเด็ก ตามกำหนดการทดสอบของศาล (Dost test)[17] และอ้างว่า เว็บไซต์เหล่านั้นขายภาพของเด็กหญิงมีอายุน้อยถึง 9 ขวบ ใส่เสื้อผ้าตัวน้อย ๆ แสดงท่าทางที่บอกเป็นนัย โดยมีเด็กหญิง 9 ขวบคนหนึ่งที่ใส่รองเท้าส้นสูงสีดำ ใส่กางเกงในลายลูกไม้ดำที่ไม่มีผ้าปิดก้น (thong) ใส่ยกทรงดำ และใส่เสื้อแจ๊คเก็ตดำ โดยนั่งอยู่บนโต๊ะทานอาหาร[17] ผู้ทำการของเว็บไซต์ถูกดำเนินคดีในข้อหาขนส่ง มีเป็นเจ้าของ และรับสื่อลามกอนาจารเด็ก[17] แต่ทนายของผู้ทำการร้องให้ยกฟ้องคดีโดยอ้างว่า รูปของเด็กหญิงที่มีท่าทางบอกเป็นนัยไม่ได้อยู่ในระดับที่จะเป็นสื่อลามกอนาจารเด็ก แต่ผู้พิพากษาในคดีปฏิเสธ โดยให้ข้อสังเกตว่า ศาลสูงสุดของสหรัฐได้กำหนดแล้วว่า รูปแม้ใส่เสื้อผ้าอย่างสมบูรณ์ ก็ยังสามารถเป็นสื่อลามกอนาจารได้[17]
- กางเกงในแบบ thong ที่เด็กตามข้อความอาจใส่ แสดงเพื่อเพิ่มความเข้าใจเท่านั้น
-
-
-
ญี่ปุ่น[แก้]
กฎหมายญี่ปุ่นปี 2542 ที่ห้ามการค้าประเวณีเด็กและสื่อลามกอนาจารเด็ก นิยามสื่ออนาจารไว้ว่า เป็นภาพของเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี "เปลือยหรือกึ่งเปลือยที่เร้าอารมณ์ทางเพศ" แต่ว่าในประเทศ ท้องตลาดก็ยังมีขายดีวีดีและหนังสือภาพของจูเนียร์ไอดอล (junior idol) คือภาพเด็กหรือเด็กต้นวัยรุ่นในรูปแบบของโมเดลอยู่
คณะกรรมการจริยธรรมสำนักพิมพ์ของสมาคมสำนักพิมพ์นิตยสารแห่งประเทศญี่ปุ่น มีหน้าที่ตรวจสอบร้านขายหนังสือที่มีสิ่งตีพิมพ์ที่ไม่สมควร และเตือนสำนักพิมพ์ที่พิมพ์หนังสือมังงะลามกอนาจาร แต่ว่า สมาชิกกรรมการได้กล่าวว่า ไม่ใช่เป็นเรื่องง่ายที่จะกำหนดว่าเมื่อไรภาพ ๆ หนึ่งจึงจะข้ามเส้นจากภาพศิลป์ไปเป็นสื่อลามกอนาจารเด็ก[18]
เชิงอรรถและอ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 Lanning, Kenneth V. (2001). "Child Molesters: A Behavioral Analysis 4th ed" (PDF). 86. National Center for Missing and Exploited Children: 85–95. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (pdf)เมื่อ 2010-12-24. สืบค้นเมื่อ 2016-02-25.
{{cite journal}}: Cite journal ต้องการ|journal=(help) - ↑ Lanning, Kenneth V. (1992). Child sex rings: a behavioral analysis for criminal justice professionals handling cases of child sexual exploitation (PDF). National Center for Missing & Exploited Children. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2019-12-03. สืบค้นเมื่อ 2016-02-25.
- ↑ 3.0 3.1 Zillmann, Dolf; Bryant, Jennings (1989). Pornography: Research Advances and Policy Considerations. Routledge. pp. 239–241. ISBN 0-8058-0615-6.
- ↑ Strachan Peterson, Marilyn; Durfee, Michael; Coulter, Kevin (2003). Child Abuse and Neglect: Guidelines for Identification, Assessment, and Case Management. Volcano Press. p. 123. ISBN 1-884244-21-1.
- ↑ 5.0 5.1 5.2 "พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา (ฉบับที่ ๒๔) พ.ศ. ๒๕๕๘" (PDF). 2015-09-08. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-04-10.
- ↑ "ครอบครองสื่อโป๊เด็ก ผิดกฎหมายใหม่ คำถามจากนักกฎหมาย หรือใครๆ ก็โดนได้?". ประชาไท. 2015-09-10. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-04-10.
- ↑ "United States of America v. Knox, No. 92-7089, 3rd Circuit Court of Appeals". FindLaw. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-04. สืบค้นเมื่อ 2016-02-25.
- ↑ "tending to excite lust; lewd; indecent; obscene; sexual impurity; tending to deprave the morals in respect to sexual relations."
- ↑ "State Police Call for Tougher Internet Predator Laws". redorbit.com.
- ↑ Scheeres, Julia (2001-07-23). "Girl Model Sites Crossing Line?". Wired. สืบค้นเมื่อ 2007-09-14.
- ↑ "THOMAS Library of Congress". สืบค้นเมื่อ 2007-09-14.[ลิงก์เสีย]
- ↑ 12.0 12.1 "Alabama Photographer Pleads Guilty to Child Pornography Charges". The America's Intelligence Wire. 2007-03-07.
- ↑ "Vice President of Florida Corporation Pleads Guilty to 16 Counts of Transporting Child Pornography". United States Department of Justice. 2010-09-15.
- ↑ "Florida Corporation Pleads Guilty to Transportation of Child Pornography and Conspiracy to Produce Child Pornography: President and Director of Corporation Pleads Guilty to Money Laundering" (Press release). สำนักงานสอบสวนกลาง. 2010-04-22. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-05-27. สืบค้นเมื่อ 2016-02-25.
- ↑ "Florida Man Pleads Guilty to Receiving Child Pornography". Justice.gov. 2009-09-08. สืบค้นเมื่อ 2011-12-28.
- ↑ "Vice President of Florida Corporation Sentenced to 108 Months in Prison for Transporting Child Pornography" (Press release). 2010-12-17.[ลิงก์เสีย]
- ↑ 17.0 17.1 17.2 17.3 Fatah, Geoffrey (2006-08-03). "2 say photos of girls weren't porn: Their attorneys argue children 'fully clothed'". Deseret News. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-12-24. สืบค้นเมื่อ 2016-02-25.
- ↑ "Photos of preteen girls in thongs now big business | The Japan Times Online". Search.japantimes.co.jp. 2007-05-03. สืบค้นเมื่อ 2011-12-28.
หนังสือและข้อมูลอื่น ๆ[แก้]
- Betsy Cameron, Lisanne: A Young Model, 1979: Clarkson N. Potter.
- H.R. 1142, 109th Congress, 1st Session, Child Modeling Exploitation Prevention Act[ลิงก์เสีย], March 8, 2005.
- Mike Brunker, "Legal child porn under fire" เก็บถาวร 2006-04-27 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน MSNBC report, March 28, 2002.
- Mike Brunker, "Young 'model' sites feel the heat: Porn, sexual exploitation charges leveled against 3 operators", MSNBC, July 11, 2002.
- The PJCrew Story เก็บถาวร 2008-01-02 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน. ()
- Julia Scheeres, "Girl Model Sites Crossing Line?", Wired News, July 23, 2001.
- Selling Innocence NBC 6 investigative report Part 1 November 8, 2001; Part 2 November 9, 2001.
- Selling Innocence NBC 6 followup: "Child Modeling Web Site Owner Held On Child Porn Charges; Congressmen Seeking Legislation To Prevent Child Exploitation On The Net" Posted April 18, 2002; updated May 17, 2002.
- Selling Innocence TV movie IMDB entry