สำเนียงสะกอม
ภาษาไทยถิ่นใต้สำเนียงสะกอม เป็นภาษาไทยใต้กลุ่มหนึ่งที่มีความเป็นเอกลักษณ์ที่แตกต่างจากภาษาใต้อื่นๆ มีคำศัพท์ที่ได้รับอิทธพลมาจากภาษาไทยถิ่นใต้ ภาษามลายูปัตตานี เป็นต้น ภาษาไทยถิ่นใต้สำเนียงสะกอมมีใช้พูดสื่อสารกันในระหว่างสองตำบล ในสองอำเภอในจังหวัดสงขลา ได้แก่ตำบลสะกอม อำเภอจะนะ และตำบลสะกอม อำเภอเทพา มีอาณาเขตตั้งแต่ออกจากตัวเมืองจะนะ 4 กิโลเมตร เรื่อยไปจนถึงชายฝั่งทะเลจรดตำบลปากบาง อำเภอเทพา ผู้พูดมีทั้ง ชาวไทยมุสลิม ชาวไทยพุทธ และชาวไทยเชื้อสายจีน
ประวัติ[แก้]
คำว่าสะกอม มาจากภาษามลายูผสมอาหรับคำว่า "สกาโฮม"سقوم (อ่านว่า เซอ-กาโฮม)และเพี้ยนเป็นสะกอมในภายหลัง โดยเชื่อว่าภาษาไทยถิ่นใต้สำเนียงสะกอมซึ่งเป็นภาษาที่ใช้ศัพท์สูงสันนิษฐานว่ามาจากการใช้ราชาศัพท์กับนายหัวเมือง คือ เจ้าขุนสะกอมไกร และมาจากภาษามลายูบ้าง[1]
ลักษณะของภาษา[แก้]
เนื่องจากเป็นภาษาที่อยู่ระหว่างรอยต่อของภาษาไทยถิ่นใต้ กับภาษามลายูปัตตานี ทำให้ชุมชนชาวสะกอมได้รับอิทธิพลดังกล่าวนี้มาผสมผสานเข้าด้วยกัน จนเป็นภาษาที่เป็นเอกลักษณ์ของตนเอง โดยเฉพาะคำศัพท์ และสำเนียงการพูด โดยภาษาไทยถิ่นใต้สำเนียงสะกอมจะใช้เสียงดัง เนื่องจากต้องพูดสู้เสียงทะเล ไม่สุภาพนุ่มนวล และพูดอย่างตรงไปตรงมา นอกจากนี้ภาษาไทยถิ่นใต้สำเนียงสะกอม ยังมีความใกล้เคียงกับภาษาไทยถิ่นใต้สำเนียงตากใบ มากกว่าภาษาไทยถิ่นใต้สำเนียงสงขลา[2] แต่มีลักษณะอันเป็นเอกลักษณ์คือ คำที่มีสองพยางค์ จะไม่นิยมตัดคำเหมือนภาษาไทยถิ่นใต้ทั่วไป มีการเติมเสียงพยางค์หน้า และยังมีการเรียงคำสับ ที่เป็นภาษาถิ่นใต้ทั่วไปเช่น พุงขึ้น (ท้องขึ้น) จะเป็นขึ้นพุง เป็นต้น [3]
ตัวอย่างคำ[แก้]
ส่วนนี้รอเพิ่มเติมข้อมูล คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมข้อมูลในส่วนนี้ได้ตัวอย่างคำของภาษาไทยถิ่นใต้สำเนียงสะกอมที่ใช้สื่อสารกัน เช่น
| ภาษาสะกอม | คำแปล | หมายเหตุ | |
|---|---|---|---|
| 1 | ปะ | พ่อ | |
| 2 | เวาะ | ลุง | |
| 3 | แขบ | เร่งรีบ | |
| 4 | ตีหมาตักน้ำ | ถัง, ถังน้ำ, ถังตักน้ำ | มาจากคำมลายู คำว่า Timba |
| 5 | ข้าวเปียก | ข้าวต้ม | |
| 6 | ข้าวต้ม | ข้าวต้มมัด | |
| 7 | กะต้ม | ข้าวต้มใบกะพ้อ | |
| 8 | พาปล๋อย | ผ้าขาวม้า | มาจากคำมลายู คำว่า กาอิง เลอปะฮฺ (كائن لفس) |
| 9 | แหน็บเพลา | กางเกง | มาจากคำเขมรคำว่า สนาบ่เภฺลา อ่านว่า สนับเภลิว แปลว่าร่องขา แต่ชาวใต้ทั่วไปเรียกว่า หนับเพลา หรือ หน้าเพลา[4] |
| 10 | จะคง | ข้าวโพด | มาจากคำมลายูว่า ญาฆง (Jagong) ชาวใต้ทั่วไปนิยมเรียกสั้นๆว่า คง |
| 11 | ดูหลำ | คนฟังเสียงปลา | ภาษามลายูปัตตานีเรียกว่า ยูสะแล บางท้องถิ่นเรียกว่า ยูสะหลำ[5] |
| 12 | ปลาลามา | ปลาจวด | |
| 13 | ปลาลามาสองซี่ | ปลาจวดเทียน | |
| 14 | ปลาลามาคลอง | ปลาจวดคอม | |
| 15 | ปลาลามาจีน | ปลาหางไก่ | |
| 16 | ปลาลามาจูหวา | ปลาปากกว้าง | |
| 17 | ปลาลามาแดง | ปลาจวดขี้แตก | |
| 18 | ปลาขี้เกะ | ปลาแป้น | |
| 19 | อวนตาเระ | อวนเข็น |
ตัวอย่างประโยค[แก้]
| ภาษาสะกอม | คำแปล | |
|---|---|---|
| 1 | แลต่ะ ดำน้ำหิดเดียวเหนื่อยแข๋ตายแหล่ว | ดูสิ ดำน้ำแค่นิดเดียว เหนื่อยจะตายแล้วเนี่ย |
| 2 | มึ๋งนิ ใหย๋จนหมาเลียวานไม่ถึงแหล่ว เทียวเดิ๋นแกเปลื๋อยโหย่เหลย ไปหาแหน็บเพลามาใสซะมังไป๊ | มึงนี่ โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้ว ยังเที่ยวเดินแก้ผ้าอยู่เลย ไปหากางเกงมาใส่ซะบ้างไป |
| 3 | ไม่ล่าดอก | ไม่ถอยหรอก |
| 4 | แม่ค้าๆ เส่อจะคงต๋อมสักช่อทิ คีบาทนิ? | แม่ค้าๆ ซื้อข้าวโพดต้มสักช่อหนึ่ง ราคาเท่าไหร่? |
อ้างอิง[แก้]
- ↑ ข้อมูลตำบลสะกอม อำเภอเทพา จังหวัดสงขลา
- ↑ ::ฐานข้อมูลวิทยานิพนธ์อิเล็กทรอนิกส์
- ↑ สงขลา 9 ภาษาและวรรณกรรม
- ↑ ประพนธ์ เรืองณรงค์. เล่าเรื่องเมืองใต้:ภาษา วรรณกรรม ความเชื่อ. กรุงเทพฯ:สถาพรบุ๊คส์, 2550, หน้า 28
- ↑ วีระศักดิ์ จันทร์ส่งแสง. คนฟังเสียงปลา ภูมิปัญญาพรานทะเลแห่งจะนะ. ในศิลปวัฒนธรรม ปีที่ 19 ฉบับที่ 227 มกราคม 2547. กรุงเทพฯ:มติชน, 254. หน้า 54
|
||||||||||||||
