สาธารณรัฐมอนเตเนโกร (ค.ศ. 1992–2006)
สาธารณรัฐมอนเตเนโกร Република Црна Гора Republika Crna Gora | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1992–2006 | |||||||||
.svg){kind=small} (1993—2004)  (2004—2006) ธงชาติ
.svg) (1993—2004)  (2004—2006) ตราแผ่นดิน
| |||||||||
เพลงชาติ: Хеј, Словени" (1992-2004) เฮ , สลาฟ Ој, свијетла мајска зоро (2004–2006) Oj, svijetla majska zoro อังกฤษ: "Oh, Bright Dawn of May" | |||||||||
 มอนเตเนโกร (สีฟ้า) ใน ยูโกสลาเวีย | |||||||||
| สถานะ | รัฐองค์ประกอบของยูโกสลาเวีย | ||||||||
| เมืองหลวง | พอดกอรีตซา[1] เซติเญ (เมืองราชวงศ์) | ||||||||
| ภาษาราชการ | ภาษาเซอร์เบีย | ||||||||
| เดมะนิม | ชาวมอนเตเนโกร | ||||||||
| การปกครอง | รัฐพรรคการเมืองเดียว สาธารณรัฐระบบรัฐสภา | ||||||||
| ประธานาธิบดี | |||||||||
• 1992–1998 (คนเเรก) | โมมีร์ บูลาโตวิช | ||||||||
• 2003–2006 (คนสุดท้าย) | ฟิลิป วูยาโนวิช | ||||||||
| นายกรัฐมนตรี | |||||||||
• 1992–1998 (คนเเรก) | มิโล คูคาโนวิช | ||||||||
• 2003–2006 (คนสุดท้าย) | มิโล คูคาโนวิช | ||||||||
| สภานิติบัญญัติ | สภานิติบัญญัติแห่งมอนเตเนโกร | ||||||||
| ประวัติศาสตร์ | |||||||||
• ก่อตั้ง | 28 เมษายน 1992 | ||||||||
• รัฐธรรมนูญบังคับใช้ | 12 ตุลาคม 1992 | ||||||||
• ประกาศเอกราช | 3 มิถุนายน 2006 | ||||||||
| พื้นที่ | |||||||||
| 2006 | 13,812 ตารางกิโลเมตร (5,333 ตารางไมล์) | ||||||||
| รหัส ISO 3166 | ME | ||||||||
| |||||||||
| ปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของ | มอนเตเนโกร | ||||||||
สาธารณรัฐมอนเตเนโกร ( เซอร์เบีย: Република Црна Гора, อักษรโรมัน: Republika Crna Gora ) เป็นรัฐที่เป็นส่วนประกอบของ สหพันธ์สาธารณรัฐยูโกสลาเวีย จากนั้นเป็นเซอร์เบียและมอนเตเนโกรระหว่างปี พ.ศ. 2535 ถึง พ.ศ. 2549 การประกาศเอกราชของ มอนเตเนโกร ในปี 2549 ทำให้อดีตรัฐยูโกสลาเวียสิ้นสุดลง หลังจากการล่มสลายของ สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมยูโกสลาเวีย สาธารณรัฐที่เหลือของมอนเตเนโกรและเซอร์เบียตกลงที่จะก่อตั้ง สหพันธ์สาธารณรัฐยูโกสลาเวีย ซึ่งละทิ้งลัทธิคอมมิวนิสต์อย่างเป็นทางการและให้การรับรองสถาบันประชาธิปไตยในนามมอนเตเนโกรเป็นสาธารณรัฐที่เป็นส่วนประกอบของยูโกสลาเวีย และรัฐสืบต่อจนถึงเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2549 เมื่อมอนเตเนโกรประกาศเอกราชจาก เซอร์เบียและมอนเตเนโกร หลังจาก การลงประชามติแยกตัวเป็นเอกราชของมอนเตเนโกรในปี พ.ศ. 2549
ประวัติศาสตร์[แก้]
เมื่อเข้าสู่ FRY มอนเตเนโกรนำโดยประธานาธิบดีโมมีร์ บูลาโตวิช อดีตสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์ในยูโกสลาเวียและเป็นพันธมิตรของประธานาธิบดีสลอบอดัน มีลอเชวิช ชาวเซอร์เบีย ซึ่ง บูลาโตวิช ช่วยให้ได้รับอำนาจในช่วงการปฏิวัติต่อต้านระบบราชการ ซึ่งเขาและ มีลอเชวิช ได้รับชัยชนะ มีอำนาจในสาธารณรัฐของตน ในปีสุดท้ายของการดำรงอยู่ของ SFRY บูลาโตวิช ได้สนับสนุนข้อเรียกร้องของมีลอเชวิช สำหรับระบบ "หนึ่งสมาชิก หนึ่งเสียง" ในสภาพรรคคอมมิวนิสต์ สิ่งนี้ส่งเสริมการล่มสลายของพรรคคอมมิวนิสต์และต่อมา SFRY บูลาโตวิช เริ่มแสดงความไม่เต็มใจที่จะอยู่ในสหภาพกับเซอร์เบีย เมื่อประเทศต่างๆ เช่น อิตาลีเสนอความเป็นไปได้ให้มอนเตเนโกรเข้าถึงประชาคมยุโรปอย่างรวดเร็ว หากมอนเตเนโกรแยกตัวออกจากยูโกสลาเวีย อย่างไรก็ตาม การรับรองเอกราชของมอนเตเนกรินโดยสังเขปของบูลาโตวิชสิ้นสุดลงเนื่องจากแรงกดดันจากเซอร์เบีย ในปี 1992 มอนเตเนโกรเข้าร่วม FRY หลังจากการลงประชามติเกิดขึ้นในวันที่ 1 มีนาคมของปีนั้น ในปีเดียวกัน เมืองหลวงติโตกราด (ตั้งชื่อตามอดีตผู้นำยูโกสลาเวีย ยอซีฟ บรอซ ตีโต) ถูกเปลี่ยนชื่อเป็นชื่อ พอดกอรีตซา ก่อนยุคคอมมิวนิสต์ ในปี 1993 มอนเตเนโกรเลิกใช้ธงในยุคคอมมิวนิสต์เดิมและใช้ธงสามสีธรรมดา ซึ่งคล้ายกับของเซอร์เบียแต่ยาวกว่า และมีแถบกลางเป็นสีน้ำเงินอ่อนกว่า แสดงถึงความแตกต่างระหว่างสองสาธารณรัฐที่มีธงเหมือนกันทุกประการในยุคคอมมิวนิสต์ ธงนี้จะใช้อยู่จนถึงปี 2004[2]
สหภาพมอนเตเนโกรกับเซอร์เบียทำให้เกิดความชอบธรรมในการดำรงอยู่ต่อไปของรัฐยูโกสลาเวีย ซึ่งมีความสำคัญต่อเซอร์เบียเนื่องจากความต่อเนื่องของรัฐยูโกสลาเวียจะทำให้สหพันธ์สามารถอ้างสิทธิ์ในดินแดนยูโกสลาเวียเดิมในบอสเนียและเฮอร์เซโกวีนา และโครเอเชียที่มีชาวเซิร์บอาศัยอยู่ นอกจากนี้มอนเตเนโกรยังสามารถเข้าถึงทะเลได้ซึ่งทำให้ร่างกายของเซอร์เบียไม่สามารถออกสู่ทะเลได้และอนุญาตให้มีกองทัพเรือ (พ่อค้าและทหาร) เมื่อเวลาผ่านไป ลักษณะการครอบงำของประธานาธิบดีมิโลเซวิชและพันธมิตรของเขาภายในสหพันธ์ได้กระตุ้นให้ชาวมอนเตเนโกรทั่วไปเปลี่ยนไปสู่ความเป็นอิสระ ขณะเดียวกันก็สร้างความปรารถนาที่เพิ่มมากขึ้นในการเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครองและการสนับสนุนฝ่ายค้านในเซอร์เบีย ความตึงเครียดกับเซอร์เบียเกี่ยวกับนโยบายเศรษฐกิจทำให้มอนเตเนโกรยอมรับ Deutsche Mark ในปี 1996 ในขณะที่รอให้ประชาคมยุโรปกำหนดสกุลเงินยุโรปอย่างเป็นทางการ หลังจากบูลาโตวิช ก้าวลงจากตำแหน่งประธานาธิบดี ในปี 1998 มีโล คูคาโนวิชประธานาธิบดีคนใหม่ได้คัดค้ามีลอเชวิช (ประธานาธิบดียูโกสลาเวีย) และกำหนดให้มอนเตเนโกรมุ่งสู่อิสรภาพ[3]
สมาพันธรัฐ และ การประกาศเอกราช[แก้]
ในปี 2003 ยูโกสลาเวียกลายเป็นสมาพันธรัฐและให้อำนาจปกครองตนเองแก่มอนเตเนโกรมากขึ้นโดยมีเพียงการป้องกันและนโยบายต่างประเทศเท่านั้นที่ยังคงเป็นความรับผิดชอบของยูโกสลาเวีย นี่เป็นขั้นตอนที่ใกล้ชิดกับเอกราชของมอนเตเนโกร ในปี 2549 มอนเตเนโกรจัดการลงประชามติแยกตัวเป็นเอกราช 55% ลงมติเห็นชอบเอกราช แต่นี่เป็นเพียงชัยชนะอย่างฉิวเฉียดสำหรับเอกราช มอนเตเนโกรประกาศเอกราชอย่างเป็นทางการในเดือนมิถุนายน 2006 ทำให้เซอร์เบียแยกตัวเป็นเอกราช ยุติเซอร์เบียและมอนเตเนโกร
อ้างอิง[แก้]
- ↑ "Constitution of the Republic of Montenegro".
Article 7
- ↑ Frucht, Richard (2005). Eastern Europe: An Introduction to the People, Lands, and Culture [3 Volumes] (ภาษาอังกฤษ). ABC-CLIO. ISBN 978-1-57607-800-6.
- ↑ BIRN (2016-10-11). "Montenegro: Country Profile". Balkan Insight (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน).