สงครามกัมพูชา–ดัตช์

สงครามกัมพูชา–ดัตช์
	; ยุทธการที่พนมเปญ, ค.ศ. 1644
วันที่	ค.ศ. 1643–1644
สถานที่	กัมพูชา แม่น้ำโขง
ผล	กัมพูชาชนะ
คู่สงคราม
กัมพูชา	บริษัทอินเดียตะวันออก
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
สุลต่านอิบราฮิม (มีอีกพระนามว่า สมเด็จพระรามาธิบดี, เดิมพระนาม เจ้าพระยาจันท์)	Pierre de Rogemortes †
กำลัง
ไม่ทราบ	432
ความสูญเสีย
เสียชีวิต 1,000 นาย	พนักงาน 36 คนถูกสังหาร ทหาร 156 นายเสียชีวิต เรือรบหลายลำถูกกัมพูชายึด

สงครามกัมพูชา–ดัตช์ (ดัตช์: Cambodjaans-Nederlandse Oorlog; เขมร: សង្គ្រាមកម្ពុជា-ហូឡង់) ใน ค.ศ. 1643–1644 เป็ยความขัดแย้งที่เกิดจากการรัฐประหารที่ทำให้กษัตริย์กัมพูชาพระองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์และเปลี่ยนมานับถือศาสนาอิสลามด้วยความช่วยเหลือของพ่อค้าชาวมลายูที่อาศัยอยู่ในประเทศ กษัตริย์พระองค์ใหม่ทรงเริ่มการสังหารหมู่พนักงานบริษัทอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์และต่อมาทรงเอาชนะกองกำลังดัตช์ที่ส่งมาเพื่อแก้แค้นชาวกัมพูชาได้

สงคราม

ใน ค.ศ. 1642 เจ้าชายกัมพูชานามว่า เจ้าพระยาจันท์ ขึ้นครองเป็นสมเด็จพระรามาธิบดีหลังโค่นล้มและลอบปลงพระชนม์กษัตริย์องค์ก่อน พ่อค้าชาวมุสลิมมลายูในกัมพูชาช่วยพระองค์ยึดครองอำนาจ และต่อมาพระองค์เปลี่ยนศาสนาจากพุทธเป็นอิสลาม เปลี่ยนพระนามเป็นอิบราฮิม และสมรสกับสตรีมลายู จากนั้นพระองค์จึงเริ่มทำสงครามเพื่อขับไล่บริษัทอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ โดยเริ่มการสังหารหมู่ที่เมืองหลวงของชาวดัตช์ก่อน ยึดเรือของพวกเขาไป 2 ลำ และสังหารพนักงานชาวดัตช์ของบริษัทไป 35 คน นอกเหนือไปจาก Pieter van Regemortes เอกอัครราชทูตของบริษัท^[1]^[2]^[3]

ณ แม่น้ำโขง ฝ่ายกัมพูชาเอาชนะบริษัทอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ในสงครามทางน้ำส่วนใหญ่ระหว่าง ค.ศ. 1643–1644 โดยกองกำลังกัมพูชาเสียชีวิต 100 ราย และกองกำลังดัตช์เสียชีวิต 156 รายจากทหารทั้งหมด 432 นายและเรือรบดัตช์หลายลำตกอยู่ในมือของกัมพูชา^[4]^[5]^[6]^[7]^[8] เอกอัครราชทูตบริษัทอินเดียตะวันออกของเนเธอร์แลนด์ที่ถูกสังหารพร้อมกับพวกของเขาคือ Pierre de Rogemortes และกว่าที่อิทธิพลของยุโรปในกัมพูชาสามารถฟื้นตัวจากความพ่ายแพ้ของฝ่ายดัตช์ต้องรออีกสองศตวรรษต่อมา^[9]

กษัตริย์มุสลิมชาวกัมพูชาถูกขับไล่และจับกุมโดยขุนนางเหงียนของเวียดนาม หลังพระอนุชา/เชษฐาของอิบราฮิมที่ยังคงนับถือศาสนาพุทธได้ร้องขอความช่วยเหลือจากเวียดนามเพื่อฟื้นฟูพุทธศาสนาให้กับกัมพูชาด้วยการปลดพระองค์ออกจากบัลลังก์^[10]^[11] ในคริสต์ทศวรรษ 1670 ชาวดัตช์ได้ละทิ้งสถานีการค้าทั้งหมดที่พวกเขามีในกัมพูชาหลังการสังหารหมู่ใน ค.ศ. 1643^[12]

อ้างอิง

ข้อมูล

Chakrabartty, H. R. (1988). Vietnam, Kampuchea, Laos, Bound in Comradeship: A Panoramic Study of Indochina from Ancient to Modern Times, Volume 2. Patriot Publishers. ISBN 8170500486. สืบค้นเมื่อ 16 February 2014.
Cormack, Don (2001). Killing Fields, Living Fields: An Unfinished Portrait of the Cambodian Church - The Church That Would Not Die. Contributor Peter Lewis (reprint ed.). Kregel Publications. ISBN 0825460026. สืบค้นเมื่อ 16 February 2014.
Fielding, Leslie (2008). Before the Killing Fields: Witness to Cambodia and the Vietnam War (illustrated ed.). I.B.Tauris. ISBN 978-1845114930. สืบค้นเมื่อ 16 February 2014.
Kiernan, Ben (2008). Blood and Soil: A World History of Genocide and Extermination from Sparta to Darfur. Melbourne Univ. Publishing. ISBN 978-0522854770. สืบค้นเมื่อ 16 February 2014.
Kiernan, Ben (2002). The Pol Pot Regime: Race, Power, and Genocide in Cambodia Under the Khmer Rouge, 1975-79 (illustrated ed.). Yale University Press. ISBN 0300096496. สืบค้นเมื่อ 16 February 2014.
Osborne, Milton (2008). Phnom Penh : A Cultural History: A Cultural History. Oxford University Press. ISBN 978-0199711734. สืบค้นเมื่อ 16 February 2014.
Reid, Anthony (1999). Charting the shape of early modern Southeast Asia. Silkworm Books. ISBN 9747551063. สืบค้นเมื่อ 16 February 2014.

[1] Kiernan 2008, p. 157.

[2] Kiernan 2002, p. 253.

[3] Cormack 2001, p. 447.

[4] Kiernan 2008, p. 157.

[5] Kiernan 2002, p. 253.

[6] Cormack 2001, p. 447.

[7] Reid 1999, p. 36.

[8] Chakrabartty 1988, p. 497.

[9] Fielding 2008, p. 27.

[10] Kiernan 2008, p. 158.

[11] Kiernan 2002, p. 254.

[12] Osborne 2008, p. 45.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]