ศาลในประเทศญี่ปุ่น
| ศาลในประเทศญี่ปุ่น | |
|---|---|
 | |
| สถาปนา | 1947 (โชวะศกปีที่ 22) |
| อำนาจศาล |  ญี่ปุ่น |
| จำนวนตุลาการ | ผู้พิพากษาศาลสูงสุด 15 คน ประธานศาลสูง 8 คน ผู้พิพากษา 2155 คน ผู้ช่วยผู้พิพากษา 857 คน ผู้พิพากษาศาลแขวง 806 คน |
| งบประมาณต่อปี | 322,814 ล้านเยน |
| ประเภทของศาล | ศาลยุติธรรม |
ศาลในประเทศญี่ปุ่น (ญี่ปุ่น: 裁判所, อังกฤษ: Courts in Japan) เป็นอำนาจฝ่ายตุลาการของประเทศญี่ปุ่น ปัจจุบันศาลของประเทศญี่ปุ่นประกอบด้วยศาลสูงสุดและศาลชั้นรอง (ศาลสูง ศาลภาค ศาลครอบครัว และศาลแขวง) (มาตรา 76 ของรัฐธรรมนูญแห่งประเทศญี่ปุ่น)
พระราชบัญญัติศาลระบุว่าศาลยุติธรรมประกอบด้วยศาลสูงสุดจำนวนหนึ่งศาลและบรรดาศาลชั้นรอง ทั่วประเทศมีศาลสูงสุดเพียงแห่งเดียวตั้งอยู่ในกรุงโตเกียว ผู้พิพากษาศาลชั้นรองมีสี่ประเภท ได้แก่ ประธาลศาลสูง, ผู้พิพากษา, ผู้ช่วยผู้พิพากษา และผู้พิพากษาศาลแขวง
ศาลสูงสุด (最高裁判所)
[แก้].jpg)
ศาลสูงสุดของญี่ปุ่นมีอำนาจในด้านต่าง ๆ ได้แก่[1]
- อำนาจพิจารณาคดี (裁判権)
- ศาลสูงสุดมีอำนาจพิจารณาเกี่ยวกับการรับอุทธรณ์คดีที่กำหนดไว้ในกฎหมาย (มาตรา 7 แห่งพรบ.ศาล)[1]
- อำนาจออกกฎระเบียบ (規則制定権)
- ศาลสูงสุดมีอำนาจกำหนดระเบียบที่เกี่ยวข้องกับกระบวนการพิจารณาคดี, ทนายความ, ระเบียบภายในของศาล (มาตรา 77 แห่งรัฐธรรมนูญ)
- อำนาจบริหารงานตุลาการ (司法行政権)
- การจัดตั้งและบริหารงานศาลถือเป็นหน้าที่ด้านการบริหารงานตุลาการ ซึ่งภายใต้รัฐธรรมนูญญี่ปุ่น อำนาจบริหารงานตุลาการเป็นของศาลทุกระดับ ซึ่งจะดำเนินการผ่านที่ประชุมผู้พิพากษา ในส่วนของการกำกับดูแลการบริหารงานตุลาการ ศาลสูงสุดมีอำนาจในฐานะเป็นหน่วยงานสูงสุดในการกำกับดูแล (มาตรา 80 แห่งพรบ.ศาล)
ศาลชั้นรอง (下級裁判所)
[แก้]หมายถึงศาลที่จัดตั้งขึ้นตามกฎหมาย และอยู่ภายใต้ศาลสูงสุดทั้งในแง่ของลำดับชั้นในการพิจารณาคดีและการบริหารงานตุลาการ ศาลชั้นรองมีสามประเภท ได้แก่:
- ศาลสูง (高等裁判所 High Court) เทียบได้กับชั้นศาลอุทธรณ์ของไทย
- ศาลภาค (地方裁判所 District Court) และศาลครอบครัว (家庭裁判所 Family Court) เทียบได้กับชั้นศาลจังหวัดของไทย
- ศาลแขวง (簡易裁判所 Summary Court) เทียบได้กับชั้นศาลแขวงของไทย
ศาลสูงสามารถมีสาขา (支部) ส่วนศาลภาคและศาลครอบครัวสามารถมีทั้งสาขา (支部) หรือสำนักงานย่อย (出張所) แต่ในปัจจุบัน สาขาของศาลภาคและศาลครอบครัวทั้งหมดถูกรวมให้อยู่ในที่เดียวกัน สำนักงานย่อยจะมีเพียงหน่วยของศาลครอบครัว สาเหตุที่ศาลภาคไม่มีสำนักงานย่อยเลย เป็นเพราะมีกฎระเบียบกำหนดว่า "การพิจารณาคดีต้องกระทำที่ที่ตั้งของศาลหรือที่สาขาของศาล" และหากไม่มีห้องพิจารณาคดี การพิจารณาคดีของศาลภาคก็ไม่สามารถดำเนินการได้
เขตอำนาจศาลชั้นรอง
[แก้]เขตอำนาจศาลสูงโตเกียว
[แก้]ประกอบด้วย ศาลสูงและศาลสูงคดีทรัพย์สินทางปัญญา 1 แห่ง, ศาลภาคและศาลครอบครัว 11 แห่ง, ศาลแขวง 107 แห่ง
- ศาลสูงโตเกียว (東京高等裁判所) และศาลสูงคดีทรัพย์สินทางปัญญา (知的財産高等裁判所)
- ศาลภาคโตเกียว, ศาลครอบครัวโตเกียว
- ศาลภาคโยโกฮามะ, ศาลครอบครัวโยโกฮามะ
- ศาลภาคไซตามะ, ศาลครอบครัวไซตามะ
- ศาลภาคชิบะ, ศาลครอบครัวชิบะ
- ศาลภาคมิโตะ, ศาลครอบครัวมิโตะ
- ศาลภาคอุตสึโนะมิยะ, ศาลครอบครัวอุตสึโนะมิยะ
- ศาลภาคมาเอะบาชิ, ศาลครอบครัวมาเอะบาชิ
- ศาลภาคชิซุโอกะ, ศาลครอบครัวชิซุโอกะ
- ศาลภาคโคฟุ, ศาลครอบครัวโคฟุ
- ศาลภาคนางาโนะ, ศาลครอบครัวนางาโนะ
- ศาลภาคนีงาตะ, ศาลครอบครัวนีงาตะ
เขตอำนาจศาลสูงโอซากะ
[แก้]ประกอบด้วย ศาลสูง 1 แห่ง, ศาลภาคและศาลครอบครัว 6 แห่ง, ศาลแขวง 57 แห่ง
- ศาลสูงโอซากะ (大阪高等裁判所)
- ศาลภาคโอซากะ, ศาลครอบครัวโอซากะ
- ศาลภาคเกียวโต, ศาลครอบครัวเกียวโต
- ศาลภาคโกเบ ศาลครอบครัวโกเบ
- ศาลภาคนาระ, ศาลครอบครัวนาระ
- ศาลภาคโอตสึ, ศาลครอบครัวโอตสึ
- ศาลภาควากายามะ, ศาลครอบครัววากายามะ
เขตอำนาจศาลสูงนาโงยะ
[แก้]ประกอบด้วย ศาลสูง 1 แห่ง, ศาลภาคและศาลครอบครัว 6 แห่ง, ศาลแขวง 42 แห่ง
- ศาลสูงนาโงยะ (名古屋高等裁判所)
- ศาลภาคนาโงยะ ศาลครอบครัวนาโงยะ
- ศาลภาคสึ, ศาลครอบครัวสึ
- ศาลภาคกิฟุ, ศาลครอบครัวกิฟุ
- ศาลภาคฟุกุอิ, ศาลครอบครัวฟุกุอิ
- ศาลภาคคานาซาวะ, ศาลครอบครัวคานาซาวะ
- ศาลภาคโทยามะ, ศาลครอบครัวโทยามะ
เขตอำนาจศาลสูงฮิโรชิมะ
[แก้]ประกอบด้วย ศาลสูง 1 แห่ง, ศาลภาคและศาลครอบครัว 5 แห่ง, ศาลแขวง 41 แห่ง
- ศาลสูงฮิโรชิมะ (広島高等裁判所)
- ศาลภาคฮิโรชิมะ, ศาลครอบครัวฮิโรชิมะ
- ศาลภาคยามางูจิ, ศาลครอบครัวยามางูจิ
- ศาลภาคโอกายามะ, ศาลครอบครัวโอกายามะ
- ศาลภาคทตโตริ, ศาลครอบครัวทตโตริ
- ศาลภาคมัตสึเอะ, ศาลครอบครัวมัตสึเอะ
เขตอำนาจศาลสูงฟุกุโอกะ
[แก้]ประกอบด้วย ศาลสูง 1 แห่ง, ศาลภาคและศาลครอบครัว 8 แห่ง, ศาลแขวง 82 แห่ง
- ศาลสูงฟุกุโอกะ (福岡高等裁判所)
- ศาลภาคฟุกุโอกะ, ศาลครอบครัวฟุกุโอกะ
- ศาลภาคซากะ, ศาลครอบครัวซากะ
- ศาลภาคนางาซากิ ศาลครอบครัวนางาซากิ
- ศาลภาคโออิตะ, ศาลครอบครัวโออิตะ
- ศาลภาคคุมาโมโตะ ศาลครอบครัวคุมาโมโตะ
- ศาลภาคคาโงชิมะ, ศาลครอบครัวคาโงชิมะ
- ศาลภาคมิยาซากิ, ศาลครอบครัวมิยาซากิ
- ศาลภาคนาฮะ, ศาลครอบครัวนาฮะ
เขตอำนาจศาลสูงเซ็นได
[แก้]ประกอบด้วย ศาลสูง 1 แห่ง, ศาลภาคและศาลครอบครัว 6 แห่ง, ศาลแขวง 51 แห่ง
- ศาลสูงเซ็นได (仙台高等裁判所)
- ศาลภาคเซ็นได ศาลครอบครัวเซ็นได
- ศาลภาคฟุกุชิมะ, ศาลครอบครัวฟุกุชิมะ
- ศาลภาคยามากาตะ ศาลครอบครัวยามากาตะ
- ศาลภาคโมริโอกะ, ศาลครอบครัวโมริโอกะ
- ศาลภาคอากิตะ, ศาลครอบครัวอากิตะ
- ศาลภาคอาโอโมริ, ศาลครอบครัวอาโอโมริ
เขตอำนาจศาลสูงซัปโปโระ
[แก้]ประกอบด้วย ศาลสูง 1 แห่ง, ศาลภาคและศาลครอบครัว 4 แห่ง, ศาลแขวง 33 แห่ง
- ศาลสูงซัปโปโระ (札幌高等裁判所)
- ศาลภาคซัปโปโระ, ศาลครอบครัวซัปโปโระ
- ศาลภาคฮาโกดาเตะ, ศาลครอบครัวฮาโกดาเตะ
- ศาลภาคอาซาฮิกาวะ, ศาลครอบครัวอาซาฮิกาวะ
- ศาลภาคคุชิโระ, ศาลครอบครัวคุชิโระ
เขตอำนาจศาลสูงทากามัตสึ
[แก้]ประกอบด้วย ศาลสูง 1 แห่ง, ศาลภาคและศาลครอบครัว 4 แห่ง, ศาลแขวง 25 แห่ง
- ศาลสูงทากามัตสึ (高松高等裁判所)
- ศาลภาคทากามัตสึ ศาลครอบครัวทากามัตสึ
- ศาลภาคโทกูชิมะ, ศาลครอบครัวโทกูชิมะ
- ศาลภาคโคจิ, ศาลครอบครัวโคจิ
- ศาลภาคมัตสึยามะ, ศาลครอบครัวมัตสึยามะ
การบันทึกภาพในห้องพิจารณาคดี
[แก้]การถ่ายภาพและบันทึกเสียงในห้องพิจารณาคดีเคยได้รับอนุญาต แต่เนื่องจากนักข่าวบางคนละเมิดคำสั่งของผู้พิพากษาและมีพฤติกรรมที่รุนแรง ทำให้เกิดความวุ่นวายในห้องพิจารณาคดี ส่งผลให้มีการบังคับใช้ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 215 เมื่อวันที่ 1 มกราคม 1949 ซึ่งกำหนดให้การถ่ายภาพในศาลต้องได้รับอนุญาตจากศาล และโดยทั่วไปแล้ว ห้ามถ่ายภาพทั้งก่อนและระหว่างการพิจารณาคดี ยกเว้นบางกรณี ส่วนในคดีแพ่ง มีการบังคับใช้ ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 11 ในปี 1956 ด้วยเหตุผลเดียวกัน
ต่อมาในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1987 มีการผ่อนปรนกฎบางประการภายใต้เงื่อนไข เช่น ต้องได้รับอนุญาตจากผู้พิพากษา สามารถถ่ายภาพได้ไม่เกินสองนาทีก่อนเริ่มพิจารณาคดี และต้องเป็นหลังจากผู้พิพากษาขึ้นบัลลังก์แล้ว, ในคดีอาญาต้องไม่มีจำเลยอยู่ในห้องพิจารณาคดีขณะถ่ายภาพ, การถ่ายภาพต้องทำจากด้านหลังของห้องพิจารณาคดี โดยให้บัลลังก์อยู่ในแนวกึ่งกลางของภาพ, มีการกำหนดให้ใช้ช่างภาพจากสื่อมวลชนที่เป็นสมาชิกสโมสรผู้สื่อข่าว และอนุญาตเพียงหนึ่งคนสำหรับกล้องถ่ายภาพนิ่ง และหนึ่งคนสำหรับกล้องวิดีโอ, ห้ามใช้แสงสว่างเสริมและห้ามบันทึกเสียง
แม้ว่าการถ่ายภาพจะไม่ได้รับอนุญาต แต่การวาดภาพด้วยมือยังคงได้รับอนุญาต ส่งผลให้สื่อมวลชนนำศิลปินเข้าสังเกตการณ์เพื่อถ่ายทอดบรรยากาศในห้องพิจารณาคดีผ่านภาพวาด ซึ่งนำไปสู่การเกิดอาชีพ “จิตรกรศาล” (法廷画家) นอกจากนี้ เนื่องจากมีเหตุการณ์ที่จำเลยใช้อาวุธก่อความรุนแรงในห้องพิจารณาคดีอย่างต่อเนื่อง ในปี 2017 ศาลฎีกาได้ออกประกาศให้ศาลทั่วประเทศนำเครื่องตรวจจับโลหะมาใช้[2]
การพิจารณาคดีแบบเปิดเผย
[แก้]มาตรา 82 วรรค 1 ของรัฐธรรมนูญ ระบุว่าการพิจารณาคดีทั้งความแพ่งและความอาญา และการอ่านคำพิพากษาจะต้องกระทำโดยเปิดเผยเป็นหลัก ดังนั้นบุคคลทั่วไปสามารถเข้าฟังการพิจารณาคดี[3] หลักการนี้มีเป้าหมายเพื่อรับประกันความเป็นธรรมของกระบวนการพิจารณาคดีและเสริมสร้างความไว้วางใจของประชาชนต่อกระบวนการยุติธรรม
อย่างไรก็ตาม มาตรา 82 วรรค 2 ของรัฐธรรมนูญ ระบุว่าถ้าหากการกระทำการดังกล่าวโดยเปิดเผยอาจก่อให้เกิดผลกระทบต่อความสงบเรียบร้อยของสังคมหรือศีลธรรมอันดี ศาลสามารถมีมติเป็นเอกฉันท์ให้ดำเนินการพิจารณาคดีแบบปิด ในกรณีนี้ ศาลต้องแจ้งเหตุผลก่อนให้ผู้ที่เข้าฟังออกจากห้องพิจารณาคดี[4] แต่มีกรณีที่ศาลไม่สามารถปิดการพิจารณาคดี ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม ได้แก่ 1) คดีอาชญากรรมทางการเมือง 2) คดีอาชญากรรมที่เกี่ยวข้องกับสิ่งพิมพ์และสื่อ 3) คดีที่เกี่ยวข้องกับสิทธิที่ได้รับการคุ้มครองตามรัฐธรรมนูญ สำหรับคดีทั้งสามประเภทนี้ แม้ว่าการเปิดเผยการพิจารณาคดีอาจส่งผลกระทบต่อความสงบเรียบร้อยหรือศีลธรรมของสังคม แต่ ศาลไม่มีอำนาจปิดการพิจารณาคดี
อ้างอิง
[แก้]- ↑ 1.0 1.1 石川晃司著『国民国家と憲法』三和書籍、2016年、184頁。
- ↑ "岡山の裁判所 来庁者の所持品検査 １０月から、金属探知機を設置". 山陽新聞. 2019-09-24. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-09-24. สืบค้นเมื่อ 2020-05-04.
{{cite news}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์) - ↑ "見学・傍聴案内". สืบค้นเมื่อ 2023-8-25.
{{cite web}}: ข้อความ "和書" ถูกละเว้น (help); ตรวจสอบค่าวันที่ใน:|accessdate=(help) - ↑ 法学協会 1949, p. 388.
| บทความเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่น | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| ประวัติศาสตร์ |
|  | |||
| ภูมิศาสตร์ | |||||
| การเมือง | |||||
| เศรษฐกิจ | |||||
| สังคม |
| ||||
