วิหารไฟ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
วิหารไฟ
آتشکده
ศาสนา
ศาสนาศาสนาโซโรอัสเตอร์

วิหารไฟ (อังกฤษ: Fire temple) เป็นศาสนสถานในศาสนาโซโรอัสเตอร์[1] หรือชื่ออื่น ๆ เช่น ออแทชแคเดฮ์ (เปอร์เซีย: آتشکده), ออแทชกอฮ์ (آتشگاه), แดเรเมฮร์ (در مهر) หรือ อคียรี (agiyari ในภาษาคุชราต)[2][3] ในศาสนาโซโรอัสเตอร์นั้นมองไฟ (อตาร์, atar). กับน้ำสะอาด (อบัน, aban) เป็นส่วนประกอบของความบริสุทธิ์ในพิธีกรรม “เถ้าถ่าน (ที่ขาวและสะอาดจากไฟ) สำหรับพิธีการชำระล้างให้บริสุทธิ์นั้น (เป็น) พื้นฐานของชีวิตพิธีกรรม” ([Clean, white] "ash for the purification ceremonies [is] regarded as the basis of ritual life")[4]

ข้อมูลเมื่อ 2019 มีวิหารไฟ 167 แห่งทั่วโลก จำนวนมากที่สุดอยู่ที่เมืองมุมไบจำนวน 45 แห่ง และอีก 105 แห่งในประเทศอินเดียส่วนอื่น ๆ นอกมุมไบ ส่วนอีก 17 แห่งนั้นมีกระจายไปทั่วโลก[5][6] ในศาสนาโซโรอัสเตอร์แบบอินเดียมีความเชื่อว่าห้ามสตรีเข้าไปภายในวิหารไฟและหอคอยแห่งความเงียบงัน (Tower of Silence) หากสตรีนางนั้นแต่งงานกับบุคคลนอกศาสนาโซโรอัสเตอร์[7]

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ Boyce 1975.
  2. ↑ Boyce, Mary (1993), "Dar-e Mehr", Encyclopaedia Iranica, vol. 6, Costa Mesa: Mazda Pub, pp. 669–670
  3. ↑ Kotwal, Firoz M. (1974), "Some Observations on the History of the Parsi Dar-i Mihrs", Bulletin of the School of Oriental and African Studies, 37 (3): 665, doi:10.1017/S0041977X00127557
  4. ↑ Yasna 62.1; Nyashes 5.7
  5. ↑ "List of Fire Temples". The Parsi Directory. สืบค้นเมื่อ 17 February 2019.
  6. ↑ Mathai, Kamini (12 July 2010). "Parsis go all out to celebrate milestone in Chennai". The Times of India. Chennai: The Times Group. สืบค้นเมื่อ 24 Apr 2014.
  7. ↑ "Parsi Woman Excommunication Case". Supreme Court Observer (ภาษาอังกฤษแบบอเมริกัน). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2018-01-06. สืบค้นเมื่อ 2018-01-05.

บรรณานุกรม[แก้]

  • Boyce, Mary (1975), "On the Zoroastrian Temple Cult of Fire", Journal of the American Oriental Society, Journal of the American Oriental Society, Vol. 95, No. 3, 95 (3): 454–465, doi:10.2307/599356, JSTOR 599356
  • Boyce, Mary (1987), "Ātaškada", Encyclopaedia Iranica, vol. 2, Costa Mesa: Mazda Pub, pp. 9–10
  • Drower, Elizabeth Stephens (1944), "The Role of Fire in Parsi Ritual", Journal of the Royal Anthropological Institute, Royal Anthropological Institute, 74 (1/2): 75–89, doi:10.2307/2844296, JSTOR 2844296
  • Gnoli, Gherardo (1993), "Bahram in old and middle Iranian texts", Encyclopaedia Iranica, vol. 3, Costa Mesa: Mazda Pub, pp. 510–513
  • Jackson, A. V. Williams (1921). "The Location of the Farnbāg Fire, the Most Ancient of the Zoroastrian Fires". Journal of the American Oriental Society. 41: 81–106. doi:10.2307/593711. ISSN 0003-0279. JSTOR 593711.
  • Schippmann, Klaus (1971). Die Iranischen Feuerheiligtümer. Religionsgeschichtliche Versuche und Vorarbeiten (ภาษาเยอรมัน). Berlin: de Gruyter. ISBN 978-3-11-001879-0. OCLC 833142282.
  • Shenkar, Michael (2007), "Temple Architecture in the Iranian World before the Macedonian Conquest", Iran and the Caucasus, 11 (2): 169–194, doi:10.1163/157338407X265423
  • Shenkar, Michael (2011), "Temple Architecture in the Iranian World in the Hellenistic Period", In Kouremenos, A., Rossi, R., Chandrasekaran, S. (Eds.), from Pella to Gandhara: Hybridisation and Identity in the Art and Architecture of the Hellenistic East: 117–140
  • Stausberg, Michael (2004), Die Religion Zarathushtras, vol. III, Stuttgart: Kohlhammer Verlag, ISBN 3-17-017120-8

แหล่งข้อมูลอื่น[แก้]

วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ วิหารไฟ
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=วิหารไฟ&oldid=11059924"