ล็อกฮีด พี-38 ไลท์นิง
| |
| ภาพตัวอย่างของ P-38 Lightning | |
| หน้าที่ | เครื่องบินขับไล่
เครื่องบินขับไล่หนัก เครื่องบินทิ้งระเบิด เครื่องบินลาดตระเวน |
| ประเทศผู้ผลิต |  สหรัฐ
|
| ผู้ผลิต | ล็อกฮีด คอร์ปเปเรชั่น |
| ผู้ออกแบบ | Clarence "Kelly" Johnson |
| เที่ยวบินแรก | 27 มกราคม ค.ศ. 1939 |
| เริ่มใช้ | กรกฎาคม ค.ศ. 1941[1] |
| ปลดระวาง | 1949 (กองทัพอากาศสหรัฐ) 1965 (กองทัพอากาศฮอนดูรัส)[2] |
| ผู้ใช้หลัก | กองทัพอากาศทหารบกสหรัฐ กองทัพอากาศฝรั่งเศสเสรี |
| การผลิต | 1941–45 |
| จำนวนที่ถูกผลิต | 10,037[3] |
| ค่าใช้จ่ายต่อลำ |
US$97,147 ในปี ค.ศ. 1944[4]
|
| พัฒนาเป็น | Lockheed XP-49 Lockheed XP-58 |
ล็อกฮีด พี-38 ไลท์นิง เป็นเครื่องบินขับไล่ที่มีเครื่องยนต์แบบลูกสูบของสหรัฐในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ถูกพัฒนาขึ้นจากเหล่ากองทัพอากาศสหรัฐ(United States Army Air Corps) พี-38 นั้นมีแพนหางคู่ที่โดดเด่น และห้องเครื่องโดยสารที่อยู่ตรงกลางจะมีนักบินและอาวุธยุโธปกรณ์ โฆษณาชวนเชื่อของฝ่ายสัมพันธมิตรได้กล่าวอ้างว่าได้มีการตั้งฉายาว่า ปีศาจส้อมคู่ประกบกัน(fork-tailed devil)(เยอรมัน: der Gabelschwanz-Teufel) โดยลุฟท์วัฟเฟอ และ"เครื่องบินสองลำ,หนึ่งนักบิน" (2飛行機、1パイロット Ni hikōki, ippairotto) โดยญี่ปุ่น[5] พี-38 ถูกใช้งานสำหรับการสกัดกั้น การทิ้งระเบิดแบบดำดิ่ง การทิ้งระเบิดแบบระดับ โจมตีทางภาคพื้นดิน เครื่องบินขับไล่ตอนกลางคืน การถ่ายภาพลาดตระเวน เรดาร์และการมองเห็นช่องทางสำหรับการทิ้งระเบิดและภารกิจอพยพ[6] และอย่างกว้างขวางในฐานะเครื่องบินขับไล่คุ้มกันในระยะยาว เมื่อได้ติดตั้งถังดร็อป(Drop tank)ไว้ใต้ปีก
พี-38 ได้ถูกใช้งานอย่างประสบความสำเร็จอย่างมากมายในปฏิบัติการในเขตสงครามแปซิฟิกและปฏิบัติการในเขตสงครามจีน-พม่า-อินเดียในฐานะที่เป็นเครื่องบินของเสืออากาศที่มีอันดับต้นๆของอเมริกา, Richard Bong(ชัยชนะ 40 ครั้ง) Thomas McGuire (ชัยชนะ 38 ครั้ง) และ Charles H. MacDonald(ชัยชนะ 27 ครั้ง) ในเขตสงครามแปซิฟิกตะวันตกเฉียงใต้ พี-38 เป็นเครื่องบินขับไล่ในระยะยาวเป็นหลักของกองทัพอากาศสหรัฐจนกระทั่งการปรากฏตัวเป็นจำนวนมากของเครื่องบินพี-51ดี มัสแตง ตลอดในช่วงท้ายสงคราม[7][8]
พี-38 นั้นมีความเงียบเป็นพิเศษสำหรับเครื่องบินขับไล่ เนื่องจากท่อไอเสียจะถูกปกปิดด้วยเทอร์โบ-ซูปเปอร์ชาร์จเจอร์(turbo-superchargers) มันอาจได้รับการให้อภัยอย่างมากและอาจมีข้อผิดพลาดได้หลายวิธี แต่อัตราการหมุนในเวอร์ชันแรกนั้นต่ำเกินไปสำหรับความเก่งกาจในฐานะสุนัขเครื่องบินขับไล่(dogfighter) พี-38 นั้นเป็นเครื่องบินขับไล่สัญชาติอเมริกาเพียงลำเดียวในการผลิตขนาดใหญ่ที่สุดมาตลอดในช่วงการเข้าร่วมในสงครามของอเมริกา จากเพิร์ลฮาร์เบอร์ไปจนถึงวันแห่งชัยชนะเหนือญี่ปุ่น[9] ในช่วงท้ายสงคราม, คำสั่งในการผลิตอีกกว่า 1,887 ลำได้ถูกยกเลิก[10]
คุณลักษณะ (พี-38แอล)[แก้]
- ผู้สร้าง: ล็อกฮีด คอร์ปเปเรชั่น (สหรัฐ)
- ประเภท: เครื่องบินขับไล่
- เครื่องยนต์: เครื่องยนต์ลูกสูบรูปตัววี อัลลิสัน วี-1710 จำนวน 12 สูบ พร้อมเทอร์โบชาร์จเจอร์ ให้กำลัง 1,600 แรงม้า 2 เครื่อง
- กางปีก: 15.85 เมตร
- ยาว: 11.53 เมตร
- สูง: 3.91 เมตร
- พื้นที่ปีก: 30.43 ตารางเมตร
- น้ำหนักเปล่า: 5,800 กิโลกรัม
- น้ำหนักวิ่งขึ้นสูงสุด: 9,798 กิโลกรัม
- อัตราเร็วสูงสุด: 666 กิโลเมตร/ชั่วโมง ที่ระดับความสูง 7,620 เมตร
- อัตราไต่: 24.1 เมตร/ วินาที
- รัศมีทำการรบ: 2,100 กิโลเมตร
- อาวุธ: ปืนใหญ่อากาศ Hispano M2(C) ขนาด 20 มม. 1 กระบอก / ปืนกล M2 Browning ขนาด 12.7 มม. 4 กระบอก
อ้างอิง[แก้]
- ↑ Master Sgt. John DeShetler (20 พฤศจิกายน 2006), 'Lightning' strikes 1st Pursuit Group, United States Air Force
- ↑ "Honduran Air Force". aeroflight.co.uk. Retrieved: 10 October 2010.
- ↑ อ้างอิงผิดพลาด: ป้ายระบุ
<ref>ไม่ถูกต้อง ไม่มีการกำหนดข้อความสำหรับอ้างอิงชื่อDonald - ↑ "Army Air Forces Statistical Digest – World War II. Table 82—Average Cost of Airplanes Authorized, by principal model: Fiscal Years 1939–1945". เก็บถาวร 2 พฤศจิกายน 2012 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน maxwell.af.mil. Retrieved: 7 February 2009.
- ↑ Boyne 1993, p. 148.
- ↑ "P-38 Lightning". National Museum of the United States Air Force. Retrieved 21 January 2007.
- ↑ Stanaway 1997
- ↑ "PTO/CBI Pilots of WWII, Top American aces of the Pacific & CBI". acepilots.com. Retrieved: 8 May 2007.
- ↑ Bodie 2001, p. xvi.
- ↑ Berliner 2011, p. 14.