รายชื่อระบบรถไฟใต้ดินในสหรัฐเรียงตามจำนวนผู้โดยสาร

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

บทความนี้เกี่ยวกับ รายชื่อระบบรถไฟใต้ดินในสหรัฐในเรียงตามจำนวนผู้โดยสาร

ระบบ หน่วยงาน นคร/พื้นที่ให้บริการ จำนวนผู้โดยสารต่อปี
(ค.ศ. 2012)[1] 		จำนวนผู้โดยสารต่อวันโดยเฉลี่ย
(ค.ศ. 2013)[2] 		ระยะทาง จำนวนผู้โดยสารต่อไมล์โดยเฉลี่ย ปีที่เปิดให้บริการ (ค.ศ.) จำนวนสถานี จำนวนเส้นทาง ภาพ
1. รถไฟใต้ดินนครนิวยอร์ก องค์การขนส่งมวลชนนครนิวยอร์ก[note 1] นครนิวยอร์ก 2,544,892,400 8,726,200 232 ไมล์ (373 กิโลเมตร)[3] 37,613 1904[4] 468[4] 24[4]
2. รถไฟใต้ดินวอชิงตัน องค์การขนส่งมวลชนมหานครวอชิงตัน วอชิงตัน ดี.ซี. 280,904,200 980,800 106.3 ไมล์ (171.1 กิโลเมตร)[5] 9,227 1976[5] 86[5] 5[5]
3. ชิคาโก แอล การขนส่งมวลชนชิคาโก ชิคาโก 231,154,300 729,400 102.8 ไมล์ (165.4 กิโลเมตร)[6] 7,095 1892[6] 145[6] 8[6]
4. การคมนาคมอ่าวแมสซาชูเซตส์[note 2]
(สายสีแดง สายสีส้ม และสายสีน้ำเงิน) 		การคมนาคมอ่าวแมสซาชูเซตส์ บอสตัน 165,028,800 531,300 38 ไมล์ (61 กิโลเมตร)[7] 13,982 1897[8] 53[7] 3[7]
5. ระบบขนส่งมวลชนอ่าวซานฟรานซิสโก (บีเออาร์ที) ระบบขนส่งมวลชนอ่าวซานฟรานซิสโก ย่านอ่าวซานฟรานซิสโก 123,219,300 421,800 104 ไมล์ (167 กิโลเมตร)[9] 4,056 1972[10] 44[9] 5[11]
6. การคมนาคมรัฐเพนซิลเวเนียตะวันออกเฉียงใต้[note 2]
(สายถนนบรอด สายมาร์เก็ต-แฟรงก์ฟอร์ด สายความเร็วสูงนอร์ริสทาวน์) 		การคมนาคมรัฐเพนซิลเวเนียตะวันออกเฉียงใต้ ฟิลาเดลเฟีย 98,171,300 336,600 36.7 ไมล์ (59.1 กิโลเมตร)[12] 9,172 1907[13] 74[14] 3[15]
7. รถไฟฟ้าสายทรานส์-ฮัดซัน (พีเอทีเอช) การท่าเรือนิวยอร์กและนิวเจอร์ซีย์ แมนฮัตตัน เจอร์ซีย์ และนวร์ก 70,548,400 250,100 13.8 ไมล์ (22.2 กิโลเมตร)[16][17] 18,123 1908[18] 13[16] 4[19]
8. องค์การขนส่งมวลชนมหานครแอตแลนตา องค์การขนส่งมวลชนมหานครแอตแลนตา แอตแลนตา 70,506,800 220,500 47.6 ไมล์ (76.6 กิโลเมตร) 4,594 1979[20] 38[21] 4[21]
9. เมโทรเรล (ลอสแอนเจลิส)[note 2]
(สายสีม่วงและสายสีแดง) 		การคมนาคมมหานครลอสแอนเจลิส ลอสแอนเจลิส 48,703,700 158,600 17.4 ไมล์ (28.0 กิโลเมตร)[22] 9,115 1993[22] 16[22] 2[22]
10. เมโทรเรล (ไมแอมี) ขนส่งมวลชนไมแอมี ไมแอมี 19,242,800 72,300 24.4 ไมล์ (39.3 กิโลเมตร)[23] 2,904 1984[24] 23[23] 2[23]
11. รถไฟใต้ดินบอลทิมอร์ การบริหารขนส่งมวลชนแมริแลนด์ บอลทิมอร์ 15,399,400 60,000 15.5 ไมล์ (24.9 กิโลเมตร)[25] 3,871 1983[26] 14[25] 1[25]
12. เตรนอูร์บาโน แผนกการขนส่งและสาธารณะแห่งเปอร์โตริโก ซานฮวน 11,023,500 40,600 10.7 ไมล์ (17.2 กิโลเมตร)[27] 3,794 2004[27] 16[27] 1[27]
13. แพ็ตโคสปีดไลน์ แพ็ตโค ฟิลาเดลเฟีย และรัฐนิวเจอร์ซีย์ตอนใต้ 10,619,900 37,000 14.2 ไมล์ (22.9 กิโลเมตร)[28] 2,606 1936[28] 13[28] 1[28]
14. การขนส่งมวลชนอาร์ทีเอ[note 2]
(สายสีแดง) 		การขนส่งมวลชนภูมิภาคคลีฟแลนด์ คลีฟแลนด์ 6,239,900 16,730[note 3] 19 ไมล์ (31 กิโลเมตร)[29] 881 1955[30] 18[29] 1[29]
15. การรถไฟเกาะสแตเทน การรถไฟเกาะสแตเทน[note 1] เกาะสแตเทน ในนครนิวยอร์ก 4,445,100 15,000 14 ไมล์ (23 กิโลเมตร)[3] 1,071 1860[31] 22[3] 1[3]

ดูเพิ่ม[แก้]

หมายเหตุ[แก้]

  1. ↑ 1.0 1.1 Agency is a subsidiary of the Metropolitan Transportation Authority.
  2. ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 System also includes light rail lines. Ridership data for such lines is not included in statistics given.
  3. ↑ This figure is the Average Daily Ridership figure, not an "Average Weekday Ridership" figure - it is averaged from the Q2 2013 Total Ridership figure for this system.

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ "APTA 2012 Q4 Ridership Report" (PDF) (PDF). American Public Transportation Association. March 2013. สืบค้นเมื่อ 2013-07-13.
  2. ↑ "APTA Ridership Report - Q2 2013 Report" (PDF) (PDF). American Public Transportation Association (APTA). August 2013. สืบค้นเมื่อ 2013-09-26.
  3. ↑ 3.0 3.1 3.2 3.3 "Comprehensive Annual Financial Report for the Years Ended December 31, 2011 and 2010" (PDF). Metropolitan Transportation Authority. p. 150. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-07-22. สืบค้นเมื่อ 2014-02-16.
  4. ↑ 4.0 4.1 4.2 "Subways". Metropolitan Transportation Authority. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-02-11. สืบค้นเมื่อ June 6, 2012.
  5. ↑ 5.0 5.1 5.2 5.3 "Metro Facts" (PDF). Washington Metropolitan Area Transportation Authority. December 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2010-01-13. สืบค้นเมื่อ June 6, 2012.
  6. ↑ 6.0 6.1 6.2 6.3 "Facts at a Glance". Chicago Transit Authority. สืบค้นเมื่อ May 17, 2013.
  7. ↑ 7.0 7.1 7.2 "Ridership and Service Statistics, Thirteenth Edition 2010" (PDF). Massachusetts Bay Transportation Authority. pp. 2, 8. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2011-08-13. สืบค้นเมื่อ 2014-02-16.
  8. ↑ "About the MBTA: History: The New MBTA". Massachusetts Bay Transportation Authority. สืบค้นเมื่อ June 19, 2012.
  9. ↑ 9.0 9.1 "System Facts". Bay Area Rapid Transit. สืบค้นเมื่อ June 6, 2012.
  10. ↑ "Rider recalls first day of BART passenger service on Sept. 11, 1972". Bay Area Rapid Transit. September 11, 2009. สืบค้นเมื่อ June 19, 2012.
  11. ↑ "BART Basics Guide" (PDF). Bay Area Rapid Transit. February 2011. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-07-04. สืบค้นเมื่อ June 19, 2012.
  12. ↑ "Media Guide" (PDF). SEPTA. September 27, 2012. p. 7. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2018-04-17. สืบค้นเมื่อ 2014-02-16.
  13. ↑ "SEPTA 'Elebrates' End Of Project". SEPTA. September 11, 2009.
  14. ↑ "SEPTA Operating Facts: Fiscal Year 2011" (PDF). SEPTA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-10-17. สืบค้นเมื่อ June 5, 2012.
  15. ↑ "Fiscal Years 2010-2014: Five-Year Strategic Business Plan" (PDF). SEPTA. March 2009. p. 4. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-02-11. สืบค้นเมื่อ September 27, 2012.
  16. ↑ 16.0 16.1 "Greenhouse Gas (GHG) and Criteria Air Pollutant (CAP) Emission Inventory (EI) for the Port Authority of New York & New Jersey: 2008 Summary and 2006-2008 Trends" (PDF). Port Authority of New York and New Jersey. June 2010. p. 4. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2017-02-10. สืบค้นเมื่อ September 27, 2012.
  17. ↑ "Facts & Info - PATH - The Port Authority of NY & NJ". 2013. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2019-11-29. สืบค้นเมื่อ 2013-07-18.
  18. ↑ "History". Port Authority of New York and New Jersey. สืบค้นเมื่อ June 6, 2012.
  19. ↑ "Maps & Schedule". Port Authority of New York and New Jersey. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2012-12-03. สืบค้นเมื่อ June 6, 2012.
  20. ↑ "About MARTA: MARTA's Past & Future". Metropolitan Atlanta Rapid Transit Authority. สืบค้นเมื่อ June 24, 2012.
  21. ↑ 21.0 21.1 "Bombardier Partners with Atlanta to Improve Track Worker Protection with TrackSafe Technology" (Press release). Bombardier. April 17, 2012. สืบค้นเมื่อ June 24, 2012.
  22. ↑ 22.0 22.1 22.2 22.3 "Chapter 1.0 - Purpose and Need", Westside Transit Corridor Extension Study: Final Alternatives Analysis Study (PDF), Los Angeles County Metropolitan Transportation Authority, January 2009, pp. 1–18, สืบค้นเมื่อ September 28, 2012
  23. ↑ 23.0 23.1 23.2 "Metrorail". Miami-Dade County. สืบค้นเมื่อ August 27, 2012.
  24. ↑ "Miami-Dade Transit History". Miami-Dade County. สืบค้นเมื่อ June 26, 2012.
  25. ↑ 25.0 25.1 25.2 "Metro Subway". Maryland Transportation Authority. สืบค้นเมื่อ September 28, 2012.
  26. ↑ "2010-2011 MTA Media Guide" (PDF). Maryland Transportation Authority. สืบค้นเมื่อ September 28, 2012.
  27. ↑ 27.0 27.1 27.2 27.3 "Project Profiles: Tren Urbano". Federal Highway Administration. สืบค้นเมื่อ September 28, 2012.
  28. ↑ 28.0 28.1 28.2 28.3 "A History of Commitment". Port Authority Transit Corporation. สืบค้นเมื่อ June 6, 2012.
  29. ↑ 29.0 29.1 29.2 "Annual Report 2011" (PDF). Greater Cleveland Regional Transit Authority. p. 20. สืบค้นเมื่อ September 28, 2012.[ลิงก์เสีย]
  30. ↑ "RTA History". Greater Cleveland Regional Transit Authority. สืบค้นเมื่อ September 28, 2012.
  31. ↑ Chan, Sewell; Schweber, Nate (December 26, 2008). "Staten Island Rail Car Derails in Tottenville". The New York Times. สืบค้นเมื่อ September 28, 2012.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=รายชื่อระบบรถไฟใต้ดินในสหรัฐเรียงตามจำนวนผู้โดยสาร&oldid=10409379"