รางวัลสันติภาพขงจื๊อ
รางวัลสันติภาพขงจื๊อ (จีน: 孔子和平獎; อังกฤษ: Confucius Peace Prize) ริเริ่มขึ้นใน พ.ศ. 2553 โดยองค์กรในสาธารณรัฐประชาชนจีนตามที่ได้รับการเสนอโดยนักธุรกิจ หลิว จือชีน เมื่อวันที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553 ถึงแม้ว่าสมาชิกของคณะกรรมการมอบรางวัลกล่าวว่า รางวัลดังกล่าวมีประวัติยาวนานกว่านั้นมาก ประธานคณะกรรมการมอบรางวัลระบุว่า รางวัลสันติภาพขงจื๊อมีขึ้นเพื่อ "ส่งเสริมสันติภาพของโลกจากมุมมองของโลกตะวันออก" และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง สันติภาพขงจื๊อ[1] ผู้ได้รับรางวัลจะได้รับรางวัลเหรินหมินปี้ 100,000 หยวน (15,000 ดอลลาร์สหรัฐ) [2]
จุดกำเนิด[แก้]
ตามข้อมูลของเดอะการ์เดียน สมาชิกคณะกรรมการในพิธีมอบรางวัล พ.ศ. 2553 กล่าวว่า รางวัลดังกล่าวมีพิธีมอบครั้งแรกใน พ.ศ. 2444 และรางวัลที่จะมอบใน พ.ศ. 2553 ได้มีการเตรียมการมานานตั้งแต่ พ.ศ. 2531 แล้ว[3] ตามข้อมูลของเดอะนิวยอร์กไทมส์ หลิว จือชีน นักการธนาคารชาวจีน เป็นบุคคลแรกที่เสนอรางวัลดังกล่าวในบทบรรณาธิการในเดอะโกลบอลไทมส์[4]
ประานคณะกรรมการมอบรางวัลกล่าวว่าพวกเขาหาทุนให้กับรางวัลดังกล่าวด้วยจุดประสงค์ด้านความรักชาติ ถึงแม้เขาจะกล่าวว่าคณะกรรมการมอบรางวัลจะมิใช่องค์กรของรัฐ แต่ก็ได้ระบุว่าพวกเขาทำงานร่วมกับกระทรวงวัฒนธรรม[4] อย่างไรก็ตาม กระทรวงวัฒนธรรมของจีนได้พูดคุยกับยูไนเต็ดเดลีนิวส์ในไทเป และกล่าวว่าพวกเขาไม่เคยได้ยินว่ามีการมอบรางวัลดังกล่าวให้กับเลี่ยน ชาน จนกระทั่งปรากฏตามหน้าหนังสือพิมพ์[5] หนังสือพิมพ์ฮ่องกง หมิงเป่า ได้รายงานว่า จดหมายซึ่งออกโดยคณะกรรมการส่งให้กับเลี่ยน ชาน ไม่มีตราประทับอย่างเป็นทางการของกระทรวงวัฒนธรรม
รางวัลโนเบลสาขาสันติภาพ พ.ศ. 2553[แก้]
รัฐบาลจีนไม่เห็นด้วยกับการที่หลิว เซี่ยวโป ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพประจำ พ.ศ. 2553 ในเดือนตุลาคม และระบุว่าพิธีการมอบรางวัลจะถูกจัดขึ้นในวันที่ 10 ธันวาคม[6] การมอบรางวัลให้แก่หลิวถูกมองในแง่ลบมากในจีน โดยมีเจ้าหน้าที่บางคนโต้แย้งว่า หลิวมิได้ส่งเสริม "มิตรภาพระหว่างประเทศ การลดอาวุธและการชุมนุมสันติภาพ" ดังที่ได้ระบุเป็นวัตถุประสงค์ของรางวัลโนเบลสันติภาพเลย[7]
ปฏิกิริยาต่อรางวัลสันติภาพขงจื๊อ[แก้]
ผู้ที่ได้รับรางวัลสันติภาพขงจื๊อคนแรก คือ อดีตรองประธานาธิบดีสาธารณรัฐจีนและหัวหน้าพรรคก๊กมินตั๋ง เลี่ยน ชาน สำหรับการมีส่วนร่วมในการพัฒนาความสัมพันธ์เชิงบวกระหว่างไต้หวันกับจีนแผ่นดินใหญ่[8] เลี่ยน ชานไม่ได้เข้าร่วมพิธีมอบรางวัลซึ่งจัดขึ้นที่ปักกิ่ง[6][1] และไม่ได้รับทราบอย่างเป็นทางการว่าเขาได้รับรางวัลดังกล่าว ผู้ช่วยของเขาได้ออกมาระบุว่า เขาได้รับ "ข้อมูลมือสองจากนักหนังสือพิมพ์"[4] อันเป็นการขัดแย้งกับแถลงการณ์ในโกลบอลไทมส์โดยประธานคณะกรรมการมอบรางวัลสันติภาพขงจื๊อ กล่าวว่า เลี่ยนได้รับการติดต่อจากคณะกรรมการแล้ว[9] ฝ่ายโฆษกของพรรคประชาธิปไตยก้าวหน้า ฝ่ายค้านในไต้หวัน กล่าวว่า รางวัลดังกล่าวไม่ควรถือเป็นจริงเป็นจังนัก[10] รางวัลดังกล่าว ประกอบด้วยรูปแกะสลักขนาดเล็กและห่อธนบัตรจำนวน 1,000 ห่อ ได้รับการรวบรวมโดยเด็กหญิงด้านหน้าของผู้ชมที่เป็นนักหนังสือพิมพ์กว่า 100 คน
เจ้าหน้าที่รัฐบาลไต้หวันได้รับรายงานว่า พวกเขาเห็นการมอบรางวัลสันติภาพขงจื๊อให้กับเลี่ยน ชาน ว่า "น่าขบขัน"[6]
หนังสือพิมพ์ดิอีโคโนมิสต์เปรียบเทียบการแทนที่รางวัลดังกล่าวกับปฏิกิริยาของนาซีเยอรมนี โดยการริเริ่มรางวัลเพื่อศิลปะและวิทยาศาสตร์แห่งชาติเยอรมัน หลังจากคาร์ล ฟอน ออสซิเอ็ดซกี ถูกห้ามไม่ให้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพใน ค.ศ. 1935 เช่นเดียวกับที่สหภาพโซเวียตห้ามอังเดร ซาคารอฟ มิให้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพใน ค.ศ. 1975[11]
ตามข้อมูลของไทเปไมส์ ผู้ที่ได้รับเสนอชื่อให้ได้รับรางวัลดังกล่าว ได้แก่ บิล เกตส์, เนลสัน มันเดลา, จิมมี คาร์เตอร์ และปันเชนลามะ[10] ตามข้อมูลของโกลบอลไทมส์ ผู้ที่ได้รับการเสนอชื่อ ได้แก่ มะห์มุด อับบาส, เนลสัน มันเดลา, บิล เกตส์, เฉียว ต้าโม กวีชาวจีน และพระปันเชนลามะองค์ปัจจุบันอย่างเป็นทางการของจีน[9]
เดอะโกลบอลไทมส์รายงานว่าผู้ที่ได้รับการเสนอชื่อทั้งห้าคนได้รับการคัดเลือกจากการเป็นผู้ชนะในการหยั่งเสียงออนไลน์[9] อย่างไรก็ตาม ผู้จัดงานกล่าวว่าการหยั่งเสียงดังกล่าวไม่สามารถดำเนินการจนสำเร็จได้เนื่องจาก "ปัญหาทางเทคนิค"[12]
อ้างอิง[แก้]
- ↑ 1.0 1.1 Jiang, Steven (2010-12-08). "China to hand out its own peace prize". CNN. สืบค้นเมื่อ 2010-12-08.
- ↑ "Confucius Peace Prize: China To Award Nobel Rival". Huffington Post. 8 December 2010. สืบค้นเมื่อ 11 December 2010.
- ↑ Branigan, Tana. "China's Confucius Peace Prize Has Chaotic Launch as Winner's Office Says He ...", The Guardian. Guardian News and Media Limited, 9 December 2010. Web. 12 December 2010.
- ↑ 4.0 4.1 4.2 Wong, Edward (2010-12-08). "China's Answer to Nobel Mystifies Its Winner". The New York Times. สืบค้นเมื่อ 2010-12-08.
- ↑ "中國否認頒「孔子和平獎」" [China denies awarding "Confucius Peace Prize"]. Ming Pao. 2010-12-09. สืบค้นเมื่อ 2010-12-11.
- ↑ 6.0 6.1 6.2 Martina, Michael (9 December 2010). "China stood up by winner of "Confucius peace prize"". Reuters. สืบค้นเมื่อ 12 December 2010.
- ↑ Garnaut, John (9 October 2010). "China furious at Nobel's 'violation'". The Age. Australia: Fairfax Media. สืบค้นเมื่อ 9 October 2010.
- ↑ Tran, Tini (2010-12-07). "China to award prize to rival Nobel". Yahoo! News. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2010-12-11. สืบค้นเมื่อ 2010-12-07.
- ↑ 9.0 9.1 9.2 Linlin, Liu; Liang Chen; Cao Xiaochen (8 December 2010). "Lien Chan Awarded 1st Confucius Peace Prize". People's Daily Online. สืบค้นเมื่อ 11 December 2010.
{{cite news}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์) - ↑ 10.0 10.1 Yan-chih, Mo. "Lien Office Denies Hearing of Award." The Taipei Times, 8 December 2010. Web. 11 December 2010.
- ↑ "The empty chair". The Economist. 12 December 2010. สืบค้นเมื่อ 12 December 2010.
- ↑ Mandy Zuo (10 December 2010). "'Confusion' Prize brings Beijing doubtful reward". The South China Morning Post, via Lexis Nexis. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2014-10-03. สืบค้นเมื่อ 22 December 2010.