มิตซูบิชิ สเปซเจ็ต

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
มิตซูบิชิ สเปซเจ็ต
บทบาทอากาศยานไอพ่นประจำภูมิภาค
ชาติกำเนิดญี่ปุ่น
บริษัทผู้ผลิตมิตซูบิชิเฮฟวีอินดัสทรีส์
ผู้ออกแบบมิตซูบิชิแอร์คราฟท์คอร์ปอเรชั่น
บินครั้งแรก11 พฤศจิกายน ค.ศ. 2015
สถานะยกเลิก[1]
ช่วงการผลิตค.ศ. 2010 – 2020
จำนวนที่ผลิต8 ลำ
มูลค่าเอ็มอาร์เจ70: 46.3 ล้านดอลลาร์
เอ็มอาร์เจ90: 47.3 ล้านดอลลาร์[2]
พัฒนามาจากโบอิง 737 NG

มิตซูบิชิ สเปซเจ็ต (Mitsubishi SpaceJet) หรือชื่อเดิม มิตซูบิชิ รีเจนัล เจ็ต (Mitsubishi Regional Jet) เป็นรุ่นของอากาศยานไอพ่นระดับภูมิภาคขนาดสองเครื่องยนต์ของบรรษัทอากาศยานมิตซูบิชิ ซึ่งเป็นบรรษัทร่วมทุนระหว่างมิตซูบิชิเฮฟวีอินดัสทรีส์กับโตโยต้ามอเตอร์คอร์ปอเรชัน[3] และได้บริษัทซูบารุเป็นที่ปรึกษาออกแบบ อากาศยานแบบนี้สามารถผู้โดยสารได้ 70–90 ที่นั่ง ซึ่งจะกลายเป็นอากาศยานพาณิชย์แบบแรกที่ผลิตโดยญี่ปุ่นถัดจากรุ่นNAMC YS-11 ในทศวรรษที่ 1960[4][5]

สเปซเจ็ตขึ้นบินครั้งแรกเมื่อพฤศจิกายน ค.ศ. 2015[6] แต่ด้วยความล่าช้าหลายอย่าง ทำให้การส่งมอบจะเริ่มได้ในกลางปี 2020[7]

ประวัติ[แก้]

ในปีค.ศ. 2003 รัฐบาลญี่ปุ่นได้ประกาศแผนวิจัยห้าปีมูลค่า 5 หมื่นล้านเยนเพื่อพัฒนาอากาศยานในทวีปที่มีความจุผู้โดยสาร 30-90 คน นำโดยบริษัทมิตซูบิชิเฮฟวีอินดัสทรีส์ (MHI)[8] ต่อมาในปี 2004 มิตซูบิชิแถลงว่าพวกเขาจะมุ่งเน้นสร้างเครื่องบินที่มีลำตัวกว้าง 2.8 เมตรและสูง 2 เมตร แถวที่นั่งแบบ 2-2 จุผู้โดยสารได้ 30-50 คน โดยคาดหวังว่าเครื่องบินตัวต้นแบบจะขึ้นบินทดสอบได้ภายในปีค.ศ. 2007 และสามารถส่งมอบเครื่องบินลำแรกได้ในปีค.ศ. 2010[9] ต่อมาในปีค.ศ. 2005 มิตซูบิชิได้เปลี่ยนแผนไปสร้างเครื่องบินที่ใหญ่ขึ้นจุผู้โดยสารได้ 70-90 คนแทน[10]

มิถุนายน ค.ศ. 2007 มิตซูบิชิเปิดภาพคอนเซปต์ในงานปารีสแอร์โชว์ครั้งที่ 47 และยังเริ่มการเสนอขายเครื่องบินรุ่นนี้แก่สายการบินต่างๆในเดือนตุลาคมปีเดียวกัน ซึ่งจะถือเป็นอากาศยานพาณิชย์ลำแรกของญี่ปุ่นหลังสายการผลิตเครื่องบินNAMC YS-11 ยุติไปตั้งแต่ปีค.ศ. 1974 มิตซูบิชิเปิดเผยว่าเครื่องบินรุ่นนี้จะมีอยู่สองรุ่นย่อยด้วยกัน คือแบบ MRJ70 ขนาด 70-80 ที่นั่ง และแบบ MRJ90 ขนาด 86-96 ที่นั่ง[11]

มิตซูบิชิเปิดตัวเครื่องรีเจนัลเจ็ตในวันที่ 28 มีนาคม ค.ศ. 2008 พร้อมกับคำเสนอซื้อจำนวน 25 ลำโดยออลนิปปอนแอร์เวย์ (ยืนยันซื้อ 15 ลำ, โอกาสจัดหา 10 ลำ)[12] มิตซูบิชิหวังว่าเครื่องบินรุ่นนี้จะสามารถครองส่วนแบ่ง 20% ของตลาดเครื่องบินขนาดนี้เป็นเวลามากกว่า 20 ปี อย่างไรก็ตาม เที่ยวบินทดสอบล่าช้าออกไปเป็นปลายปีค.ศ. 2011 และมีการคาดการณ์ว่ามิตซูบิชิจะต้องขายเครื่องบินรุ่นนี้ให้ได้ 300-400 ลำจึงจะคุ้มทุน[5]

คำสั่งซื้อและการส่งมอบ[แก้]

ออลนิปปอนแอร์เวย์เป็นลูกค้ารายแรกของเครื่องบินรุ่นนี้ โดยมีการสั่งซื้อขนาด 90 ที่นั่งจำนวน 15 ลำ และเป็นโอกาสจัดหาเพิ่มเติมอีก 10 ลำ[13]

วันสั่งซื้อ สายการบิน / ผู้ซื้อ เข้าประจำการ ประเภท
เอ็มอาร์เจ70 เอ็มอาร์เจ90 สิทธิการสั่งซื้อ
27 มีนาคม 2008 ญี่ปุ่น ออลนิปปอนแอร์เวย์[13] 2020 15 10
2 ตุลาคม 2009 สหรัฐ Trans States Holdings[14] 2020 50 50
11 กรกฎาคม 2012 สหรัฐ สกายเวสต์แอร์ไลน์[15][16] n/a 100 100
14 กรกฎาคม 2014 ประเทศพม่า แอร์มัณฑะเลย์[17] n/a 6 4
28 มกราคม 2015 ญี่ปุ่น เจแปนแอร์ไลน์[18][19] 2022 32 —
16 กุมภาพันธ์ 2016 สหรัฐ AeroLease Aviation, LLC[20] n/a 10 10
11 กรกฎาคม 2016 สวีเดน Rockton AB[21] n/a 10 10
ทั้งหมด ? 213[22] 194[22]

ข้อมูลจำเพาะ[แก้]

เบื้องหน้า
เครื่องยนต์เจ็ต Pratt & Whitney PW1000G เทอร์โบแฟน
  • อักษรจำแนกชั้น: J คือชั้นธุรกิจ, W คือชั้นประหยัดพรีเมี่ยม และ Y คือชั้นประหยัด
ข้อมูลทั่วไปของมิตซูบิชิ สเปซเจ็ต[23]
รุ่นย่อย MRJ70 MRJ90 M100[24]
ที่นั่งผู้โดยสาร 69 ที่นั่ง (9J + 60Y)
หรือประหยัด 80 ที่นั่ง 		81 ที่นั่ง (9J + 72Y)
หรือประหยัด 92 ที่นั่ง 		76 ที่นั่ง (12J+12W+52Y)
หรือประหยัด 84 ที่นั่ง
ระยะห่างแถวที่นั่ง 74–79 ซม.ในชั้นประหยัด, 91 ซม.ในชั้นธุรกิจ
ห้องโดยสาร กว้าง 2.03 เมตร x สูง 2.76 เมตร
ความยาว 33.4 เมตร 35.8 เมตร 34.5 m (113 ft)
ช่วงระหว่างปลายปีก 29.2 เมตร 27.8 เมตร
ความสูงหาง 10.4 เมตร
น้ำหนักบินขึ้นสูงสุด LR : 40,200 กิโลกรัม LR : 42,800 กิโลกรัม 42 ตัน
น้ำหนักบรรทุกเปล่า - 26,000 กิโลกรัม[25]
ความจุเชื้อเพลิง - 12,100 ลิตร[26]
เครื่องยนต์ (2x) Pratt & Whitney PW1215G Pratt & Whitney PW1217G
เส้นผ่าศูนย์กลางใบพัด 142 เซนติเมตร[27]
แรงขับเครื่องยนต์ (2ตัว) 69.3 กิโลนิวตัน 78.2 กิโลนิวตัน
พิสัยบิน LR : 3,740 กิโลเมตร LR : 3,770 กิโลเมตร 1,910 nmi (3,540 km)
ความเร็วบินปกติ มัค 0.78 (829 กม/ชม.)
เพดานบินสูงสุด 11,900 เมตร
ความยาวทางวิ่งเพื่อทะยานขึ้น (MTOW, SL, ISA) LR : 1,720 เมตร LR : 1,740 เมตร
ความยาวทางวิ่งเพื่อลงจอด (MLW, Dry) 1,430 เมตร 1,480 เมตร

อ้างอิง[แก้]

  1. ↑ Chieko Tsuneoka (7 February 2023). "Japan Ends Multibillion-Dollar Bid to Enter Passenger-Jet Market". Wall Street Journal. Tokyo.
  2. ↑ Richard Smith (October 10, 2016). "Mitsubishi's jet set for push into Middle East". The National (UAE).
  3. ↑ "Toyota to sink $67.2 mln in Mitsubishi passenger jet". China Economic Net. Xinhua News Agency. 23 May 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-05-18. สืบค้นเมื่อ 20 June 2008.
  4. ↑ Anselmo, Joe (24 October 2014). "Milestone for the Mitsubishi MRJ". Aviation Week & Space Technology. สืบค้นเมื่อ 25 October 2014.
  5. ↑ 5.0 5.1 Mecham, Michael; Anselmo, Joe (17 March 2008). "Mitsubishi Leads Japanese Aircraft Resurgence" (PDF). Aviation Week & Space Technology. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2014-10-25. สืบค้นเมื่อ 25 October 2014.
  6. ↑ Kageyama, Yuri (16 October 2014). "Mitsubishi Unveils First Japanese Built Passenger Jet In 40 Years". AviationPros. Associated Press. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 October 2014. สืบค้นเมื่อ 16 October 2014.
  7. ↑ "Mitsubishi delays MRJ deliveries by two years". Flight Global. 23 January 2017.
  8. ↑ "MHI to lead on Japan's regional jet". Flight International. 29 April 2003.
  9. ↑ "Japan Aerospace 2004 - Mitsubishi shows regional jet model". Flight International. 12 October 2004.
  10. ↑ "MHI moves to larger jet". Flight International. 19 April 2005.
  11. ↑ "Mitsubishi formally offers new MRJ regional jet to airlines". Flight International. 15 October 2007.
  12. ↑ "MHI Officially Launches Mitsubishi Regional Jet Program" (Press release). Mitsubishi Heavy Industries, Ltd. March 28, 2008. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-02-02. สืบค้นเมื่อ 2019-07-12.
  13. ↑ 13.0 13.1 "ANA Selects Mitsubishi Regional Jet—firm order for 15 aircraft with 10 options" (Press release). Tokyo: ANA. 27 March 2008. สืบค้นเมื่อ 27 March 2008.
  14. ↑ Reals, Kerry (1 February 2011). "Trans States firms up order for up to 100 MRJs". London: Flightglobal. สืบค้นเมื่อ 12 July 2012.
  15. ↑ Catts, Tim; Tomesco, Frederic (12 July 2012). "Mitsubishi Wins SkyWest Jet Sale in Blow to Bombardier". Bloomberg News. สืบค้นเมื่อ 12 July 2012.
  16. ↑ Toh, Mavis (13 December 2012). "SkyWest firms deal for 100 MRJ90s". Singapore: Flightglobal. สืบค้นเมื่อ 13 December 2012.
  17. ↑ "Air Mandalay Signs Definitive Agreement for Purchase of up to Ten MRJ Aircraft—MRJ value recognized in growing Asian market" (Press release). Farnborough, Hampshire: Mitsubishi Aircraft Corporation. 15 July 2014. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2017-11-11. สืบค้นเมื่อ 15 July 2014.
  18. ↑ Chong, Aaron (28 January 2015). "JAL firms up order for 32 MRJ aircraft". Singapore: Flightglobal. สืบค้นเมื่อ 28 January 2015.
  19. ↑ Matsuda, Kiyotaka (28 August 2014). "JAL Said to Plan Order for 32 Mitsubishi Regional Jets". Bloomberg News. สืบค้นเมื่อ 28 August 2014.
  20. ↑ "Aerolease Aviation signs LOI with Mitsubishi Aircraft for purchase of up to 20 MRJ—Launch lessor in MRJ program" (Press release). Singapore: Mitsubishi Aircraft Corporation. 16 February 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-03-07. สืบค้นเมื่อ 1 March 2016.
  21. ↑ "Rockton signs LOI with Mitsubishi Aircraft for purchase of up to 20 MRJ—First European company and second lessor in MRJ program to select the MRJ" (Press release). Farnborough, Hampshire: Mitsubishi Aircraft Corporation. 11 July 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-07-17. สืบค้นเมื่อ 12 July 2016.
  22. ↑ 22.0 22.1 Ellis Taylor (21 Dec 2018). "MRJ set to start type certification testing in 2019". Flightglobal.
  23. ↑ "MRJ Brochure" (PDF). Mitsubishi Aircraft Corporation. 2016. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2019-04-18. สืบค้นเมื่อ 4 May 2016.
  24. ↑ Bjorn Fehrm (June 13, 2019). "How Mitsubishi Aircraft morphed the MRJ70 into the M100 SpaceJet". Leeham News.
  25. ↑ "Mitsubishi Regional Jet, MRJ, compared with second generation regional jets". Leeham News. 4 Aug 2015. สืบค้นเมื่อ 4 August 2015.
  26. ↑ "Overview of MRJ Program and Systems, ICAS Biennial Workshop - 2015, Complex Systems Integrations in Aeronautics" (PDF). International Council of the Aeronautical Sciences. 31 Aug 2015. สืบค้นเมื่อ 16 May 2018.
  27. ↑ "Powering the Mitsubishi Regional Jet—PurePower PW1200G Engine" (PDF). Pratt & Whitney. สืบค้นเมื่อ 21 October 2014.
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=มิตซูบิชิ_สเปซเจ็ต&oldid=11365581"