มณฑลอันนัม
มณฑลอันนัม (Annam) เป็นชื่อเรียกดินแดนของชาวเวียดที่แพร่ขยายออกมาจากบริเวณเดิมแถบลุ่มแม่น้ำแดงและแม่น้ำดำ ซึ่งเคยถูกปกครองในฐานะมณฑลหนึ่งของจีน[1] ได้แก่ดินแดนที่ต่อมาจะถูกเรียกว่าตังเกี๋ย ชาวจีนเรียกบริเวณที่ชาวเวียดอาศัยอยู่ว่าอันหนันหมายถึงภาคใต้ที่ปราบสงบแล้ว แต่ชาวตะวันตกออกเสียงเป็นอันนัม
จีนปกครองเวียดนามเป็นเวลาประมาณ 600 ปี ตั้งแต่สมัยราชวงศ์จิ้นจนถึงสมัยราชวงศ์ถัง จนเวียดนามสามารถประกาศเอกราชจากจีนได้ประมาณ พ.ศ. 1482
หลังได้รับเอกราช[แก้]
ตั้งแต่ พ.ศ. 1597 ชาวเวียดเรียกอาณาจักรของตนว่าไดโกเวียดหรือไดเวียดซึ่งมีพรมแดนทางใต้ติดกับอาณาจักรจามปา ถึงแม้ว่าเวียดนามจะแยกตัวออกไปจากจีนแล้ว จีนก็ยังเรียกอาณาจักรของชาวเวียดว่าอันหนันหรือหนันอัวะและเรียกผู้นำชาวเวียดว่าอันหนันก๊กหว่อง หลังจากที่พระเจ้าเวียดนามยาลองสามารถขึ้นครองราชย์ที่เว้ได้ใน พ.ศ. 2345 และเรียกอาณาจักรของพระองค์ว่าไดนาม เมื่อส่งบรรณาการไปจีน จีนรับรองความเป็นอิสระของไดนาม แต่จีนกลับเรียกว่าเวียดนาม ทำให้เวียดนามเป็นชื่อที่นิยมใช้มาจนปัจจุบัน
คำว่าอันนัมนั้นได้นำกลับมาใช้อีกครั้งหลังจากที่ฝรั่งเศสยึดครองเวียดนามได้และแบ่งการปกครองออกเป็นสามส่วน โดยคำว่าอันนัมใช้เรียกดินแดนภาคกลางของเวียดนาม ไม่ได้หมายถึงเวียดนามทั้งประเทศอีกต่อไป
อ้างอิง[แก้]
สุพรรณี กาญจนัษฐิติ. อันนัม ใน สารานุกรมประวัติศาสตร์สากลสมัยใหม่: เอเชีย เล่ม 1 อักษร A-B ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. กทม.ราชบัณฑิตยสถาน. 2539. หน้า 179 – 183
- ↑ John King Fairbank (1978). The Cambridge History of China. Cambridge University Press. p. 693. ISBN 0-521-21446-7.