ผลต่างระหว่างรุ่นของ "พระอักโษภยพุทธะ"
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
| บรรทัด 1: | บรรทัด 1: | ||
[[Image:Akshobhya.JPG|thumb|right|220px|ภาพวาดของ'''พระอักโษภยะพุทธะ''']] |
[[Image:Akshobhya.JPG|thumb|right|220px|ภาพวาดของ'''พระอักโษภยะพุทธะ''']] |
||
'''พระอักโษภยะพุทธะ'''เป็น[[พระธยานิพุทธะ]] 1 ใน 5 องค์ พระนามหมายถึง"ไม่หวั่นไหว" ประทับทางทิศตะวันออกของพุทธมณฑล พระกายสีน้ำเงิน รัศมีสีขาว เป็นต้นตระกูลของพระโพธิสัตว์ตระกูลวัชระ เป็นสัญญลักษณ์แทนโพธิจิตในสรรพสัตว์ ถือดอกบัวที่เป็นสัญญลักษณ์แห่งความกรุณา และระฆังที่หมายถึงอิตถีภาวะแห่งเมตตาและขันติ ทรงช้างคู่สีน้ำเงิน อันเป็นสัญญลักษณ์แห่งพลังมหาศาล |
'''พระอักโษภยะพุทธะ'''เป็น[[พระธยานิพุทธะ]] 1 ใน 5 องค์ พระนามหมายถึง"ไม่หวั่นไหว" ประทับทางทิศตะวันออกของพุทธมณฑล พระกายสีน้ำเงิน รัศมีสีขาว เป็นต้นตระกูลของพระโพธิสัตว์ตระกูลวัชระ เป็นสัญญลักษณ์แทนโพธิจิตในสรรพสัตว์ ถือดอกบัวที่เป็นสัญญลักษณ์แห่งความกรุณา และระฆังที่หมายถึงอิตถีภาวะแห่งเมตตาและขันติ ทรงช้างคู่สีน้ำเงิน อันเป็นสัญญลักษณ์แห่งพลังมหาศาล พระโพธิสัตว์ตระกูลวัชระที่รู้จักกันดีคือ[[พระวัชรปาณิโพธิสัตว์]]และ[[พระกษิติครรภ์โพธิสัตว์]] |
||
== ความเชื่อ == |
|||
พระโพธิสัตว์ตระกูลวัชระที่รู้จักกันดีคือ[[พระวัชรปาณิโพธิสัตว์]]และ[[พระกษิติครรภ์โพธิสัตว์]] |
|||
พระองค์เป็นตัวแทนของปัญญาญาณดัง[[กระจก]] คือส่องให้เห็นหมดทุกด้าน โดยไม่ปิดบังอำพราง ประจำอยู่ทิศตะวันออกในพุทธมณฑล มีลักษณะใกล้เคียงกับ[[พระไวโรจนพุทธะ]] โดยอาจสลับตำแหน่งในพุทธมณฑลกันได้ ความเชื่อในคัมภีร์มรณะของทิเบต พระอักโษภยะจะปรากฏในวันที่ 2 พร้อมด้วย[[พระกษิติครรภ์โพธิสัตว์]] ตัวแทนแห่งความสมบูรณ์และความงอกงามและ[[พระเมตไตรยโพธิสัตว์]]<ref>เชอเกียม ตรุงปะ รินโปเช. คัมภีร์มรณศาสตร์แห่งทิเบต แปลโดย อนุสรณ์ ติปยานนท์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กทม. มูลนิธิโกมลคีมทอง. 2536</ref> |
|||
== รูปลักษณ์ == |
|||
ท่าทางประจำพระองค์คือภูมิสปรศมุทรา ซึ่งเป็นการวางพระหัตถ์ซ้ายในรูปแบบการทำสมาธิ พระหัตถ์ขวาเหยียดออก [[นิ้วชี้]]ชี้ลงสัมผัสพื้นดินเพื่อแสดงการมีชัยเหนือ[[มาร]] เสียงประจำพระองค์คือเสียง "ฮัม" ซึ่งเป็นเสียงที่เกิดจากศูนย์ลมที่[[หัวใจ]] แสดงถึงการเชื่อมโยงสิ่งต่างๆ เป็นร่างแหอยู่ภายในยานเดียวกัน |
|||
== สัญลักษณ์ == |
|||
สัญลักษณ์ปประจำพระองค์คือคฑาเพชร ซึ่งสื่อถึงความมั่นคง ไม่คลอนแคลนของธรรมะ และความไม่หวั่นไหวของผู้บรรลุธรรม |
|||
== พาหนะ == |
|||
พาหนะของพระองค์คือช้าง ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความมั่นคง ใน[[ทิเบต]]ถือว่า[[ช้าง]]เป็นสัญลักษณ์ของสติปัญญา |
|||
==อ้างอิง== |
==อ้างอิง== |
||
* ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์ ษัฏเสน. พระพุทธศาสนาแบบทิเบต. ศูนย์ไทยทิเบต. 2538 |
* ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์ ษัฏเสน. พระพุทธศาสนาแบบทิเบต. ศูนย์ไทยทิเบต. 2538 |
||
<references /> |
|||
{{โครงศาสนา}} |
{{โครงศาสนา}} |
||
[[หมวดหมู่:พระพุทธเจ้าตามคติมหายาน|อักโษภยะพุทธะ]] |
[[หมวดหมู่:พระพุทธเจ้าตามคติมหายาน|อักโษภยะพุทธะ]] |
||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 10:43, 9 มีนาคม 2551
พระอักโษภยะพุทธะเป็นพระธยานิพุทธะ 1 ใน 5 องค์ พระนามหมายถึง"ไม่หวั่นไหว" ประทับทางทิศตะวันออกของพุทธมณฑล พระกายสีน้ำเงิน รัศมีสีขาว เป็นต้นตระกูลของพระโพธิสัตว์ตระกูลวัชระ เป็นสัญญลักษณ์แทนโพธิจิตในสรรพสัตว์ ถือดอกบัวที่เป็นสัญญลักษณ์แห่งความกรุณา และระฆังที่หมายถึงอิตถีภาวะแห่งเมตตาและขันติ ทรงช้างคู่สีน้ำเงิน อันเป็นสัญญลักษณ์แห่งพลังมหาศาล พระโพธิสัตว์ตระกูลวัชระที่รู้จักกันดีคือพระวัชรปาณิโพธิสัตว์และพระกษิติครรภ์โพธิสัตว์
ความเชื่อ
พระองค์เป็นตัวแทนของปัญญาญาณดังกระจก คือส่องให้เห็นหมดทุกด้าน โดยไม่ปิดบังอำพราง ประจำอยู่ทิศตะวันออกในพุทธมณฑล มีลักษณะใกล้เคียงกับพระไวโรจนพุทธะ โดยอาจสลับตำแหน่งในพุทธมณฑลกันได้ ความเชื่อในคัมภีร์มรณะของทิเบต พระอักโษภยะจะปรากฏในวันที่ 2 พร้อมด้วยพระกษิติครรภ์โพธิสัตว์ ตัวแทนแห่งความสมบูรณ์และความงอกงามและพระเมตไตรยโพธิสัตว์[1]
รูปลักษณ์
ท่าทางประจำพระองค์คือภูมิสปรศมุทรา ซึ่งเป็นการวางพระหัตถ์ซ้ายในรูปแบบการทำสมาธิ พระหัตถ์ขวาเหยียดออก นิ้วชี้ชี้ลงสัมผัสพื้นดินเพื่อแสดงการมีชัยเหนือมาร เสียงประจำพระองค์คือเสียง "ฮัม" ซึ่งเป็นเสียงที่เกิดจากศูนย์ลมที่หัวใจ แสดงถึงการเชื่อมโยงสิ่งต่างๆ เป็นร่างแหอยู่ภายในยานเดียวกัน
สัญลักษณ์
สัญลักษณ์ปประจำพระองค์คือคฑาเพชร ซึ่งสื่อถึงความมั่นคง ไม่คลอนแคลนของธรรมะ และความไม่หวั่นไหวของผู้บรรลุธรรม
พาหนะ
พาหนะของพระองค์คือช้าง ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความมั่นคง ในทิเบตถือว่าช้างเป็นสัญลักษณ์ของสติปัญญา
อ้างอิง
- ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์ ษัฏเสน. พระพุทธศาสนาแบบทิเบต. ศูนย์ไทยทิเบต. 2538
- ↑ เชอเกียม ตรุงปะ รินโปเช. คัมภีร์มรณศาสตร์แห่งทิเบต แปลโดย อนุสรณ์ ติปยานนท์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กทม. มูลนิธิโกมลคีมทอง. 2536
 | บทความศาสนานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |