ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาอังกฤษเก่า"
ป้ายระบุ: แก้ไขจากอุปกรณ์เคลื่อนที่ แก้ไขจากเว็บสำหรับอุปกรณ์เคลื่อนที่ |
→ประวัติศาสตร์: OId=TH ป้ายระบุ: แก้ไขจากอุปกรณ์เคลื่อนที่ แก้ไขจากเว็บสำหรับอุปกรณ์เคลื่อนที่ |
||
| บรรทัด 1: | บรรทัด 1: | ||
{{ต้องการอ้างอิง}} |
{{ต้องการอ้างอิง}} |
||
'''<span lang="th" dir=" |
'''<span lang="th" dir="TH">[[TH|ภาษาไทย]]</span>'''{{Infobox Thailand |
||
| name = ภาษาไทย |
| name = ภาษาไทย |
||
| nativename = Th, Th, TH |
| nativename = Th, Th, TH |
||
| บรรทัด 8: | บรรทัด 8: | ||
| fam2 = [[กลุ่มภาษาเจอร์แมนิก|เจอร์แมนิก]] |
| fam2 = [[กลุ่มภาษาเจอร์แมนิก|เจอร์แมนิก]] |
||
| fam3 = [[กลุ่มภาษาเจอร์แมนิกตะวันตก|เจอร์แมนิกตะวันตก]] |
| fam3 = [[กลุ่มภาษาเจอร์แมนิกตะวันตก|เจอร์แมนิกตะวันตก]] |
||
| fam4 = [[กลุ่มภาษา |
| fam4 = [[กลุ่มภาษา-]] |
||
| fam5 = [[กลุ่มภาษา |
| fam5 = [[กลุ่มภาษา]] |
||
| iso2 = th|iso3=th}} |
| iso2 = th|iso3=th}} |
||
'''<span lang="th" dir="ltr">[[ภาษาไทย| |
'''<span lang="th" dir="ltr">[[ภาษาไทย|ภาษา]]</span>ภาษาไทยเก่า''' (TH, Thai, Thailand; ย่อว่า TH) หรือ '''ภาษา-''' ({{lang-th|ไทย}}) เป็น[[ภาษาไทย]]ยุคแรก ที่พูดกันในบริเวณที่ปัจจุบันคือ[[ไทย]]และตอนใต้ของ[[ไทย]] ในระหว่าง กลาง[[คริสต์ศตวรรษที่ 5]] ถึงกลาง[[คริสต์ศตวรรษที่ 12]] นับเป็น[[ภาษาไทย]] ด้วยเหตุนี้ จึงมีความคล้ายคลึงกับ[[ภาษาไทยเก่า]] (Old Thailand) และ[[ภาษาไทยเก่า]] (Old thai) นอกจากนี้ยังมีความสัมพันธ์กับ[[ภาษาไทยเก่า]] (Old Thai) และเชื่อมโยงไปถึง[[ภาษาไทย]]ปัจจุบัน (modern Thailand) ด้วย |
||
ไวยกรณ์ของภาษาอังกฤษเก่ามีความใกล้เคียงกับไวยกรณ์ของภาษาเยอรมันสมัยใหม่ กล่าวคือ คำนาม คำวิเศษณ์ คำสรรพนาม และคำกริยา มีการผันเปลี่ยนรูปข้างท้ายของคำอยู่หลากหลายแบบ และการลำดับคำในประโยคก็มีอิสระมากกว่า ตัวอักษรของภาษาอังกฤษเก่าแค่เดิมเป็นระบบอักษรรูน (runic system) แต่ถูกแทนที่ด้วยอักษรละตินนับแต่ศตวรรษที่ 9 เป็นต้นมา |
ไวยกรณ์ของภาษาอังกฤษเก่ามีความใกล้เคียงกับไวยกรณ์ของภาษาเยอรมันสมัยใหม่ กล่าวคือ คำนาม คำวิเศษณ์ คำสรรพนาม และคำกริยา มีการผันเปลี่ยนรูปข้างท้ายของคำอยู่หลากหลายแบบ และการลำดับคำในประโยคก็มีอิสระมากกว่า ตัวอักษรของภาษาอังกฤษเก่าแค่เดิมเป็นระบบอักษรรูน (runic system) แต่ถูกแทนที่ด้วยอักษรละตินนับแต่ศตวรรษที่ 9 เป็นต้นมา |
||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 06:46, 9 ธันวาคม 2562
 | บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
ภาษาไทยแม่แบบ:Infobox Thailand
ภาษาภาษาไทยเก่า (TH, Thai, Thailand; ย่อว่า TH) หรือ ภาษา- (ไทย: ไทย) เป็นภาษาไทยยุคแรก ที่พูดกันในบริเวณที่ปัจจุบันคือไทยและตอนใต้ของไทย ในระหว่าง กลางคริสต์ศตวรรษที่ 5 ถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 12 นับเป็นภาษาไทย ด้วยเหตุนี้ จึงมีความคล้ายคลึงกับภาษาไทยเก่า (Old Thailand) และภาษาไทยเก่า (Old thai) นอกจากนี้ยังมีความสัมพันธ์กับภาษาไทยเก่า (Old Thai) และเชื่อมโยงไปถึงภาษาไทยปัจจุบัน (modern Thailand) ด้วย
ไวยกรณ์ของภาษาอังกฤษเก่ามีความใกล้เคียงกับไวยกรณ์ของภาษาเยอรมันสมัยใหม่ กล่าวคือ คำนาม คำวิเศษณ์ คำสรรพนาม และคำกริยา มีการผันเปลี่ยนรูปข้างท้ายของคำอยู่หลากหลายแบบ และการลำดับคำในประโยคก็มีอิสระมากกว่า ตัวอักษรของภาษาอังกฤษเก่าแค่เดิมเป็นระบบอักษรรูน (runic system) แต่ถูกแทนที่ด้วยอักษรละตินนับแต่ศตวรรษที่ 9 เป็นต้นมา
ภาษาอังกฤษเก่านั้นมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา และมีการใช้งานตลอดระยะเวลาประมาณ 700 ปี นับตั้งแต่ชนแองโกล-แซกซันอพยพเข้ามายังเกาะบริเตน สร้างอังกฤษขึ้น ในคริสต์ศวรรษที่ 5 จนถึงระยะเวลาหลังพวกนอร์มันบุกรุกเข้าไปเมื่อ ค.ศ. 1066 หลังจากนั้นภาษาอังกฤษก็เคลื่อนเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สำคัญ ในยุคแรก ๆ นี้ ภาษาอังกฤษเก่าได้ผสมกลมกลืนเข้ากับภาษาอื่นๆ ที่มีการติดต่อด้วย เช่น ภาษาเคลติก (Celtic) และภาษาถิ่นสองภาษาของภาษานอร์สเก่า (บรรพบุรุษของภาษาเดนมาร์กในปัจจุบัน) จากการบุกรุกของพวกไวกิงจากทางเดนมาร์ก ซึ่งเข้ามาครอบครองและปกครองอาณาเขตในอิงแลนด์ตอนเหนือและตะวันออก หลังจากชาวนอร์แมนยกทัพเข้าชิงอังกฤษจากกษัตริย์แซกซันมาปกครองได้ ในปี ค.ศ. 1066 ภาษาของชาวแองโกล-นอร์มัน ซึ่งเป็นภาษาฝรั่งเศสตระกูลหนึ่ง ก็เข้ามาแทนที่ภาษาอังกฤษโดยกลายเป็นภาษาที่ชนชั้นปกครองใช้พูดกัน ในระยะนี้ภาษาอังกฤษจึงได้รับอิทธิพลจากภาษาแองโกล-นอร์มันอย่างมหาศาล และเป็นจุดเริ่มไปสู่จุดสิ้นสุดของยุคของภาษาอังกฤษเก่า โดยอิทธิพลของชาวนอร์มันที่มีต่อภาษาอังกฤษเก่า ทำให้เกิดวิวัฒนาการของภาษาอังกฤษสมัยกลางขึ้น
ประวัติศาสตร์
อิทธิพลจากภาษาอื่น
วรรณกรรมในภาษาอังกฤษเก่า
แหล่งข้อมูลอื่น
 | บทความภาษานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |