โชห่วย

โชห่วย คือ ร้านขายของชำ ตามความหมายในพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554 เป็นคำที่มาจากภาษาจีนแต้จิ๋วว่า 粗货อ่านว่าโชวห่วย ตัวหนังสือจีน 粗 อาจแปลได้ว่า หยาบ พื้นๆ บ้านๆ (ตรงข้ามกับ ละเอียดประณีต) ส่วนตัวหนังสือ 货 แปลว่าสินค้า สิ่งของ รวมกันจึงหมายถึงสินค้าพื้นๆ ที่ใช้กินใช้สอยประจำวัน ร้านขายของชำ สะดวกซื้อ สารพัดสิ่ง มักมีลักษณะอยู่ในตึกแถว มีขนาดต่างๆ กันตั้งแตคูหาเดียวถึงหลายคูหา โดยมากเป็นกิจการเล็กๆ กิจการในครัวเรือน สร้างรายรับเล็กๆ น้อยๆ ใช้ในชีวิตประจำวัน ปัจจุบัน มีจำนวนน้อยลงไปมาก เนื่องจากไม่ได้รับการปรับรูปแบบให้ทันสมัย และต้องเผชิญกับคู่แข่งยุคโมเดิร์นเทรดที่เป็นร้านสะดวกซื้อ รูปลักษณ์ทันสมัย ติดแอร์ เปิดตลอด 24 ชั่วโมง

รากศัพท์

คำว่า โชห่วย ในความหมายของคนไทยคือ ร้านขายของชำ สันนิษฐานว่ามาจากภาษาจีนเขียนว่า 粗货 ออกเสียงจีนกลางว่า "ชู ฮั่ว" ( ชู - 粗 หมายถึง ใหญ่ ๆ หรือ หยาบ, ฮั่ว - 货 หมายถึง สินค้า, แปลรวมๆ หมายความว่า มีของขายเยอะแยะมากมาย) ในสำเนียงจีนฮกเกี้ยน ที่เป็นชาวจีนที่มาค้าขายรุ่นแรก ๆ ในไทย แถบปีนัง มลายู และภูเก็ต ก็ออกเสียงว่า โชฮ่วย หรือ ชุกห่วย

คำว่าโชห่วย ในภาษาจีนแต้จิ๋ว บางครั้งเรียกว่า จับห่วย (雜貨) หรือ แป๊ะห่วย (百貨) ในขณะที่ภาษากวางตุ้งจะออกเสียงว่า

บรรณานุกรม

• นวรัตน์ ภักดีคำ. จีนใช้ ไทยยืม. กรุงเทพฯ: อมรินทร์, 2553. (12), 210 หน้า.
• http://www.khaosod.co.th/view_newsonline.php?newsid=TVRNMk1qWTFNakl4Tnc9PQ==&catid=01

• ตอนที่ ๑

ตำนาน "จาบฟอโผว"

• https://www.sarakadee.com/feature/2002/04/convenience_store.htm#1