การปฏิวัติเยอรมัน ค.ศ. 1918–1919

บทความนี้เกี่ยวกับการปฏิวัติเยอรมันในปี ค.ศ. 1918-19 สำหรับการปฏิวัติในปี ค.ศ. 1848 ดูที่ การปฏิวัติเยอรมัน (ค.ศ. 1848-1849) สำหรับการปฏิวัติในเยอรมันตะวันออก ดูที่ Die Wende

การปฏิวัติเดือนพฤศจิกายน
ส่วนหนึ่งของ การปฏิวัติ ค.ศ. 1917–1923
ทหารได้เข้าหลบที่กำบังเพื่อยิงปะทะในเหตุการณ์การก่อการกำเริบสปาตาคิสท์
วันที่ ระยะแรก: 29 ตุลาคม – 9 พฤศจิกายน ค.ศ. 1918 (1 สัปดาห์ 4 วัน) ระยะที่สอง: 3 พฤศจิกายน 1918 – 11 สิงหาคม ค.ศ. 1919 (9 เดือน 1 สัปดาห์) สถานที่ จักรวรรดิเยอรมัน ผล สาธารณรัฐไวมาร์ ได้รับชัยชนะ: การสละราชสมบัติของจักรพรรดิวิลเฮล์มที่ 2 ราชวงศ์เยอรมัน และระบอบกษัตริย์ 22 แห่งได้ถูกยกเลิก การปราบปรามการลุกฮือของพวกนิยมฝ่ายซ้าย, รวมทั้งการก่อการกำเริบสปาตาคิสท์. จุดจบของ สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง การก่อตั้ง สาธารณรัฐไวมาร์
คู่สงคราม
จักรวรรดิเยอรมัน (1918) กองทัพจักรวรรดิเยอรมัน สาธารณรัฐไวมาร์ (1918–19) ไรชส์เวร์ Freikorps Stahlhelm พรรคสังคมประชาธิปไตยแห่งเยอรมัน	สาธารณรัฐสังคมนิยมเสรีเยอรมัน พันธมิตรสปาตาคัส พรรคคอมมิวนิสต์เยอรมนี สาธารณรัฐโซเวียตบาวาเรีย Revolutionary Stewards Free Trade Unions Supported by: สหพันธ์สาธารณรัฐสังคมนิยมโซเวียตรัสเซีย
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
จักรพรรดิวิลเฮล์มที่ 2 ลุดวิกที่ 3 แห่งบาวาเรีย เพาล์ ฟอน ฮินเดนบูร์ก เอริช ลูเดนดอร์ฟ ฟรันซ์ ฟอน ฮิพเพอร์ ไรน์ฮาร์ด เชียร์ Friedrich Ebert Gustav Noske Philipp Scheidemann Otto Wels Waldemar Pabst Matthias Erzberger Hugo Preuß Eugen Schiffer	โรซา ลุกเซมบวร์ก  คาร์ล ลีบค์เน็คท์  คูร์ท ไอส์เนอร์ † พอล เลวี ฟรันซ์ เมริง † วิลเฮล์ม พีเอิค Ernst Toller Erich Mühsam Richard Müller Emil Barth Gustav Landauer  Eugen Leviné  Karl Radek Emil Eichhorn

การปฏิวัติเดือนพฤศจิกายน (เยอรมัน: Novemberrevolution) หรือ การปฏิวัติเยอรมัน ค.ศ. 1918-1919 เป็นสงครามกลางเมืองในจักรวรรดิเยอรมันในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่หนึ่งสิ้นสุดลงด้วยความพ่ายแพ้ของฝ่ายมหาอำนาจกลาง ซึ่งได้ส่งผลทำให้มีการเปลี่ยนแปลงการปกครองจากระบอบกษัตริย์ภายใต้รัฐธรรมนูญมาเป็นระบอบสาธารณรัฐ (ประชาธิปไตยในระบบสภาเดี่ยว) ซึ่งเวลาต่อมาได้กลายเป็นที่รู้จักกันคือ สาธารณรัฐไวมาร์ การปฏิวัติได้เริ่มขึ้นตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1918 จนถึง เดือนสิงหาคม ค.ศ. 1919 หลังรัฐธรรมนูญแห่งไวมาร์ถูกประกาศใช้

สาเหตุของการปฏิวัติมาจากการรับภาระหนักของประชาชนในช่วงสี่ปีของสงคราม, ผลกระทบที่รุนแรงจากความพ่ายแพ้ของจักรวรรดิเยอรมันและเกิดสภาวะความตรึงเครียดทางสังคมระหว่างประชาชนธรรมดากับขุนนางชนชั้นสูงและชนชั้นกลางของนายทุน, ที่ครองอำนาจและเพิ่งแพ้สงคราม

รากเหง้าของการปฏิวัติได้ถูกวางเอาไว้ในความปราชัยของจักรวรรดิเยอรมันสงครามโลกครั้งที่หนึ่งและความตึงเครียดทางสังคมที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน ขั้นแรกของการปฏิวัติได้ถูกจุดชนวนโดยนโยบายของกองบัญชาการระดับสูงแห่งกองทัพบกเยอรมันและขาดการประสานงานกับกองบัญชาการกองทัพเรือ เมื่อเผชิญความพ่ายแพ้ กองบัญชาการกองทัพเรือได้ยืนยันที่จะพยายามเร่งรัดการสู้รบที่สำคัญกัลกองทัพราชนาวีแห่งอังกฤษโดยคำสั่งกองทัพเรือ เมื่อวันที่ 24 ตุลาคม ค.ศ. 1918 ยุทธนาวีไม่เคยเกิดขึ้น แทนที่จะปฏิบัติตามคำสั่งของพวกเขาเพื่อเริ่มเตรียมเข้าสู้รบกับอังกฤษ ทหารเรือเยอรมันได้ก่อจลาจลที่ท่าเรือของกองทัพเรือที่ wilhelmshaven เมื่อวันที่ 29 ตุลาคม ค.ศ. 1918 ตามมาด้วยการก่อกบฏที่คีลในวันแรกของเดือนพฤศจิกายน ความโกลาหลครั้งนี้ได้แพร่กระจายไปถึงจิตวิญญาณของพลเมืองได้เกิดความระส่ำระสายไปทั่วเยอรมนีและท้ายที่สุดได้นำสู่การประกาศสาธารณรัฐ เมื่อวันที่ 9 พฤศจิกายน ค.ศ. 1918 หลังจากนั้นไม่นาน จักรพรรดิวิลเฮล์มที่ 2 ทรงสละราชบัลลังก์ และลี้ภัยออกนอกประเทศ

การปฏิวัติ, ได้รับแรงบันดาลใจจากอุดมการณ์สังคมนิยม ไม่ยอมมอบอำนาจให้กับสภาแบบโซเวียตของพวกบอลเชวิกในรัสเซีย