ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาอังกฤษเก่า"
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
| บรรทัด 1: | บรรทัด 1: | ||
{{ต้องการอ้างอิง}} |
|||
| ⚫ | |||
{{Infobox Language |
|||
| name = ภาษาอังกฤษเก่า |
|||
| nativename = Ænglisc, Anglisc, Englisc |
|||
| familycolor = Indo-European |
|||
| region = [[ประเทศอังกฤษ|อังกฤษ]]และ[[สกอตแลนด์]]ตอนใต้ |
|||
| extinct = พัฒนากลายเป็น [[ภาษาอังกฤษสมัยกลาง]] ในช่วง[[คริสต์ศตวรรษที่ 12]] |
|||
| fam2 = [[กลุ่มภาษาเจอร์แมนิก|เจอร์แมนิก]] |
|||
| fam3 = [[กลุ่มภาษาเจอร์แมนิกตะวันตก|เจอร์แมนิกตะวันตก]] |
|||
| fam4 = [[กลุ่มภาษาแองโกล-ฟรีเชียน|แองโกล-ฟรีเชียน]] |
|||
| fam5 = [[กลุ่มภาษาแองกลิก|แองกลิก]] |
|||
| iso2 = ang|iso3=ang}} |
|||
| ⚫ | '''ภาษาอังกฤษเก่า''' (Ænglisc, Anglisc, Englisc; {{lang-en|Old English}} ย่อว่า OE) หรือ '''ภาษาแองโกล-แซกซัน''' ({{lang-en|Anglo-Saxon}}) เป็น[[ภาษาอังกฤษ]]ยุคแรก ที่พูดกันในบริเวณที่ปัจจุบันคือ[[อังกฤษ]]และตอนใต้ของ[[สกอตแลนด์]] ในระหว่าง กลาง[[คริสต์ศตวรรษที่ 5]] ถึงกลาง[[คริสต์ศตวรรษที่ 12]] นับเป็น[[ภาษาเจอร์แมนิกตะวันตก]] ด้วยเหตุนี้ จึงมีความคล้ายคลึงกับ[[ภาษาฟรีเชียเก่า]] (Old Frisian) และ[[ภาษาแซกซันเก่า]] (Old Saxon) นอกจากนี้ยังมีความสัมพันธ์กับ[[ภาษานอร์สเก่า]] (Old Norse) และเชื่อมโยงไปถึง[[ภาษาไอซ์แลนด์]]ปัจจุบัน (modern Icelandic) ด้วย |
||
ไวยกรณ์ของภาษาอังกฤษเก่ามีความใกล้เคียงกับไวยกรณ์ของภาษาเยอรมันสมัยใหม่ กล่าวคือ คำนาม คำวิเศษณ์ คำสรรพนาม และคำกริยา มีการผันเปลี่ยนรูปข้างท้ายของคำอยู่หลากหลายแบบ และการลำดับคำในประโยคก็มีอิสระมากกว่า ตัวอักษรของภาษาอังกฤษเก่าแค่เดิมเป็นระบบอักษรรูน (runic system) แต่ถูกแทนที่ด้วยอักษรละตินนับแต่ศตวรรษที่ 9 เป็นต้นมา |
ไวยกรณ์ของภาษาอังกฤษเก่ามีความใกล้เคียงกับไวยกรณ์ของภาษาเยอรมันสมัยใหม่ กล่าวคือ คำนาม คำวิเศษณ์ คำสรรพนาม และคำกริยา มีการผันเปลี่ยนรูปข้างท้ายของคำอยู่หลากหลายแบบ และการลำดับคำในประโยคก็มีอิสระมากกว่า ตัวอักษรของภาษาอังกฤษเก่าแค่เดิมเป็นระบบอักษรรูน (runic system) แต่ถูกแทนที่ด้วยอักษรละตินนับแต่ศตวรรษที่ 9 เป็นต้นมา |
||
ภาษาอังกฤษเก่านั้นมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา และมีการใช้งานตลอดระยะเวลาประมาณ 700 ปี นับตั้งแต่ชนแองโกล-แซกซันอพยพเข้ามายังเกาะบริเตน สร้าง |
ภาษาอังกฤษเก่านั้นมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา และมีการใช้งานตลอดระยะเวลาประมาณ 700 ปี นับตั้งแต่ชน[[แองโกล-แซกซัน]]อพยพเข้ามายัง[[เกาะบริเตน]] สร้างอังกฤษขึ้น ใน[[คริสต์ศวรรษที่ 5]] จนถึงระยะเวลาหลังพวก[[นอร์มัน]]บุกรุกเข้าไปเมื่อ ค.ศ. 1066 หลังจากนั้นภาษาอังกฤษก็เคลื่อนเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สำคัญ ในยุคแรก ๆ นี้ ภาษาอังกฤษเก่าได้ผสมกลมกลืนเข้ากับภาษาอื่นๆ ที่มีการติดต่อด้วย เช่น [[ภาษาเคลติก]] (Celtic) และภาษาถิ่นสองภาษาของภาษานอร์สเก่า (บรรพบุรุษของภาษาเดนมาร์กในปัจจุบัน) จากการบุกรุกของพวก[[ไวกิง]]จากทางเดนมาร์ก ซึ่งเข้ามาครอบครองและปกครองอาณาเขตในอิงแลนด์ตอนเหนือและตะวันออก หลังจากชาวนอร์แมนยกทัพเข้าชิงอังกฤษจากกษัตริย์แซกซันมาปกครองได้ ในปี ค.ศ. 1066 ภาษาของ[[อังกฤษสมัยแองโกล-นอร์มัน|ชาวแองโกล-นอร์มัน]] ซึ่งเป็น[[ภาษาฝรั่งเศส]]ตระกูลหนึ่ง ก็เข้ามาแทนที่ภาษาอังกฤษโดยกลายเป็นภาษาที่ชนชั้นปกครองใช้พูดกัน ในระยะนี้ภาษาอังกฤษจึงได้รับอิทธิพลจากภาษาแองโกล-นอร์มันอย่างมหาศาล และเป็นจุดเริ่มไปสู่จุดสิ้นสุดของยุคของภาษาอังกฤษเก่า โดยอิทธิพลของชาวนอร์มันที่มีต่อภาษาอังกฤษเก่า ทำให้เกิดวิวัฒนาการของ[[ภาษาอังกฤษสมัยกลาง]]ขึ้น |
||
==ประวัติศาสตร์== |
|||
บล็อกข้อมูลวิกิพีเดีย |
|||
{{see|ประวัติศาสตร์ภาษาอังกฤษ}} |
|||
==อิทธิพลจากภาษาอื่น== |
==อิทธิพลจากภาษาอื่น== |
||
==วรรณกรรมในภาษาอังกฤษเก่า== |
==วรรณกรรมในภาษาอังกฤษเก่า== |
||
{{see|วรรณกรรมอังกฤษ}} |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
{{คอมมอนส์-หมวดหมู่|Old English|ภาษาอังกฤษเก่า}} |
|||
| ⚫ | |||
[[หมวดหมู่:ภาษาอังกฤษ]] |
[[หมวดหมู่:ภาษาอังกฤษ]] |
||
{{โครงภาษา}} |
|||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 07:33, 17 ธันวาคม 2561
 | บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
| ภาษาอังกฤษเก่า | |
|---|---|
| Ænglisc, Anglisc, Englisc | |
| ภูมิภาค | อังกฤษและสกอตแลนด์ตอนใต้ |
| สูญแล้ว | พัฒนากลายเป็น ภาษาอังกฤษสมัยกลาง ในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 12 |
| ตระกูลภาษา | |
| รหัสภาษา | |
| ISO 639-2 | ang |
| ISO 639-3 | ang |
ภาษาอังกฤษเก่า (Ænglisc, Anglisc, Englisc; อังกฤษ: Old English ย่อว่า OE) หรือ ภาษาแองโกล-แซกซัน (อังกฤษ: Anglo-Saxon) เป็นภาษาอังกฤษยุคแรก ที่พูดกันในบริเวณที่ปัจจุบันคืออังกฤษและตอนใต้ของสกอตแลนด์ ในระหว่าง กลางคริสต์ศตวรรษที่ 5 ถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 12 นับเป็นภาษาเจอร์แมนิกตะวันตก ด้วยเหตุนี้ จึงมีความคล้ายคลึงกับภาษาฟรีเชียเก่า (Old Frisian) และภาษาแซกซันเก่า (Old Saxon) นอกจากนี้ยังมีความสัมพันธ์กับภาษานอร์สเก่า (Old Norse) และเชื่อมโยงไปถึงภาษาไอซ์แลนด์ปัจจุบัน (modern Icelandic) ด้วย
ไวยกรณ์ของภาษาอังกฤษเก่ามีความใกล้เคียงกับไวยกรณ์ของภาษาเยอรมันสมัยใหม่ กล่าวคือ คำนาม คำวิเศษณ์ คำสรรพนาม และคำกริยา มีการผันเปลี่ยนรูปข้างท้ายของคำอยู่หลากหลายแบบ และการลำดับคำในประโยคก็มีอิสระมากกว่า ตัวอักษรของภาษาอังกฤษเก่าแค่เดิมเป็นระบบอักษรรูน (runic system) แต่ถูกแทนที่ด้วยอักษรละตินนับแต่ศตวรรษที่ 9 เป็นต้นมา
ภาษาอังกฤษเก่านั้นมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา และมีการใช้งานตลอดระยะเวลาประมาณ 700 ปี นับตั้งแต่ชนแองโกล-แซกซันอพยพเข้ามายังเกาะบริเตน สร้างอังกฤษขึ้น ในคริสต์ศวรรษที่ 5 จนถึงระยะเวลาหลังพวกนอร์มันบุกรุกเข้าไปเมื่อ ค.ศ. 1066 หลังจากนั้นภาษาอังกฤษก็เคลื่อนเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สำคัญ ในยุคแรก ๆ นี้ ภาษาอังกฤษเก่าได้ผสมกลมกลืนเข้ากับภาษาอื่นๆ ที่มีการติดต่อด้วย เช่น ภาษาเคลติก (Celtic) และภาษาถิ่นสองภาษาของภาษานอร์สเก่า (บรรพบุรุษของภาษาเดนมาร์กในปัจจุบัน) จากการบุกรุกของพวกไวกิงจากทางเดนมาร์ก ซึ่งเข้ามาครอบครองและปกครองอาณาเขตในอิงแลนด์ตอนเหนือและตะวันออก หลังจากชาวนอร์แมนยกทัพเข้าชิงอังกฤษจากกษัตริย์แซกซันมาปกครองได้ ในปี ค.ศ. 1066 ภาษาของชาวแองโกล-นอร์มัน ซึ่งเป็นภาษาฝรั่งเศสตระกูลหนึ่ง ก็เข้ามาแทนที่ภาษาอังกฤษโดยกลายเป็นภาษาที่ชนชั้นปกครองใช้พูดกัน ในระยะนี้ภาษาอังกฤษจึงได้รับอิทธิพลจากภาษาแองโกล-นอร์มันอย่างมหาศาล และเป็นจุดเริ่มไปสู่จุดสิ้นสุดของยุคของภาษาอังกฤษเก่า โดยอิทธิพลของชาวนอร์มันที่มีต่อภาษาอังกฤษเก่า ทำให้เกิดวิวัฒนาการของภาษาอังกฤษสมัยกลางขึ้น
ประวัติศาสตร์
อิทธิพลจากภาษาอื่น
วรรณกรรมในภาษาอังกฤษเก่า
แหล่งข้อมูลอื่น
 | บทความภาษานี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |