ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์"

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
Setawut (คุย | ส่วนร่วม)
แทนที่ "รัฐฮันโนเวอร์" → "รัฐฮันโนเฟอร์" ด้วย[[WP:iScript|ส...
Setawut (คุย | ส่วนร่วม)
แทนที่ "ลือเนบูร์ก" → "ลือเนบวร์ค" ด้วยสจห.
บรรทัด 9: บรรทัด 9:
* [[จักรพรรดิอินเดีย]]
* [[จักรพรรดิอินเดีย]]
* [[พระมหากษัตริย์ฮันโนเวอร์]]
* [[พระมหากษัตริย์ฮันโนเวอร์]]
* [[ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก]]
* [[ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์ค]]
* [[ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์]]
* [[ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์]]
| founder = [[เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก]]
| founder = [[เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์ค]]
| final ruler = [[แอนสท์ เอากุสท์ ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก]]
| final ruler = [[แอนสท์ เอากุสท์ ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์ค]]
| current head = [[แอนสท์ เอากุสท์ที่ 5 เจ้าชายแห่งฮันโนเวอร์]][[ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์]]
| current head = [[แอนสท์ เอากุสท์ที่ 5 เจ้าชายแห่งฮันโนเวอร์]][[ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์]]
| founding year = [[ค.ศ. 1635]]
| founding year = [[ค.ศ. 1635]]
บรรทัด 19: บรรทัด 19:
|cadet branches =
|cadet branches =
}}
}}
'''ราชวงศ์แฮโนเวอร์'''<ref>ราชบัณฑิตยสถาน, ''สารานุกรมประเทศในทวีปยุโรป ฉบับราชบัณฑิตยสถาน'', ราชบัณฑิตยสถาน, 2550, หน้า 252</ref> หรือ '''ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์''' เป็นราชวงศ์[[ชาวเยอรมัน|เยอรมัน]]ที่ครองบัลลังก์สห[[ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่]]ต่อจาก[[ราชวงศ์สจวต]]ในปี [[พ.ศ. 2257]] ราชวงศ์นี้ยังปกครอง[[รัฐผู้คัดเลือกเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก|รัฐฮันโนเฟอร์]]ในประเทศเยอรมนีอันเป็นดินแดนที่ราชวงศ์นี้เป็นเจ้าของ ในบางครั้งอาจเรียกราชวงศ์นี้ว่า'''ราชวงศ์เบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก สายฮันโนเวอร์''' (House of Brunswick and Lüneburg, Hanover line)'''
'''ราชวงศ์แฮโนเวอร์'''<ref>ราชบัณฑิตยสถาน, ''สารานุกรมประเทศในทวีปยุโรป ฉบับราชบัณฑิตยสถาน'', ราชบัณฑิตยสถาน, 2550, หน้า 252</ref> หรือ '''ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์''' เป็นราชวงศ์[[ชาวเยอรมัน|เยอรมัน]]ที่ครองบัลลังก์สห[[ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่]]ต่อจาก[[ราชวงศ์สจวต]]ในปี [[พ.ศ. 2257]] ราชวงศ์นี้ยังปกครอง[[รัฐผู้คัดเลือกเบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์ค|รัฐฮันโนเฟอร์]]ในประเทศเยอรมนีอันเป็นดินแดนที่ราชวงศ์นี้เป็นเจ้าของ ในบางครั้งอาจเรียกราชวงศ์นี้ว่า'''ราชวงศ์เบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์ค สายฮันโนเวอร์''' (House of Brunswick and Lüneburg, Hanover line)'''


== ประวัติ ==
== ประวัติ ==
[[เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก]]เป็นสมาชิกแรกของราชวงศ์แฮโนเวอร์ เมื่อดัชชีเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์กถูกแบ่งในปี [[พ.ศ. 2178]] เกออร์กได้รับมรดกส่วนราชรัฐคาเลนแบร์ก (Principality of Calenberg) และราชรัฐเกิททิงเงิน (Principality of Göttingen) และในปี [[พ.ศ. 2179]] ท่านได้ย้ายไปพำนักอยู่ที่ฮันโนเวอร์ ดยุก แอนสท์ เอากุสท์ โอรสของท่านได้รับการแต่งตั้งเป็น[[เจ้านครรัฐผู้คัดเลือก]][[จักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์]]ในปี [[พ.ศ. 2235]] เจ้าหญิง[[โซฟีแห่งฮันโนเวอร์]] rพระชายาในดยุกแอนสท์ เอากุสท์ ได้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์บริเตนใหญ่อันเนื่องจาก[[พระราชบัญญัติการสืบสันตติวงศ์ ค.ศ. 1701]] ได้กำหนดว่ารัชทายาทที่เป็น[[โรมันคาทอลิก]]ไม่สามารถครองราชบัลลังก์ได้ เจ้าหญิงโซฟีซึ่งขณะนั้นเป็น[[โปรเตสแตนต์]]ที่เป็นพระญาติใกล้ชิดที่สุดกับ[[พระเจ้าวิลเลียมที่ 3 แห่งอังกฤษ]] พระเจ้าวิลเลียมจริง ๆ แล้วทรงเป็น[[ชาวดัตช์]]แห่ง[[ราชวงศ์ออเรนจ์-นัสเซา]] แต่ทั้งพระมเหสีและพระราชมารดาเป็นเจ้าหญิงในราชวงศ์สจวต
[[เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์ค]]เป็นสมาชิกแรกของราชวงศ์แฮโนเวอร์ เมื่อดัชชีเบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์คถูกแบ่งในปี [[พ.ศ. 2178]] เกออร์กได้รับมรดกส่วนราชรัฐคาเลนแบร์ก (Principality of Calenberg) และราชรัฐเกิททิงเงิน (Principality of Göttingen) และในปี [[พ.ศ. 2179]] ท่านได้ย้ายไปพำนักอยู่ที่ฮันโนเวอร์ ดยุก แอนสท์ เอากุสท์ โอรสของท่านได้รับการแต่งตั้งเป็น[[เจ้านครรัฐผู้คัดเลือก]][[จักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์]]ในปี [[พ.ศ. 2235]] เจ้าหญิง[[โซฟีแห่งฮันโนเวอร์]] rพระชายาในดยุกแอนสท์ เอากุสท์ ได้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์บริเตนใหญ่อันเนื่องจาก[[พระราชบัญญัติการสืบสันตติวงศ์ ค.ศ. 1701]] ได้กำหนดว่ารัชทายาทที่เป็น[[โรมันคาทอลิก]]ไม่สามารถครองราชบัลลังก์ได้ เจ้าหญิงโซฟีซึ่งขณะนั้นเป็น[[โปรเตสแตนต์]]ที่เป็นพระญาติใกล้ชิดที่สุดกับ[[พระเจ้าวิลเลียมที่ 3 แห่งอังกฤษ]] พระเจ้าวิลเลียมจริง ๆ แล้วทรงเป็น[[ชาวดัตช์]]แห่ง[[ราชวงศ์ออเรนจ์-นัสเซา]] แต่ทั้งพระมเหสีและพระราชมารดาเป็นเจ้าหญิงในราชวงศ์สจวต


=== สายที่ปกครองสหราชอาณาจักร ===
=== สายที่ปกครองสหราชอาณาจักร ===
บรรทัด 38: บรรทัด 38:
* [[สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แห่งสหราชอาณาจักร]] (Victoria) [[พ.ศ. 2380]]-[[พ.ศ. 2444]]
* [[สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แห่งสหราชอาณาจักร]] (Victoria) [[พ.ศ. 2380]]-[[พ.ศ. 2444]]


พระเจ้าจอร์จที่ 1 พระเจ้าจอร์จที่ 2 และพระเจ้าจอร์จที่ 3 ต่างก็ทรงดำรงดำแหน่งเจ้าชายและดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบูร์ก (Electors and dukes of Brunswick-Lüneburg) ซึ่งเรียกอย่างไม่เป็นทางการว่าผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเวอร์ (Electors of Hanover) ในช่วงต้นของปี [[พ.ศ. 2357]] เมื่อฮันโนเวอร์ได้กลายเป็นราชอาณาจักร พระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่ก็มีพระอิสสริยยศเป็นพระมหากษัตริย์ฮันโนเวอร์ด้วย
พระเจ้าจอร์จที่ 1 พระเจ้าจอร์จที่ 2 และพระเจ้าจอร์จที่ 3 ต่างก็ทรงดำรงดำแหน่งเจ้าชายและดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์ค (Electors and dukes of Brunswick-Lüneburg) ซึ่งเรียกอย่างไม่เป็นทางการว่าผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเวอร์ (Electors of Hanover) ในช่วงต้นของปี [[พ.ศ. 2357]] เมื่อฮันโนเวอร์ได้กลายเป็นราชอาณาจักร พระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่ก็มีพระอิสสริยยศเป็นพระมหากษัตริย์ฮันโนเวอร์ด้วย


ราชบัลลังก์[[สหราชอาณาจักร]]และฮันโนเวอร์ได้แยกจากกันในปี [[พ.ศ. 2380]] เมื่อมี[[กฎหมายแซลิก]]ที่กำหนดให้ราชบัลลังก์ฮันโนเวอร์ไม่ได้ตกผ่านรัชทายาทของตกไปสู่สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แต่กลับผ่านไปยังพระราชปิตุลาของพระองค์คือแอนสท์ เอากุสท์ 1 แห่งฮันโนเวอร์ (Ernest Augustus I of Hanover, Duke of Cumberland)<ref>Picknett, Prince, Prior & Brydon, pp. 13, 14.</ref> เมื่อสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียสวรรคตในปี พ.ศ. 2444 ราชวงศ์[[ซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา]]ได้ครองราชบัลลังก์สหราชอาณาจักรต่อ โดย[[พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 แห่งสหราชอาณาจักร|พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7]] พระราชโอรสและองค์รัชทายาทผู้เป็นพระโอรสใน[[เจ้าชายอัลเบิร์ต พระราชสวามี|เจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา]] พระราชสวามีในสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย ทำให้ชื่อราชวงศ์อังกฤษเปลี่ยนไปเป็นซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา ตามนามสกุลของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 ซึ่งได้รับมาจากพระราชบิดา<ref>Picknett, Prince, Prior & Brydon, p. 14.</ref>
ราชบัลลังก์[[สหราชอาณาจักร]]และฮันโนเวอร์ได้แยกจากกันในปี [[พ.ศ. 2380]] เมื่อมี[[กฎหมายแซลิก]]ที่กำหนดให้ราชบัลลังก์ฮันโนเวอร์ไม่ได้ตกผ่านรัชทายาทของตกไปสู่สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แต่กลับผ่านไปยังพระราชปิตุลาของพระองค์คือแอนสท์ เอากุสท์ 1 แห่งฮันโนเวอร์ (Ernest Augustus I of Hanover, Duke of Cumberland)<ref>Picknett, Prince, Prior & Brydon, pp. 13, 14.</ref> เมื่อสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียสวรรคตในปี พ.ศ. 2444 ราชวงศ์[[ซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา]]ได้ครองราชบัลลังก์สหราชอาณาจักรต่อ โดย[[พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 แห่งสหราชอาณาจักร|พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7]] พระราชโอรสและองค์รัชทายาทผู้เป็นพระโอรสใน[[เจ้าชายอัลเบิร์ต พระราชสวามี|เจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา]] พระราชสวามีในสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย ทำให้ชื่อราชวงศ์อังกฤษเปลี่ยนไปเป็นซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา ตามนามสกุลของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 ซึ่งได้รับมาจากพระราชบิดา<ref>Picknett, Prince, Prior & Brydon, p. 14.</ref>

รุ่นแก้ไขเมื่อ 18:04, 23 มีนาคม 2560

ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์
พระราชอิสริยยศ
ปกครองฮันโนเวอร์
เชื้อชาติเยอรมัน (ฮาโนเวียน), อังกฤษ
ประมุขพระองค์แรกเกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์ค
ผู้นำสกุลองค์ปัจจุบันแอนสท์ เอากุสท์ที่ 5 เจ้าชายแห่งฮันโนเวอร์ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์
ประมุขพระองค์สุดท้ายแอนสท์ เอากุสท์ ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์ค
สถาปนาค.ศ. 1635
สิ้นสุดค.ศ. 1918

ราชวงศ์แฮโนเวอร์[1] หรือ ราชวงศ์ฮันโนเฟอร์ เป็นราชวงศ์เยอรมันที่ครองบัลลังก์สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่ต่อจากราชวงศ์สจวตในปี พ.ศ. 2257 ราชวงศ์นี้ยังปกครองรัฐฮันโนเฟอร์ในประเทศเยอรมนีอันเป็นดินแดนที่ราชวงศ์นี้เป็นเจ้าของ ในบางครั้งอาจเรียกราชวงศ์นี้ว่าราชวงศ์เบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์ค สายฮันโนเวอร์ (House of Brunswick and Lüneburg, Hanover line)

ประวัติ

เกออร์ก ดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์คเป็นสมาชิกแรกของราชวงศ์แฮโนเวอร์ เมื่อดัชชีเบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์คถูกแบ่งในปี พ.ศ. 2178 เกออร์กได้รับมรดกส่วนราชรัฐคาเลนแบร์ก (Principality of Calenberg) และราชรัฐเกิททิงเงิน (Principality of Göttingen) และในปี พ.ศ. 2179 ท่านได้ย้ายไปพำนักอยู่ที่ฮันโนเวอร์ ดยุก แอนสท์ เอากุสท์ โอรสของท่านได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้านครรัฐผู้คัดเลือกจักรพรรดิโรมันอันศักดิ์สิทธิ์ในปี พ.ศ. 2235 เจ้าหญิงโซฟีแห่งฮันโนเวอร์ rพระชายาในดยุกแอนสท์ เอากุสท์ ได้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์บริเตนใหญ่อันเนื่องจากพระราชบัญญัติการสืบสันตติวงศ์ ค.ศ. 1701 ได้กำหนดว่ารัชทายาทที่เป็นโรมันคาทอลิกไม่สามารถครองราชบัลลังก์ได้ เจ้าหญิงโซฟีซึ่งขณะนั้นเป็นโปรเตสแตนต์ที่เป็นพระญาติใกล้ชิดที่สุดกับพระเจ้าวิลเลียมที่ 3 แห่งอังกฤษ พระเจ้าวิลเลียมจริง ๆ แล้วทรงเป็นชาวดัตช์แห่งราชวงศ์ออเรนจ์-นัสเซา แต่ทั้งพระมเหสีและพระราชมารดาเป็นเจ้าหญิงในราชวงศ์สจวต

สายที่ปกครองสหราชอาณาจักร

พระเจ้าจอร์จที่ 1 แห่งบริเตนใหญ่ พระราชโอรสในดยุกแอนสท์ ออกุสท์และเจ้าหญิงโซฟีแห่งฮันโนเวอร์ได้ขึ้นครองราชย์เป็นพระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่ และเป็นพระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่พระองค์แรกของราชวงศ์แฮโนเวอร์ แม้ว่าพระองค์จะอยู่ในลำดับที่ 52 ในลำดับการสืบสันตติวงศ์ก็ตาม[2]พระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักรในราชวงศ์แฮโนเวอร์ ได้แก่

พระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่

พระมหากษัตริย์สหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์

พระเจ้าจอร์จที่ 1 พระเจ้าจอร์จที่ 2 และพระเจ้าจอร์จที่ 3 ต่างก็ทรงดำรงดำแหน่งเจ้าชายและดยุกแห่งเบราน์ชไวก์-ลือเนบวร์ค (Electors and dukes of Brunswick-Lüneburg) ซึ่งเรียกอย่างไม่เป็นทางการว่าผู้คัดเลือกแห่งฮันโนเวอร์ (Electors of Hanover) ในช่วงต้นของปี พ.ศ. 2357 เมื่อฮันโนเวอร์ได้กลายเป็นราชอาณาจักร พระมหากษัตริย์บริเตนใหญ่ก็มีพระอิสสริยยศเป็นพระมหากษัตริย์ฮันโนเวอร์ด้วย

ราชบัลลังก์สหราชอาณาจักรและฮันโนเวอร์ได้แยกจากกันในปี พ.ศ. 2380 เมื่อมีกฎหมายแซลิกที่กำหนดให้ราชบัลลังก์ฮันโนเวอร์ไม่ได้ตกผ่านรัชทายาทของตกไปสู่สมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย แต่กลับผ่านไปยังพระราชปิตุลาของพระองค์คือแอนสท์ เอากุสท์ 1 แห่งฮันโนเวอร์ (Ernest Augustus I of Hanover, Duke of Cumberland)[4] เมื่อสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรียสวรรคตในปี พ.ศ. 2444 ราชวงศ์ซัคเซิน-โคบูร์กและโกทาได้ครองราชบัลลังก์สหราชอาณาจักรต่อ โดยพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 พระราชโอรสและองค์รัชทายาทผู้เป็นพระโอรสในเจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา พระราชสวามีในสมเด็จพระราชินีนาถวิกตอเรีย ทำให้ชื่อราชวงศ์อังกฤษเปลี่ยนไปเป็นซัคเซิน-โคบูร์กและโกทา ตามนามสกุลของพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่ 7 ซึ่งได้รับมาจากพระราชบิดา[5]

สายปกครองรัฐฮันโนเฟอร์

หลังจากพระเจ้าวิลเลียมที่ 4 แห่งสหราชอาณาจักร สวรรคตในปี พ.ศ. 2380 มีผู้ได้ครองบัลลังก์ฮันโนเฟอร์ต่อ ดังนี้:

  • พระเจ้าแอนสท์ เอากุสท์ที่ 1 แห่งฮันโนเวอร์ (Ernest Augustus I) พ.ศ. 2380-พ.ศ. 2394
  • พระเจ้าเกออร์กที่ 5 แห่งฮันโนเฟอร์ (George V) พ.ศ. 2394-พ.ศ. 2409, ถูกถอดจากราชสมบัติ

ฮันโนเวอร์สิ้นสุดลงเมื่อถูกรวมเข้ากับปรัสเซียในปี พ.ศ. 2409

ดัชชีเบราน์ชไวก์

ในปี พ.ศ. 2427 เชื้อสายของราชวงศ์เวลฟ์ (House of Welf) ได้สิ้นสุดลง ตามกฎหมายของราชวงศ์ ราชวงศ์แฮโนเวอร์สามารถขึ้นครองบัลลังก์ดัชชีเบราน์ชไวก์ แต่กระนั้นก็มีแรงกดดันจากปรัสเซียต่อพระเจ้าจอร์จที่ 5 และแอนสท์ เอากุสท์ ดยุกที่ 3 แห่งคัมเบอร์แลนด์ (Ernest Augustus, 3rd Duke of Cumberland) พระราชโอรสไม่ให้ขึ้นเป็นรัฐสมาชิกของจักรวรรดิเยอรมัน ตามกฎหมายในปี พ.ศ. 2422 ได้ตั้งสภาชั่วคราวขึ้นมาเพื่อดูแลเมื่อดยุกถึงแก่อสัญกรรม หรือแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนในกรณีจำเป็น

ดยุกแห่งคัมเบอร์แลนด์ได้อ้างสิทธิเป็นดยุกแห่งเบราน์ชไวก์หลังจากดยุกองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ แต่ก็มีการต่อรองที่ยาวนานและปัญหาก็ไม่ได้รับการแก้ไข เจ้าชายอัลเบิร์ตแห่งปรัสเซัย (Prince Albrecht of Prussia) ได้ทรงแต่งตั้งผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ หลังจากพระองค์สวรรคตในปี พ.ศ. 2449 ดยุกโยฮันน์ อัลแบร์ตแห่งเมคเลนบูร์ก (Duke John Albert of Mecklenburg) ได้ครองราชย์ต่อ โอรสคนโตของดยุกแห่งคัมเบอร์แลนด์ได้ถึงแก่กรรมในอุบัติเหตุรถยนต์ในปี พ.ศ. 2455 ดยุกแห่งคัมเบอร์แลนด์จึงประกาศให้ราชบัลลังก์ตกสู่โอรสองค์เล็ก ผู้ซึ่งแต่งงานกับพระราชธิดาในจักรพรรดิแห่งเยอรมนี (Kaiser) ได้ให้สัตย์ปฏิญาณว่าจะเป็นพันธมิตรกับจักรวรรดิเยอรมัน และได้รับอนุญาตให้ขึ้นครองราชบัลลังก์ของดัชชีในเดือนพฤศจิกายน พ.ศ. 2456 ท่านเป็นนายพลตรี (major-general) ในระหว่างสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง แต่ตำแหน่งดยุกแห่งเบราน์ชไวก์ก็ถูกล้มล้างในปี พ.ศ. 2461 บิดาของท่านก็ถูกถอดจากพระอิสริยยศอังกฤษในปี พ.ศ. 2462 เนื่องจากจับอาวุธต่อสู้กับสหราชอาณาจักร

ผู้อ้างสิทธิในราชบัลลังก์

หัวหน้าราชวงศ์ในลำดับถัดมาได้แก่

  • จอร์จที่ 5 แห่งฮาโนเวอร์ (George V) พ.ศ. 2409-พ.ศ. 2421
  • แอนสท์ เอากุสท์ ดยุกที่ 3 แห่งคัมเบอร์แลนด์ (Ernest Augustus, 3rd Duke of Cumberland) พ.ศ. 2421-พ.ศ. 2466
  • แอนสท์ เอากุสท์ที่ 3 ดยุกผู้ถูกถอดแห่งบรุนสวิค (จากตำแหน่ง) (Ernest Augustus III, the deposed duke of Brunswick) พ.ศ. 2466-พ.ศ. 2496 โอรสของดยุกคนก่อน
  • แอนสท์ เอากุสท์ ผู้อาวุโส เจ้าชายแห่งฮันโนเวอร์ (Ernest Augustus the elder, Prince of Hanover) พ.ศ. 2496-พ.ศ. 2530
  • แอนสท์ เอากุสท์ ผู้เยาว์ เจ้าชายแห่งฮันโนเวอร์ (Ernest Augustus the younger, Prince of Hanover) พ.ศ. 2530-ปัจจุบัน

ราชวงศ์นี้ปัจจุบันพำนักอยู่ในออสเตรียตั้งแต่ปี พ.ศ. 2409 พระอิสสริยศและตำแหน่งนี้ใช้เพียงสมมติกันขึ้นมาเพื่อความเคารพตั้งแต่ปี พ.ศ. 2462

เกร็ดข้อมูล

อ้างอิงและเชิงอรรถ

  1. ราชบัณฑิตยสถาน, สารานุกรมประเทศในทวีปยุโรป ฉบับราชบัณฑิตยสถาน, ราชบัณฑิตยสถาน, 2550, หน้า 252
  2. Picknett, Lynn, Prince, Clive, Prior, Stephen & Brydon, Robert (2002). War of the Windsors: A Century of Unconstitutional Monarchy, p. 13. Mainstream Publishing. ISBN 1-84018-631-3.
  3. ราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และราชอาณาจักรไอร์แลนด์ได้รวมกันในปี พ.ศ. 2344 เป็นสหราชอาณาจักรบริเตนใหญ่และไอร์แลนด์
  4. Picknett, Prince, Prior & Brydon, pp. 13, 14.
  5. Picknett, Prince, Prior & Brydon, p. 14.

หนังสืออ่านประกอบ

  • Fraser, Flora. Princesses: The Six Daughters of George III. Knopf, 2005. (อังกฤษ)
  • Plumb, J. H. The First Four Georges. Revised ed. Hamlyn, 1974. (อังกฤษ)
  • Redman, Alvin. The House of Hanover. Coward-McCann, 1960. (อังกฤษ)
  • Van der Kiste, John. George III’s Children. Sutton Publishing, 1992. (อังกฤษ)

ดูเพิ่ม

แหล่งข้อมูลอื่น