ผลต่างระหว่างรุ่นของ "จังหวัดไพรแวง"
หน้าใหม่: {{กล่องข้อมูล นิคม | name = ไพรแวง, เปรยเวง | native_name = {{nobold|{{lang|km|ខ... |
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
| บรรทัด 60: | บรรทัด 60: | ||
}} |
}} |
||
{{indic}} |
{{indic}} |
||
'''ไพรแวง'''<ref name="ราชบัณฑิตยสภา">สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. ''ชื่อบ้านนามเมือง''. สืบค้นเมื่อ 1 พฤศจิกายน 2559</ref> หรือ '''เปรยเวง'''<ref name="ราชบัณฑิตยสภา"/> ({{lang-km|ខេត្តព្រៃវែង}} |
'''ไพรแวง'''<ref name="ราชบัณฑิตยสภา">สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. ''ชื่อบ้านนามเมือง''. สืบค้นเมื่อ 1 พฤศจิกายน 2559</ref> หรือ '''เปรยเวง'''<ref name="ราชบัณฑิตยสภา"/> ({{lang-km|ខេត្តព្រៃវែង}} ''เขตฺตพฺไรแวง'') เป็น[[จังหวัดของประเทศกัมพูชา|จังหวัด]]หนึ่งใน 25 แห่งของ[[ประเทศกัมพูชา]] มีเมืองเอกใน[[ไพรแวง (เมือง)|ชื่อเดียวกัน]] มีพื้นที่ 4,883 ตารางกิโลเมตร มีประชากรราว 947,000 คนในปี ค.ศ. 2008 ทำให้เป็นจังหวัดที่มีประชากรมากเป็นอันดับที่ 4 ของประเทศ |
||
จังหวัดไพรแวงตั้งอยู่ฝั่งซ้ายของ[[แม่น้ำโขง]] เป็นพื้นที่เกษตรกรรมและมีการตั้งถิ่นฐานอย่างหนาแน่น ชื่อจังหวัดมีความหมายว่า "ป่าซึ่งยาว" หรือ "ป่าซึ่งใหญ่" ทว่าในความเป็นจริงพื้นที่ป่าขนาดใหญ่ของจังหวัดหายไปตั้งแต่ราว 30 ปีก่อนเนื่องจากการขยายพื้นที่เกษตรกรรม |
จังหวัดไพรแวงตั้งอยู่ฝั่งซ้ายของ[[แม่น้ำโขง]] เป็นพื้นที่เกษตรกรรมและมีการตั้งถิ่นฐานอย่างหนาแน่น ชื่อจังหวัดมีความหมายว่า "ป่าซึ่งยาว" หรือ "ป่าซึ่งใหญ่" ทว่าในความเป็นจริงพื้นที่ป่าขนาดใหญ่ของจังหวัดหายไปตั้งแต่ราว 30 ปีก่อนเนื่องจากการขยายพื้นที่เกษตรกรรม |
||
| บรรทัด 67: | บรรทัด 67: | ||
ช่วงต้นคริสตกาล พื้นที่จังหวัดเป็นศูนย์กลางที่สำคัญแห่งหนึ่งของ[[อาณาจักรฟูนัน]] โดยตั้งอยู่ระหว่างเมืองหลวงในเชิงการปกครอง (ปัจจุบันตั้งอยู่ใน[[จังหวัดอานซาง]]ของ[[ประเทศเวียดนาม]]) กับเมืองหลวงด้านเศรษฐกิจ (นครบอเรย ปัจจุบันอยู่ในพื้นที่[[จังหวัดตาแกว]]) ต่อมาเมื่อ[[อาณาจักรเจนละ]]เริ่มมีอำนาจในพื้นที่ ศูนย์กลางอาณาจักรจึงถูกย้ายไปทางตะวันตกไกล ไปยัง[[เกาะเกร]] (កោះកេរ្ដិ៍) และ[[เมืองพระนคร|พระนคร]] ทำให้แถบไพรแวงถูกลดบทบาทลง |
ช่วงต้นคริสตกาล พื้นที่จังหวัดเป็นศูนย์กลางที่สำคัญแห่งหนึ่งของ[[อาณาจักรฟูนัน]] โดยตั้งอยู่ระหว่างเมืองหลวงในเชิงการปกครอง (ปัจจุบันตั้งอยู่ใน[[จังหวัดอานซาง]]ของ[[ประเทศเวียดนาม]]) กับเมืองหลวงด้านเศรษฐกิจ (นครบอเรย ปัจจุบันอยู่ในพื้นที่[[จังหวัดตาแกว]]) ต่อมาเมื่อ[[อาณาจักรเจนละ]]เริ่มมีอำนาจในพื้นที่ ศูนย์กลางอาณาจักรจึงถูกย้ายไปทางตะวันตกไกล ไปยัง[[เกาะเกร]] (កោះកេរ្ដិ៍) และ[[เมืองพระนคร|พระนคร]] ทำให้แถบไพรแวงถูกลดบทบาทลง |
||
คริสต์ศตวรรษที่ 15 กษัตริย์อาณาจักรเขมรได้ย้ายเมืองหลวงกลับมาทางตะวันออก เนื่องจากตำแหน่งเดิมถูกรุกรานโดย[[สยาม]] ตั้งเป็น[[อุฎุงค์]] (ឧដុង្គ) [[อาณาจักรเขมรละแวก|ละแวก]] และ[[พนมเปญ]]ตามลำดับ ส่วนไพรแวงไม่ได้รับการตั้งเป็นศูนย์กลางเนื่องจากอยู่ใกล้[[มณฑลอันนัม|อาณาจักรอันนัม]]มากเกินไป อย่างไรก็ตามในปี ค.ศ. 1473 ได้ปรากฏการตั้งค่ายทหารขึ้นในบาภน็อมเพื่อต่อต้านการรุกรานของสยาม |
คริสต์ศตวรรษที่ 15 กษัตริย์อาณาจักรเขมรได้ย้ายเมืองหลวงกลับมาทางตะวันออก เนื่องจากตำแหน่งเดิมถูกรุกรานโดย[[สยาม]] ตั้งเป็นกรุง[[อุฎุงค์]] (ឧដុង្គ) [[อาณาจักรเขมรละแวก|ละแวก]] และ[[พนมเปญ]]ตามลำดับ ส่วนไพรแวงไม่ได้รับการตั้งเป็นศูนย์กลางเนื่องจากอยู่ใกล้[[มณฑลอันนัม|อาณาจักรอันนัม]]มากเกินไป อย่างไรก็ตามในปี ค.ศ. 1473 ได้ปรากฏการตั้งค่ายทหารขึ้นในบาภน็อมเพื่อต่อต้านการรุกรานของสยาม |
||
เมื่อครั้งที่กัมพูชาอยู่ภายใต้การปกครองของ |
เมื่อครั้งที่กัมพูชาอยู่ภายใต้[[กัมพูชาในอารักขาของฝรั่งเศส|การปกครองของฝรั่งเศส]] เจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองเห็นว่าไพรแวงมีศักยภาพต่อการเป็นพื้นที่เกษตรกรรมและการประมง ทั้งยังตั้งอยู่ใกล้กับอาณานิคม[[โคชินไชนา]]ของฝรั่งเศสอีกด้วย ทำให้ต่อมาเกิดการแผ้วถางป่าครั้งใหญ่เพื่อแปลงเป็นพื้นที่การเกษตร |
||
ในปี ค.ศ. 1975 ยุคที่[[เขมรแดง]]เรืองอำนาจ จังหวัดไพรแวงประสบภาวะ[[ทุพภิกขภัย]]เป็นครั้งแรก จนถึงปี ค.ศ. 1977 ชาวจังหวัดไพรแวงหลายพันคนถูกสังหารและฝังโดยเขมรแดงเป็นจำนวนมาก ต่อมาในเดือนมกราคม ค.ศ. 1979 กองทัพเวียดนามจึงเข้ายึดและปลดปล่อยไพรแวงจากอิทธิพลของเขมรแดงได้สำเร็จ ทำให้ไพรแวงเป็นพื้นที่แรก ๆ ของกัมพูชาที่ได้รับอิสระจากอิทธิพลเขมรแดง |
ในปี ค.ศ. 1975 ยุคที่[[เขมรแดง]]เรืองอำนาจ จังหวัดไพรแวงประสบภาวะ[[ทุพภิกขภัย]]เป็นครั้งแรก จนถึงปี ค.ศ. 1977 ชาวจังหวัดไพรแวงหลายพันคนถูกสังหารและฝังโดยเขมรแดงเป็นจำนวนมาก ต่อมาในเดือนมกราคม ค.ศ. 1979 กองทัพเวียดนามจึงเข้ายึดและปลดปล่อยไพรแวงจากอิทธิพลของเขมรแดงได้สำเร็จ ทำให้ไพรแวงเป็นพื้นที่แรก ๆ ของกัมพูชาที่ได้รับอิสระจากอิทธิพลเขมรแดง |
||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 03:45, 3 พฤศจิกายน 2559
ไพรแวง, เปรยเวง ខេត្តព្រៃវែង | |
|---|---|
จังหวัด | |
 | |
 แผนที่ประเทศกัมพูชาเน้นจังหวัดไพรแวง | |
| พิกัด: 11°29′N 105°20′E / 11.483°N 105.333°E | |
| ประเทศ |  กัมพูชา |
| ยกฐานะเป็นจังหวัด | ค.ศ. 1907 |
| เมืองหลวง | ไพรแวง |
| การปกครอง | |
| • ผู้ว่าราชการ | Chea Somethy (CPP) |
| พื้นที่ | |
| • ทั้งหมด | 4,883 ตร.กม. (1,885 ตร.ไมล์) |
| อันดับพื้นที่ | 16 |
| ประชากร (2008)[1] | |
| • ทั้งหมด | 947,357 คน คน |
| • อันดับ | 4 |
| • อันดับความหนาแน่น | 6 |
| เขตเวลา | UTC+7 |
| รหัสต่อ | +855 |
| รหัส ISO 3166 | KH-14 |
| อำเภอ | 12 แห่ง |
| ตำบล | 116 แห่ง |
| หมู่บ้าน | 1,139 แห่ง |
|
บทความนี้มีอักษรในตระกูลอักษรพราหมีปรากฏอยู่ คุณอาจเห็นสัญลักษณ์อื่นแทนตัวอักษร หรือมองเห็นสระวางผิดตำแหน่ง หากคอมพิวเตอร์ของคุณไม่สามารถแสดงผลได้อย่างถูกต้อง |
ไพรแวง[2] หรือ เปรยเวง[2] (เขมร: ខេត្តព្រៃវែង เขตฺตพฺไรแวง) เป็นจังหวัดหนึ่งใน 25 แห่งของประเทศกัมพูชา มีเมืองเอกในชื่อเดียวกัน มีพื้นที่ 4,883 ตารางกิโลเมตร มีประชากรราว 947,000 คนในปี ค.ศ. 2008 ทำให้เป็นจังหวัดที่มีประชากรมากเป็นอันดับที่ 4 ของประเทศ
จังหวัดไพรแวงตั้งอยู่ฝั่งซ้ายของแม่น้ำโขง เป็นพื้นที่เกษตรกรรมและมีการตั้งถิ่นฐานอย่างหนาแน่น ชื่อจังหวัดมีความหมายว่า "ป่าซึ่งยาว" หรือ "ป่าซึ่งใหญ่" ทว่าในความเป็นจริงพื้นที่ป่าขนาดใหญ่ของจังหวัดหายไปตั้งแต่ราว 30 ปีก่อนเนื่องจากการขยายพื้นที่เกษตรกรรม
ประวัติศาสตร์
ช่วงต้นคริสตกาล พื้นที่จังหวัดเป็นศูนย์กลางที่สำคัญแห่งหนึ่งของอาณาจักรฟูนัน โดยตั้งอยู่ระหว่างเมืองหลวงในเชิงการปกครอง (ปัจจุบันตั้งอยู่ในจังหวัดอานซางของประเทศเวียดนาม) กับเมืองหลวงด้านเศรษฐกิจ (นครบอเรย ปัจจุบันอยู่ในพื้นที่จังหวัดตาแกว) ต่อมาเมื่ออาณาจักรเจนละเริ่มมีอำนาจในพื้นที่ ศูนย์กลางอาณาจักรจึงถูกย้ายไปทางตะวันตกไกล ไปยังเกาะเกร (កោះកេរ្ដិ៍) และพระนคร ทำให้แถบไพรแวงถูกลดบทบาทลง
คริสต์ศตวรรษที่ 15 กษัตริย์อาณาจักรเขมรได้ย้ายเมืองหลวงกลับมาทางตะวันออก เนื่องจากตำแหน่งเดิมถูกรุกรานโดยสยาม ตั้งเป็นกรุงอุฎุงค์ (ឧដុង្គ) ละแวก และพนมเปญตามลำดับ ส่วนไพรแวงไม่ได้รับการตั้งเป็นศูนย์กลางเนื่องจากอยู่ใกล้อาณาจักรอันนัมมากเกินไป อย่างไรก็ตามในปี ค.ศ. 1473 ได้ปรากฏการตั้งค่ายทหารขึ้นในบาภน็อมเพื่อต่อต้านการรุกรานของสยาม
เมื่อครั้งที่กัมพูชาอยู่ภายใต้การปกครองของฝรั่งเศส เจ้าหน้าที่ฝ่ายปกครองเห็นว่าไพรแวงมีศักยภาพต่อการเป็นพื้นที่เกษตรกรรมและการประมง ทั้งยังตั้งอยู่ใกล้กับอาณานิคมโคชินไชนาของฝรั่งเศสอีกด้วย ทำให้ต่อมาเกิดการแผ้วถางป่าครั้งใหญ่เพื่อแปลงเป็นพื้นที่การเกษตร
ในปี ค.ศ. 1975 ยุคที่เขมรแดงเรืองอำนาจ จังหวัดไพรแวงประสบภาวะทุพภิกขภัยเป็นครั้งแรก จนถึงปี ค.ศ. 1977 ชาวจังหวัดไพรแวงหลายพันคนถูกสังหารและฝังโดยเขมรแดงเป็นจำนวนมาก ต่อมาในเดือนมกราคม ค.ศ. 1979 กองทัพเวียดนามจึงเข้ายึดและปลดปล่อยไพรแวงจากอิทธิพลของเขมรแดงได้สำเร็จ ทำให้ไพรแวงเป็นพื้นที่แรก ๆ ของกัมพูชาที่ได้รับอิสระจากอิทธิพลเขมรแดง
ภูมิศาสตร์
.jpg)
จังหวัดไพรแวงทีอาณาเขตติดต่อดังนี้ เริ่มจากทิศตะวันตกเรียงตามเข็มนาฬิกา จังหวัดกันดาล จังหวัดกำปงจาม จังหวัดตโบงฆมุม จังหวัดสวายเรียง และประเทศเวียดนาม มีแม่น้ำที่สำคัญของประเทศไหลผ่านสองสายคือ แม่น้ำโขงและแม่น้ำบาสัก
จังหวัดไพรแวงมีพื้นที่ทั้งสิ้น 4,883 ตารางกิโลเมตร คิดเป็น 2.7% ของพื้นที่ประเทศกัมพูชา (181,035 ตารางกิโลเมตร) พื้นที่กว่า 3,100 ตร.กม. หรือคิดเป็น 63.5% ของพื้นที่จังหวัดเป็นพื้นที่เกษตรกรรม ส่วนพื้นที่ป่าไม้มีเพียง 194.61 ตร.กม. หรือคิดเป็น 4% ของพื้นที่จังหวัด นอกเหนือจากนี้เป็นพื้นทีที่มีการตั้งถิ่นฐาน โครงสร้างพื้นฐาน พื้นที่สาธารณะ แหล่งน้ำ และพื้นที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์
การแบ่งเขตการปกครอง
จังหวัดไพรแวงแบ่งเขตการปกครองออกเป็น 12 อำเภอ 116 ตำบล 1,139 หมู่บ้าน รายชื่ออำเภอมีดังนี้[3]
- ในวงเล็บคือรหัสทางภูมิศาสตร์และชื่ออำเภอในภาษาเขมร
- อำเภอบาภน็อม (1401, បាភ្នំ)
- อำเภอก็อมจายมาร (1402, កំចាយមារ)
- อำเภอก็อมพงตระแบก (1403, កំពង់ត្របែក)
- อำเภอกัญจะเรียจ (1404, កញ្ច្រៀច)
- อำเภอเมสาง (1405, មេសាង)
- อำเภอเพียมชรอ (1406, ពាមជរ)
- อำเภอเพียมรอ (1407, ពាមរ)
- อำเภอเพียเรือง (1408, ពារាំង)
- อำเภอพระสเฎจ (1409, ព្រះស្ដេច)
- อำเภอไพรแวง (1410, ព្រៃវែង)
- อำเภอโพธิ์เรียง (1411, ពោធិ៍រៀង)
- อำเภอซีธรกัณฎาล (1412, ស៊ីធរកណ្ដាល)
- อำเภอสวายอันทร (1413, ស្វាយអន្ទរ)
ประชากร
จังหวัดไพรแวงมีจำนวนประชากรทั้งสิ้น 947,357 คน คิดเป็น 7.07% ของจำนวนประชากรทั้งประเทศที่มี 13,388,910 คน[1] ส่วนใหญ่ทำอาชีพเกษตรกรรมและการประมง (825,818 คน คิดเป็น 80.54% และ 140,685 คน คิดเป็น 13.72% ของจำนวนประชากรจังหวัดตามลำดับ) นอกจากนี้ทำอาชีพค้าขายและรับราชการ ความหนาแน่นของประชากรเท่ากับ 194 คน/ตร.กม.
ประชากรส่วนใหญ่ของจังหวัดมีถิ่นกำเนิดในกัมพูชา มีชนกลุ่มน้อยเพียง 1.13% ของจำนวนประชากร ซึ่งได้แก่ ชาวญวน มุสลิมจาม และลาว
เศรษฐกิจ
เนื่องจากเป็นพื้นที่ที่มีการสะสมของตะกอนเมื่อเกิดน้ำท่วม จังหวัดไพรแวงจึงเป็นภูมิภาคที่เอื้อต่อการทำเกษตรและประมง จนได้รับฉายาว่าเป็น "เข็มขัดใหญ่สีเขียวของกัมพูชา"
จังหวัดไพรแวงมีพื้นที่ปลูกข้าวมากที่สุดในประเทศ ผลผลิตจากข้าวจากจังหวัดนี้มากถึง 10% ของผลผลิตจากพืชทั้งหมดของประเทศ นอกจากข้าวแล้วยังมีพืชชนิดอื่น เช่น ยาสูบ ถั่วเขียว อ้อยทำน้ำตาล ปาล์มทำน้ำตาล มันสำปะหลัง งา ผลไม้ เช่น มะพร้าว มะม่วง และมะม่วงหิมพานต์ ในอดีตเคยมีการปลูกยางพาราและเคยเป็นผลผลิตทางเศรษฐกิจที่สำคัญของจังหวัด แต่ได้ถูกละทิ้งไปในสมัยสงครามกลางเมืองเมื่อหลายสิบปีก่อน
ถึงแม้ว่าจังหวัดไพรแวงจะเป็นศูนย์กลางด้านเกษตรกรรม แต่อัตราความยากจนยังคงสูงมากเป็นลำดับต้นของประเทศ โดยประชากรกว่า 53% ของจังหวัดถูกจัดอยู่ต่ำกว่าเส้นแบ่งความยากจน และกว่า 36% ต่ำกว่าค่าเฉลี่ยของประเทศ เป็นสาเหตุประการหนึ่งที่ทำให้จังหวัดไพรแวงมีอัตราการย้ายถิ่นออกสูงกว่าย้ายเข้า
อ้างอิง
- กระทรวงเกษตร การป่าไม้ และการประมงกัมพูชา
- ↑ 1.0 1.1 General Population Census of Cambodia 2008 - Provisional population totals, สถาบันสถิติแห่งชาติ กระทรวงการวางแผนประเทศ, 3 กันยายน 2551
- ↑ 2.0 2.1 สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. ชื่อบ้านนามเมือง. สืบค้นเมื่อ 1 พฤศจิกายน 2559
- ↑ Map 16. Administrative Areas in Prey Veng Province by District and Commune
แหล่งข้อมูลอื่น
