ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ทฤษฎีหน้าต่างแตก"

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม
Pilarbini (คุย | ส่วนร่วม)
BotKung (คุย | ส่วนร่วม)
เก็บกวาดบทความด้วยบอต
บรรทัด 1: บรรทัด 1:
{{ลิงก์ไปภาษาอื่น}}
[[File:Broken_windows,_Northampton_State_Hospital.jpg|thumb|หน้าต่างที่้แตกของตึกร้างใน[[เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก]]]]
[[ไฟล์:Broken_windows,_Northampton_State_Hospital.jpg|thumb|หน้าต่างที่แตกของตึกร้างใน[[เซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก]]]]
'''ทฤษฎีหน้าต่างแตก '''คือ ทฤษฎีทาง[[อาชญาวิทยา]]ของการสร้างมาตรฐาน และที่ผลของการก่อกวนและความวุ่นวายในตัวเมืองส่งผลต่อการเพิ่มของ[[อาชญากรรม]] และ[[:en:Anti-social_behavior|พฤติกรรมต่อต้านสังคม]] ทฤษฎีระบุว่าการดูแลรักษา[[:en:Urban_area|สิ่งแวดล้อมเมือง]]โดยการป้องกันอาชญากรรมเบาๆ เช่น [[การก่อกวน]] การดื่มในที่สาธารณะ และการไม่จ่ายค่าโดยสาร มีส่วนช่วยในการสร้างบรรยากาศของความถูกต้องทางกฏหมาย ดังนั้นจึงมีส่วนช่วยในการยับยั้งการเกิดขึ้นของอาชญากรรมที่ร้ายแรง
'''ทฤษฎีหน้าต่างแตก '''คือ ทฤษฎีทาง[[อาชญาวิทยา]]ของการสร้างมาตรฐาน และที่ผลของการก่อกวนและความวุ่นวายในตัวเมืองส่งผลต่อการเพิ่มของ[[อาชญากรรม]] และ[[:en:Anti-social_behavior|พฤติกรรมต่อต้านสังคม]] ทฤษฎีระบุว่าการดูแลรักษา[[:en:Urban_area|สิ่งแวดล้อมเมือง]]โดยการป้องกันอาชญากรรมเบาๆ เช่น [[การก่อกวน]] การดื่มในที่สาธารณะ และการไม่จ่ายค่าโดยสาร มีส่วนช่วยในการสร้างบรรยากาศของความถูกต้องทางกฎหมาย ดังนั้นจึงมีส่วนช่วยในการยับยั้งการเกิดขึ้นของอาชญากรรมที่ร้ายแรง


ทฤษฎีถูกริเริ่มในปี พ.ศ. 2525 ในบทความที่เขียนโดยนักสังคมศาสตร์  [[:en:James_Q._Wilson|เจมส์ คิว วิลสัน]] และ [[:en:George_L._Kelling|จอร์จ แอล เคลลิ่ง]]<span class="mw-ref" id="cxcite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-0" rel="dc:references" contenteditable="false" data-sourceid="cite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-0">[[#cite_note-FOOTNOTEWilsonKelling1982-1|<span class="mw-reflink-text"><nowiki>[1]</nowiki></span>]]</span><span class="mw-ref" id="cxcite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-0" rel="dc:references" contenteditable="false" data-sourceid="cite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-0"></span> ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาทฤษฏีนี้ก็ได้เป็นที่ถกเถียงทั้งภายใน[[สังคมศาสตร์]]เองและในพื้นที่สาธารณะ ทฤษฎีนี้ถูกใช้เป็นแรงบันดาลใจสำหรับการปฏิรูปในนโยบายทางอาชญากรรมมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง รวมไปถึงการใช้อย่างกว้างขวางของ "[[:en:Stop-and-frisk_in_New_York_City|หยุด ถาม ค้น]]" โดย[[:en:New_York_City_Police_Department|กรมตำรวจนครนิวยอร์ก]]
ทฤษฎีถูกริเริ่มในปี พ.ศ. 2525 ในบทความที่เขียนโดยนักสังคมศาสตร์  [[:en:James_Q._Wilson|เจมส์ คิว วิลสัน]] และ [[:en:George_L._Kelling|จอร์จ แอล เคลลิ่ง]]<span class="mw-ref" id="cxcite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-0" rel="dc:references" contenteditable="false" data-sourceid="cite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-0">[[#cite_note-FOOTNOTEWilsonKelling1982-1|<span class="mw-reflink-text"><nowiki>[1]</nowiki></span>]]</span><span class="mw-ref" id="cxcite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-0" rel="dc:references" contenteditable="false" data-sourceid="cite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-0"></span> ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาทฤษฏีนี้ก็ได้เป็นที่ถกเถียงทั้งภายใน[[สังคมศาสตร์]]เองและในพื้นที่สาธารณะ ทฤษฎีนี้ถูกใช้เป็นแรงบันดาลใจสำหรับการปฏิรูปในนโยบายทางอาชญากรรมมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง รวมไปถึงการใช้อย่างกว้างขวางของ "[[:en:Stop-and-frisk_in_New_York_City|หยุด ถาม ค้น]]" โดย[[:en:New_York_City_Police_Department|กรมตำรวจนครนิวยอร์ก]]
บรรทัด 7: บรรทัด 8:
[[:en:James_Q._Wilson|เจมส์ คิว วิลสัน]] และ [[:en:George_L._Kelling|จอร์จ แอล เคลลิ่ง]] ได้เริ่มใช้ทฤษฎีหน้าต่างแตกเป็นครั้งแรกในบทความชื่อว่า'' หน้าต่างแตก'' ในนิตยสาร ''[[:en:The_Atlantic_Monthly|เดอะ แอตแลนติก มันท์ลี่]] ฉบับเดือนมีนาคม ปีพ.ศ. 2525 ''<span class="mw-ref" id="cxcite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-1" rel="dc:references" contenteditable="false" data-sourceid="cite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-1">[[#cite_note-FOOTNOTEWilsonKelling1982-1|<span class="mw-reflink-text"><nowiki>[1]</nowiki></span>]]</span><span class="mw-ref" id="cxcite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-1" rel="dc:references" contenteditable="false" data-sourceid="cite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-1"></span> โดยชื่อหัวข้อมาจากตัวอย่างต่อไปนี้ 
[[:en:James_Q._Wilson|เจมส์ คิว วิลสัน]] และ [[:en:George_L._Kelling|จอร์จ แอล เคลลิ่ง]] ได้เริ่มใช้ทฤษฎีหน้าต่างแตกเป็นครั้งแรกในบทความชื่อว่า'' หน้าต่างแตก'' ในนิตยสาร ''[[:en:The_Atlantic_Monthly|เดอะ แอตแลนติก มันท์ลี่]] ฉบับเดือนมีนาคม ปีพ.ศ. 2525 ''<span class="mw-ref" id="cxcite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-1" rel="dc:references" contenteditable="false" data-sourceid="cite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-1">[[#cite_note-FOOTNOTEWilsonKelling1982-1|<span class="mw-reflink-text"><nowiki>[1]</nowiki></span>]]</span><span class="mw-ref" id="cxcite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-1" rel="dc:references" contenteditable="false" data-sourceid="cite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-1"></span> โดยชื่อหัวข้อมาจากตัวอย่างต่อไปนี้ 


ก่อนการเริ่มใช้ของทฤษฏีนี้โดยวิลสันและเคลลิ่ง [[:en:Philip_Zimbardo|ฟิลลิป ซิมบาร์โด]] นักนักจิตวิทยาจากสแตนฟอร์ด ทำการทดลองเพื่อทดสอทฤษฎีหน้าต่างแตกในปีพ.ศ. 2512 ซิมบาร์โดได้นำรถซึ่งไม่มีป้ายทะเบียนและเปิดฟากระโปรงไว้ไปจอดนิ่งๆไว้ใน ย่าน[[บร็องซ์]]หนึ่งคัน และที่[[:en:Palo_Alto,_California|พาโล อัลโต รัฐแคลิฟอร์เนีย]] รถในย่านบร็องซ์นั้นถูกโจมตีในเวลาไม่กี่นาที ซิมบาร์โดได้บันทึกว่า "ผู้ทำลายทรัพย์สิน" กลุ่มแรกคือครอบครัวที่มีพ่อ แม่ และลูกชายวัยเยาว์ ซึ่งนำหม้อน้ำและแบตเตอรี่ออกมา ไม่ถึง 24 ชั่วโมงหลังจากนำไปจอด ของมีค่าทั้งหมดถูกถอดออกไปจากรถ จากนั้นกระจกได้ถูกตีจนแตก ชิ้นส่วนหลุดออก เบาะที่นั่งขาดวิ่น ส่วนเด็กๆนั้นใช้รถเป็นสนามเด็กเล่น ในขณะเดียวกัน รถแบบเดียวกันที่ถูกจอดที่พาโล อัลโต นั้นไม่มีใครแตะต้องเป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์จนกระทั่งซิมบาร์โดเองนำค้อนไปทุบรถคันนั้น จากนั้นไม่นานจึงมีคนมาร่วมทำลาย ซิมบาร์โดสังเกตุว่าผู้ใหญ่ที่เป็น "ผู้ทำลายทรัพย์สิน" ส่วนใหญ่นั้นเป็นคนผิวขาวที่แต่งตัวดี ตัดผมเรียบร้อย และดูเหมือนคนที่ได้รับการเคารพในสังคม เชื่อกันว่าในย่านที่อยู่อาศัยเช่นบร็องซ์ ซึ่งมีประวัติของการทิ้งร้างทรัพย์สินสูงกว่าที่อื่นนั้น มีการทำลายทรัพย์สินเกิดขึ้นรวดเร็วกว่าที่อื่นด้วยความที่ชุมชนนั้นดูไม่แยแส เหตุการณ์คล้ายกันอาจเกิดขึ้นในชุมชนไหนก็ได้เมื่อสัมผัสของการเอาใจใส่และหน้าที่ของความเป็นพลเมืองดี ถูกทำให้ลดลงโดยการกระทำที่สื่อถึงการไม่แยแส <span class="mw-ref" id="cxcite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-2" rel="dc:references" contenteditable="false" data-sourceid="cite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-2">[[#cite_note-FOOTNOTEWilsonKelling1982-1|<span class="mw-reflink-text"><nowiki>[1]</nowiki></span>]]</span><span class="mw-ref" id="cxcite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-2" rel="dc:references" contenteditable="false" data-sourceid="cite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-2"></span><sup class="noprint Inline-Template " style="white-space:nowrap;" contenteditable="false">&#x5B;''[[วิกิพีเดีย:การอ้างอิงแหล่งที่มา|<span title="This citation requires a reference to the specific page or range of pages in which the material appears. (March 2014)">page&nbsp;needed</span>]]''&#x5D;</sup>
ก่อนการเริ่มใช้ของทฤษฏีนี้โดยวิลสันและเคลลิ่ง [[:en:Philip_Zimbardo|ฟิลลิป ซิมบาร์โด]] นักนักจิตวิทยาจากสแตนฟอร์ด ทำการทดลองเพื่อทดสอทฤษฎีหน้าต่างแตกในปีพ.ศ. 2512 ซิมบาร์โดได้นำรถซึ่งไม่มีป้ายทะเบียนและเปิดฟากระโปรงไว้ไปจอดนิ่งๆไว้ใน ย่าน[[บร็องซ์]]หนึ่งคัน และที่[[:en:Palo_Alto,_California|พาโล อัลโต รัฐแคลิฟอร์เนีย]] รถในย่านบร็องซ์นั้นถูกโจมตีในเวลาไม่กี่นาที ซิมบาร์โดได้บันทึกว่า "ผู้ทำลายทรัพย์สิน" กลุ่มแรกคือครอบครัวที่มีพ่อ แม่ และลูกชายวัยเยาว์ ซึ่งนำหม้อน้ำและแบตเตอรี่ออกมา ไม่ถึง 24 ชั่วโมงหลังจากนำไปจอด ของมีค่าทั้งหมดถูกถอดออกไปจากรถ จากนั้นกระจกได้ถูกตีจนแตก ชิ้นส่วนหลุดออก เบาะที่นั่งขาดวิ่น ส่วนเด็กๆนั้นใช้รถเป็นสนามเด็กเล่น ในขณะเดียวกัน รถแบบเดียวกันที่ถูกจอดที่พาโล อัลโต นั้นไม่มีใครแตะต้องเป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์จนกระทั่งซิมบาร์โดเองนำค้อนไปทุบรถคันนั้น จากนั้นไม่นานจึงมีคนมาร่วมทำลาย ซิมบาร์โดสังเกตว่าผู้ใหญ่ที่เป็น "ผู้ทำลายทรัพย์สิน" ส่วนใหญ่นั้นเป็นคนผิวขาวที่แต่งตัวดี ตัดผมเรียบร้อย และดูเหมือนคนที่ได้รับการเคารพในสังคม เชื่อกันว่าในย่านที่อยู่อาศัยเช่นบร็องซ์ ซึ่งมีประวัติของการทิ้งร้างทรัพย์สินสูงกว่าที่อื่นนั้น มีการทำลายทรัพย์สินเกิดขึ้นรวดเร็วกว่าที่อื่นด้วยความที่ชุมชนนั้นดูไม่แยแส เหตุการณ์คล้ายกันอาจเกิดขึ้นในชุมชนไหนก็ได้เมื่อสัมผัสของการเอาใจใส่และหน้าที่ของความเป็นพลเมืองดี ถูกทำให้ลดลงโดยการกระทำที่สื่อถึงการไม่แยแส <span class="mw-ref" id="cxcite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-2" rel="dc:references" contenteditable="false" data-sourceid="cite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-2">[[#cite_note-FOOTNOTEWilsonKelling1982-1|<span class="mw-reflink-text"><nowiki>[1]</nowiki></span>]]</span><span class="mw-ref" id="cxcite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-2" rel="dc:references" contenteditable="false" data-sourceid="cite_ref-FOOTNOTEWilsonKelling1982_1-2"></span><sup class="noprint Inline-Template " style="white-space:nowrap;" contenteditable="false">&#x5B;''[[วิกิพีเดีย:การอ้างอิงแหล่งที่มา|<span title="This citation requires a reference to the specific page or range of pages in which the material appears. (March 2014)">page&nbsp;needed</span>]]''&#x5D;</sup>


ผู้แต่งหนังสือได้กล่าวไว้ว่า แผนการที่ประสบความสำเร็จในการป้องกันการทำลายทรัพย์สิน คือการจัดการกับปัญหาเมื่อมันยังเล็กอยู่ ซ่อมหน้าต่างที่แตกในเวลาอันสั้น ภายในประมาณซักหนึ่งวันหรือหนึ่งสัปดาห์ แล้วแนวโน้มที่กระจกจะแตกเพิ่มขึ้นหรือทรัพย์สินจะถูกทำลายจะน้อยลงมาก ทำความสะอาดทางเท้าทุกวัน แล้วแนวโน้มของขยะสะสมจะน้อยลง (หรือการทิ้งขยะลงบนทางเท้าจะน้อยลงมาก) สิ่งเหล่านี้จะทำให้ปัญหามีโอกาศน้อยลงที่จะบานปลายและยังทำให้ผู้อยู่อาศัยที่ "น่านับถือ" ไม่ย้ายที่อยู้หนีไป
ผู้แต่งหนังสือได้กล่าวไว้ว่า แผนการที่ประสบความสำเร็จในการป้องกันการทำลายทรัพย์สิน คือการจัดการกับปัญหาเมื่อมันยังเล็กอยู่ ซ่อมหน้าต่างที่แตกในเวลาอันสั้น ภายในประมาณซักหนึ่งวันหรือหนึ่งสัปดาห์ แล้วแนวโน้มที่กระจกจะแตกเพิ่มขึ้นหรือทรัพย์สินจะถูกทำลายจะน้อยลงมาก ทำความสะอาดทางเท้าทุกวัน แล้วแนวโน้มของขยะสะสมจะน้อยลง (หรือการทิ้งขยะลงบนทางเท้าจะน้อยลงมาก) สิ่งเหล่านี้จะทำให้ปัญหามีโอกาศน้อยลงที่จะบานปลายและยังทำให้ผู้อยู่อาศัยที่ "น่านับถือ" ไม่ย้ายที่อยู้หนีไป
บรรทัด 27: บรรทัด 28:
ภายใต้ทฤษฎีหน้าต่างแตก สภาพแวดล้อมที่สะอาดเรียบร้อยซึ่งถูกดูแลเป็นอย่างดีส่งสัญญาณว่าพื้นที่นั้นถูกเฝ้าดูและจะไม่ยอมให้เกิดอาชญากรรมขึ้น ในทางตรงข้าม สิ่งแวดล้อมที่ไม่เป็นระเบียบซึ่งไม่ได้รับการดูแล (มีหน้าต่างแตก มีรอยวาดตามผนัง มีขยะตามทาง) ส่งสัญญาณว่าพื้นที่นี้ไม่ได้ถูกเฝ้าดูและมีโอกาสไม่มากที่จะถูกจับเมื่อกระทำผิด
ภายใต้ทฤษฎีหน้าต่างแตก สภาพแวดล้อมที่สะอาดเรียบร้อยซึ่งถูกดูแลเป็นอย่างดีส่งสัญญาณว่าพื้นที่นั้นถูกเฝ้าดูและจะไม่ยอมให้เกิดอาชญากรรมขึ้น ในทางตรงข้าม สิ่งแวดล้อมที่ไม่เป็นระเบียบซึ่งไม่ได้รับการดูแล (มีหน้าต่างแตก มีรอยวาดตามผนัง มีขยะตามทาง) ส่งสัญญาณว่าพื้นที่นี้ไม่ได้ถูกเฝ้าดูและมีโอกาสไม่มากที่จะถูกจับเมื่อกระทำผิด


ทฤษฎีนี้สันนิษฐานว่าภูมิทัศน์ "สื่อสาร" กับคน หน้าต่างที่แตกส่งสัญญาณให้กับอาชญากรว่าชุมชนนี้ไม่มีการควบคุมทางสังคม และไม่สามารถปกป้องตนเองจากการบุกรุกทางอาชญากรรมได้ หน้าต่างที่แตกนั้นไม่ได้มีความสำคัญมากมายอะไร ทว่าข้อความที่หน้าต่างแตกๆส่งไปให้ผู้คนนั้น เป็นสัญลักษณ์ของความอ่อนแอและไร้การป้องกันของชุมชน รวมทั้งยังแสดงให้เห็นถึงความแตกแยกของผู้คนในชุมชน ละแวกบ้านที่มีการทำงานร่วมกันซ่อมหน้าต่างที่แตกและแสดงความรับผิดชอบทางสังคมได้ให้สิทธิ์ในการควบคุมพื้นที่กับตัวพวกเขาเอง แม้ทฤษฎีจะเน้นไปทางสิ่งแวดล้อมที่ถูกสร้างขึ่น ก็ยังต้องคำนึงถึงพฤติกรรมมนุษย์เช่นกัน{{แม่แบบ:Sfn| Herbert | Brown | 2006}}<sup class="noprint Inline-Template " style="white-space:nowrap;" contenteditable="false">&#x5B;''[[วิกิพีเดีย:การอ้างอิงแหล่งที่มา|<span title="This citation requires a reference to the specific page or range of pages in which the material appears. (March 2014)">page&nbsp;needed</span>]]''&#x5D;</sup><div class="reflist " style=" list-style-type: lower-alpha;"></div>
ทฤษฎีนี้สันนิษฐานว่าภูมิทัศน์ "สื่อสาร" กับคน หน้าต่างที่แตกส่งสัญญาณให้กับอาชญากรว่าชุมชนนี้ไม่มีการควบคุมทางสังคม และไม่สามารถปกป้องตนเองจากการบุกรุกทางอาชญากรรมได้ หน้าต่างที่แตกนั้นไม่ได้มีความสำคัญมากมายอะไร ทว่าข้อความที่หน้าต่างแตกๆส่งไปให้ผู้คนนั้น เป็นสัญลักษณ์ของความอ่อนแอและไร้การป้องกันของชุมชน รวมทั้งยังแสดงให้เห็นถึงความแตกแยกของผู้คนในชุมชน ละแวกบ้านที่มีการทำงานร่วมกันซ่อมหน้าต่างที่แตกและแสดงความรับผิดชอบทางสังคมได้ให้สิทธิ์ในการควบคุมพื้นที่กับตัวพวกเขาเอง แม้ทฤษฎีจะเน้นไปทางสิ่งแวดล้อมที่ถูกสร้างขึ่น ก็ยังต้องคำนึงถึงพฤติกรรมมนุษย์เช่นกัน{{Sfn| Herbert | Brown | 2006}}<sup class="noprint Inline-Template " style="white-space:nowrap;" contenteditable="false">&#x5B;''[[วิกิพีเดีย:การอ้างอิงแหล่งที่มา|<span title="This citation requires a reference to the specific page or range of pages in which the material appears. (March 2014)">page&nbsp;needed</span>]]''&#x5D;</sup><div class="reflist " style=" list-style-type: lower-alpha;"></div>


== อ้างอิง ==
== อ้างอิง ==

รุ่นแก้ไขเมื่อ 02:15, 31 มกราคม 2559

หน้าต่างที่แตกของตึกร้างในเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก

ทฤษฎีหน้าต่างแตก คือ ทฤษฎีทางอาชญาวิทยาของการสร้างมาตรฐาน และที่ผลของการก่อกวนและความวุ่นวายในตัวเมืองส่งผลต่อการเพิ่มของอาชญากรรม และพฤติกรรมต่อต้านสังคม ทฤษฎีระบุว่าการดูแลรักษาสิ่งแวดล้อมเมืองโดยการป้องกันอาชญากรรมเบาๆ เช่น การก่อกวน การดื่มในที่สาธารณะ และการไม่จ่ายค่าโดยสาร มีส่วนช่วยในการสร้างบรรยากาศของความถูกต้องทางกฎหมาย ดังนั้นจึงมีส่วนช่วยในการยับยั้งการเกิดขึ้นของอาชญากรรมที่ร้ายแรง

ทฤษฎีถูกริเริ่มในปี พ.ศ. 2525 ในบทความที่เขียนโดยนักสังคมศาสตร์  เจมส์ คิว วิลสัน และ จอร์จ แอล เคลลิ่ง[1] ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาทฤษฏีนี้ก็ได้เป็นที่ถกเถียงทั้งภายในสังคมศาสตร์เองและในพื้นที่สาธารณะ ทฤษฎีนี้ถูกใช้เป็นแรงบันดาลใจสำหรับการปฏิรูปในนโยบายทางอาชญากรรมมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง รวมไปถึงการใช้อย่างกว้างขวางของ "หยุด ถาม ค้น" โดยกรมตำรวจนครนิวยอร์ก

บทความและการป้องกันอาชญากรรม

เจมส์ คิว วิลสัน และ จอร์จ แอล เคลลิ่ง ได้เริ่มใช้ทฤษฎีหน้าต่างแตกเป็นครั้งแรกในบทความชื่อว่า หน้าต่างแตก ในนิตยสาร เดอะ แอตแลนติก มันท์ลี่ ฉบับเดือนมีนาคม ปีพ.ศ. 2525 [1] โดยชื่อหัวข้อมาจากตัวอย่างต่อไปนี้ 

ก่อนการเริ่มใช้ของทฤษฏีนี้โดยวิลสันและเคลลิ่ง ฟิลลิป ซิมบาร์โด นักนักจิตวิทยาจากสแตนฟอร์ด ทำการทดลองเพื่อทดสอทฤษฎีหน้าต่างแตกในปีพ.ศ. 2512 ซิมบาร์โดได้นำรถซึ่งไม่มีป้ายทะเบียนและเปิดฟากระโปรงไว้ไปจอดนิ่งๆไว้ใน ย่านบร็องซ์หนึ่งคัน และที่พาโล อัลโต รัฐแคลิฟอร์เนีย รถในย่านบร็องซ์นั้นถูกโจมตีในเวลาไม่กี่นาที ซิมบาร์โดได้บันทึกว่า "ผู้ทำลายทรัพย์สิน" กลุ่มแรกคือครอบครัวที่มีพ่อ แม่ และลูกชายวัยเยาว์ ซึ่งนำหม้อน้ำและแบตเตอรี่ออกมา ไม่ถึง 24 ชั่วโมงหลังจากนำไปจอด ของมีค่าทั้งหมดถูกถอดออกไปจากรถ จากนั้นกระจกได้ถูกตีจนแตก ชิ้นส่วนหลุดออก เบาะที่นั่งขาดวิ่น ส่วนเด็กๆนั้นใช้รถเป็นสนามเด็กเล่น ในขณะเดียวกัน รถแบบเดียวกันที่ถูกจอดที่พาโล อัลโต นั้นไม่มีใครแตะต้องเป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์จนกระทั่งซิมบาร์โดเองนำค้อนไปทุบรถคันนั้น จากนั้นไม่นานจึงมีคนมาร่วมทำลาย ซิมบาร์โดสังเกตว่าผู้ใหญ่ที่เป็น "ผู้ทำลายทรัพย์สิน" ส่วนใหญ่นั้นเป็นคนผิวขาวที่แต่งตัวดี ตัดผมเรียบร้อย และดูเหมือนคนที่ได้รับการเคารพในสังคม เชื่อกันว่าในย่านที่อยู่อาศัยเช่นบร็องซ์ ซึ่งมีประวัติของการทิ้งร้างทรัพย์สินสูงกว่าที่อื่นนั้น มีการทำลายทรัพย์สินเกิดขึ้นรวดเร็วกว่าที่อื่นด้วยความที่ชุมชนนั้นดูไม่แยแส เหตุการณ์คล้ายกันอาจเกิดขึ้นในชุมชนไหนก็ได้เมื่อสัมผัสของการเอาใจใส่และหน้าที่ของความเป็นพลเมืองดี ถูกทำให้ลดลงโดยการกระทำที่สื่อถึงการไม่แยแส [1][page needed]

ผู้แต่งหนังสือได้กล่าวไว้ว่า แผนการที่ประสบความสำเร็จในการป้องกันการทำลายทรัพย์สิน คือการจัดการกับปัญหาเมื่อมันยังเล็กอยู่ ซ่อมหน้าต่างที่แตกในเวลาอันสั้น ภายในประมาณซักหนึ่งวันหรือหนึ่งสัปดาห์ แล้วแนวโน้มที่กระจกจะแตกเพิ่มขึ้นหรือทรัพย์สินจะถูกทำลายจะน้อยลงมาก ทำความสะอาดทางเท้าทุกวัน แล้วแนวโน้มของขยะสะสมจะน้อยลง (หรือการทิ้งขยะลงบนทางเท้าจะน้อยลงมาก) สิ่งเหล่านี้จะทำให้ปัญหามีโอกาศน้อยลงที่จะบานปลายและยังทำให้ผู้อยู่อาศัยที่ "น่านับถือ" ไม่ย้ายที่อยู้หนีไป

ดังนั้นทฤษฎีนี้อ้างว่าหากอาชญากรรมเล็กๆและพฤติกรรมต่อต้านสังคมเล็กๆน้อยๆถูกขัดขวาง จะทำให้อาชญากรรมส่วนใหญ่ไม่เกิดขึ้นด้วยเช่นกัน การวิจารณ์ทฤษฎีนี้นั้นมีแนวโน้มที่จะเน้นไปที่การอ้างผลของทฤษฏีที่อาจจะเกินจริง

แนวคิดของ "ความกลัว"

ระนาสิงห์กล่าวว่าแนวคิดของความกลัวเป็นส่วนประกอบสำคัญของทฤษฎีหน้าต่างแตกเพราะความกลัวนั้นเป็นพื้นฐานของทฤษฎีนี้[10] เธอยังกล่าวอีกว่าความวุ่นวายในสังคมนั้น "...เป็นปัญหาเพราะว่ามันเป็นแหล่งที่มาของความกลัว"[11] ความกลัวจะเพิ่มขึ้นเมื่อความวุ่นวายนั้นถูกมองว่ามากขึ้น สร้างเป็นรูปแบบทางสังคมที่ทำให้ชุมชนแตกแยก และทำให้ผู้อยู่อาศัยรู้สึกสิ้นหวังและถูกตัดขาด


คำอธิบายเชิงทฤษฎี

เหตุผลที่สถานะสิ่งแวดล้อมเมืองอาจส่งผลต่ออาชญากรรมนั้นอาจมาจากสามปัจจัยหลัก ดังนี้

ในสภาพแวดล้อมแบบเมืองซึ่งมีคนอยู่น้อยหรือไม่มีเลยนั้นมีบรรทัดฐานและการเฝ้าดูทางสังคมที่ไม่มีใครรู้แน่ชัด ดังนั้นบุคคลจึงมองหาสัญญาณเกี่ยวกับบรรทัดฐานทางสังคมในสภาพแวดล้อม รวมถึงความเสี่ยงในการถูกจับขณะละเมิดบรรทัดฐานเหล่านั้น โดยหนึ่งในสัญญาณเหล่านั้นคือสภาพแวดล้อมโดยทั่วไปของพื้นที่

ภายใต้ทฤษฎีหน้าต่างแตก สภาพแวดล้อมที่สะอาดเรียบร้อยซึ่งถูกดูแลเป็นอย่างดีส่งสัญญาณว่าพื้นที่นั้นถูกเฝ้าดูและจะไม่ยอมให้เกิดอาชญากรรมขึ้น ในทางตรงข้าม สิ่งแวดล้อมที่ไม่เป็นระเบียบซึ่งไม่ได้รับการดูแล (มีหน้าต่างแตก มีรอยวาดตามผนัง มีขยะตามทาง) ส่งสัญญาณว่าพื้นที่นี้ไม่ได้ถูกเฝ้าดูและมีโอกาสไม่มากที่จะถูกจับเมื่อกระทำผิด

ทฤษฎีนี้สันนิษฐานว่าภูมิทัศน์ "สื่อสาร" กับคน หน้าต่างที่แตกส่งสัญญาณให้กับอาชญากรว่าชุมชนนี้ไม่มีการควบคุมทางสังคม และไม่สามารถปกป้องตนเองจากการบุกรุกทางอาชญากรรมได้ หน้าต่างที่แตกนั้นไม่ได้มีความสำคัญมากมายอะไร ทว่าข้อความที่หน้าต่างแตกๆส่งไปให้ผู้คนนั้น เป็นสัญลักษณ์ของความอ่อนแอและไร้การป้องกันของชุมชน รวมทั้งยังแสดงให้เห็นถึงความแตกแยกของผู้คนในชุมชน ละแวกบ้านที่มีการทำงานร่วมกันซ่อมหน้าต่างที่แตกและแสดงความรับผิดชอบทางสังคมได้ให้สิทธิ์ในการควบคุมพื้นที่กับตัวพวกเขาเอง แม้ทฤษฎีจะเน้นไปทางสิ่งแวดล้อมที่ถูกสร้างขึ่น ก็ยังต้องคำนึงถึงพฤติกรรมมนุษย์เช่นกัน[1][page needed]

อ้างอิง

  1. Herbert & Brown 2006.