ผลต่างระหว่างรุ่นของ "ภาษาเวียดนาม"

ภาษาเวียดนาม;
	tiếng Việt
ออกเสียง	[tjə̌ˀŋ vjə̀t] เตี๊ยงเหวียต; (ทางเหนือ) ; [tjə̌ŋ jə̀k] เตี๊ยงเหยียก; (ทางใต้)
ประเทศที่มีการพูด	เวียดนาม สหรัฐอเมริกา กัมพูชา ฝรั่งเศส ออสเตรเลีย
จำนวนผู้พูด	70–73 ล้าน (ไม่พบวันที่)
ตระกูลภาษา	ออสโตรเอเชียติก มอญ-เขมร (กำลังเป็นที่ถกเถียง) เหวียด-เหมื่อง ภาษาเวียดนาม; ; ; ; ;
ระบบการเขียน	อักษรละติน
สถานภาพทางการ
ภาษาทางการ	เวียดนาม
รหัสภาษา
ISO 639-1	vi
ISO 639-2	vie
ISO 639-3	vie

เรียกดูประวัติแบบโต้ตอบ

← การแก้ไขก่อนหน้า การแก้ไขถัดไป →

เนื้อหาที่ลบ เนื้อหาที่เพิ่ม

เห็นภาพข้อความวิกิ

ในบรรทัด

รุ่นแก้ไขเมื่อ 07:30, 11 ธันวาคม 2558

ภาษาเวียดนาม (tiếng Việt, tiếng Việt Nam, Việt ngữ) เป็นภาษาที่มีวรรณยุกต์และเป็นภาษาทางการของประเทศเวียดนาม เป็นภาษาแม่ของประชากรเวียดนามถึงร้อยละ 87 รวมถึงผู้อพยพจากเวียดนามประมาณ 2 ล้านคน และรวมถึงชาวเวียดนาม-อเมริกันเป็นจำนวนพอสมควรด้วย ถึงแม้ว่าจะมีการยืมคำศัพท์จากภาษาจีนและเดิมใช้อักษรจีนเขียน แต่นักภาษาศาสตร์ยังคงจัดภาษาเวียดนามให้เป็นภาษากลุ่มออสโตรเอเซียติกซึ่งในกลุ่มนี้ภาษาเวียดนามมีผู้พูดมากที่สุด (10 เท่าของภาษาที่มีจำนวนคนพูดเป็นอันดับรองลงมา คือ ภาษาเขมร) ในด้านระบบการเขียนของภาษาเวียดนามนั้น แต่เดิมใช้ตัวเขียนจีน เรียกว่า "จื๋อญอ" ต่อมาชาวเวียดนามได้พัฒนาตัวเขียนจีนเพื่อใช้เขียนภาษาเวียดนาม เรียกว่า "จื๋อโนม" แต่ในปัจจุบันเวียดนามใช้ตัวอักษรโรมันที่พัฒนาขึ้นโดยมิชชันนารีชาวฝรั่งเศส โดยเครื่องหมายเสริมสัทอักษรใช้เป็นวรรณยุกต์

ตระกูลภาษา

ภาษาเวียดนามจัดอยู่ในสาขาเหวียด-เหมื่อง (Viet-Muong) ซึ่งเป็นสาขาหนึ่งในตระกูลภาษามอญ-เขมร (Mon-Khmer) หรือตระกูลออสโตรเอเชียติก (Austroasiatic) ประกอบด้วยภาษาเขมร ภาษามอญ ภาษามุนดา เป็นต้น แต่นักภาษาศาสตร์บางส่วนเห็นว่าควรจัดภาษาเวียดนามให้เป็นอีกสาขาหนึ่ง แยกจากภาษามอญ-เขมร

สำเนียงท้องถิ่น

ภาษาเวียดนามมีสำเนียงท้องถิ่นที่หลากหลาย แต่โดยมากถือว่ามี 3 หลัก ดังนี้

ถิ่นหลัก	ท้องถิ่น	ชื่อในยุคอาณานิคมของฝรั่งเศส
เวียดนามตอนเหนือ	ถิ่นฮานอย, ถิ่นอื่นทางเหนือ: ไฮฟอง และถิ่นระดับจังหวัดจำนวนมาก	ตังเกี๋ย
เวียดนามตอนกลาง	ถิ่นเว้, ถิ่นเหงะอาน, ถิ่นกว๋างนาม	อันนัมสูง
เวียดนามตอนใต้	ถิ่นไซ่ง่อน, ถิ่นแม่น้ำโขง (ตะวันตกไกล)	โคชินไชนา

ภาษาถิ่นเหล่านี้มีน้ำเสียง การออกเสียง และบางครั้งก็มีคำศัพท์ที่แตกต่างไปบ้าง แม้ว่าภาษาถิ่นเฮว้จะมีคำศัพท์ที่แตกต่างค่อนข้างมากจากอื่นก็ตาม วรรณยุกต์ "หอย" และ "หงา" มีความแตกต่างในภาคเหนือ แต่กลืนเป็นวรรณยุกต์เดียวกันในภาคใต้

เสียง "ch" และ "tr" นั้นออกเสียงแตกต่างกันในถิ่นใต้และกลาง แต่รวมเป็นเสียงเดียวในถิ่นเหนือ สำหรับความแตกต่างด้านไวยากรณ์นั้นไม่ปรากฏ

ระบบเสียง

เสียงพยัญชนะ

เสียงพยัญชนะในภาษาเวียดนามมีหน่วยเสียงตามตารางทางด้านล่าง โดยอักษรทางด้านซ้ายเป็นอักษรที่ใช้เขียนแทนหน่วยเสียงนั้น ๆ ในภาษาเวียดนาม อักษรตรงกลางเป็นสัทอักษร และด้านขวานั้นเป็นอักษรไทยที่นิยมทับศัพท์

		ริมฝีปาก	ปุ่มเหงือก	ปลายลิ้นม้วน	เพดานแข็ง	เพดานอ่อน	เส้นเสียง
กัก	ไม่ก้อง	p [p] ป	t [t] ต	tr [tʂ~ʈ] จ	ch [c~tɕ] จ	c/k [k] ก
	ธนิต		th [tʰ] ท
	ก้อง	b [ɓ] บ	đ [ɗ] ด		d [ɟ] ซ
เสียดแทรก	ไม่ก้อง	ph [f] ฟ	x [s] ส	s [ʂ] ซ		kh [x] ค	h [h] ฮ
เสียดแทรก	ก้อง	v [v] ว	gi [z] ซ	r [ʐ~ɹ] ซ		g/gh [ɣ] ก
นาสิก		m [m] ม	n [n] น		nh [ɲ] ญ	ng/ngh [ŋ] ง
เปิด		u/o [w] ว	l [l] ล		y/i [j] ย

สำเนียงต่างๆของเวียดนาม
รูปแบบ	ค่าเสียงอ่าน	เหนือ	กลางตอนเหนือ	กลาง	ใต้
พยัญชนะต้น	x	[s] ส	[s] ส	[s] ส	[s] ส
	s	[s] ส	[ʂ] ส(ม้วนลิ้น)	[ʂ] ส(ม้วนลิ้น)	[ʂ] ส(ม้วนลิ้น)
	ch	[tɕ] จ	[tɕ] จ	[tɕ] จ	[tɕ] จ
	tr	[tɕ] จ	[tʂ] จ(ม้วนลิ้น)	[tʂ] จ (ม้วนลิ้น)	[tʂ] จ (ม้วนลิ้น)
	r	[z] ซ (ก้อง)	[ɻ] ร(ม้วนลิ้น)	[ɻ] ร (ม้วนลิ้น)	[ɻ] ร (ม้วนลิ้น)
	d		[ɟ] กึ่ง จ กึ่ง ก (ก้อง)	[j] ย	[j] ย
	gi		[z] ซ (ก้อง)
	v^[1]	[v] กึ่ง ฟ กึ่ง ว	[v] กึ่ง ฟ กึ่ง ว
ตัวสะกด	c	[k]	[k] ก	[k] ก	[k] ก
	t	[t] ต	[t] ต	[k] ก
	t หลัง e			[k, t] ก/ต
	t หลัง ê			[t] ต	[k, t] ก/ต
	t หลัง i				[t] ต
	ch	[ʲk] จ/ก	[k] ก		[t] ต
	ng	[ŋ] ง	[ŋ] ง	[ŋ] ง	[ŋ] ง
	n	[n] น	[n] น	[ŋ] ง	[ŋ] ง
	n after i, ê	[n] น	[n] น	[n] น	[n] น
	nh	[ʲŋ] ญ/ง	[ŋ] ง	[n] น	[n] น

เสียงสระ

	หน้า	กลาง	หลัง
สูง	i [i] /-ิ/	ư [ɨ/ɯ] /-ือ/	u [u] /-ู/
กลางสูง	ê [e] /เ-/	ơ [əː/ɤː] /เ-อ/	ô [o] /โ-/
กลางต่ำ	e [ɛ] /แ-/	â [ə/ɤ/ɜ] /เ-อะ/	o [ɔ] /-อ/
ต่ำ	ă [a] /-ะ/ , a [aː] /-า/

เสียงวรรณยุกต์

นักภาษาศาสตร์ได้ศึกษาภาษาเวียดนามและจัดให้อยู่ในภาษาตระกูลออสโตรเอเชียติก เช่นเดียวกับภาษาเขมร ซึ่งเป็นภาษาระบบคำสองพยางค์ (disyllable) และมีลักษณะน้ำเสียง (register) เป็นลักษณะสำคัญของภาษา อีกทั้งเป็นภาษาที่ไม่มีระบบเสียงวรรณยุกต์ แต่ภาษาเวียดนามปัจจุบันได้พัฒนาระบบเสียงวรรณยุกต์ขึ้นใช้ เนื่องจากอิทธิพลของภาษาที่มีเสียงวรรณยุกต์อันได้แก่ภาษาตระกูลไทที่อยู่โดยรอบและภาษาจีนที่เข้ามาปกครองเวียดนามในขณะนั้น

สระในภาษาเวียดนามนั้น ออกเสียงโดยมีวรรณยุกต์ภายใน ([thanh] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) หรือ [thanh điệu] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ)) โดยวรรณยุกต์มีความแตกต่างกันที่

ระดับเสียง
ความยาว
น้ำเสียงขึ้นลง
ความหนักแน่น
การออกเสียงคอหอย (ลักษณะเส้นเสียง)

เครื่องหมายกำกับวรรณยุกต์นั้น ปกติจะเขียนเหนือหรือใต้สระ [ส่วนใหญ่เขียนไว้เหนือสระ แต่วรรณยุกต์หนั่ง ([nặng] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ)) เป็นจุดใต้สระ] วรรณยุกต์ทั้ง 6 ในภาษาถิ่นเหนือ (รวมฮานอยด้วย) มีดังนี้

ชื่อ	ลักษณะ	เครื่องหมาย	ตัวอย่าง	ตัวอย่างสระ	ออกเสียง
งาง (ngang) 'ระดับ'	สูงระดับ ˧	(ไม่มีเครื่องหมาย)	[ma] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) 'ผี'	a^ⓘ	อา
ฮเหวี่ยน (huyền) 'แขวน'	ต่ำตก ˨˩	`	[mà] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) 'แต่'	à^ⓘ	อ่า
ซัก (sắc) 'คม'	สูงขึ้น ˧˥	´	[má] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) 'แก้ม, แม่ (ถิ่นใต้) '	á^ⓘ	อ๊า
หอย (hỏi) 'ถาม'	ต่ำขึ้น ˧˩˧	̉	[mả] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) 'หลุมศพ, สุสาน'	ả^ⓘ	อ๋า
หงา (ngã) 'ตก'	สูงขึ้นหยุด ˧˥ˀ	˜	[mã] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) 'ม้า (จีน-เวียดนาม), รหัส'	ã^ⓘ	อะ-อ๊ะ
หนั่ง (nặng) 'หนัก'	ต่ำตกหยุด ˧˨ˀ	̣	[mạ] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) 'สีข้าว'	ạ^ⓘ	อะ (เสียงหนัก)

ไวยากรณ์

ภาษาเวียดนามเป็นภาษารูปคำโดดเช่นเดียวกับภาษาจีนและภาษาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อื่นๆ ไวยากรณ์เน้นที่การเรียงลำดับคำและโครงสร้างประโยคมากกว่าการผันคำ แสดงโดยการเพิ่มคำเช่นเดียวกับภาษาไทย ภาษาเวียดนามเป็นภาษาคำโดด แต่ก็มีคำสองพยางค์อยู่เป็นจำนวนมาก การเรียงคำในประโยคเป็นแบบประธาน-กริยา-กรรม

กาล

ปกติแล้วไม่จำเป็นต้องแสดง โดยทั่วไปอดีตแสดงโดยคำว่า [đã] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) ปัจจุบันกาลกำลังกระทำ เติม [đang] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) อนาคตเติม [sẽ] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ)

โครงสร้างแสดงหัวข้อ

เป็นโครงสร้างประโยคที่สำคัญในภาษาเวียดนาม ตัวอย่างเช่น [Toi đọc sách này rồi] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) = ฉันอ่านหนังสือนี้แล้ว อาจเรียงประโยคใหม่เป็น [Sách này thi toi đọc rồi] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) = หนังสือนี้น่ะฉันอ่านแล้ว ([thi] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) เป็นตัวแสดงหัวข้อ)

พหูพจน์

โดยทั่วไปไม่ต้องแสดง ถ้าแสดงจะใช้คำเติมเข้าไปในประโยค เช่น [những] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ), [các] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ), [chúng] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ)

ลักษณนาม

ภาษาเวียดนามมีคำลักษณนามใช้แสดงลักษณะของนามเช่นเดียวกับภาษาไทยและภาษาจีน เช่น [con] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) ใช้กับสัตว์ [cái] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) ใช้กับสิ่งของไม่มีชีวิต คำลักษณนามบางคำอาจใช้ร่วมกันได้ เช่น [cái con] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ)

คำสรรพนาม

คำสรรพนามในภาษาเวียดนามต่างจากภาษาอังกฤษ คือคำสรรพนามแต่ละคำไม่ได้ถูกแบ่งอย่างชัดเจนว่าเป็นบุรุษที่ 1 2 หรือ 3 ขึ้นกับผู้พูดและผู้ฟัง นอกจากนั้นยังต้องระมัดระวังในการระบุความสัมพันธ์ทางสังคมซึ่งขึ้นกับอายุและเพศ

การซ้ำคำ

พบมากในภาษาเวียดนามซึ่งเป็นการสร้างคำใหม่ ซึ่งมีความหมายต่างไปจากเดิม เช่นเป็นการลดหรือเพิ่มความเข้มของคำคุณศัพท์

คำศัพท์

คำศัพท์ทางการเมืองและวิทยาศาสตร์โดยมากมาจากภาษาจีน กว่าร้อยละ 70 ของคำศัพท์มีรากศัพท์มาจากภาษาจีน คำประสมหลายคำเป็นการประสมระหว่างคำดั้งเดิมในภาษาเวียดนามกับคำยืมจากภาษาจีน ซึ่งคำเหล่านี้ปัจจุบันมักถูกแทนที่ด้วยคำเวียดนาม นอกจากนี้ยังมีคำยืมจากภาษาฝรั่งเศสและภาษาอังกฤษ เช่น [tivi] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) มาจาก TV

ระบบการเขียน

ก่อนที่ฝรั่งเศสจะเข้ามายังเวียดนามนั้น ภาษาเวียดนามมีระบบการเขียนสองแบบ ซึ่งทั้งสองแบบก็มีที่มาจากอักษรจีนเช่นเดียวกัน

จื๋อญอ (chữ nho, 字儒) หรือฮ้านตึ (hán tự, 漢字) คืออักษรจีนที่ใช้เขียนภาษาจีนโบราณ
จื๋อโนม (chữ nôm, 字喃) เป็นอักษรที่ใช้เขียนภาษาเวียดนาม โดยนำอักษรจีนมาดัดแปลงเล็กน้อย

ปัจจุบันภาษาเวียดนามเขียนด้วยจื๋อโกว๊กหงือ (chữ quốc ngữ แปลว่า "อักษรของภาษาประจำชาติ") ซึ่งเป็นอักษรละตินที่เพิ่มเติมเครื่องหมายต่าง ๆ เข้ามาเพื่อให้มีอักษรเพียงพอที่จะใช้เขียนภาษา อักษรดังกล่าวได้รับการคิดค้นขึ้นมาในคริสต์ศตวรรษที่ 17 โดยอาแล็กซ็องดร์ เดอ รอด ซึ่งเป็นมิชชันนารีชาวฝรั่งเศสที่เข้ามาเผยแผ่ศาสนา โดยมีรากฐานมาจากระบบที่มิชชันนารีชาวโปรตุเกสคิดไว้ก่อนหน้านั้น ในระหว่างที่เวียดนามยังเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศสนั้น จื๋อโกว๊กหงือได้เป็นอักษรราชการของอาณานิคม ซึ่งได้ทำให้อักษรดังกล่าวเป็นที่แพร่หลายมากขึ้นเรื่อย ๆ จื๋อโกว๊กหงือในปัจจุบันมีรูปแบบการเขียนที่อ้างอิงการออกเสียงของภาษาถิ่นเวียดนามกลาง ซึ่งสระและพยัญชนะท้ายจะคล้ายคลึงกับภาษาถิ่นเหนือ ส่วนพยัญชนะต้นจะคล้ายกับภาษาถิ่นใต้

ตัวอย่างประโยค

คำพูดที่ใช้ในชีวิตประจำวัน

[Xin chào] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) [ซีนจ่าว] = สวัสดี
[Bạn] ข้อผิดพลาด: {{Lang}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ) [บั่น] = เพื่อน

อ้างอิง

↑ In southern dialects, v is reported to have a spelling pronunciation (i.e., the spelling influences pronunciation) of [vj] or [bj] among educated speakers. However, educated speakers revert to usual [j] in more relaxed speech. Less educated speakers have [j] more consistently throughout their speech. See: Thompson (1959), Thompson (1965: 85, 89, 93, 97-98).

[1] In southern dialects, v is reported to have a spelling pronunciation (i.e., the spelling influences pronunciation) of [vj] or [bj] among educated speakers. However, educated speakers revert to usual [j] in more relaxed speech. Less educated speakers have [j] more consistently throughout their speech. See: Thompson (1959), Thompson (1965: 85, 89, 93, 97-98).

[1]

@@ บรรทัด 1: / บรรทัด 1: @@
 {{กล่องข้อมูล ภาษา
 | name = ภาษาเวียดนาม</br>
-| nativename = Tiếng Việt
+| nativename = {{lang|vi|tiếng Việt}}
 | pronunciation = {{IPA|[tjə̌ˀŋ vjə̀t]}} เตี๊ยงเหวียต<br /> (ทางเหนือ) <br />{{IPA|[tjə̌ŋ jə̀k]}} เตี๊ยงเหยียก<br /> (ทางใต้)
 | familycolor = Austro-Asiatic
@@ บรรทัด 11: / บรรทัด 11: @@
 | fam4 = [[ภาษากลุ่มเหวียด-เหมื่อง|เหวียด-เหมื่อง]]
 | nation = [[ประเทศเวียดนาม|เวียดนาม]]
-| script = [[อักษรโกว๊กหงือ]]
+| script = [[จื๋อโกว๊กหงือ|อักษรละติน]]
 | iso1 = vi|iso2=vie|iso3=vie}}
-'''ภาษาเวียดนาม''' ({{lang|vi|Tiếng Việt, Việt ngữ}}) เป็นภาษาที่มี[[วรรณยุกต์]] และเป็น[[ภาษาทางการ]]ของ[[ประเทศเวียดนาม]] เป็นภาษาแม่ของประชากรเวียดนามถึง 87% รวมถึงผู้อพยพจากเวียดนามประมาณ 2 ล้านคน และรวมถึง[[ชาวเวียดนาม-อเมริกัน]]เป็นจำนวนพอสมควรด้วย ถึงแม้ว่าจะมีการยืมคำศัพท์จาก[[ภาษาจีน]] และเดิมใช้[[อักษรจีน]]เขียน แต่นักภาษาศาสตร์ยังคงจัดภาษาเวียดนามให้เป็น [[ภาษากลุ่มออสโตรเอเซียติก]] ซึ่งในกลุ่มนี้ภาษาเวียดนามมีผู้พูดมากที่สุด (10 เท่า ของภาษา ที่มีจำนวนคนพูดเป็นอันดับรองลงมา คือ [[ภาษาเขมร]]) ในด้านระบบการเขียนของภาษาเวียดนามนั้น แต่เดิมใช้ตัวเขียนจีน เรียกว่า "จื๋อญอ" ต่อมาชาวเวียดนามได้พัฒนาตัวเขียนจีนเพื่อใช้เขียนภาษาเวียดนาม เรียกว่า "[[อักษรจื๋อโนม]]" แต่ในปัจจุบันเวียดนามใช้ตัว[[อักษรโรมัน]]ที่พัฒนาขึ้นโดย[[มิชชันนารี]]ชาวฝรั่งเศส โดย[[เครื่องหมายเสริมสัทอักษร]]ใช้เป็นวรรณยุกต์
+'''ภาษาเวียดนาม''' ({{lang|vi|tiếng Việt, tiếng Việt Nam, Việt ngữ}}) เป็นภาษาที่มี[[วรรณยุกต์]]และเป็น[[ภาษาทางการ]]ของ[[ประเทศเวียดนาม]] เป็นภาษาแม่ของประชากรเวียดนามถึงร้อยละ 87 รวมถึงผู้อพยพจากเวียดนามประมาณ 2 ล้านคน และรวมถึง[[ชาวเวียดนาม-อเมริกัน]]เป็นจำนวนพอสมควรด้วย ถึงแม้ว่าจะมีการยืมคำศัพท์จาก[[ภาษาจีน]]และเดิมใช้[[อักษรจีน]]เขียน แต่นักภาษาศาสตร์ยังคงจัดภาษาเวียดนามให้เป็น[[ภาษากลุ่มออสโตรเอเซียติก]]ซึ่งในกลุ่มนี้ภาษาเวียดนามมีผู้พูดมากที่สุด (10 เท่าของภาษาที่มีจำนวนคนพูดเป็นอันดับรองลงมา คือ [[ภาษาเขมร]]) ในด้านระบบการเขียนของภาษาเวียดนามนั้น แต่เดิมใช้ตัวเขียนจีน เรียกว่า "จื๋อญอ" ต่อมาชาวเวียดนามได้พัฒนาตัวเขียนจีนเพื่อใช้เขียนภาษาเวียดนาม เรียกว่า "[[จื๋อโนม]]" แต่ในปัจจุบันเวียดนามใช้ตัว[[อักษรโรมัน]]ที่พัฒนาขึ้นโดย[[มิชชันนารี]]ชาวฝรั่งเศส โดย[[เครื่องหมายเสริมสัทอักษร]]ใช้เป็นวรรณยุกต์
 == ตระกูลภาษา ==
@@ บรรทัด 20: / บรรทัด 20: @@
 == สำเนียงท้องถิ่น ==
-ภาษาเวียดนามมีสำเสียงท้องถิ่นที่หลากหลาย แต่โดยมากถือว่ามี 3 หลัก ดังนี้
+ภาษาเวียดนามมีสำเนียงท้องถิ่นที่หลากหลาย แต่โดยมากถือว่ามี 3 หลัก ดังนี้
 {| class="wikitable"
@@ บรรทัด 40: / บรรทัด 40: @@
 |}
-ภาษาถิ่นเหล่านี้มีน้ำเสียง การออกเสียง และบางครั้งก็มีคำศัพท์ที่แตกต่างไปบ้าง แม้ว่าภาษาถิ่นฮเว้จะมีคำศัพท์ที่แตกต่างค่อนข้างมากจากอื่นก็ตาม วรรณยุกต์ "หอย" และ "งะ" มีความแตกต่างในภาคเหนือ แต่กลืนเป็นวรรณยุกต์เดียวกันในภาคใต้
+ภาษาถิ่นเหล่านี้มีน้ำเสียง การออกเสียง และบางครั้งก็มีคำศัพท์ที่แตกต่างไปบ้าง แม้ว่าภาษาถิ่นเฮว้จะมีคำศัพท์ที่แตกต่างค่อนข้างมากจากอื่นก็ตาม วรรณยุกต์ "หอย" และ "หงา" มีความแตกต่างในภาคเหนือ แต่กลืนเป็นวรรณยุกต์เดียวกันในภาคใต้
 เสียง "ch" และ "tr" นั้นออกเสียงแตกต่างกันในถิ่นใต้และกลาง แต่รวมเป็นเสียงเดียวในถิ่นเหนือ สำหรับความแตกต่างด้านไวยากรณ์นั้นไม่ปรากฏ
@@ บรรทัด 137: / บรรทัด 137: @@
 |-
 ! ''tr''
-| {{IPA|[tʂ]}} จ(ม้วนลิ้น) || {{IPA|[tʂ]}} จ(ม้วนลิ้น) || {{IPA|[tʂ]}} จ(ม้วนลิ้น)
+| {{IPA|[tʂ]}} จ(ม้วนลิ้น) || {{IPA|[tʂ]}} จ (ม้วนลิ้น) || {{IPA|[tʂ]}} จ (ม้วนลิ้น)
 |-
 ! ''r''
-| rowspan="3" | {{IPA|[z]}} ซ(ก้อง)
+| rowspan="3" | {{IPA|[z]}} ซ (ก้อง)
-| {{IPA|[ɻ]}} ร(ม้วนลิ้น) || {{IPA|[ɻ]}} ร(ม้วนลิ้น)  || {{IPA|[ɻ]}} ร(ม้วนลิ้น)
+| {{IPA|[ɻ]}} ร(ม้วนลิ้น) || {{IPA|[ɻ]}} ร (ม้วนลิ้น)  || {{IPA|[ɻ]}} ร (ม้วนลิ้น)
 |-
 ! ''d''
@@ บรรทัด 149: / บรรทัด 149: @@
 |-
 ! ''gi''
-| {{IPA|[z]}} ซ(ก้อง)
+| {{IPA|[z]}} ซ (ก้อง)
 |-
 ! ''v''<ref>In southern dialects, ''v'' is reported to have a [[spelling pronunciation]] (i.e., the spelling influences pronunciation) of {{IPA|[vj]}} or {{IPA|[bj]}} among educated speakers. However, educated speakers revert to usual {{IPA|[j]}} in more relaxed speech. Less educated speakers have {{IPA|[j]}} more consistently throughout their speech. See: Thompson (1959), Thompson (1965: 85, 89, 93, 97-98).</ref>
@@ บรรทัด 224: / บรรทัด 224: @@
 === เสียงวรรณยุกต์ ===
-นักภาษาศาสตร์ได้ศึกษาภาษาเวียดนามและจัดให้อยู่ในภาษาตระกูลออสโตรเอเชียติก เช่นเดียวกับภาษาเขมร ซึ่งเป็นภาษาระบบคำสองพยางค์ (Disyllable) และมีลักษณะน้ำเสียง (Register) เป็นลักษณะสำคัญของภาษา อีกทั้งเป็นภาษาที่ไม่มีระบบเสียง[[วรรณยุกต์]] แต่ภาษาเวียดนามปัจจุบันได้พัฒนาระบบเสียงวรรณยุกต์ขึ้นใช้ เนื่องจากอิทธิพลของภาษาที่มีเสียงวรรณยุกต์ อันได้แก่ ภาษาตระกูลไท (Tai familly) ที่อยู่โดยรอบ และภาษาจีนที่เข้ามาปกครองเวียดนามในขณะนั้น
+นักภาษาศาสตร์ได้ศึกษาภาษาเวียดนามและจัดให้อยู่ในภาษาตระกูลออสโตรเอเชียติก เช่นเดียวกับภาษาเขมร ซึ่งเป็นภาษาระบบคำสองพยางค์ (disyllable) และมีลักษณะน้ำเสียง (register) เป็นลักษณะสำคัญของภาษา อีกทั้งเป็นภาษาที่ไม่มีระบบเสียง[[วรรณยุกต์]] แต่ภาษาเวียดนามปัจจุบันได้พัฒนาระบบเสียงวรรณยุกต์ขึ้นใช้ เนื่องจากอิทธิพลของภาษาที่มีเสียงวรรณยุกต์อันได้แก่[[ภาษาตระกูลไท]]ที่อยู่โดยรอบและภาษาจีนที่เข้ามาปกครองเวียดนามในขณะนั้น
-สระในภาษาเวียดนามนั้น ออกเสียงโดยมีวรรณยุกต์ภายใน (thanh หรือ thanh điệu) โดยวรรณยุกต์ มีความแตกต่างกันที่
+สระในภาษาเวียดนามนั้น ออกเสียงโดยมีวรรณยุกต์ภายใน ({{lang|vi|''thanh''}} หรือ {{lang|vi|''thanh điệu''}}) โดยวรรณยุกต์มีความแตกต่างกันที่
 * ระดับเสียง
 * ความยาว
@@ บรรทัด 233: / บรรทัด 233: @@
 * การออกเสียงคอหอย (ลักษณะเส้นเสียง)
-เครื่องหมายกำกับวรรณยุกต์นั้น ปกติจะเขียนเหนือหรือใต้สระ (ส่วนใหญ่เขียนไว้เหนือสระ แต่วรรณยุกต์หนั่ง (nặng) เป็นจุดใต้สระ) วรรณยุกต์ทั้ง 6 ในภาษาถิ่นเหนือ (รวมฮานอยด้วย) มีดังนี้
+เครื่องหมายกำกับวรรณยุกต์นั้น ปกติจะเขียนเหนือหรือใต้สระ [ส่วนใหญ่เขียนไว้เหนือสระ แต่วรรณยุกต์หนั่ง ({{lang|vi|''nặng''}}) เป็นจุดใต้สระ] วรรณยุกต์ทั้ง 6 ในภาษาถิ่นเหนือ (รวมฮานอยด้วย) มีดังนี้
 {| border="1" cellspacing="0" cellpadding="5" class="wikitable"
@@ บรรทัด 244: / บรรทัด 244: @@
 ! align="center" | '''ออกเสียง'''
 |-
-| '''ngang''' &nbsp; 'ระดับ'
+| '''งาง''' ({{lang|vi|ngang}})  &nbsp; 'ระดับ'
 | สูงระดับ {{IPA|˧}}
 | align = "center" | <small> (ไม่มีเครื่องหมาย) </small>
-| ''ma'' &nbsp;'ผี'
+| {{lang|vi|''ma''}} &nbsp;'ผี'
 | align = "center" | {{Audio|Vi ngang tone.ogg|a}}
 | อา
 |-
-| '''huyền''' &nbsp; 'แขวน'
+| '''ฮเหวี่ยน''' ({{lang|vi|huyền}}) &nbsp; 'แขวน'
 | ต่ำตก {{IPA|˨˩}}
 | align = "center" | '''`'''
-| ''mà'' &nbsp;'แต่'
+| {{lang|vi|''mà''}} &nbsp;'แต่'
 | align = "center" | {{Audio|Vi huyen tone.ogg|à}}
 | อ่า
 |-
-| '''sắc''' &nbsp; 'คม'
+| '''ซัก''' ({{lang|vi|sắc}})  &nbsp; 'คม'
 | สูงขึ้น {{IPA|˧˥}}
 | align = "center" | '''´'''
-| ''má'' &nbsp;'แก้ม, แม่ (ถิ่นใต้) '
+| {{lang|vi|''má''}} &nbsp;'แก้ม, แม่ (ถิ่นใต้) '
 | align = "center" | {{Audio|Vi sac tone.ogg|á}}
 | อ๊า
 |-
-| '''hỏi''' &nbsp; 'ถาม'
+| '''หอย''' ({{lang|vi|hỏi}}) &nbsp; 'ถาม'
 | ต่ำขึ้น {{IPA|˧˩˧}}
 | align = "center" | '''&nbsp;̉'''
-| ''mả'' &nbsp;'หลุมศพ, สุสาน'
+| {{lang|vi|''mả''}} &nbsp;'หลุมศพ, สุสาน'
 | align = "center" | {{Audio|Vi hoi tone.ogg|ả}}
 |อ๋า
 |-
-| '''ngã''' &nbsp; 'ตก'
+| '''หงา''' ({{lang|vi|ngã}}) &nbsp; 'ตก'
 | สูงขึ้นหยุด {{IPA|˧˥ˀ}}
 | align = "center" | '''˜'''
-| ''mã'' &nbsp;'ม้า (จีน-เวียดนาม), รหัส'
+| {{lang|vi|''mã''}} &nbsp;'ม้า (จีน-เวียดนาม), รหัส'
 | align = "center" | {{Audio|Vi nga tone.ogg|ã}}
 | อะ-อ๊ะ
 |-
-| '''nặng''' &nbsp; 'หนัก'
+| '''หนั่ง''' ({{lang|vi|nặng}})  &nbsp; 'หนัก'
 | ต่ำตกหยุด {{IPA|˧˨ˀ}}
 | align = "center" | '''&nbsp;̣'''
-| ''mạ'' &nbsp;'สีข้าว'
+| {{lang|vi|''mạ''}} &nbsp;'สีข้าว'
 | align = "center" | {{Audio|Vi nang tone.ogg|ạ}}
-| อ่า*(เสียงหนัก)
+| อะ (เสียงหนัก)
 |}
 == ไวยากรณ์ ==
-ภาษาเวียดนามเป็นภาษารูปคำโดดเช่นเดียวกับ[[ภาษาจีน]]และภาษาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อื่นๆ ไวยากรณ์เน้นที่การเรียงลำดับคำและโครงสร้างประโยคมากกว่าการผันคำ  แสดงโดยการเพิ่มคำเช่นเดียวกับภาษาไทย ภาษาเวียดนามเป็นภาษาคำโดด แต่ก็มีคำสองพยางค์อยู่เป็นจำนวนมาก การเรียงคำในประโยคเป็น ประธาน-กริยา-กรรม
+ภาษาเวียดนามเป็นภาษารูปคำโดดเช่นเดียวกับ[[ภาษาจีน]]และภาษาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อื่นๆ ไวยากรณ์เน้นที่การเรียงลำดับคำและโครงสร้างประโยคมากกว่าการผันคำ  แสดงโดยการเพิ่มคำเช่นเดียวกับภาษาไทย ภาษาเวียดนามเป็นภาษาคำโดด แต่ก็มีคำสองพยางค์อยู่เป็นจำนวนมาก การเรียงคำในประโยคเป็นแบบประธาน-กริยา-กรรม
 === กาล ===
-ปกติแล้วไม่จำเป็นต้องแสดง โดยทั่วไปอดีตแสดงโดยคำว่า đã ปัจจุบันกาลกำลังกระทำ เติม đang อนาคตเติม sẽ
+ปกติแล้วไม่จำเป็นต้องแสดง โดยทั่วไปอดีตแสดงโดยคำว่า {{lang|vi|''đã''}} ปัจจุบันกาลกำลังกระทำ เติม {{lang|vi|''đang''}} อนาคตเติม {{lang|vi|''sẽ''}}
 === โครงสร้างแสดงหัวข้อ ===
-เป็นโครงสร้างประโยคที่สำคัญในภาษาเวียดนาม  ตัวอย่างเช่น Toi đọc sách này rồi = ฉันอ่านหนังสือนี้แล้ว อาจเรียงประโยคใหม่เป็น Sách này thi toi đọc rồi = หนังสือนี้น่ะฉันอ่านแล้ว (thi เป็นตัวแสดงหัวข้อ)
+เป็นโครงสร้างประโยคที่สำคัญในภาษาเวียดนาม  ตัวอย่างเช่น {{lang|vi|''Toi đọc sách này rồi''}} = ฉันอ่านหนังสือนี้แล้ว อาจเรียงประโยคใหม่เป็น {{lang|vi|''Sách này thi toi đọc rồi''}} = หนังสือนี้น่ะฉันอ่านแล้ว ({{lang|vi|''thi''}} เป็นตัวแสดงหัวข้อ)
 === พหูพจน์ ===
-โดยทั่วไปไม่ต้องแสดง ถ้าแสดงจะใช้คำเติมเข้าไปในประโยค เช่น những, các, chúng
+โดยทั่วไปไม่ต้องแสดง ถ้าแสดงจะใช้คำเติมเข้าไปในประโยค เช่น {{lang|vi|''những''}}, {{lang|vi|''các''}}, {{lang|vi|''chúng''}}
 === ลักษณนาม ===
-ภาษาเวียดนามมีคำลักษณนามใช้แสดงลักษณะของนามเช่นเดียวกับภาษาไทยและภาษาจีน เช่น con ใช้กับสัตว์ cái ใช้กับสิ่งของไม่มีชีวิต คำลักษณนามบางคำอาจใช้ร่วมกันได้ เช่น cái con
+ภาษาเวียดนามมีคำลักษณนามใช้แสดงลักษณะของนามเช่นเดียวกับภาษาไทยและภาษาจีน เช่น {{lang|vi|''con''}} ใช้กับสัตว์ {{lang|vi|''cái''}} ใช้กับสิ่งของไม่มีชีวิต คำลักษณนามบางคำอาจใช้ร่วมกันได้ เช่น {{lang|vi|''cái con''}}
 === คำสรรพนาม ===
 คำสรรพนามในภาษาเวียดนามต่างจากภาษาอังกฤษ คือคำสรรพนามแต่ละคำไม่ได้ถูกแบ่งอย่างชัดเจนว่าเป็นบุรุษที่ 1 2 หรือ 3 ขึ้นกับผู้พูดและผู้ฟัง นอกจากนั้นยังต้องระมัดระวังในการระบุความสัมพันธ์ทางสังคมซึ่งขึ้นกับอายุและเพศ
 === การซ้ำคำ ===
 พบมากในภาษาเวียดนามซึ่งเป็นการสร้างคำใหม่ ซึ่งมีความหมายต่างไปจากเดิม เช่นเป็นการลดหรือเพิ่มความเข้มของคำคุณศัพท์
 == คำศัพท์ ==
-คำศัพท์ทางการเมืองและวิทยาศาสตร์โดยมากมาจากภาษาจีน กว่า 70% ของคำศัพท์มีรากศัพท์มาจากภาษาจีน คำประสมหลายคำเป็นการประสมระหว่างคำดั้งเดิมในภาษาเวียดนามกับคำยืมจากภาษาจีน ซึ่งคำเหล่านี้ปัจจุบันมักถูกแทนที่ด้วยคำเวียดนาม นอกจากนี้ยังมีคำยืมจาก[[ภาษาฝรั่งเศส]]และ[[ภาษาอังกฤษ]] เช่น tivi มาจาก TV
+คำศัพท์ทางการเมืองและวิทยาศาสตร์โดยมากมาจากภาษาจีน กว่าร้อยละ 70 ของคำศัพท์มีรากศัพท์มาจากภาษาจีน คำประสมหลายคำเป็นการประสมระหว่างคำดั้งเดิมในภาษาเวียดนามกับคำยืมจากภาษาจีน ซึ่งคำเหล่านี้ปัจจุบันมักถูกแทนที่ด้วยคำเวียดนาม นอกจากนี้ยังมีคำยืมจาก[[ภาษาฝรั่งเศส]]และ[[ภาษาอังกฤษ]] เช่น {{lang|vi|''tivi''}} มาจาก TV
 == ระบบการเขียน ==
@@ บรรทัด 311: / บรรทัด 315: @@
 ก่อนที่ฝรั่งเศสจะเข้ามายังเวียดนามนั้น ภาษาเวียดนามมีระบบการเขียนสองแบบ ซึ่งทั้งสองแบบก็มีที่มาจากอักษรจีนเช่นเดียวกัน
-* [[จื๋อญอ]] ({{lang|vi|chữ nho}}, 字儒) หรือฮ้านตึ ({{lang|vi|hán tự}}, 漢字) คือ[[อักษรจีน]ที่ใช้เขียนภาษาจีนโบราณ
+* [[จื๋อญอ]] ({{lang|vi|chữ nho}}, 字儒) หรือฮ้านตึ ({{lang|vi|hán tự}}, 漢字) คือ[[อักษรจีน]]ที่ใช้เขียนภาษาจีนโบราณ
 * [[จื๋อโนม]] ({{lang|vi|chữ nôm}}, 字喃) เป็นอักษรที่ใช้เขียนภาษาเวียดนาม โดยนำอักษรจีนมาดัดแปลงเล็กน้อย
 ปัจจุบันภาษาเวียดนามเขียนด้วย[[จื๋อโกว๊กหงือ]] ({{lang|vi|chữ quốc ngữ}} แปลว่า "อักษรของภาษาประจำชาติ") ซึ่งเป็น[[อักษรละติน]]ที่เพิ่มเติมเครื่องหมายต่าง ๆ เข้ามาเพื่อให้มีอักษรเพียงพอที่จะใช้เขียนภาษา อักษรดังกล่าวได้รับการคิดค้นขึ้นมาใน[[คริสต์ศตวรรษที่ 17]] โดย[[อาแล็กซ็องดร์ เดอ รอด]] ซึ่งเป็นมิชชันนารี[[ชาวฝรั่งเศส]]ที่เข้ามาเผยแผ่ศาสนา โดยมีรากฐานมาจากระบบที่มิชชันนารี[[ชาวโปรตุเกส]]คิดไว้ก่อนหน้านั้น ในระหว่างที่เวียดนามยังเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศสนั้น จื๋อโกว๊กหงือได้เป็นอักษรราชการของอาณานิคม ซึ่งได้ทำให้อักษรดังกล่าวเป็นที่แพร่หลายมากขึ้นเรื่อย ๆ จื๋อโกว๊กหงือในปัจจุบันมีรูปแบบการเขียนที่อ้างอิงการออกเสียงของภาษาถิ่นเวียดนามกลาง ซึ่งสระและพยัญชนะท้ายจะคล้ายคลึงกับภาษาถิ่นเหนือ ส่วนพยัญชนะต้นจะคล้ายกับภาษาถิ่นใต้
 == ตัวอย่างประโยค ==
 คำพูดที่ใช้ในชีวิตประจำวัน
-* Xin chào ซิน จ่าว = สวัสดี
+* {{lang|vi|''Xin chào''}} [ซีนจ่าว] = สวัสดี
-* Bạn บั่น = เพื่อน
+* {{lang|vi|''Bạn''}} [บั่น] = เพื่อน
 ==อ้างอิง==

ด ค ก ภาษาราชการและภาษาที่สำคัญของประเทศสมาชิกอาเซียน
ภาษาราชการ (ประเทศสมาชิก)	กัมพูชา : ภาษาเขมร • ไทย : ภาษาไทย • บรูไน : ภาษามลายู • พม่า : ภาษาพม่า • ฟิลิปปินส์ : ภาษาฟิลิปปินส์ • ภาษาอังกฤษ • มาเลเซีย : ภาษามลายู • ลาว : ภาษาลาว • เวียดนาม : ภาษาเวียดนาม • สิงคโปร์ : ภาษามลายู • ภาษาอังกฤษ • ภาษาจีนมาตรฐาน • ภาษาทมิฬ • อินโดนีเซีย : ภาษาอินโดนีเซีย
ภาษาราชการของประเทศสังเกตการณ์	ติมอร์-เลสเต : ภาษาเตตุน • ภาษาโปรตุเกส • ปาปัวนิวกินี : ภาษาอังกฤษ • ตอกปีซิน • ภาษาฮีรีโมตู
ภาษาเฉพาะถิ่นที่สำคัญ	กัมพูชา : ภาษาจาม • ไทย : ภาษามลายูปัตตานี • บรูไน : ภาษามลายูบรูไน • พม่า : ภาษากะเหรี่ยง • ภาษากะชีน • ภาษาไทใหญ่ • ภาษามอญ • ภาษายะไข่ • ภาษาโรฮีนจา • ฟิลิปปินส์ : ภาษาเซบัวโน • ภาษาตากาล็อก • ภาษาอีโลกาโน • ภาษามากินดาเนา • ลาว : ภาษาม้ง • เวียดนาม : ภาษาไทดำ • อินโดนีเซีย : ภาษาชวา • ภาษาซุนดา • ภาษาบาหลี • ภาษาอาเจะฮ์