ผลต่างระหว่างรุ่นของ "นอร์ทอเมริกัน พี-51 มัสแตง"
Elite501st (คุย | ส่วนร่วม) |
Elite501st (คุย | ส่วนร่วม) ไม่มีความย่อการแก้ไข |
||
บรรทัด 16: | บรรทัด 16: | ||
'''นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน พี-51 มัสแตง''' ({{lang-en|North American Aviation P-51 Mustang}}) เป็น[[เครื่องบินขับไล่]]และ[[เครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิด|ทิ้งระเบิด]]พิสัยไกลหนึ่งที่นั่งสัญชาติอเมริกาซึ่งถูกใช้ใน[[สงครามโลกครั้งที่ 2]] [[สงครามเกาหลี]] และสงครามอื่นๆ มันถูกออกแบบและสร้างโดย[[นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน]]หรือเอ็นเอเอเพื่อตอบโจทย์ของกระทรวงการบินจากการสั่งซื้อของอังกฤษ ลำตันแบบคือเอ็นเอ-73เอ็กซ์ที่สร้างเสร็จในวันที่ 9 กันยายน พ.ศ. 2483 เป็นเวลา 102 วันหลังจากมีการเซ็นสัญญาและทำการบินครั้งแรกเมื่อวันที่ 26 ตุลาคม<ref>Kinzey 1996, p. 5.</ref> |
'''นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน พี-51 มัสแตง''' ({{lang-en|North American Aviation P-51 Mustang}}) เป็น[[เครื่องบินขับไล่]]และ[[เครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิด|ทิ้งระเบิด]]พิสัยไกลหนึ่งที่นั่งสัญชาติอเมริกาซึ่งถูกใช้ใน[[สงครามโลกครั้งที่ 2]] [[สงครามเกาหลี]] และสงครามอื่นๆ มันถูกออกแบบและสร้างโดย[[นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน]]หรือเอ็นเอเอเพื่อตอบโจทย์ของกระทรวงการบินจากการสั่งซื้อของอังกฤษ ลำตันแบบคือเอ็นเอ-73เอ็กซ์ที่สร้างเสร็จในวันที่ 9 กันยายน พ.ศ. 2483 เป็นเวลา 102 วันหลังจากมีการเซ็นสัญญาและทำการบินครั้งแรกเมื่อวันที่ 26 ตุลาคม<ref>Kinzey 1996, p. 5.</ref> |
||
เดิมทีมัสแตงถูกออกแบบมาเพื่อใช้เครื่องยนต์อัลลิสัน วี-1710 ซึ่งมีความสูงที่จำกัดในการบิน การบินครั้งแรกเกิดขึ้นโดยกองทัพอากาศอังกฤษเพื่อทำหน้าที่ลาดตระเวนทางอากาศและเป็นเครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิด (มัสแตง มาร์ค 1) ต่อมามีการใช้เครื่องยนต์โรลส์-รอยซ์ เมอร์ลินในรุ่นพี-51บีและซีเพื่อให้มัสแตงสามารถบินได้ที่ความสูงเหนือ 15,000 ฟุต ซึ่งทำให้มันบินได้ดีกว่าหรือเท่ากับเครื่องบินส่วนมากของกองทัพอากาศเยอรมนี<ref>Kinzey 1996, p. 56.</ref> |
เดิมทีมัสแตงถูกออกแบบมาเพื่อใช้เครื่องยนต์อัลลิสัน วี-1710 ซึ่งมีความสูงที่จำกัดในการบิน การบินครั้งแรกเกิดขึ้นโดยกองทัพอากาศอังกฤษเพื่อทำหน้าที่ลาดตระเวนทางอากาศและเป็นเครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิด (มัสแตง มาร์ค 1) ต่อมามีการใช้เครื่องยนต์โรลส์-รอยซ์ เมอร์ลินในรุ่นพี-51บีและซีเพื่อให้มัสแตงสามารถบินได้ที่ความสูงเหนือ 15,000 ฟุต ซึ่งทำให้มันบินได้ดีกว่าหรือเท่ากับเครื่องบินส่วนมากของกองทัพอากาศเยอรมนี<ref>Kinzey 1996, p. 56.</ref> รุ่นสุดท้ายคือพี-51ดีซึ่งมีเครื่องยนต์เป็นเครื่องแพคคาร์ด วี-1650-7 เป็นเครื่องยนต์ดัดแปลงจากเครื่องยนต์โรลส์-รอยซ์ 60 ที่เป็นเครื่องยนต์ซูเปอร์ชาร์จเจอร์สองความเร็ว และมีอาวุธเป็น[[ปืนกลเอ็ม2 บราวนิง]]ขนาด 12.7 มม.หกกระบอก<ref>Kinzey 1997, pp. 10–13.</ref> |
||
ตั้งแต่ปลายปีพ.ศ. 2486 พี-51บีถูกใช้โดยกองทัพอากาศที่ 8 ของสหรัฐอเมริกาเพื่อคุ้มกันเครื่องบินทิ้งระเบิดที่ต้องบินในน่านฟ้าของนาซีเยอรมนี ในขณะที่กองทัพอากาศทางยุทธวิธีที่ 2 ของอังกฤษและกองทัพอากาศที่ 9 ของสหรัฐฯ ใช้เครื่องบินมัสแตงเครื่องยนต์เมอร์ลินทำหน้าที่ทิ้งระเบิดและขับไล่ เป็นบทบาทที่เพิ่มความแน่นอนให้กับความเป็นเจ้าอากาศของฝ่ายสัมพันธมิตรในปีพ.ศ. 2487<ref name="Gunston p. 58">Gunston 1984, p. 58.</ref> พี-51 ยังทำหน้าที่ให้กับฝ่ายสัมพันธมิตรในการรบบริเวณแอฟริกาเหนือเหนือทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและอิตาลี นอกจากนี้ยังทำการรบกับจักรวรรดิญี่ปุ่นในมหาสมุทรแปซิฟิกอีกด้วย ในสงครามโลกครั้งที่ 2 นักบินมัสแตงอ้างว่าได้ยิงเครื่องบินศัตรูตกไป 4,950 ลำ |
ตั้งแต่ปลายปีพ.ศ. 2486 พี-51บีถูกใช้โดยกองทัพอากาศที่ 8 ของสหรัฐอเมริกาเพื่อคุ้มกันเครื่องบินทิ้งระเบิดที่ต้องบินในน่านฟ้าของนาซีเยอรมนี ในขณะที่กองทัพอากาศทางยุทธวิธีที่ 2 ของอังกฤษและกองทัพอากาศที่ 9 ของสหรัฐฯ ใช้เครื่องบินมัสแตงเครื่องยนต์เมอร์ลินทำหน้าที่ทิ้งระเบิดและขับไล่ เป็นบทบาทที่เพิ่มความแน่นอนให้กับความเป็นเจ้าอากาศของฝ่ายสัมพันธมิตรในปีพ.ศ. 2487<ref name="Gunston p. 58">Gunston 1984, p. 58.</ref> พี-51 ยังทำหน้าที่ให้กับฝ่ายสัมพันธมิตรในการรบบริเวณแอฟริกาเหนือเหนือทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและอิตาลี นอกจากนี้ยังทำการรบกับจักรวรรดิญี่ปุ่นในมหาสมุทรแปซิฟิกอีกด้วย ในสงครามโลกครั้งที่ 2 นักบินมัสแตงอ้างว่าได้ยิงเครื่องบินศัตรูตกไป 4,950 ลำ |
||
เมื่อสงครามเกาหลีเริ่มต้นขึ้น มัสแตงได้กลายเป็นเครื่องบินขับไล่ประเภทหลักของ[[สหประชาชาติ]]จนกระทั่งเครื่องบินขับไล่เครื่องยนต์ไอพ่น เช่น [[นอร์ทอเมริกัน เอฟ-86 เซเบอร์]]เข้ามาทำหน้าที่แทน จากนั้นมัสแตงก็กลายเป็นเครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิดแบบพิเศษ แม้ว่าเครื่องบินไอพ่นจะเข้ามาแทนที่แต่มัสแตงก็ยังคงประจำการในกองทัพอากาศในบางประเทศจนถึงต้นทษวรรษที่ 2523 หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2 และสงครามเกาหลี มัสแตงจำนวนมากถูกดัดแปลงให้ใช้โดยพลเรือน โดยเฉพาะการแข่งขันทางอากาศและการบินแสดงในการแสดงเครื่องบินต่างๆ |
เมื่อสงครามเกาหลีเริ่มต้นขึ้น มัสแตงได้กลายเป็นเครื่องบินขับไล่ประเภทหลักของ[[สหประชาชาติ]]จนกระทั่งเครื่องบินขับไล่เครื่องยนต์ไอพ่น เช่น [[นอร์ทอเมริกัน เอฟ-86 เซเบอร์]]เข้ามาทำหน้าที่แทน จากนั้นมัสแตงก็กลายเป็นเครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิดแบบพิเศษ แม้ว่าเครื่องบินไอพ่นจะเข้ามาแทนที่แต่มัสแตงก็ยังคงประจำการในกองทัพอากาศในบางประเทศจนถึงต้นทษวรรษที่ 2523 หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2 และสงครามเกาหลี มัสแตงจำนวนมากถูกดัดแปลงให้ใช้โดยพลเรือน โดยเฉพาะการแข่งขันทางอากาศและการบินแสดงในการแสดงเครื่องบินต่างๆ |
||
== อ้างอิง == |
== อ้างอิง == |
||
{{รายการอ้างอิง}} |
|||
===Notes=== |
|||
{{รายการอ้างอิง}} |
{{รายการอ้างอิง}} |
||
รุ่นแก้ไขเมื่อ 14:45, 29 กรกฎาคม 2556
บทบาท | เครื่องบินขับไล่, เครื่องบินขับไล่-ทิ้งระเบิด |
---|---|
ชาติกำเนิด | สหรัฐ |
บริษัทผู้ผลิต | นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน |
บินครั้งแรก | 26 ตุลาคม 2483 |
เริ่มใช้ | 2485 |
สถานะ | ปลดประจำการทางทหารในปี 2527, ยังใช้ในงานพลเรือน |
ผู้ใช้งานหลัก | กองทัพอากาศสหรัฐ และอีกหลายประเทศ |
จำนวนที่ผลิต | กว่า 15,000 ลำ[1] |
มูลค่า | 50,985 ดอลลาร์สหรัฐ ในปี 2488[2] |
แบบอื่น | นอร์ทอเมริกัน เอฟ-82 ทวินมัสแตง |
นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน พี-51 มัสแตง (อังกฤษ: North American Aviation P-51 Mustang) เป็นเครื่องบินขับไล่และทิ้งระเบิดพิสัยไกลหนึ่งที่นั่งสัญชาติอเมริกาซึ่งถูกใช้ในสงครามโลกครั้งที่ 2 สงครามเกาหลี และสงครามอื่นๆ มันถูกออกแบบและสร้างโดยนอร์ทอเมริกันเอวิเอชันหรือเอ็นเอเอเพื่อตอบโจทย์ของกระทรวงการบินจากการสั่งซื้อของอังกฤษ ลำตันแบบคือเอ็นเอ-73เอ็กซ์ที่สร้างเสร็จในวันที่ 9 กันยายน พ.ศ. 2483 เป็นเวลา 102 วันหลังจากมีการเซ็นสัญญาและทำการบินครั้งแรกเมื่อวันที่ 26 ตุลาคม[3]
เดิมทีมัสแตงถูกออกแบบมาเพื่อใช้เครื่องยนต์อัลลิสัน วี-1710 ซึ่งมีความสูงที่จำกัดในการบิน การบินครั้งแรกเกิดขึ้นโดยกองทัพอากาศอังกฤษเพื่อทำหน้าที่ลาดตระเวนทางอากาศและเป็นเครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิด (มัสแตง มาร์ค 1) ต่อมามีการใช้เครื่องยนต์โรลส์-รอยซ์ เมอร์ลินในรุ่นพี-51บีและซีเพื่อให้มัสแตงสามารถบินได้ที่ความสูงเหนือ 15,000 ฟุต ซึ่งทำให้มันบินได้ดีกว่าหรือเท่ากับเครื่องบินส่วนมากของกองทัพอากาศเยอรมนี[4] รุ่นสุดท้ายคือพี-51ดีซึ่งมีเครื่องยนต์เป็นเครื่องแพคคาร์ด วี-1650-7 เป็นเครื่องยนต์ดัดแปลงจากเครื่องยนต์โรลส์-รอยซ์ 60 ที่เป็นเครื่องยนต์ซูเปอร์ชาร์จเจอร์สองความเร็ว และมีอาวุธเป็นปืนกลเอ็ม2 บราวนิงขนาด 12.7 มม.หกกระบอก[5]
ตั้งแต่ปลายปีพ.ศ. 2486 พี-51บีถูกใช้โดยกองทัพอากาศที่ 8 ของสหรัฐอเมริกาเพื่อคุ้มกันเครื่องบินทิ้งระเบิดที่ต้องบินในน่านฟ้าของนาซีเยอรมนี ในขณะที่กองทัพอากาศทางยุทธวิธีที่ 2 ของอังกฤษและกองทัพอากาศที่ 9 ของสหรัฐฯ ใช้เครื่องบินมัสแตงเครื่องยนต์เมอร์ลินทำหน้าที่ทิ้งระเบิดและขับไล่ เป็นบทบาทที่เพิ่มความแน่นอนให้กับความเป็นเจ้าอากาศของฝ่ายสัมพันธมิตรในปีพ.ศ. 2487[6] พี-51 ยังทำหน้าที่ให้กับฝ่ายสัมพันธมิตรในการรบบริเวณแอฟริกาเหนือเหนือทะเลเมดิเตอร์เรเนียนและอิตาลี นอกจากนี้ยังทำการรบกับจักรวรรดิญี่ปุ่นในมหาสมุทรแปซิฟิกอีกด้วย ในสงครามโลกครั้งที่ 2 นักบินมัสแตงอ้างว่าได้ยิงเครื่องบินศัตรูตกไป 4,950 ลำ
เมื่อสงครามเกาหลีเริ่มต้นขึ้น มัสแตงได้กลายเป็นเครื่องบินขับไล่ประเภทหลักของสหประชาชาติจนกระทั่งเครื่องบินขับไล่เครื่องยนต์ไอพ่น เช่น นอร์ทอเมริกัน เอฟ-86 เซเบอร์เข้ามาทำหน้าที่แทน จากนั้นมัสแตงก็กลายเป็นเครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิดแบบพิเศษ แม้ว่าเครื่องบินไอพ่นจะเข้ามาแทนที่แต่มัสแตงก็ยังคงประจำการในกองทัพอากาศในบางประเทศจนถึงต้นทษวรรษที่ 2523 หลังจากสงครามโลกครั้งที่ 2 และสงครามเกาหลี มัสแตงจำนวนมากถูกดัดแปลงให้ใช้โดยพลเรือน โดยเฉพาะการแข่งขันทางอากาศและการบินแสดงในการแสดงเครื่องบินต่างๆ