ผลต่างระหว่างรุ่นของ "นางสำมนักขา"
พุทธามาตย์ (คุย | ส่วนร่วม) ไม่มีความย่อการแก้ไข |
Dinamik-bot (คุย | ส่วนร่วม) ล r2.6.2) (โรบอต เพิ่ม: hi:शूर्पणखा |
||
บรรทัด 31: | บรรทัด 31: | ||
[[en:Surpanakha]] |
[[en:Surpanakha]] |
||
[[hi:शूर्पणखा]] |
|||
[[id:Surpanaka]] |
[[id:Surpanaka]] |
||
⚫ | |||
[[jv:Sarpakanaka]] |
[[jv:Sarpakanaka]] |
||
[[ml:ശൂർപ്പണഖ]] |
[[ml:ശൂർപ്പണഖ]] |
||
[[mr:शूर्पणखा]] |
[[mr:शूर्पणखा]] |
||
⚫ | |||
[[pt:Surpanakha]] |
[[pt:Surpanakha]] |
||
[[ru:Шурпанакха]] |
[[ru:Шурпанакха]] |
รุ่นแก้ไขเมื่อ 15:16, 30 พฤศจิกายน 2555
บทความนี้ไม่มีการอ้างอิงจากแหล่งที่มาใด |
นางสำมนักขา ([शूर्पणखा ศูรฺปณขา] ข้อผิดพลาด: {{Lang-xx}}: ข้อความมีมาร์กอัปตัวเอียง (ช่วยเหลือ)) เป็นตัวละครหนึ่งในมหากาพย์รามายณะ
ประวัติ
นางสำมนักขาเป็นธิดาองค์เดียวของท้าวลัสเตียนและนางรัชฎา มีสวามีคือ ชิวหา เป็นน้องสาวของทศกัณฐ์ กุมภกรรณ พิเภก ขร ทูษณ์และ ตรีเศียรนางสำมะนักขามีสามีชื่อ ชิวหา ซึ่งชิวหาผู้นี้ทำหน้าดูแลกรุงลงกาเมื่อทศกัณฐ์ได้ไปเที่ยวป่ากับนางมณโฑตลอดเวลา 7 วัน 7 คืนทำให้เกิดง่วงนอน จึงได้แลบลิ้นยาวออกมาปกคลุมกรุงลงกาและนอนหลับพักผ่อน เมื่อทศกัณฐ์กลับมาพบว่ากรุงลงกาถูกปกคลุมก็คิดว่าเป็นเวทมนตร์ของศัตรู จึงขว้างจักรไปตัดลิ้นชิวหาจนขาดทำให้ชิวหาถึงแก่ความตายยังความเศร้าโศกเสียใจให้แก่นางสำมะนักขายิ่งนัก
หลังจากชิวหาสิ้นไป วันหนึ่งนางสำมะนักขาไปเที่ยวป่าและได้พบพระรามจึงเกิดหลงรักขึ้นและได้เข้าไปเกี้ยวพาราสี แต่พระรามไม่สนใจ นางสำมะนักขาจึงตามพระรามไปที่อาศรมเห็นนางสีดา จึงคิดว่า ถ้าหากตนกำจัดนางสีดาได้ พระรามคงจะหันมาสนใจตน ดังนั้น นางสำมะนักขาจึงเข้าไปทำร้ายนางสีดาแต่ถูกพระรามจับได้ พระลักษณ์จึงจับตัดหูและจมูก เป็นเหตุให้เกิดสงครามระหว่างพระรามกับทศกัณฐ์
นางสำมนักขา มีบุตรเป็นรากษส 3 ใน 10 แห่งกรุงลงกา คือ กุมภกาศ อดูล ปีศาจยักษิณี และวรณีสูร
ลักษณะและสี
สีเขียวสด 1 หน้า 2 มือ
โคลงภาพรามเกียรติ์
สำมนักขาชื่ออ้าง อสุรพันธุ์
นาฏขนิษฐาทศกรรฐ แก่นไท้
ฉวีกายสกลวรรณ เขียวสด สอาดนอ
เป็นเอกชาเยศรได้ อยู่ด้วยชิวหา
ขุนมหาสิทธิโวหาร
(ตัวสะกดตามต้นฉบับเดิม)