ผลต่างระหว่างรุ่นของ "เทือกเขาตะนาวศรี"
ไม่มีความย่อการแก้ไข |
|||
บรรทัด 10: | บรรทัด 10: | ||
ไปทางตะวันออก ด้านประเทศไทย เทือกเขานี้มี[[แม่น้ำแควใหญ่]]และ[[แม่น้ำแควน้อย|แควน้อย]]ไหลตัดผ่าน ในบริเวณนี้ มีลักษณะเป็นแนวลาดเขาเล็ก ๆ สลับหุบเขาแคบ ๆ ซึ่งมักจะกว้างเพียงราว 2 กิโลเมตร และถัดออกไปทางตะวันออกอีกนั้นมีเพียงลาดเขาโดด ๆ อันเป็นจุดที่เทือกเขาตะนาวศรีสิ้นสุดลงในที่ราบลุ่มภาคกลางของประเทศไทย |
ไปทางตะวันออก ด้านประเทศไทย เทือกเขานี้มี[[แม่น้ำแควใหญ่]]และ[[แม่น้ำแควน้อย|แควน้อย]]ไหลตัดผ่าน ในบริเวณนี้ มีลักษณะเป็นแนวลาดเขาเล็ก ๆ สลับหุบเขาแคบ ๆ ซึ่งมักจะกว้างเพียงราว 2 กิโลเมตร และถัดออกไปทางตะวันออกอีกนั้นมีเพียงลาดเขาโดด ๆ อันเป็นจุดที่เทือกเขาตะนาวศรีสิ้นสุดลงในที่ราบลุ่มภาคกลางของประเทศไทย |
||
ระดับความสูงเฉลี่ยของเทือกเขาตะนาวศรีในฝั่งพม่าจะสูงกว่าฝั่งไทย โดยมียอดเขาหลายยอดที่สูงถึง 1,000 เมตร ขณะที่ฝั่งไทย ยอดเขาสูงสุดสามารถวัดได้ราว |
ระดับความสูงเฉลี่ยของเทือกเขาตะนาวศรีในฝั่งพม่าจะสูงกว่าฝั่งไทย โดยมียอดเขาหลายยอดที่สูงถึง 1,000 เมตร ขณะที่ฝั่งไทย ยอดเขาสูงสุดสามารถวัดได้ราว 800 เมตร<ref>''The Physical Geography of Southeast Asia'', Avijit Gupta, Oxford University Press, 2005. ISBN 9780199248025</ref> |
||
จุดสูงที่สุดในเทือกเขาตะนาวศรีนั้นอยู่ในเทือกเขาบีล็อกตอง ซึ่งสูงที่สุดที่ |
จุดสูงที่สุดในเทือกเขาตะนาวศรีนั้นอยู่ในเทือกเขาบีล็อกตอง อำเภอสวนผึ้ง จังหวัดราชบุรี ซึ่งสูงที่สุดที่ 2,231 เมตร แนวเทือกเขาที่ลากต่อลงไปทางใต้ของเทือกเขาบีล็อกตองนั้นจะไปบรรจบกับปลายสุดด้านเหนือของคอคอดกระ งานวิจัยทางธรณีวิทยาล่าสุดกล่าวถึงส่วนใต้สุดของเทือกเขาตะนาวศรีในพื้นที่คอคอดว่า "[[เทือกเขาภูเก็ต]]", "[[เทือกเขานครศรีธรรมราช]]" และ "[[เทือกเขาสันกาลาคีรี]]" อย่างไรก็ตาม ชื่อเหล่านี้จะไม่พบปรากฏอยู่ในหลักฐานธรณีวิทยาสมัยเก่า |
||
เทือกเขาตะนาวศรีเป็นส่วนหนึ่งของสันเขาแกรนิตยาวซึ่งมีอายุเก่ากว่า[[เทือกเขาหิมาลัย]] ที่ราบสูงมาเลย์อันเป็นจุดใต้สุดของระบบภูเขานี้และเทือกเขาติติวังซานั้นเป็นจุดเริ่มต้นของเทือกเขา[[โกตาบาห์รุ]]ในฝั่ง[[มาเลเซีย]]<ref>Wolf Donner, ''The Five Faces of Thailand''. Institute of Asian Affairs, Hamburg 1978 - ISBN 0-7022-1665-8</ref> |
เทือกเขาตะนาวศรีเป็นส่วนหนึ่งของสันเขาแกรนิตยาวซึ่งมีอายุเก่ากว่า[[เทือกเขาหิมาลัย]] ที่ราบสูงมาเลย์อันเป็นจุดใต้สุดของระบบภูเขานี้และเทือกเขาติติวังซานั้นเป็นจุดเริ่มต้นของเทือกเขา[[โกตาบาห์รุ]]ในฝั่ง[[มาเลเซีย]]<ref>Wolf Donner, ''The Five Faces of Thailand''. Institute of Asian Affairs, Hamburg 1978 - ISBN 0-7022-1665-8</ref> |
รุ่นแก้ไขเมื่อ 20:12, 7 พฤศจิกายน 2555
เทือกเขาตะนาวศรี (พม่า: တနင်္သာရီ တောင်တန်း; อังกฤษ: Tenasserim Hills, Range) เป็นชื่อทางภูมิศาสตร์ของเทือกเขาซึ่งเป็นพรมแดนธรรมชาติระหว่างประเทศพม่ากับประเทศไทย และลากยาวผ่านคอคอดกระลงไปจนถึงคาบสมุทรมาเลย์ ยอดเขาที่สูงที่สุดในเทือกเขาตะนาวศรี ชาวพม่าเรียกว่า "บีล็อกตอง" (Bilauktaung)
ศัพทมูลวิทยา
แนวเทือกเขานี้ได้ชื่อตามเขตตะนาวศรีในพม่า ชื่อนี้อาจเพี้ยนมาจากภาษามาเลย์รัฐเคดาห์ "Tanah Sari" หรือ "Tanah Seri" ซึ่งสามารถแปลได้ว่า "ดินแดนเอกลักษณ์" หรือ "ดินแดนเรืองรอง"
ภูมิศาสตร์
ทางใต้ของเส้นขนานที่ 16 เทือกเขาฉานได้แยกออกเป็นแนวเทือกเขาสูงชั้นขนาบข้างแคบ ๆ ซึ่งทอดลงไปทางใต้ตามคอคอดกระ แนวเทือกเขาที่อยู่ทางตะวันตกสุดนั้นถูกตัดจากชายฝั่งตะนาวศรีโดยรอยเลื่อนเจดีย์สามองค์ ส่วนทางตะวันออกของเทือกเขาตะนาวศรีนั้นเป็นหุบเขาสาละวินและคเยง
ไปทางตะวันออก ด้านประเทศไทย เทือกเขานี้มีแม่น้ำแควใหญ่และแควน้อยไหลตัดผ่าน ในบริเวณนี้ มีลักษณะเป็นแนวลาดเขาเล็ก ๆ สลับหุบเขาแคบ ๆ ซึ่งมักจะกว้างเพียงราว 2 กิโลเมตร และถัดออกไปทางตะวันออกอีกนั้นมีเพียงลาดเขาโดด ๆ อันเป็นจุดที่เทือกเขาตะนาวศรีสิ้นสุดลงในที่ราบลุ่มภาคกลางของประเทศไทย
ระดับความสูงเฉลี่ยของเทือกเขาตะนาวศรีในฝั่งพม่าจะสูงกว่าฝั่งไทย โดยมียอดเขาหลายยอดที่สูงถึง 1,000 เมตร ขณะที่ฝั่งไทย ยอดเขาสูงสุดสามารถวัดได้ราว 800 เมตร[1]
จุดสูงที่สุดในเทือกเขาตะนาวศรีนั้นอยู่ในเทือกเขาบีล็อกตอง อำเภอสวนผึ้ง จังหวัดราชบุรี ซึ่งสูงที่สุดที่ 2,231 เมตร แนวเทือกเขาที่ลากต่อลงไปทางใต้ของเทือกเขาบีล็อกตองนั้นจะไปบรรจบกับปลายสุดด้านเหนือของคอคอดกระ งานวิจัยทางธรณีวิทยาล่าสุดกล่าวถึงส่วนใต้สุดของเทือกเขาตะนาวศรีในพื้นที่คอคอดว่า "เทือกเขาภูเก็ต", "เทือกเขานครศรีธรรมราช" และ "เทือกเขาสันกาลาคีรี" อย่างไรก็ตาม ชื่อเหล่านี้จะไม่พบปรากฏอยู่ในหลักฐานธรณีวิทยาสมัยเก่า
เทือกเขาตะนาวศรีเป็นส่วนหนึ่งของสันเขาแกรนิตยาวซึ่งมีอายุเก่ากว่าเทือกเขาหิมาลัย ที่ราบสูงมาเลย์อันเป็นจุดใต้สุดของระบบภูเขานี้และเทือกเขาติติวังซานั้นเป็นจุดเริ่มต้นของเทือกเขาโกตาบาห์รุในฝั่งมาเลเซีย[2]
เทือกเขาตะนาวศรีปกคลุมไปด้วยป่าไม้เป็นบริเวณกว้าง และเป็นที่อยู่อาศัยของสิ่งมีชีวิตใกล้สูญพันธุ์หลายชนิด ซึ่งรวมไปถึงช้างเอเชียและเสือโคร่ง
อ้างอิง
- ↑ The Physical Geography of Southeast Asia, Avijit Gupta, Oxford University Press, 2005. ISBN 9780199248025
- ↑ Wolf Donner, The Five Faces of Thailand. Institute of Asian Affairs, Hamburg 1978 - ISBN 0-7022-1665-8
ดูเพิ่ม
แหล่งข้อมูลอื่น
- Geography of Thailand
- Khun Phaen’s flight with Wanthong - Phra Hill
- Google Books, The Physical Geography of Southeast Asia
พิกัดภูมิศาสตร์: 12°00′00″N 99°30′00″E / 12.00000°N 99.50000°E